ταῦτα, καὶ ἐτάφη ἐν Καλαβρίᾳ, παρὰ τὴν πόλιν Κουσεντίαν, ἐντὸς τῆς κοίτης τοῦ ποταμοῦ Βαρεντίνου, οὗ τὸν ῥοῦν ἀπέστρεψαν πρὸς τοῦτο οἱ ὀπαδοί του.
Ἀλάστωρ, 1) δαίμων κακὸς καὶ ἐπιβλαβὴς (Αἰσχ. Εὐμ. 227—Σοφ, Οἰ. 364), ἢ εἰς κακὸν ἐξεγείρων (Εὐριπ. Ἠλέκ. 978), δι' ὃ καὶ αἱ Ἐριννύες οὕτως ἐπιλέγονται, προσέτι δὲ καὶ ὁ Ζεὺς, ὃτε πρὸς ποινὴν ἐπικρεμᾷ δυστυχήματα· πρὸ πάντων δὲ δαίμων ἐκδικητὴς διαπραχθέντων ἐγκλημάτων (Εὐριπ. Ὀρέστ. 1557. Σοφ. Οἱ. Κ. 785. Τραχ. 1215), κυρίως ὅμως ὁ «δαίμων γέννας,» ὁ διὰ πραχθὲν ἔγκλημα ὅλην γενεὰν ἀπὸ πατρὸς εἰς υἱοὺς καταδιώκων, καὶ πρὸς τιμωρίαν, εἰς νέα ἐγκλήματα πάλιν ῥίπτων, ἀπαιτοῦντα νέας ποινὰς (Αἰσχ. Ἀγ. 1497—1508).— 2) Ἡγεμὼν τῶν Λυκίων ἐν Τροίᾳ (Ἰλ. Ε, 677).—3) Υἱὸς τοῦ Νηλέως (Ἀπολλόδ. Δ, 99).—4) Ὑποστράτηγος τοῦ Νέστορος ἐν Τρωάδι (Ἰλ. Δ, 295. Θ, 333).
Ἀλβανία, χώρα ἐν Ἀσίᾳ, ἔχουσα Β τὸν Καύκασον, Ν τοὺς ποταμοὺς Κῦρον καὶ Ἄραξον Α τὴν Κασπίαν καὶ Δ τὴν Ἰβηρίαν, σιτοφόρος, καὶ πλουσία εἰς ἀμπέλους καὶ εἰς βοσκάς. Οἱ κάτοικοι αὐτῆς ἠγάπων τὰ κυνηγέσια καὶ τὸν πὸλεμον (Στρβ. ΙΑ, 501.—Ἀρρ. Γ, 8. ΙΑ, 13). Ὁ Πομπήϊος ὑπέταξεν αὐτούς (Πλούτ. Πομπ. ΛΔ). Τινὲς τοὺς ἐκλαμβάνουσιν ὡς τοὺς αὐτοὺς τοῖς Ἀλανοῖς (Amm. Marc. XXXI, 2. XXIII, 5).
Ἀλβάνιαι ἢ Κάσπιαι πύλαι, στενωπὸς παρὰ τῇ Κασπίᾳ θαλάσσῃ, μόνη ὁδὸς κοινωνίας ἀπὸ Β εἰς Ν.
Ἄλβις ἢ Ἄλβιος, εἷς τῶν πρῶτων, ἀτελῶς γνωσθέντων τοῖς Ῥωμαίοις ἀνατολικωτάτων ποταμῶν τῆς Γερμανίας, ἡ Ἔλβα, ἐκ τοῦ Elf, σημαίνοντος ποταμὸν ἐν τῇ ἁρχαίᾳ Γερμανικῇ (Δίων Κάσσ. ΝΕ, 1.—Tac. Germ. XLI).
Ἀλβίων, τὸ ἀρχαιότατον ὄνομα τῆς Ἀγγλίας (Πτολ.—Στ.Βυζάντιος).
Ἀλέα, πὸλις Ἀρκαδικὴ, ἐν βαθείᾳ κοιλάδι μεσημβρινῶς τῆς Στυμφάλου. Σώζονται ἔτι λείψανα αὐτῆς (εἰς Βουγιάτι). Ἐπὶ Παυσανίου ἀνῆκε τῇ Ἀργολίδι. Ἰδίως ἐνταῦθα καὶ ἐν Τεγέᾳ ἐλατρεύετο ἡ Ἀλέα Ἀθηνᾶ, ᾗ καὶ ἤγετο ἑορτὴ τὰ Ἀλέαια (Ἡρδτ. Α, 66. Θ, 70.—Στρβ. Η, 388.—Παυσ. Η, 23, 1).
Ἀλείπτης, ὁ εἰς τοὺς ἀθλητικοὺς ἀγῶνας τοὺς παλαιστὰς, δι' ἐλαίου ἀλείφων καὶ κόνιν ἐπιπάσσων, ἵνα καὶ ὁ ἱδρὼς προλαμβὰνηται, καὶ τὰ μέλη ὀλισθηρὸτερα γίνωνται. Τὸ αὐτὸ δ' ἔπραττον καὶ εἰς τὰ γυμνάσια τῶν νεανιῶν, ὧν καὶ μέχρι τινὸς διηύθυνον τὴν ἀνατροφήν (Ἀριστοτ, Ἠθ. Νικ. Β, 5. — Πίνδ. Ὀλυμπ. Η, 54—71.— Cic. Fam. I, 9.—Cels. I,1). Ὁμοίως ἀλεῖπται ὑπῆρχον καὶ ἑν τοῖς βαλανείοις, τοὺς λουσθέντας δι' εὐωδῶν μύρων χρίοντες, ὡς ἐν τῇ εἰκόνι, ἐκ τοιχογραφίας ληφθεὶσης ἔκ τινος ὑπογείου ἐπὶ τῆς Ἀππίας ὁδοῦ.
Ἀλείσιον, μεγάλη πόλις τῆς Ἤλιδος (Ὁμ. Ἰλ. Β, 617) ἐκλιποῦσα μεθ' Ὅμηρον. Ὁ δὲ Στράβων μνημονεύει μόνον Ἀλεσιαίου πεδίου παρ' Ὀλυμπίᾳ.
Ἀλεκτρῦων, θεράπων τοῦ Ἄρεως, μεταμορφωθεὶς ὑπὸ τοῦ θεοῦ εἰς τὸ ὁμώνυμον πτηνὸν, διὸτι δὲν ἠγρύπνει δεὸντως ὃτε ὁ Ἄρης ἐπεσκέπτετο τὴν Ἀφροδίτην.
Ἀλέκτωρ, τὸ κατοικίδιον πτηνὸν, ἱερὸν τῷ Ἄρει ὡς μάχιμον, ἄγρυπνον, καὶ θεωρούμενον ὅτι ἀναγγέλλει τὴν νίκην, ὡς ἀνήγγειλε τῷ Θεμιστοκλεῖ τὴν κατὰ τῶν Περσῶν, τοῖς Θηβαίοις τὴν κατὰ τῶν Σπαρτιατῶν. Ἐπειδὴ δ' αὐτοῦ τὸ παράδειγμα προτείνας ὁ Θεμιστοκλῆς εἰς τὸν στρατὸν, ἐξέκαυσε τὴν ἀνδρείαν του, λέγεται (Αἰλ. Π. Ἱ. Β, 28) αὐτὸς πρῶτος εἰσαγαγὼν τὰς ἀλεκτορομαχίας, εἰς ἂς τὰ μαχιμώτερα πτηνὰ
