Παλατινή Ανθολογία/V/237 Αγαθία
< Παλατινή Ανθολογία | V
| ←Βιβλίο 5o, 236 | AP V 237 Πᾶσαν ἐγὼ τὴν νύκτα κινύρομαι Συγγραφέας: Παλατινή Ανθολογία, V (βιβλίο 5ο, Ερωτικά επιγράμματα) |
Βιβλίο 5o, 238→ |
| Πᾶσαν ἐγὼ τὴν νύκτα κινύρομαι, Αγαθία του Σχολαστικού, Παλατινή Ανθολογία, βιβλίο 5, επίγραμμα 237 (AP V 237) |
V 237 Αγαθία
Επεξεργασία- Πᾶσαν ἐγὼ τὴν νύκτα κινύρομαι· εὖτε δ' ἐπέλθηι ὄρθρος ἐλινῦσαι μικρὰ χαριζόμενος,
- ἀμφιπεριτρύζουσι χελιδόνες, ἐς δέ με δάκρυ βάλλουσιν, γλυκερὸν κῶμα παρωσάμεναι.
- ὄμματα δ' οὔ <τι> λάοντα φυλάσσεται· ἡ δὲ Ῥοδάνθης αὖθις ἐμοῖς στέρνοις φροντὶς ἀναστρέφεται.
- ὦ φθονεραὶ παύσασθε λαλητρίδες· οὐ γὰρ ἔγωγε τὴν Φιλομηλείην γλῶσσαν ἀπεθρισάμην·
- ἀλλ' Ἴτυλον κλαίοιτε κατ' οὔρεα καὶ γοάοιτε εἰς ἔποπος κραναὴν αὖλιν ἐφεζόμεναι,
- βαιὸν ἵνα κνώσσοιμην· ἴσως δέ τις ἥξει ὄνειρος, ὅς με Ῥοδανθείοις πήχεσιν ἀμφιβάλοι.
- Όλη τη νύχτα μοίρομαι κιάμα το φως προβάλει
- και μου χαρίσει έν' ελαφρό πρωτοΰπνι, να σου εκεί
- τα χελιδόνια γύρω μου περιλαλούν, και πάλι
- το δάκρυ φέρνουν μου, σκορπούν το κώμα το γλυκύ
- στέκουν υγρά τα μάτια μου και της Ροδάνθης πάλι
- το μέλημα στα στήθη μου στριφογυρνάει σιγό
- φθονερά, παύσετε, πουλιά, το μοιρολόγι αγάλι
- της Φιλομήλας, τη λαλιά δεν έχω μάθει εγώ
- κλαίτε τον Ίτυλον αλλού, μες στα βουνά, στα δάση
- μες στην αυλή του Έποπος κάμετ' εσείς φωλιά,
- ίσως μια στάλα κοιμηθώ κι όνειρον ίσως φθάσει
- και στης Ροδάνθης κλίνει με γλυκά την αγκαλιά.
- μετάφρ. Σίμος Μενάρδος (Στέφανος, 1924)