| ←Ἡ ἀδελφὴ μου Αἰκατερίνη | Ἀθηναΐς-Ἔτος Α΄, τεῦχος 9 Ἄποροι παῖδες |
Φωνὴ ἐκ τῶν φυλακῶν→ |
Ἄποροι παῖδες.
Ἐν ἁπάσαις ταῖς μεγαλοπόλεσι οὐ μόνον τῆς Εὐρώπης, ἀλλὰ καὶ τῆς Ἀμερικῆς καὶ ἐν πολλαῖς τῆς Ἀσίας ἀπαντᾶται τάξις παίδων, ἡ λεγομένη τῶν Ἀπόρων Παίδων. Ἔνιοι τούτων κέκτηνται μετὰ τῆς πενίας καὶ τοὺς γονεῖς καὶ φίλους των, διατρέφοντες τοὺς πρώτους διὰ τῆς ἐργασίας των, ἄλλοι δὲ ἔχουσιν ἢ ἀσθενῆ μητέρα ἥ ἀνάπηρον ἀδελφὸν, τινὲς δὲ καὶ ὅλων τούτων στεροῦνται ἐκτὸς τῆς πενίας, ἥτις καθ’ ὅλας τὰς περιστάσεις εἶναι ὁ ἀχώριστος σύντροφος αὐτῶν. Τὸ ἑσπέρας ἂν τὴν ἡμέραν κερδήσωσιν ὀλίγα χρήματα οὐδεὶς θέλει χαρῆ μετ’ αὐτῶν· ἂν δὲ πάλιν δὲν κερδήσωσί τι, οὐδεμία φιλικὴ χεὶρ θέλει ἔλθει ἀντιλήπτωρ αὐτῶν.
Εἶναι πλάσματα ἔρημα ὑπὲρ ὧν ἤρξατο ἐσχάτως καὶ ἐν Ἑλλάδι νὰ ἐγείρηται φωνὴ συμπαθείας. Ἂν ὑπῆρξε πρᾶξις ἀποθανατίσουσα τὸν μακαρίτην Σπυρίδωνα Βασιλειάδην, δὲν ἦτο τόσῳ ἡ πολιτικὴ ἢ δραματικὴ τέχνη του, ὅσῳ ἡ ὑπὲρ τῆς σχολῆς τῶν ἀπόρων παίδων φωνή του.
Πόσοι ἐκ τούτων καθιστάμενοι ἄνδρες ἤθελον εἶσθαι βάρος τῆς κοινωνίας ἐν ᾧ ἤδη καλλιεργουμένου πως τοῦ ἐν αὐταῖς ἐνυπάρχοντος σπόρου τῶν καλῶν αἰσθημάτων, καὶ εἰς πολλοὺς τούτων εὑρισκομένων αὐτῶν, καθίστανται ἄνδρες ἐνάρετοι, χρήσιμοι, οὐ μόνον ἑαυτοῖς, ἀλλὰ καὶ τῇ κοινωνίᾳ.
Τὴν μὲν ἡμέραν στιλβωταὶ ὑποδημάτων ἢ ἐφημεριδοπῶλαι, τὴν δὲ νύκτα σπουδασταὶ ἐπιμελεῖς θέτουσιν οὕτω, τὰς πρώτας βάσεις τῆς ἀτομικῆς των εὐδαιμονίας, μανθάνουσι νὰ κερδίζωσι τὸν ἄρτον των συνειθίζοντες ἑαυτοὺς εἰς τὴν παιδείαν. Ὁποῖον ὄφελος ἤθελέ τις πράξει αὐτοῖς συσταίνων καὶ ἐν Ἀθήναι ταμιευτήριον, ὅπου νὰ καταθέτωσι τὰ περισσεύματα τῶν καθημερινῶν κερδῶν των, ἀπαλάσσων οὕτω αὐτοὺς τῆς αἰσχρᾶς ἐκείνης δουλείας, εἰς ἣν οἱ πλεῖστοι τούτων ὑπόκεινται, νὰ ἐργάζωνται ὅλην τὴν ἡμέραν, κερδίζοντες διὰ τὸν δι’ ἓν ἢ καὶ πλείονα ἔτη ἐκμισθοῦντα αὐτοὺς· ἀντὶ ἐλαχίστου ποσοῦ!
Ἡ εἰκὼν ἡμῶν παριστᾷ δύο ἀπόρους παῖδας ἐξ Ἀγγλίας. Σαρόνουσι τὴν χιόνα ἔχοντες σκοπὸν νὰ διαμοιράσωσι μετὰ τῆς ἐργασίας καὶ τὰ κέρδη. Εὑρίσκονται ἐν παραφορᾷ ἀδελφικῇ καὶ διὰ τοῦτο ὁ εἷς προσφέρων τῷ ἑτέρῳ τὸ μῆλον, ὅπως κόψῃ διὰ τῶν ὀδόντων του ὅσῳ θέλει, τῷ παραπονεῖται διὰ τί δὲν ἔκοψε τοὐλάχιστον τὸ ἥμισυ, ἐνῷ μεταξύ των διατυπώσεις εὐγενείας καὶ κομψῶν τρόπων δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχωσιν, ἀλλὰ μᾶλλον ἀδελφικὴ διανομὴ τῶν ἀγαθῶν ἀμφοτέρων. Ὡραῖον αἴσθημα!
ΜΑΡΙΑ Σ.