| Ἀθηναΐς-Ἔτος Α΄, τεῦχος 6 Εὐσέβεια |
Ὁ τουρκοφάγος Νικήτας (καλλιτεχνικὴ σκιαγραφία)→ |
Ἡ εὐσέβεια παράγει ἅπαντα τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς ἀγαθὰ τὰ καθιστῶντα τὸν ἄνθρωπον πράγματι εὐτυχῆ· ἐνῶ ἀπεναντίας ἡ ἀσέβεια ἐπιφέρει πάντα τὰ δυστυχήματα καὶ καθιστᾷ αὐτὸν ταλαίπωρον διὰ παντός. Ἡ εὐσέβεια διὰ μὲν τῆς ἐγκρατείας λ. χ. τῆς φιλοπονίας, τῆς αὐταρκίας κτλ. προάγει τὴν ὑγείαν τοῦ πνεύματος· διὰ δὲ τῆς ἐκθέσεως τῆς ἀληθοῦς ἀξίας τῶν ἀντικειμένων καὶ τῆς ἀκριβοῦς φάσεως τῆς ἀληθείας ἀναπτύσσει καὶ ἐνισχύει τὴν διάνοιαν καὶ τέλος διὰ τῆς πιστῆς ἐκτελέσεως τῶν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τὸν πλησίον ἡμῶν καθηκόντων ἐπιφέρει τὴν εἰρήνην τοῦ πνεύματος καὶ τὴν ἐλευθερίαν τῆς συνειδήσεως. Καὶ πάλιν, διὰ τῆς νηφαλιότητος καὶ τιμιότητος, τῆς φρονήσεως καὶ φιλοπονίας ὁ εὐσεβὴς εὐδοκιμεῖ εἰς τας ἐπιχειρήσεις του καὶ ἐξασφαλίζει δι’ ἑαυτὸν φήμην ἀγαθὴν, γενικὴν ἐμπιστοσύνην καὶ βίον ἐνάρετον· πρὸς δὲ καὶ παρηγορίαν ἐν ὥρᾳ θλίψεως, καρτερίαν ἐν ταῖς δοκιμασίαις, ἀνάπαυσιν ἐν τῷ θανάτῳ καὶ μακαριότητα πέραν τοῦ τάφου.
Ἡ εὐσέβεια οὐδένα ἐνοχλεῖ, οὐδένα ζημιοῖ, οὐδένα καταστρέφει· οὐδενὸς τὴν ὑγείαν προσβάλλει, οὐδενὸς τὴν διάνοιαν ἐξασθενεῖ, οὐδενὸς τὴν συνείδησιν ταράττει, ἀλλ’ ἀπεναντίας, οὔτε τὰ πάθη ὑποκινεῖ, οὔτε τὴν τιμὴν ἐλαττώνει, οὔτε γίνεται ποτὲ ἀντικείμενον πικρᾶς μεταμελείας. Οὐδέποτε ὤθησέ τινα εἰς τὴν πενίαν ὡς ἡ ἀσέβεια διὰ τῆς μέθης, τῆς ἀσωτείας, τῆς ὀκνηρίας καὶ ἐν γένει τῆς κακίας, οὐδὲ ὡδήγησέ ποτέ τινα εἰς τὸ πτωχοκομεῖον ἢ εἰς τὰς φυλακὰς, ἢ τὴν λαιμοτόμον, ἢ εἰς πρόωρον θάνατον. Οὐδέποτε ἐπιφέρει δεινὰς ἀσθενείας σωματικὰς ἢ διανοητικὰς ἀλλ’ ἀπαιτεῖ ὅ,τι ἔκαστος φρονίμως σκεπτόμενος πιστεύει ὅτι δι’ αὐτοῦ θέλει ἀπολαύσει εὐτυχίαν καὶ γεναιότητα. Εἶναι δὲ ἀληθὲς ὅτι ἡ εὐσέβεια δὲν ὑπόσχεται ἐντελῆ ἀπαλαγὴν τῶν παθημάτων καὶ τῶν δοκιμασιῶν ἐν τῷ κόσμῳ, οὐδὲ προφυλάττει τὸν ἄνθρωπον ἐντελῶς κατὰ τῶν ἀσθενειῶν, τῶν θλίψεων καὶ τοῦ θανάτου καὶ ὅμως οὐδὲν δύναται νὰ ἐξασφαλίσῃ τὴν εὐτυχίαν τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ὅσον αἱ ἀρεταὶ ἃς ἡ εὐσέβεια ἀπαιτεῖ καὶ ἀναπτύσει ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ. Δυστυχῶς πολλοὶ ἀναγνωρίζουσι τὴν ἀξίαν τῆς εὐσεβείας καὶ ἐγκωμιάζουσιν αὐτὴν ἐπαινοῦντες πάσας τὰς ἐξ αὐτῆς προερχομένας ἀρετὰς καὶ ὅμως ζητοῦσι τὴν εὐτυχίαν αὐτῶν διὰ παντὸς ἄλλου μέσου ἢ διὰ τῆς εὐσεβείας.