| ←Αἱ ἐκ σάπωνος πομφόλυγες | Ἀθηναΐς-Ἔτος Α΄, τεῦχος 5 Φριτιὸφ καὶ Ἰνγεβόργη |
Αἴνιγμα→ |
- Φίλε ἀναγνῶστα,
Θέλεις νὰ λησμονήσῃς πρὸς στιγμὴν τοὺς ἀγῶνας τῆς σήμερον, τὰς συμφορὰς τῆς χθὲς καὶ τας ἀπειλὰς, ἃς ἡ αὔριον κλείει εἰς τοὺς κόλπους της; Θέλεις ἐν διαρρεούσῃ ὥρᾳ νὰ ἀποπτῶσιν ἀπ’ ἔμπροσθέν σου πᾶσαι αἱ περικυκλοῦσαι σε θλίψεις; νὰ κοιμηθῇς λικνιζόμενος ὑπὸ γλυκέος ὀνείρου, ἢ ἡδέος ἤχου; Θέλεις τέλος νὰ θαυμάσῃς τὰ ἔργα τοῦ ὑψίστου καὶ νὰ δοξάσῃς αὐτόν; Ἐλθὲ, ἀκολούθει με εἰς τὰς χώρας τοῦ Βορρᾶ· ἃς ἀναβῶμεν ὁμοῦ τὸ ρεῦμα τῶν αἰώνων καὶ τὴν ῥῆσιν τῶν ποταμῶν ἐν τῇ χώρᾳ, ἐν ᾗ ὁ ἥλιος φεγγοβολεῖ ἐνίοτε καὶ κατὰ τὸ μεσονύκτιον ἐν ᾗ οἱ καταρράκται ἀκινητοῦσιν, ἀποναρκοῦνται ἕνεκα τῆς χειμερίας αὔρας, ἢ περιχαρακοῦνται ὄπισθεν χιονώδους ἁψῖδος. Ἐκεῖ ἔνθα ὁ ἐπὶ τῆς χιονολεύκου τῶν ἐλατῶν κόμης βομβῶν ἄνεμος, καὶ τὸ ψιθυρίζον, ὅταν τὸ ἔαρ ἀποδώσῃ εἰς αὐτὸ τὴν φωνήν του ῥυάκιον, διηγοῦνται εἰς τὸν ξένον ἐκπληκτικὰς διηγήσεις· ἔνθα ἐπὶ τῶν παρειῶν τῶν βράχων τῶν ὀρέων, ὧν τοὺς πρόποδας θωπεύει ὁ βραχίων τῆς θαλάσσης εἶναι κεχαραγμένοι ἄπειροι ἐκπληκτικοὶ καὶ θλιβεροὶ μῦθοι τῶν ὁποίων διὰ νὰ ἐννοήσῃς τὴν γοητείαν ἔπρεπε νὰ τοὺς ἀκούσῃς ἐν τῇ ζωηρᾷ καὶ εὐστρόφῳ γλώσσῃ τῇ τόσῳ καλλιμόρφῳ διὰ τὸν τόπον δι’ ὃν ἐπλάσθη. Ἐν τούτοις προσπαθήσωμεν νὰ ἀκολουθήσωμεν εἰς τὰς περιπετείας του τὸν ἥρωα ἑνὸς τῶν διηγημάτων τούτων.
Χίλια καὶ ἐπέκεινα παρῆλθον ἔτη, ἀφ’ ὅτου ἔβλεπέ τις παρὰ τῷ γέροντι Χίλδιγκ δύο παιδία, ὧν ὡραιότερα δὲν εἶδεν ὁ Βορρᾶς. Συνηύξανον ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων ὁ μὲν δρῦς ὑπερήφανος καὶ ἀκλόνητος ἡ δὲ φαιδρὸς κάλυξ ῥόδου· Φριτιὸφ, ὁ υἱὸς τοῦ ἐλευθέρου χωρικοῦ, Ἰνγεβόργη, ἡ θυγάτηρ βασιλέων. Ἂν ἐβλέπετε τὰ πλάσματα ταῦτα ὑπὸ τὸ φῶς τῆς μεσημβρίας θὰ ἐλέγετε ὅτι κατῆλθον ἐκ τῶν ἀνακτόρων τῆς Φρέγιας[1]· ἀλλ’ ἂν ἐβλέπετε αὐτὰ ὑπὸ τὰς πολυκλάδους ἐλάτους καὶ ὑπὸ τὸ γλυκὺ καὶ ζωηρὸν τῆς σελήνης φῶς, θὰ ἐνομίζετε ὅτι διήρχοντο διὰ τῶν δασῶν δύο φωτοβόλοι ἔλαφοι.
Πῶς ἐπεθύμει νὰ μάθῃ τὸ ἀλφάβητον, ποθῶν νὰ διδάξῃ καὶ εἰς ἐκείνην τὰ ἱερὰ ῥουνικὰ γράμματα! Ἠρέσκετο νὰ κωπηλατῇ ἐν τῷ ῥυακίῳ, ὅπως κινεῖ τὴν λέμβον κατὰ μῆκος παρὰ τὰς ἀκτάς· καὶ ὅταν ἔστρεφε τὸ ἱστίον ἐκτύπα, δι’ αὐτοῦ τὰς ἁπαλὰς αὐτῆς χεῖρας ὅλως χαριέσσης.
Δὲν ὑπῆρχε δι’ αὐτὸν ὕψος βράχου προκειμένου νὰ φθάσῃ δι’ ἐκείνην ἐν τῇ φωλεᾷ τοῦ ἀετοῦ ἐν τοῖς σπλάγχνοις τῶν νεφῶν τοὺς διὰ πτίλων ἔτι κεκαλυμμένους ἀετιδεῖς· καὶ δὲν ὑπῆρχε βάθος ῥύακος δι’ αὐτὸν ὅταν ὤφειλε νὰ μεταφέρῃ ἐκείνην διὰ μέσου τοῦ ἀφροῦ τῶν καταρρακτῶν. Τὸ πρῶτον τοῦ ἔαρος ἄνθος, τὸ πρῶτον τῶν δασῶν χαμοκέρασον, ὁ πρῶτος τοῦ θέρους στάχυς εἰς ἐκείνην ὑπ’ αὐτοῦ προσεφέροντο· καὶ θὰ τῇ προσέφερε καθ’ ἑκάστην καὶ τὴν πρώτην τοῦ ἡλίου ἀκτῖνα ἂν μὴ αἱ δυνάμεις του ἦσαν ἀνθρώπιναι.
Ἀλλ’ ἡ παιδικὴ ἡλικία παρέρχεται ταχέως. Ὁ Φριτιὸφ, κατέστη ὡραῖος νεανίας, μὲ διάπυρον ἀλλὰ σκεπτικὸν βλέμμα, ἡ δὲ Ἰνγεβόργη νεᾶνις σώφρων ταπεινοῖ πρὸ αὐτοῦ τὰ ὑγρὰ βλέφαρά της. Ἀμφοτέρων αἱ καρδίαι ἐμφοροῦνται ὑπὸ νέων αἰσθημάτων.
Τὸ θέρος, ὁ Φριτιὸφ, ὁ τολμηρότερος τῶν κυνηγῶν ἐπάλευε στῆθος πρὸς στῆθος μετὰ τῆς ἀγρίας ἄρκτου· καὶ ὅταν ἐπανέκαμπτεν, ἐπανέκαμπτεν αἱματόφυρτος, ἀλλὰ νικητής· ἡ φίλη του ηὐφραίνετο ὅταν, ἐπιστρέφοντα, τὸν ἔβλεπε φέροντα ἐπ’ ὤμου τὴν τριχώδη τοῦ θηρίου δοράν· διότι ἡ γυνὴ θαυμάζει τὸ θάρρος τοῦ ἀνδρός· ἡ ἰσχὺς καὶ ἡ καλλονὴ συμπληροῦσιν ἄλληλα. Καὶ ὅταν τὸν χειμῶνα ὑπὸ τὴν λάμψιν τῆς φλογὸς ἀνεγίνωσκεν ὁ Φριτιὸφ τὰς ἐν τῷ Βαλχάλᾳ περιηγήσεις ἐν ᾧ εἰσὶν αἱ κατοικίαι τῶν θεῶν καὶ θεαινῶν, τὸ πνεῦμα του ἵπτατο μακρὰν πολὺ μακρὰν τῆς πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν του μυστηριώδους ῥουνικῆς γραφῆς. «Ἡ κόμη τῆς Freya, οὕτω ἐσκέπτετο, ἐκυμάτιζεν ὡς ἀγρὸς χρυσίζοντος σίτου, πλὴν οἱ βόστρυχοι τῆς Ἰνγεβόργης σχηματίζουσι χρυσοῦν στέμμα περὶ τοὺς κροτάφους της. Οἱ κυανοῖ τοῦ Φρίγα ὀφθαλμοὶ ἀκτινοβολοῦσιν ὡς ὁ ἀνέφελος οὐρανὸς ἀλλ’ ἐγνώρισα δύο ὀφθαλμοὺς πολὺ ὡραιοτέρους τῶν ἐκείνου. Τῆς Γέρδας αἱ παρειαὶ φαίνονται ὡς ἡ χιὼν ὑπὸ τὰς ἀκτῖνας τοῦ βορείου σέλαος ῥοδόχροες, ἀλλὰ τῆς φίλης μου τὸ πρόσωπον ἐρυθρωπάζει ὡς ἡ πρωΐα! Εὐτυχεῖς, λέγουσιν οἱ ὕμνοι μας, εὐτυχεῖς οἱ τῆς πιστῆς Νάννης τὸν ἔρωτα ἀπολαύοντες· ἀλλὰ γνωρίζω καρδίαν θερμὴν, σταθερὰν ὡς τὴν καρδίαν ἐκείνης· θὰ ἀπέθνησκον εὐτυχὴς ὡς ὁ Βαλδοὺρ, ἐὰν ἤμην βέβαιος ὅτι ἤθελον μὲ κλαύσει ὡς ἐκεῖνον».
Καὶ ἐν ᾧ οὗτος ὠνειροπόλει οὕτω, ἡ νεᾶνις συνέδεε, δεξιότατα τὸ ἔριον μετὰ τῆς μετάξης, τὸν υἱὸν τοῦ χρυσοῦ μετὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀργύρου. Ναί· ὅταν ἐσχεδίαζε τοὺς μετὰ χρυσῶν ἀσπίδων καὶ ἀκτινοβόλων λογχῶν πολεμιστὰς εὕρισκε πάντοτε, χωρὶς νὰ τὸ θέλῃ, ἕνα, ὅστις ὡμοίαζε πρὸς τὸν Φριτιόφ· καὶ τῆς Ἰνγεβόργης τὸ πρόσωπον κατεκαλύπτετο ὑπὸ ἁγνοῦ ἐρυθήματος. Καὶ ἐκεῖνος δὲ διερχόμενος ῥεμβὸς καὶ σύννους τὰ δάση καὶ τοὺς δρυμοὺς ἐποίκιλε τοὺς κορμοὺς τῶν δένδρων, χαράττων ἐπ’ αὐτῶν συνδεδεμένα τὰ στοιχεῖα Φ καὶ Ι. Καθ’ ἑκάστην πρωΐαν αὐτὸς ἀνεπόλει ἐκείνης καὶ ἐκείνη αὐτοῦ· καὶ τὸ ἑσπέρας ὅτε ἐσίγα ὁ θόρυβος τῆς ἡμέρας ἀνεπόλουν ἀλλήλων.
Τέλος ἦλθεν ἡμέρα ὅτε ὁ γέρων Χίλδιγκ λαβὼν κατὰ μέρος τὸν μαθητήν του: «—Υἱέ μου, τῷ εἶπε σοβαρῶς, φυλάχθητι ἀπὸ τοῦ ἐν τοῖς στήθεσί σου ἐμφωλεύοντος ἔρωτος· εἶναι ῥόδον, οὗτινος δὲν θὰ ἀπολαύσῃς ἢ τὰς ἀκάνθας, τὸ ἄνθος δὲν ἀνήκει σοί· αἱ μοῖραι θέλουσι σᾶς χωρίσει. Υἱὲ τοῦ Θόρστεν μὴ ἐποφθαλμία ἐπὶ τὴν θυγατέρα τοῦ Βήλη· αὕτη κατάγεται ἐκ τοῦ Ὀδίνου· σὺ δὲν εἶσαι ὅμοιός της.»
Ὁ Φριτιὸφ ἀπεκρίθη γελῶν: «—Εὐκόλως δύναμαι νὰ πλάσω γεννεαλογίαν. Ὅταν παλαίσας ἐφόνευσα τὴν ἄρκτον, τὸν βασιλέα τῶν δασῶν ἐκληρονόμησα τὴν ἀξίαν καὶ τὴν γεννεαλογίαν της· θέλω εὕρει τίτλους ἐν τῷ πεδίῳ τῆς μάχης. Ὁ ἐλεύθερος δὲν φοβεῖται τινα, ἡ δὲ ἐλπὶς φέρει βασίλειον στέμμα. Ἡ ἰσχὺς ὡσαύτως εἶναι εὐγένεια· καὶ τὸ ξίφος ὑποστηρίζει δικαίαν αἴτησιν. Ἵν’ ἀπολαύσω τὴν Ἰνγεβόργην καὶ κατ’ αὐτοῦ τοῦ Θὸρ θέλω ἀντισταθῆ. Τὸ λαμπρόν μου λευκὸν λείριον ἀνθεῖ ἀταράχως· οὐαὶ τῷ ἐπιζητήσοντι τὴν διαίρεσιν ἡμῶν!»
- ↑ Σύζυγος τοῦ Odin μία τῶν κυριωτέρων σκανδιναυϊκῶν θεοτήτων.