| ←Διαμαρτύρησις ἀδικουμένης τινός πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα | Ἀθηναΐς-Ἔτος Α΄, τεῦχος 4 Τὸ σπήλαιον τοῦ Φιγκάλ |
Καλή μου θεία, ὡραία δὲν εἶμαι, ἀλλὰ καλὴ→ |
Παρετηρήθη ὅτι εἰς πάντας τοὺς τόπους, οἵτινες παράγουσι θεῖον καὶ οἵτινες ὑπόκεινται εἰς σεισμοὺς, δηλαδὴ εἰς πάντας τοὺς ἡφαιστείους τόπους, εὑρίσκονται σπήλαια διαφόρων ἐκτάσεων.
Τοιαύτη εἶναι ἡ νῆσος Στάφφα μία τῶν Ἐβρίδων νήσων, τῶν κειμένων παρὰ τὰς ἀκτὰς τῆς Σκωτίας. Ἐπὶ τῆς νήσου ταύτης ὑπάρχει τὸ ὀνομαστότερον τῶν σπηλαίων, τῶν παραχθέντων ἐκ τῆς ἀποχωρήσεως τῆς λάβας. Τὸ σπήλαιον τοῦ Φιγκάλ.
Τὸ σπήλαιον τοῦ Φιγκὰλ εἶναι τοιοῦτον, ὥστε δυσκόλως πείθεται ὁ θεωρῶν αὐτὸ ὅτι δὲν ἐσμιλεύθη ὑπὸ τῆς χειρὸς τοῦ ἀνθρώπου. Μεγίστη ἁψὶς, ὑψουμένη εἰς διαστάσεις κανονικάς, στῆλαι ὀρθαὶ, γωνίαι κανονικώταται, τὰ πάντα πείθουσιν ὅτι σμίλη καλλιτέχνου εἰργάσθη ἐν αὐτῷ. Ἀλλὰ τὸ σπήλαιον τοῦτο δὲν εἶναι χαμηλὸν ὡς τα συνήθη σπήλαια, καὶ οὐδένα λίθον διακρίνει τις, οὐδὲν τεμάχιον μὴ ὃν πρισματικὸν, σύμμετρον, κανονικῶς καὶ ἐντελῶς κεκομμένον. Τὸ βαθὺ τοῦτο σπήλαιον ὁμοιάζει πρὸς μέγαν γοτθικὸν ναὸν, τοῦ ὁποίου ὁ νάρθηξ παριστᾷ δύο σειρὰς στηλῶν, ἀνίσων ὅμως. Τὸ βάθος τοῦ σπηλαίου εἶναι σκοτεινὸν καὶ κεκλεισμένον ὡς ὁ χορὸς παρεκκλησίου.
Ὁ θόλος σύγκειται, καθὼς καὶ οἱ τοῖχοι, ἐκ στηλῶν, αἵτινες χωρίζονται κατ’ ἀποστάσεις ἴσας σχεδὸν, μέρος τῶν ὁποίων ἔμεινεν ἐπικρεμάμενον, ἐν ᾧ τὸ ἕτερον, πεσὸν, ἀφῆκεν ἐλεύθερον τὸ μακρὺ ἐκεῖνο διάστημα ὅπερ σχηματίζει τὸ σπήλαιον. Εἰς πολλὰ, μέρη τῶν στοῶν, ὁ λίθος εἶναι χρώματος πρασίνου λαμπροῦ. Ἡ ὡραία τῶν ὑδάτων διαύγεια, ὅτε ἡ θάλασσα εἶναι γαλήνιος, αὐξάνει τὴν ἐπιβάλλουσαν ἐντύπωσιν τῆς ποικιλίας καὶ τῶν πλουσίων χρωματισμῶν· ὅταν δὲ ἡ θάλασσα μυκᾶται καὶ ὁ ἄνεμος πνέῃ καὶ χύνηται εἰς τὸ βάθος τοῦ σπηλαίου διὰ μέσου τῶν στηλῶν τῶν διατεθειμένων κλιμακηδὸν, παράγει φθόγγους θαυμασίας ἁρμονίας. «Εἶναι αἱ μελῳδίαι τῶν φιγγαλικῶν σκιῶν» λέγουσιν οἱ Σκῶτοι, οἵτινες συνδέουσι τὴν ἰδέαν τοῦ Φιγκὰλ, πρὸς ὅ,τι φαίνεται αὐτοῖς ὑπερφυσικόν.
«Πόσον μεγάλα εἶναι τὰ ἔργα σου Κύριε! Τὰ πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας».
Σ.
.jpg)