| ←Ποικίλα | Ἀθηναΐς-Ἔτος Α΄, τεῦχος 12 Κινέζικη παραβολὴ |
Παροιμιακαὶ ἐκφράσεις→ |
Ὁ Φόχη ἐν ταῖς περιπλανήσεσιν αὐτοῦ, ἐλθὼν εἰς κώμην τινα, ἔκρουσε τὴν θύραν πλουσίας γυναικὸς, καὶ ἐζήτησε τὴν ἄδειαν νὰ εἰσέλθῃ, «Τί, εἶπεν αὕτη, νομίζεις ὅτι δέχομαι εἰς τὸν οἶκον μου πάντα πλάνητα καὶ ἀλήτην; Οὐχὶ, τοῦτο θὰ ἦτο ἀνάρμοστον εἰς σεβαστὴν γυναῖκα· φεῦγε ἀπ’ ἐδῶ».
Ἀπελθὼν ἐκεῖθεν μετέβη εἰς τὴν καλύβην πτωχῆς γυναικὸς ἥτις ἀμέσως τὸν παρεκάλεσε νὰ εἰσέλθῃ. Παρέθηκεν αὐτῷ τὴν μόνην τροφὴν ἣν εἶχε, ὀλίγον αἴγιον γάλα, ἔτριψε τεμάχιον ἄρτου ἐν αὐτῷ, καὶ εἶπεν: «Εἴθε ὁ Φόχη νὰ τὸ εὐλογήσῃ, ὅπως ἀρκέσῃ εἰς ἀμφοτέρους ἡμᾶς!».
Εἶτα αὕτη παρεσκεύασεν αὐτῷ κλίνην ἀχύρινον· ὅτε δὲ ἔπεσε νὰ κοιμηθῇ, ἰδοῦσα ὅτι δὲν εἶχεν ὑποκάμισον, ἠγρύπνησε καθ’ ὅλην τὴν νύκτα καὶ τῷ κατεστεύασεν ἓν διὰ συντόνου ἐργασίας· τὴν πρωΐαν τὸ ἔφερεν εἰς αὐτὸν, παρακαλοῦσα νὰ μὴ περιφρονήσῃ τὸ πενιχρὸν δῶρον της. Μετὰ τὸ πρόγευμα, συνώδευσεν αὐτὸν ἐπὶ ὀλίγον διάστημα, ἀναχωρούσης δ’ αὐτῆς ὁ Φόχη εἶπεν. «Εἴθε τὸ πρῶτον ἔργον ὅπερ ἐπιχειρήσῃς νὰ διαρκέσῃ μέχρι τῆς ἑσπέρας.»
Ὅταν ἐπανῆλθεν αὕτη οἴκοι, ἤρχισε νὰ μετρῇ τὰ ἀσπρόρρουχα ἵνα ἴδῃ πόσα ἀπέμειναν· ἐμέτρει, ἐμέτρει καὶ οὐδέποτε ἔφθανεν εἰς τὸ τέρμα μέχρι τῆς ἑσπέρας, ὅτε ἡ οἰκία της καὶ ἡ αὐλή της ἐπληρώθησαν ἀσπρορρούχων· δὲν ἐγίνωσκε δὲ τί νὰ κάμῃ τὸν ἄπειρον αὐτῆς πλοῦτον. Ἡ πλουσία γείτων, βλέπουσα τοῦτο, πικρῶς ἐλυπήθη, καὶ ἀπεφάσισε νὰ μὴ ἀφήσῃ νὰ τῇ διαφύγῃ ἄλλοτε τοιαύτη καλοτυχία.
Μετά τινας μῆνας, ὁ ὁδοιπόρος ἦλθε πάλιν εἰς τὴν κώμην· αὕτη μετέβη εἰς ἀπάντησίν του, παρεκίνησεν αὐτὸν νὰ ἔλθῃ εἰς τὴν οἰκίαν της, παρέθηκεν αὐτῷ τὴν ἀρίστην τροφὴν, τὴν δὲ πρωΐαν τῷ ἔφερε ὑποκάμισον ἐκ λεπτοῦ λινοῦ, ὅπερ εἶχε κατασκευάσει πρό τινος χρόνου· ἀλλὰ καθ’ ὅλην τὴν νύκτα εἶχε λαμπάδα ἀνημμένην ἐν τῷ δωματίῳ της, ἵνα ὁ ξένος, ἐὰν ἐξύπνει, ὑποθέσῃ ὅτι κατεσκεύαζε τὸ ὑποκάμισόν του. Μετὰ το πρόγευμα συνώδευσεν αὐτὸν ἔξω τοῦ χωρίου· ὅτε δὲ ἀπεχωρίσθησαν οὗτος εἶπεν. «Εἴθε ἡ πρώτη ἐργασία ἣν ἐπιχειρήσῃς νὰ διαρκέσῃ μέχρι τῆς ἑσπέρας!»
Ἐπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον της, σκεπτομένη καθ’ ὁδὸν περὶ τῶν ἀσπρορρούχων της, καὶ προϊδεαζομένη τὴν θαυμασίαν αὐτῶν αὔξησιν· ἀλλὰ τὴν στιγμὴν ἐκείνην ἀκριβῶς αἱ ἀγελάδες της ἤρχισαν νὰ μυκῶνται. «Πρὶν ἢ μετρήσω τ’ ἀσπρόρρουχά μου», εἶπεν αὕτη, «θὰ φέρω εἰς τὰς ἀγελάδας ὀλίγον ὕδωρ». Ἀλλ’ ὅταν ἔχυσε τὸ ὕδωρ εἰς τὴν γόρναν, ὁ κάδος της οὐδέποτε ἐκενοῦτο· ἐξηκολοῦθει χύνουσα, ὁ ῥύαξ ηὔξησεν, ταχέως δὲ ἡ οἰκία καὶ ἡ αὐλή της ἦσαν ὑπὸ τὸ ὕδωρ· οἱ γείτονες παρεπονοῦντο ὅτι τὰ πάντα κατεστράφησαν· τὰ κτήνη ἐπνίγησαν καὶ μετὰ δυσκολίας ἔσωσε τὴν ζωήν της, διότι τὸ ὕδωρ οὐδέποτε ἔπαυε χυνόμενον μέχρι τῆς δύσεως τοῦ ἡλίου.