| Ὁποῖά τις εἶναι ἡ Ἀμερική |
| Δημοσιεύθηκε στο τεύχος 67 του περιοδικού Χρυσαλλίς (1865) |
Ἐν τούτοις ἀνέτειλε καὶ ἡ ὀγδόη ἡμέρα ἀπὸ τοῦ ἀπόπλου, ἡ δὲ θάλασσα ἦτο πάλιν τεταραγμένη καὶ ὁ δυστυχὴς συνταξειδιώτης μου νήστης ἀφ’ ἧς ὥρας ἀνεχωρήσαμεν ἐκ Λιβερπούλης. Ἕνεκα δὲ τῆς ἀσιτίας καὶ τοῦ ἐμετοῦ εἶχε καταντήσει οἰκτρὸς καὶ ἀγνώριστος· τόσον ἔγεινεν ἰσχνὸς, ὠχρὸς καὶ ἀδύνατος. Νεκροῦ ὄψιν εἶχε καὶ τοιοῦτον ἤθελέ τις τὸν ὑπολάβει ἂν δὲν παρεῖχε συνεχῶς σημεῖα ζωῆς ὡς ἐκ τῶν ἐνεργειῶν τῆς ναυτίας! Μάταιαι ἀπέβησαν ἐμοῦ τε καὶ τοῦ ἀρχιτρικλίνου αἱ πολλαὶ περιθάλψεις καὶ εἰς οὐδὲν ἴσχυσαν κατὰ τοῦ ὀλεθρίου θαλασσίου πάθους, τὸ ὁποῖον ἤθελε φέρει εἰς αὐτὸν θάνατον ἂν παρετείνετο ὀλίγας ἔτι ἡμέρας ὁ πλοῦς.
—Θαρσεῖτε, ταγματάρχα, ἔλεγον αὐτῷ ἀπὸ καιρὸν εἰς καιρὸν, ἰδοὺ φθάνομεν.
Καὶ ἔλεγον ταῦτα μὴ συλλογιζόμενος, ὅτι ἡ εἰς Ἀμερικὴν ἄφιξις ἦτο ἀγγελία θανάτου εἰς τὸν δυστυχῆ φίλον μου.
Ἀπὸ τῆς ὀγδόης ἐκείνης ἡμέρας ὅλων τῶν ἐπιβατῶν οἱ ὀφθαλμοὶ ἠτένιζον μακρὰν εἰς τὸν ὀρίζοντα προσπαθοῦντες νὰ διακρίνωσι τὸ πλοιάριον ὅπερ ἔμελλε νὰ μᾶς ἐφοδιάσῃ διὰ ναυηγοῦ. Ἀλλ’ ἐπῆλθεν ἡ νὺξ τὸ δὲ πλοιάριον δὲν ἐφάνη.
Περὶ τῆς ἐνδεκάτην ὥραν οἱ πλείονες τῶν ἐπιβατῶν ἀπεσύρθησαν κατὰ τὸ σύνηθες εἰς τοὺς κοιτῶνάς των, ἐγὼ ὅμως ἀνέμεινα ἐπὶ τοῦ καταστρώματος ἐλπίζων νὰ ἴδω τὴν ἐμφάνισιν τοῦ ναυηγοῦ καὶ τὴν περίεργον ἐπὶ τοῦ ἀτμοπλοίου ἐπιβίβασίν του. Δὲν ἀνέμεινα δὲ ἐπὶ ματαίῳ, διότι περὶ τὸ μεσονύκτιον ὁ ἐπὶ τοῦ ὑψηλοτάτου ἱστοῦ παραφυλάττων σκοπὸς ἀνέκραξε «Φῶς! » (Light oh!) καὶ πάραυτα ἠσθάνθην ὅτι ἡ ταχύτης τοῦ ἀτμοπλοίου ἠλαττώθη. Ἔδραμον ἐπὶ τὰ πρόσω, ἀλλ’ οὐδὲν διέκρινα, ἐνῷ οἱ τοῦ πληρώματος μὲ ἐβεβαίωσαν ὅτι ἀμυδρὸν φῶς ἐφαίνετο καὶ εἴκαζον ὅτι τὸ φῶς ἐκεῖνο ἦν τοῦ κομίζοντος τὸν ναυηγὸν πλοίου· τέλος πάντων μετὰ παρέλευσιν ἑνὸς τετάρτου τὸ διέκρινα καὶ ἐγώ. Τότε ἠρώτησα ἕνα τῶν παρισταμένων ἀξιωματικῶν πόσον ἀπείχομεν τῆς ξηρᾶς.
—Ὀγδοήκοντα μίλλια ἀπὸ τοῦ ἐγγυτάτου Ἀμερικανικοῦ ἀκρωτηρίου.
Ἐκ τούτου ἂς φαντασθῇ τις τὸ παράτολμον τῶν ἀμερικανῶν ναυηγῶν, οἵτινες ἐπὶ μικροτάτων πλοιαρίων, ἐξ ἐκείνων μὲ τὰ ὁποῖα διαπλέουσι τοὺς ποταμοὺς, παραδίδονται εἰς τὰ ἀφρίζοντα κύματα τοῦ ὠκεανοῦ, διατρέχοντες καὶ ἕτερον μέγιστον κίνδυνον, τὸν κίνδυνον νὰ συγκρουσθῶσι μετὰ τῶν τρισμεγίστων ἀτμοπλοίων, καθ’ ἣν ὥραν προσπελάζουσι διὰ νὰ μεταβιβάσωσι τὸν ναυηγόν.
Ἐπομένως ἐφοβήθην καὶ ἐγὼ ὄχι ὀλίγον ὅτε εἶδον τὸ εὔθραυστον ἐκεῖνο ἀκάτιον διευθυνόμενον πλησίστιον πρὸς ἡμᾶς. Καὶ ὁτὲ μὲν ἀναρπαζόμενον ὑπὸ τοῦ κύματος, ἀνήρχετο εἰς τὰ ὕψη καὶ ἐφαίνετο ὡς ἡ κορυφὴ ὑγροῦ ὁβελίσκου, ὁτὲ δὲ κατερχόμενον μεθ’ ὁρμῆς κατεβυθίζετο εἰς τὴν ἄβυσσον τῆς θαλάσσης ἐν μέσῳ δύο ἀφριζόντων κυμάτων. Ὅσῳ δὲ ἐπλησίαζε τόσῳ φοβερώτερον καθίστατο τὸ θέαμα, ἅπαξ μάλιστα ἐπὶ τοιαύτην ἀκμὴν ἦλθε τὸ πλοιάριον, ὥστε ἐφοβήθην μὴ καταπέσῃ ἐπὶ τοῦ καταστρώματος τοῦ ἀτμοπλοίου ἢ συντριβῇ κατὰ τῶν πλευρῶν αὐτοῦ.
Τέλος πάντων ἡ ἀγωνία ἔληξεν εὐτυχῶς διότι ὁ ναυηγὸς ἐπωφεληθεὶς ἐκ μιᾶς τῶν ἀνυψώσεων ἐκείνων, ἐῤῥίφθη, ἀνιπτάμενος οὕτως εἰπεῖν, καὶ ἔδραξε τὰ σχοινία τοῦ ἀτμοπλοίου· ἀμέσως δὲ τὸ πλοιάριον ἀπεμακρύνθη μεταβαῖνον εἰς ἀναζήτησιν ἄλλων ἀτμοπλοίων, διότι τὰ τοιαῦτα πλοιάρια φέρουσι πολλοὺς ναυηγοὺς τοὺς ὁποίους ἅμα διανείμωσιν εἰς τὰ ἀτμόπλοια ἐπανέρχονται εἰς τὴν ξηρὰν καὶ ἐφοδιάζονται μὲ ἄλλους.
Τὴν δ’ ἐπαύριον ἀπὸ πρωΐας ἐκυκλοφόρησεν ἡ εἴδησις ὅτι εἴχομεν ναυηγὸν καὶ παρευθὺς οἱ πλεῖστοι τῶν ἐπιβατῶν, κεντηθέντες ὑπὸ περιεργείας ἔτρεξαν νὰ ἴδωσι τὸ πρόσωπον τοῦ πρωτοφανέντος τούτου Ἀμερικανοῦ· καὶ ἄλλοι μὲν τὸν ἠρώτων πολλὰ περὶ Νεοβοράκου, ἄλλοι δὲ τῷ ἐζήτουν τὰς τελευταίας ἐφημερίδας, διὰ νὰ μάθωσι βεβαίως τὰς ἐμπορικὰς τιμάς. Ὁ δὲ πλοίαρχος τὴν ἡμέραν ἐκείνην μᾶς ἀνήγγειλεν ὅτι, ἄν τι ἀπευκταῖον δὲν συμβῇ, τὴν ἐπαύριον θὰ προγευματίσωμεν εἰς Νεοβόρακον. Ἐπομένως μᾶς προσέφερε τὸ ἀποχαιρετιστήριον γεῦμα, ὡς ὑπάρχει παραδεδεγμένη συνήθεια εἰς τὰ τοιαῦτα ταξείδια, συνοδευόμενον μετὰ καμπανίτου οἴνου. ὅτε παρετέθησαν τὰ τραγήματα, εἷς τῶν ἐπιβατῶν ἀναστὰς προέτεινε πρόποσιν ὑπὲρ τοῦ πλοιάρχου. Ὅθεν ὁ οἶνος ἔῤῥευσε πάλιν εἰς τὰ ποτήρια τῶν συνδαιτημόνων καὶ κατὰ τὴν περὶ προπόσεων Ἀμερικανικὴν ἐθιμοταξίαν, ἐξῆλθον ἀπὸ τὰ στόματα ὅλων ὡς ἐν χορῷ, αἱ ἑξῆς ἐπιφωνήσεις.
(ἡμιφώνως) Χὶπ, χὶπ, χὶπ, οὐῤῥά!
(ὑψιφώνως) Χὶπ, χὶπ, χὶπ, οὐῤῥά!
(στεντωρίᾳ τῇ φωνῇ) Χὶπ, χὶπ, χὶπ, οὐῤῥά!!!
Ὁ πλοίαρχος ἀνταπεκρίθη εὐχαριστῶν διὰ πομπώδους ἀγορεύσεως, καὶ ἰδοὺ πάλιν τὰ χὶπ καὶ τὰ οὐῤῥὰ ἐπανελήφθησαν ἀπαραλλάκτως ὡς ἀνωτέρω.
Τὴν δὲ ἐπαύριον ἀπὸ πρωΐας εἴδομεν μακρὰν εἰς τὸν ὁρίζοντα τὴν γῆν, ἢ μᾶλλον τὴν σκιὰν αὐτῆς, παραλλάσσουσαν πρὸς νέφος ἰόχρουν· χάρις ὅμως εἰς τὴν ταχύτητα τῆς Περσίας, ἥτις διήνυε τὴν στιγμὴν ἐκείνην εἴκοσι μίλλια καθ’ ὥραν, τὸ νέφος βαθμηδὸν ἔλαβε μορφὴν καθαρωτέραν, ὥστε διεκρίναμεν ἄνευ τηλεσκοπίου χλοερὰς νομὰς, τὰς ὁποίας ἐνέμοντο πανταδαπῶν ζώων ἀγέλαι, λευκὰς οἰκίας γραφικώτατα διεσπαρμένας ἐπὶ τῶν λόφων καὶ ὠσφράνθημεν τῆς γῆς τὴν ἀρωματικὴν καὶ ἰσχυρὰν ἐκείνην ὀσμὴν, τὴν ὁποίαν μόνοι οἱ ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας θαλασσοποροῦντες αἰσθάνονται.
Προσεκάλεσα τότε καὶ τὸν σὶρ Ἰωάννην Κλίντον νὰ ἴδῃ τὸ ὡραῖον αὐτὸ θέαμα, ἀλλὰ τόσον ἦτο ἐξησθενημένος, ὥστε ἠναγκάσθην νὰ ζητήσω τὴν συνδρομὴν τοῦ θαλαμηπόλου διὰ νὰ τὸν ἐνδύσω καὶ ἀναβιβάσω ἐπὶ τοῦ καταστρώματος. Ὅταν ὅμως εἶδε τὸ μεγαλοπρεπὲς καὶ γοητευτικὸν ἐκεῖνο τῆς φύσεως πανόραμα δὲν ἠδυνήθη νὰ περιστείλη τὴν χαράν του, ἀλλ’ ἤρχισε νὰ γελᾷ ὡς παιδίον, καὶ θλίψας μου τὴν χεῖρα μετὰ κατανύξεως,
—Ἤμην τρελλὸς, εἶπε, ζητῶν ν’ ἀποθάνω! σὺ εἶσαι ὁ σωτήρ μου, εἰς σὲ ὀφείλω τὴν ζωήν μου.
—Ὦ ταγματάρχα, ἀπεκρίθη ἐν συγκινήσει, πόσον οἱ λόγοι σου οὗτοι μὲ χαραποιοῦν. Δὲν θὰ ὑπάγωμεν λοιπὸν εἰς τοὺς καταῤῥάκτας τοῦ Νιαγάρα;
—Διατί ὄχι; θὰ ὑπάγωμεν, ἀλλὰ μόνον διὰ νὰ τοὺς θαυμάσωμεν. Ἐννοεῖται δὲ ὅτι μετὰ προσοχῆς θὰ ἀπέλθωμεν εἰς τὰς ὄχθας, διότι τὸ μέρος εἶναι λίαν ἐπικίνδυνον.
Ὁ ταγματάρχης ἐθεραπεύθη ἐντελῶς καὶ ῥιζικῶς ἀπὸ τῆς σπληνὸς ἀφοῦ ἐξήχθη ἡ πολλὴ χολὴ ἐκ τοῦ σώματός του, τὸ ὁποῖον ἀνεκινήθη ἐπὶ ἐννέα ἡμέρας ὡς καθαριζομένη φιάλη· Αφορμὴ λοιπὸν τῆς θανατηφόρου ἀθυμίας του ἦτο ἡ χολή· ἑπομένως ἅμα ἐξέλιπε τὸ αἴτιον συνεξέλιπε καὶ τὸ ἀποτέλεσμα· ὁ δὲ ταγματάρχης παρατηρήσας τὴν ἔκπληξίν μου, εἶπε·
—Ἰδοὺ τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, φίλε μου! Ἓν ἁπλοῦν ἐμετικὸν μεταβάλλει τὰς ψυχικὰς διαθέσεις μας χάνομεν τὴν τόλμην διὰ μιᾶς ἀφαιμάξεως καὶ πολλάκις ἓν καθάρσιον κατευνάζει τὴν ἐξημμένην ἡμῶν φαντασίαν καὶ θεραπεύει τὴν παραφρονοῦσαν κεφαλήν μας. Πῶς λοιπὸν μετὰ τοιαῦτα ἐξευτελιστικὰ πράγματα τολμᾷ ὁ ἄνθρωπος ν’ ἀλαζονεύηται καὶ νὰ ματαιοφρονῇ!...
Ἀντὶ ν’ ἀποκριθῶ εἰς τὴν φιλοσοφικὴν ταύτην παρέκβασιν τοῦ ταγματάρχου τὸν ἐνηγκαλίσθην μετὰ τρυφερότητος, διότι μοὶ ἐφαίνετο ὅτι ἀφ’ ἧς ὥρας, χάρις εἰς τὴν ναυτίαν, παρῃτήθη τῶν ἀπαισίων σχεδίων του, εἶχον ἐπ’ αὐτοῦ δικαίωμα κυριότητος. Τὸν ἠγάπων ὡς ἀγαπᾷ ὁ πατὴρ τὸν υἱόν του.
Μετά τινας στιγμὰς τὸ ἀτμόπλοιον ἠγγυροβόλησεν.
Εἴχομεν φθάσει εἰς Νεοβόρακον.
Πρῶτος τῶν θαλασσοπόρων ὁ ἄγγλος Ἑῤῥῖκος Οὔδσων κατέπλευσεν εἰς τὸν ὅρμον τοῦ Νεοβοράκου τῇ 3 Σεπτεμβρίου 1609. Οἱ δὲ ἄγριοι αὐτόχθονες ἰδόντες τὸ ἀλλόκοτον ἐκεῖνο πλοῖον καὶ τὸν Οὔδσωνα ἐν μεγαλοπρεπεῖ ἐρυθρᾷ στολῇ ἱστάμενον ἐπὶ τοῦ καταστρώματος, ἐφαντάσθησαν ὅτι ἦτο ὁ Θεὸς Μανιτοῦ ἐρχόμενος πρὸς ἐπίσκεψίν των. Ὅθεν προσέπεσον πρηνεῖς καὶ ἤρχισαν ν’ ἀναπέμπωσι κραυγὰς ἀγαλλιάσεως καὶ φόβου.
Ὁ Οὔδσων λοιπὸν ἀπέβη εἰς τὴν ξηρὰν, οἱ δὲ Ἰνδοὶ τὸν ἐλάτρευσαν ἐπί τινα καιρὸν καὶ προσεφέρθησαν πρὸς αὐτὸν ὡς προσεφέροντο εἰς τοὺς ξυλίνους καὶ λιθίνους αὐτῶν θεοὺς τοὺς Μανιτοῦ. Καὶ κατ’ ἀρχὰς μὲν ὁ θαλασσοπόρος ἐδέχθη ἐν ὑπομονῇ τὴν ὀχληρὰν λατρείαν, κατόπιν δὲ ἐπιθυμῶν ν’ ἀποδείξῃ τὰς πρὸς αὐτοὺς εὐνοϊκὰς διαθέσεις του, καὶ νὰ καταπείσῃ αὐτοὺς ὅτι ὁ Μανιτοῦ εἶναι ὄχι μόνον καλὸς θεὸς, ἀλλὰ καὶ καλὸς ἡγεμὼν ἔφερεν ἐκ τοῦ πλοίου βαρέλιον πλῆρες ῥακίου καὶ τὸ διένειμεν εἰς τὸ παριστάμενον πλῆθος τὸ συνιστάμενον ἐξ ἀνδρῶν, γυναικῶν, γερόντων καὶ παιδίων.
Ἐπειδὴ δὲ καὶ τὸ ποτὸν ἦν ἐξαίσιον καὶ ὁ προσφέρων αὐτὸ ὁ Μανιτοῦ, οἱ Ἰνδοὶ κάτενθουσιάσθησαν καὶ ἔπιον τόσον, ὥστε κατέπεσον ὅλοι οἰνοβαρεῖς. Πρὸς ἀνάμνησιν τοῦ γεγονότος ἡ νῆσος ἐφ’ ἧς κεῖται νῦν τὸ Νεοβόρακον ἐκλήθη Μαναχαγτνικὰξ ἢ κατὰ παραφθορὰν Μανχαττὰν, ὅπερ μεθερμηνευόμενον σημαίνει «τόπος ἔνθα ἅπαντες ἐμεθύσθησαν».
Ταχέως ὅμως οἱ Ἰνδοὶ ἐνόησαν ὅτι ἠπατήθησαν καὶ ὅτι ὁ Οὔδσων θεὸς δὲν ἦτο, διὸ καὶ ἐτράπησαν πάλιν ἐπὶ τοὺς ἐκ ξύλου καὶ λίθου ἀληθεῖς Μανιτοῦ. Οὐχ ἧττον καὶ μετὰ τὴν εἰς αὐτοὺς λυπηρὰν ταύτην ἀνακάλυψιν προσεφέρθησαν πάντοτε πρὸς αὐτὸν μεθ’ ὑπακοῆς καὶ πρᾳότητος.
Ὁ Οὔδσων, ἐξ οὗ καὶ ὁ φερώνυμος ποταμὸς ἐκλήθη, ἀφοῦ περιῆλθε διάφορα μέρη τῆς Ἀμερικῆς καὶ πανταχοῦ ἔτυχε φιλικῆς ὑποδοχῆς παρὰ τῶν Ἰνδῶν, ἐπέστρεψεν εἰς Εὐρώπην καὶ διεκοίνωσεν εἰς τὴν Ὁλλανδικὴν κυβέρνησιν, ἣν ἀπὸ τινος χρόνου ὑπηρέτει, τὴν σπουδαίαν ἀνακάλυψίν του. Ἡ δὲ Ὁλλανδία ἥτις τότε ἐθαλασσοκράτει ἔχουσα εἴκοσι χιλιάδας πλοῖα καὶ ἑκατὸν χιλιάδας ναύτας, ἐνῷ ἡ Ἀγγλία οὐδὲ ναυτικὸν οὐδ’ ἐμπόριον εἶχεν, ἀπέστειλε τῷ 1614 δύο πολεμικὰ πλοῖα διευθυνόμενα ὑπὸ τοῦ Ἀδριανοῦ Μπλὸκ καὶ Ἐνδρικτῶνος Χριστιανοῦ.
Ὑπὸ τὴν ἐπιτήρησιν λοιπὸν τῶν δύο τούτων πλοιάρχων ἐκτίσθησαν αἱ πρῶται ἐν Νεοβοράκῳ εὐρωπαϊκαὶ οἰκοδομαὶ ἐν ὅλῳ τέσσαρες τὸν ἀριθμὸν καὶ εἰς προμαχὼν ἀνεγερθεὶς τὸ ἑπόμενον ἔτος πρὸς ἄμυναν κατὰ τῶν ἐπιδρομῶν τῶν ἀγρίων. Ὠνομάσθη δὲ ἡ μικρὰ αὕτη ἀποικία «Νέον Ἀμστελλόδαμον» καὶ ἐπὶ πολλὰ ἔτη ἐχρησίμευεν εἰς τοὺς Ὁλλανδοὺς ὡς στρατιωτικὸς καὶ ἐμπορικὸς σταθμὸς, ὅθεν ἐγίνετο ἐξαγωγὴ κυρίως μηλωτῶν.
Καὶ παρὰ πᾶσι μὲν γνωστὸν εἶναι ἐν πόσῳ βραχεῖ χρονικῷ διαστήματι ὁ μηδαμινὸς ἐκεῖνος Ὁλλανδικὸς σταθμὸς μετετράπη εἰς πόλιν ἐκ τῶν μεγαλητέρων καὶ πλουσιωτέρων τῆς οἰκουμένης, οἱ πλεῖστοι ὅμως ἀγνοοῦσιν ὁποίας σειρὰς γεγονότων διελθοῦσα ἡ θαυμασία αὕτη μετατροπὴ ἐγένετο, καὶ τοῦτο ἡμεῖς ἐν συντόμῳ θέλομεν ἐφεξῆς διηγηθῆ.
Ἡ νῆσος Μανχαττὰν δὲν ἦτο ἀνεπίφθονον εὕρημα, διὸ πολλοὺς ἔσχε τοὺς ἐραστὰς καὶ ἐν τοῖς πρώτοις τοὺς Ἄγγλους, οἵτινες καιροφυλακτήσαντες καὶ εὑρόντες ἁρμοδίαν περίστασιν ἀφήρπασαν αὐτὴν ἀπὸ τὰς χεῖρας τῶν Ὁλλανδῶν τῷ 1664. Οἱ Ὁλλανδοὶ ἀφῄρεσαν αὐτὴν ἀπὸ τῶν Ἄγγλων τῷ 1673 καὶ οἱ Ἄγγλοι πάλιν τὴν κατέσχον ἓν ἔτος ὕστερον, ἐπαληθεύσαντες οὕτω μετ’ ἀξιοσημειώτου ἐπιμονῆς τὸν κατακτητικὸν νόμον «Φῦγε ἐκεῖθεν σὺ, διὰ νὰ καθήσω ἐγὼ.» Τότε δὲ μόνον οἱ Ἄγγλοι μετωνόμασαν τὸ Νέον Ἀμστελλόδαμον Νέαν Ὑόρκην (ἢ Νεοβόρακον) πρὸς τιμὴν Ἰωάννου Δουκὸς τῆς Ὑόρκης εἰς ὃν ἐδωρήσατο αὐτὴν Κάρολος ὁ Βʹ.
Πολλὰ ἔχει τις εἰπεῖν περὶ τῆς ἱστορίας τῆς καθ’ ὅλας τὰς ἐπόψεις τεραστίας αὐτῆς πόλεως, ἀλλὰ τοῦτο δὲν εἶναι ἔργον τοῦ παρόντος· λέγομεν δὲ μόνον ὅτι μεγάλας ὑπέστη δοκιμασίας ἑωσοῦ μεγαλυνθῇ, ὁτὲ μὲν πιεζομένη ὑπὸ δεσποτικῶν κυβερνήσεων ὑπηκουσῶν εἰς τὰ νεύματα προληπτικῶν καὶ τυραννικῶν βασιλέων τῆς Ἀγγλίας, ὁτὲ δὲ σπαραττομένη ἀπὸ ἐσωτερικὰς διαμάχας καὶ ἐπιδρομὰς τῶν ἐν τῇ Καναδικῇ Γάλλων καὶ τοιαῦτα παραπλήσια πάσχουσα ἑωσοῦ ἀπέκτησε τὴν ἀνεξαρτησίαν της. Διότι ἀπ’ αὐτῆς τῳόντι ἄρχεται ἥ τε ἠθικὴ καὶ ὑλικὴ πρόοδος καὶ ἀκμὴ τοῦ Νεοβοράκου καὶ ὅλων τῶν ἄλλων ἡνωμένων πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς.
Οὐχ ἧττον δὲν πρέπει νὰ ἀποσιωπήσωμεν καὶ τινας γενναίας πράξεις τῆς ἀγγλικῆς κυβερνήσεως δι’ ὧν εὐηργετήθη ὁ τόπος. Οὕτω λόγου χάριν ἡ πρώτη δαπάνῃ τῆς κυβερνήσεως συντηρουμένη σχολὴ ἱδρύθη ἐν Νεοβοράκῳ τῷ 1702· ἡ πρώτη ἐφημερὶς ἐξεδόθη τῷ 1725· ἡ πρώτη δημοσία βιβλιοθήκη συνεκροτήθη τῷ 1729, κομισθέντων ἐπὶ τούτου κατ’ εὐθεῖαν ἐκ Λονδίνου χιλίων ἑξακοσίων ὀγδοήκοντα τεσσάρων τόμων καὶ ἐν τέλει ἡ πρώτη ἀκαδημία συνέστη τῷ 1732.
Ἡ Ἀγγλικὴ ἀποικία βαθμηδὸν μεγαλυνομένη καὶ ἐνισχυομένη, ἠθέλησε κατὰ φυσικὸν λόγον ν’ ἀπαλλαχθῇ τῶν ὀχληρῶν δεσμῶν τῆς προστασίας καὶ νὰ ἐξασκήσῃ ἐλευθέρως καὶ ἀνεξαρτήτως τὰ δικαιώματά της. Ὅθεν τῷ 1765 συνεκροτήθη ἐν Νεοβοράκῳ συνέλευσις, ἥτις ὑπέγραψεν ἀναφορὰν περιέχουσαν παράπονα κατὰ τῆς μητροπόλεως καὶ ἀπαίτησιν ταχείας θεραπείας. Τελευταῖον δὲ νέος τις περὶ φόρου νόμος, βαρὺς μὲν εἰς τοὺς ἀποίκους, ὄχι δὲ καὶ πολὺ ὠφέλιμος εἰς τοὺς Ἄγγλους παρέσχεν ἀφορμὴν γενικῆς τοῦ ἔθνους ἐπαναστάσεως, ἥτις ἔληξεν, ὡς γνωστὸν, εἰς τὴν ἀνακήρυξιν τῆς δημοκρατίας τῶν Ἡνωμένων πολιτειῶν τῇ 4 ἰουλίου 1776.
Δέκα ἔτη μετὰ τὸ ἀξιομνημόνευτον τοῦτο γεγονὸς ὁ πληθυσμὸς τοῦ Νεοβοράκου ἐδιπλασιάσθη, ἂν καὶ κατὰ τὸ βραχὺ τοῦτο διάλειμμα ὁ ἱκτερικὸς πυρετὸς ἐθέρισε μέγα μέρος τῶν κατοίκων. Ἐκτὸς δὲ τούτων καὶ ἄλλα πολλὰ ὑπέφερεν ἡ πόλις μεταταῦτα. Ἐν ἔτει δηλαδὴ 1832 ἡ ἀσιατικὴ χόλερα περιελθοῦσα τὴν οἰκουμένην καὶ παντοῦ φέρουσα τὸν θάνατον καὶ τὸ πένθος κατεκλίνθη ἐν Νεοβοράκῳ ἐπὶ στρωμνῆς τεσσάρων χιλιάδων καὶ τετρακοσίων πτωμάτων. Παρελθούσης τῆς θεομηνίας ταύτης ἦλθεν ἡ πυρκαϊὰ καὶ ἐν μιᾷ νυκτὶ πλέον τῶν ἑξακοσίων οἰκιῶν ἀπετεφρώθησαν ὑπὸ τῶν φλογῶν· καὶ ἡ μὲν ἐκ ταύτης ὑλικὴ ζημία ὑπελογίσθη εἰς ἑκατὸν ἑκατομμύρια φράγκα, πόσοι δὲ ἄνθρωποι ἐχάθησαν εἰς τὴν περίστασιν ταύτην οὐδέποτε ἐγένετο γνωστόν. Αἱ φλόγες πανταχόθεν καὶ διαμιᾶς ἐκραγεῖσαι ἠπείλουν παντελῆ καταστροφὴν, ἑπομένως διὰ νὰ περισταλῇ ὅσῳ τὸ δυνατὸν ἐν τῇ ἑστίᾳ της ἡ γιγάντιος αὕτη πυρκαϊὰ κατέφυγον εἰς τὸ κρήμνισμα, καὶ δι’ ὑπονόμων ἀνέτρεψαν παμπόλλους ἀνεπάφους οἰκίας.
Μετὰ τὴν χόλεραν καὶ τὴν πυρκαϊὰν ἐπῆλθεν εἰς ἐπίμετρον τῆς δυστυχίας ἡ ἐμπορικὴ κρίσις τοῦ 1836 καὶ 1837 διασείσασα ἐκ θεμελίων τὴν δημοσίαν πίστιν. Τὸ δὲ 1845 ἄλλη πάλιν πυρκαϊὰ ἐξεῤῥάγη μικροτέρα μὲν τῆς πρώτης, ἀλλ’ οὐχ ἧττον ἐπενεγκοῦσα 35 ἑκατομμυρίων φράγκων ζημίαν. Τοιαῦτα δυστυχήματα ἤθελον καταστρέψει οἱονδήποτε ἄλλον λαὸν ἔχοντα ὀλιγώτερα ζωτικὰ στοιχεῖα, παρ’ ὅσον ὁ ἀμερικανικός.
Ἀλλ’ αἱ χρηματικαὶ ζημίαι δὲν ἀπελπίζουσι νεαρὸν καὶ γενναῖον ἔθνος, παρατόλμως ἐπιχειρηματικὸν καὶ ἐργατικώτατον, κυβερνώμενον δὲ καὶ ἐμψυχούμενον ὑπὸ θεσμῶν φιλελευθέρων καὶ εὐεργετικωτάτων εἰς τοὺς ἐκ τῆς ἀλλοδαπῆς προσερχομένους ξένους! Διὸ τὸ κακὸν ἐν βραχεῖ διαστήματι ἐθεραπεύθη μὲ τοιαύτην ἐντέλειαν, ὥστε μετά τινας μῆνας αἱ ζημίαι ἐκαλύφθησαν μὲ κέρδη καὶ οἱ Ἀμερικανοὶ εἰσῆλθον εἰς τὴν ὁδὸν τῆς εὐτυχίας.
Διεξελθόντες ἤδη ἐν συνόψει τὴν ἱστορίαν τοῦ Νεοβοράκου, ἂς ἐξετάσωμεν τώρα αὐτὸ ὅπως ἐπαρουσιάσθη ἡμῖν καθ’ ἣν στιγμὴν γράφομεν τὴν ἀνὰ χεῖρας περιγραφήν.
Τὸ πρὸ παντὸς ἄλλου ἐκπλῆττον τὸν εἰσερχόμενον εἰς τὴν ἡγεμόνα ταύτην πόλιν (empire city) ὡς ἀποκαλοῦσιν αὐτὴν ἐγκαυχώμενοι οἱ Ἀμερικανοὶ, εἶναι ἡ ἐμπορικὴ κίνησις, ἡ διαδηλουμένη ἐκ τῆς πυρετώδους ταραχῆς τῶν κατοικούντων τὸ κάτω ἄστυ.
Θεέ μου, ὁποία κίνησις! φαίνεται ὡς ἂν ἡ πόλις ὁλόκληρος μετεκομίζετο, ἢ ὡς ἂν ὑπῆρχεν ἐμπορικὴ πανήγυρις.
Ὅστις πατήσῃ τὴν γῆν τῆς κατ’ ἐξοχὴν ἐμπορικῆς ταύτης πόλεως ἐννοεῖ ἀμέσως πόθεν πηγάζει ἡ εὐδαιμονία τῶν φιλέργων Ἀμερικανῶν. Ὁ χρόνος εἶναι χρυσὸς λέγουσι (Time is money) καὶ ἐπειδὴ πρὸ παντὸς ἄλλου ἐπιδιώκουσι τὸν πλοῦτον, δὲν ἀφίνουσιν οὐδὲ λεπτὸν τῆς ὥρας νὰ παρέλθῃ ἐπὶ ματαίῳ. Ἐν Νεοβοράκῳ τῳόντι δὲν βλέπεις οὐδὲ ἕνα ἄνθρωπον καθήμενον εἰς τὸ καφφενεῖον, ἢ παρὰ τὸν αἰγιαλὸν ἱστάμενον καὶ χάσκοντα, ὄχι· ἡ ἀεργία εἶναι ὄνειδος οὗ τινος εἶναι ἀπηλλαγμένοι οἱ Ἀμερικανοί. Ἀπ’ ἐναντίας μάλιστα βλέπεις δωδεκαετῆ παιδία ἐξασκοῦντα τὸ ἐπάγγελμά των μετὰ διπλωματικῆς ὅλως σοβαρότητος, ἀναλαμβάνοντα σπουδαίας ἐπιχειρήσεις καὶ διαχειριζόμενα μεγίστας χρηματικὰς ποσότητας.
Τοιαῦται ὑπῆρξαν αἱ πρῶται ἐντυπώσεις ὅσας μοὶ ἐπροξένησεν ἡ θέα τοῦ Νεοβοράκου, καὶ τὰς κοινοποιῶ εἰς τοὺς ἀναγνώστας μου, διὰ νὰ τοὺς παρασύρω οὕτως εἰπεῖν μετ’ ἐμοῦ καὶ νὰ ἐξετάσωμεν τὰ πράγματα τοῦ νέου κόσμου συνταξειδεύοντες.
Οἱ περιηγηταὶ εἶναι συνήθως περίεργοι καὶ εὐλόγως, διότι πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ταξειδεύσῃ τις ἀπὸ τοῦ ἑνὸς εἰς τὸ ἕτερον ἡμισφαίριον καὶ νὰ μὴ ἴδῃ ἢ ἀκούσῃ πᾶν ὅ, τι κινεῖ τὴν περιέργειαν τῶν ὀφθαλμῶν καὶ τοῦ πνεύματος; Ἐν τούτοις ὑπάρχουσιν ἄνθρωποι διατρίψαντες δεκαετίαν ὅλην εἰς ξένον τόπον καὶ ὅμως οὐδὲν ἰδόντες, οὐδὲν ἀκούσαντες τῶν ἐν τῷ τόπῳ ἐκείνῳ συμβαινόντων· ἀλλ’ οἱ τοιοῦτοι ἄνθρωποι δὲν εἶναι περιηγηταί· εἶναι ἀνθρώπινα κιβώτια.
Παρατηρήσας λοιπὸν, ἐνῷ ἔτι εὑρισκόμην ἐπὶ τοῦ ἀτμοπλοίου, γιγάντιόν τινα πύργον ἀλλοκότου κατασκευῆς, κείμενον παρὰ τὸν αἰγιαλὸν καὶ εἰς τὸ ἀπώτατον ἄκρον τοῦ Νεοβοράκου, ἠρώτησα Ἰρλανδόν τινα ἐξαμερικανισθέντα, ὑπάλληλον τοῦ λιμεναρχείου, τὸ ὄνομα καὶ τὴν χρῆσιν τῆς παραδόξου ταύτης οἰκοδομῆς.
—Ἡ οἰκοδομὴ αὕτη, μοὶ ἀπεκρίθη, ὁνομάζεται Πυργοφυλακεῖον (Castle-Garden) καὶ ἐχρησίμευε παλαιόθεν ἀντὶ φρουρίου. Κατόπιν δὲ ὑπέστη διαδοχικῶς πολλὰ μεταβολὰς, ἀπὸ φροερίου δηλαδὴ μετετράπη εἰς κατάστημα δημοσίας ἐκθέσεως, ἀπὸ κατάστημα ἐκθέσεως εἰς λυρικὸν θέατρον, ἀπὸ θεάτρου εἰς μουσουργεῖον, καὶ ἀπὸ μουσουργείου εἰς ἀποβατήριον διὰ τοὺς παμπληθεῖς μετανάστας, οἵτινες ἐρχόμενοι εἰς Νεοβόρακον, μεταβαίνουσιν εἰς τὰ ἐνδότερα τῆς Ἀμερικῆς.
—Λοιπὸν σήμερον τὸ Πυργοφυλακεῖον κατήντησε ξενοδοχεῖον; ἠρώτησα.
—Δὲν εἶναι ξενοδοχεῖον, μοὶ ἀπεκρίθη, ἀλλὰ κατάστημα ἀνῆκον εἰς τὴν δημαρχίαν, ἐν τῷ ὁποίῳ οἱ μετανάσται φιλοξενοῦνται δωρεάν. Διότι σημειώσατε ὅτι οἱ πλεῖστοι τῶν μεταναστῶν ἀποβαίνουσι κατὰ προτίμησιν εἰς Νεοβόρακον· ἔρχονται δὲ κατὰ μέσον ὅρον δωδεκάκις χίλιοι κατὰ μῆνα, τουτέστιν ἑκατὸν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες ἀνὰ ἕκαστον ἔτος, μὴ ὑπολογιζομένων τῶν εὐπορωτέρων ταξειδιωτῶν τῶν δι’ ἀτμοπλοίων ἐρχομένων, οἵτινες συμποσοῦνται εἰς χιλίους πεντακοσίους κατὰ μῆνα. Τῶν μεταναστῶν τούτων τὰ τρία τέταρτα εἶναι συνήθως Γερμανοὶ τὸ γένος, τὸ δ’ ἓν τέταρτον ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον Ἰρλανδοί. Οἱ Γερμανοὶ εἶναι τὸ πρώτιστον καὶ ζωτικώτερον στοιχεῖον τῶν δυτικῶν Ἀμερικανικῶν ἀποικιῶν, ἔνθα ὅλοι σχεδὸν συσσωρεύονται, διακρίνονται δὲ ἐπὶ ἐγκρατείᾳ, φιλεργείᾳ καὶ σωματικῇ ῥώμη, διότι οὗτοι ἀντέχουσι μᾶλλον τῶν ἄλλων κατὰ τῶν ἀναθυμιάσεων τῶν προερχομένων ἐκ τῆς ἐκχερσώσεως τῶν δασῶν· εἶναι δὲ καὶ μονιμώτατοι, ἐρχόμενοι μὲ σταθερὰν ἀπόφασιν νὰ γίνωσι πολῖται Ἀμερικανοὶ, νὰ ζήσωσι διὰ τῆς ἐργασίας των, ἐκεῖ δὲ καὶ νὰ ταφῶσι μετὰ θάνατον· διὸ ἀποχωριζόμενοι διὰ παντὸς τῆς πατρίδος των, οὐδέποτε πάσχουσιν ὑπὸ νοσταλγίας. Εἶναι ὅμως ἀληθές, ὅτι οἱ Γερμανοὶ μεταναστεύοντες, μετακομίζουσι μεθ’ ἑαυτῶν καὶ τὰς οἰκογενείας των καὶ ὁ, τι ἄλλο ἀγαθὸν ἔχουσι. Διότι πρέπει νὰ ἠξεύρετε ὅτι ἡ Ἀμερικανικὴ Κυβέρνησις, ἂν καὶ λίαν φιλόξενος, ἀπηγόρευσεν ὅμως αὐστηρῶς τὴν εἰς τὸ κράτος εἴσοδον τῶν μεταναστῶν ἐκείνων, ὅσοι δὲν ἔχουσι τόσα χρήματα, ὥστε νὰ ἐπαρκέσωσιν εἰς τὰ ἔξοδα τῆς μετοικεσίας καὶ τῆς πρώτης ἐγκαταστάσεως. Συνεπείᾳ δὲ τοῦ μέτρου τούτου, πλεῖστοι μετανάσται ἀνήκοντες εἰς τὴν κατηγορίαν τῶν πάντη ἀπόρων, ἀπεπέμφθησαν εἰς τὰς ἑαυτῶν πατρίδας διὰ μέσου τῶν προξένων των.
—Ἄ! εἶπεν ὁ σὶρ Ἰάκωβος ἀκούσας τοὺς τελευταίους τούτους λόγους. Ἰδοὺ κατὰ πόσον ἀληθεύουσιν οἱ ἠθικολόγοι διαβεβαιοῦντες ὅτι τὸ ἀργύριον δὲν εἶναι μία τῶν ἀρετῶν! Ἐγὼ τοὐναντίον νομίζω ὅτι τόσῳ στενῶς συνδέεται μετ’ αὐτῶν, ὥστε πολλάκις εἶναι δύσκολον νὰ διαγνώσῃ τις ἂν πολὺ ἢ ὀλίγον συντείνῃ εἰς τὴν ὑπόληψιν τῶν ἀνθρώπων ἐν τῇ κοινωνίᾳ.
—Ὅπως ἂν ἔχῃ, ὑπέλαβον γελῶν, καλὸν εἶναι εἰς τὸν ἐπιθυμοῦντα ν’ ἀποκτήσῃ τὴν ὑπόληψιν τῶν ἄλλων, νὰ συνενώνῃ εἰς τὰς πολλάς του ἀρετὰς καὶ πολλὰ χρήματα.
—Πρὸ τοῦ 1855, ἐξηκολούθησε λέγων ὁ ὑπάλληλος τοῦ λιμεναρχείου, πρὶν δηλαδὴ ἡ δημαρχία τοῦ Νεοβοράκου μετατρέψῃ τὸ Πυργοφυλακεῖον εἰς ἀποβατήριον, χάριν τῶν μεταναστῶν, οἱ ταλαίπωροι Γερμανοὶ, πολυειδῶς καὶ πολυτρόπως ἐμαστίζοντο ὑπὸ τῶν κακοήθων ἀνθρώπων τῆς πόλεως· καὶ ἐπειδὴ οὐδὲ τὸν τόπον ἐγνώριζον οὐδὲ τὴν γλῶσσαν, ἐνεπαίζοντο καὶ ἐλῃστεύοντο ἐλεεινῶς· πολλάκις μάλιστα τοῖς ἔκλεπτον καὶ τὸν τελευταῖον αὐτῶν ὀβολὸν καὶ αὐτὰ τὰ ἐνδύματά των. Σήμερον ὅμως χάρις εἰς τὸ Πυργοφυλακεῖον, τὸ ὁποῖον δύναται νὰ περιλάβῃ δέκα χιλιάδας περίπου ἀνθρώπους, καὶ εἰς τὰς ὁδηγίας καὶ τὴν παρὰ τῆς κυβερνήσεως χορηγουμένην ὑποστήοιξιν, οἱ μετανάσται κερδίζουσιν ὅσα ἄλλοτε τοῖς διηρπάζοντο ὑπὸ τῶν ἀγυρτῶν. Σήμερον ὁ μετανάστης ἀπὸ τοῦ πλοίου τοῦ κομίσαντος αὐτὸν ἐξ Εὐρώπης μεταβαίνει κατ’ εὐθεῖαν εἰς τὸ Πυργοφυλακεῖον, ὅπου δηλοποιεῖ τὴν ἡλικίαν, τὸ ἐπάγγελμα, τοὺς χρηματικοὺς πόρους του καὶ τὸ μέρος ἔνθα ἐπιθυμεῖ νὰ ἐγκατασταθῇ. Μέχρις οὗ δὲ ἀποσταλῆ εἰς τὸ προσδιορισθὲν μέρος, ὑποβάλλεται εἰς ἱατρικὴν ἐπίσκεψιν καὶ εἰς θερμολουσίαν.
—Ἡ τελευταία αὕτη διατύπωσις, ὑπέλαβον τότε, δὲν θὰ εἶναι βεβαίως πολλῆς δυσαρεσκείας πρόξενος εἰς τοὺς ἐντὸς τῶν πλοίων δίκην σαρδελλῶν ἐστιβασμένους μετανάστας.
—Ὄχι πάντοτε, ἀπεκρίθη ὁ Ἰρλανδός· ἐσχάτως μάλιστα ἐκίνησε τὴν ἰλαρότητα ὁλοκλήρου τῆς πόλεως ὁ τρόμος γραίας τινὸς γερμανίδος, ἥτις ἐνόμισεν ὅτι ἔφθασεν ἡ τελευταία αὐτῆς ὥρα ὅτε τὴν ἐβίασαν νὰ εἰσέλθῃ εἰς τὸ ὑπὸ τοῦ κανονισμοῦ ἐπιβαλλόμενον λουτρόν. Ἡ ταλαίπωρος δὲν εἶχε, φαίνεται, ποτὲ λουσθῆ, διότι ἅμα τὴν διέταξαν νὰ ἐκδυθῇ ἤκουσε δὲ καὶ τὸν πάταγον τοῦ καταῤῥέοντος ὕδατος, ἐξέβαλε φοβερὰς κραυγὰς, ἐπικαλουμένη τὴν ἀντίληψιν ὅλων τῶν ἁγίων τοῦ παραδείσου καὶ πεσοῦσα κατὰ γῆς παρεκάλει τοὺς παρεστῶτας νὰ μὴ τὴν θανατώσωσι. Τὴν διεβεβαίωσαν ἐπανειλλημμένως ὅτι δὲν ἐπεβουλεύοντο τὴν ζωήν της, ἀλλὰ μόνον τὴν ἀκαθαρσίαν της· ὅλα ὅμως ἀπέβησαν ἐπὶ ματαίῳ καὶ ἐκείνη τρέμουσα, οὐδὲ κἂν ἤκουσε τοὺς λόγους των, ἑωσοῦ τελευταῖον ἐξῃτήσατο καὶ τὴν ἐπέμβασιν τοῦ προξένου της. Ἀλλ’ ἐννοεῖται οἴκοθεν ὅτι ὁ πρόξενος δὲν προσεκλήθη, ἡ δὲ γραῖα ἐβλήθη διὰ τῆς βίας ἐντὸς τοῦ φοβεροῦ λουτροῦ.
—Ἐπομένως εἶναι περιττὸν νὰ ἐρωτήσωμεν, εἶπεν ὁ σὶρ Ἰάκωβος, εἰς τὸν ὁποῖον ἡ ναυτία εἶχεν ἀποδώσει ἅπασαν τὴν χαρακτηρίζουσαν αὐτὸν εὐθυμίαν, ἐὰν ἡ γυνὴ αὕτη ἤξευρε νὰ κολυμβᾷ.
—Ἂς ἐπανέλθωμεν ἐν τούτοις εἰς τοὺς μετανάστας, εἶπεν ὁ ὑπάλληλος, οὗτοι διαμένουσι δύο ἡμέρας εἰς τὸ Πυργοφυλακεῖον διατρεφόμενοι δωρεὰν, μετὰ τὰς δύο ὅμως ἡμέρας εἶναι ὑπόχρεοι νὰ παραχωρήσωσι τὴν θέσιν των εἰς ἄλλους.
—Ἀλλ’ αὐτὸ τὸ ὁποῖον μοὶ λέγετε, εἶπον, ἀποδεικνύει ἀφιλοκέρδειαν πρωτοφανῆ, ὁποίαν εἶχον οἱ παλαιοὶ πατριάρχαι.
—Ὤ! οἱ σημερινοὶ πατριάρχαι, κύριε, δὲν ὁμοιάζουσι τοὺς παλαιοὺς, τῶν ὁποίων εἶναι μὲν ὀλιγώτερον ἀφελεῖς, πολλῷ δὲ φιλοκερδέστεροι. Καὶ διὰ νὰ κατανοήσητε ὁποία τις εἶναι ἡ παρὰ τῆς πόλεως τοῦ Νεοβοράκου χορηγουμένη φιλοξενεία, ἀνάγκη νὰ μάθητε πόσον εἶναι βαθεῖς εἰς τοὺς ὑπολογισμούς των οἱ Ἀμερικανοὶ οἱ δεινότεροι λογισταὶ τῆς οἰκουμένης, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον ὀφθαλμοφανῶς θέλετε πληροφορηθῆ, ἅμα συναναστραφῆτε μετ’ αὐτῶν ἐπ’ ὀλίγας ἡμέρας.
—Καὶ ὁποῖος εἶναι ὁ περὶ μεταναστῶν ὑπολογισμός;
—Ἐσταθμίσθη ἡ ἀτομικὴ ἐργασία αὐτῶν καὶ εὑρέθη ὅτι ἕκαστος αὐτῶν ἀξίζει κατὰ μέσον ὅρον χίλια πεντακόσια δολλάρια.
—Τώρα ἐννοῶ, εἶπεν εἰρωνικῶς ὁ σὶρ Ἰάκωβος Κλίντων, τὸν φιλάνθρωπον σκοπὸν τοῦ Πυργοφυλακείου, τὸ ὁποῖον, ὡς ἐκ τῆς καταφανοῦς θέσεώς του, προβάλλεται ὡς γρίφος εἰς τοὺς νεήλυδας οἵτινες γινώσκουσιν ἐκ παραδόσεως ὅτι οἱ Αμερικανοὶ δὲν εἶναι τόσον ἅγιοι!
Ὁ σὶρ Ἰάκωβος ἔκρινεν, ὡς βλέπετε, τὸν ἀμερικανικὸν λαὸν, τὸν ὁποῖον εἰσέτι δὲν ἐγνώριζε, μετὰ τῆς ἐμφύτου ἐκείνης ἐχθρικῆς ἀντιπαθείας, τὴν ὁποίαν οἱ Ἄγγλοι διατρέφουσι κατὰ τῶν Ἀμερικανῶν, οἵτινες ἀφ’ ἑτέρου τὴν ἀνταποδίδουσιν εἰς αὐτοὺς μετὰ τόκου μάλιστα.
Ἐν τῷ μεταξὺ τούτῳ ἐπιθεωρηθέντων τῶν πραγμάτων μας μετὰ μεγίστης ταχύτητος ὑπὸ τῶν ἁρμοδίων τελωνιακῶν ὑπαλλήλων, ἐξήλθομεν εἰς τὴν ξηρὰν καὶ μετεκομίσθημεν ἀστραπηδὸν ἐπὶ μεγίστης ἁμάξης περιεχούσης δέκα θέσεις εἰς τὸ ξενοδοχεῖον ὁ Ἅγιος Νικόλαος.
- ↑ Συνέχεια ἀπὸ φυλλαδίου 66.