Το δισάκκιον του Αισώπου
| ←Ὁ πρεσβυτικὸς ὑμέναιος | Ἡ Βάρβιτος Συγγραφέας: Τὸ δισάκκιον τοῦ Αἰσώπου |
Ἕτερος Μῦθος→ |
| Η Βάρβιτος, Αθήνα 1860 |
Εἶπεν ὁ Ζεύς· ἂς ἔλθωσι πρὸς με τὰ ἔμψυχα τῆς γῆς·
Κ’ εἰς τὴν φωνὴν τῆς προσταγῆς
Εὐθὺς ὁμοῦ συνήχθησαν ὅλα τὰ ἐπὶ γῆς θνητὰ,
Ἀέρια καὶ ἔνυδρα, τετράποδα καὶ ἑρπετά.
Μεγάλη ἦτον ἡ βοὴ,
Ὁ θόρυβος, ἡ συῤῥοὴ,
Ὁπότε τὸ θεσπέσιον ἀνοίγει στόμα τοῦ Διὸς,
Καὶ ἔπεα πτερόεντα προφέρει ὁ κλεινὸς Θεός.
Ὦ κάτοικοι εἶπε τῆς γῆς, σᾶς συνεκάλεσα ἐδῶ
Διότι θέλω νὰ ἰδῶ
Ἂν ἔχει τις παράπονον νὰ ἐπιφέρῃ ἢ μομφήν
Εἰς τὴν ἰδίαν του μορφήν.
Μὴ γλωσσοδέσῃ δέ τινα ὁ φόβος ἢ ἡ ἐντροπὴ,
Ἀλλὰ μὲ θάῤῥος ἂς εἰπῇ
Τί ἄτοπον ἢ περιττὸν
Ἐννόησεν εἰς ἑαυτόν.
Διόρθωσιν εἰς τὸ κακὸν θέλω νὰ φέρω παρευθύς.
Ἐλθὲ σὺ πρῶτος, πίθηκε, λάλει χωρὶς νὰ συσταλθῇς.
Εὑρίσκεις εἰς τὸ εἶδός σου μῶμον ἢ ἔλλειψιν τινά;
—Ἐγὼ! νὰ εἴπω τίποτε εἶναι καὶ κρίμ’ ἀληθινά!
Τί ἔχω; ὅλα κάλλιστα, ὅλα μου εἶναι θαυμαστὰ,
Καὶ ἄμεμπτα καὶ ἀρεστά.
Ἡ ἄρκτος ὅμως ἡ πτωχὴ τὶ ὄν! τὶ ζῶον ἀηδὲς,
Καὶ κρύον καὶ χονδροειδές!
Αὐτὴν, ὦ Ζεῦ, παρακαλῶ νὰ μεταπλάσῃς, ἐπειδὴ
Ἀδύνατον κἀνεὶς χωρὶς ναυτίασιν νὰ τὴν ἰδῇ.
Ἦλθε κ’ ἡ ἄρκτος, ἀλλ’ ἀντὶ νὰ βεβαιώσῃ τὰ αὐτὰ,
Ἐπαίνεσε τὰ κάλλη της ἐξ ἐναντίας ἀρκετά.
Ἐμένα λέγουν ἄσχημην; τὸ λέγει ὅστις μὲ φθονεῖ,
Ἢ τοῦ καλοῦ τὴν αἴσθησιν ἔχει διόλου ἀσθενῆ,
Ἐγὼ χονδροειδής! ἐγὼ! ἐγὼ ἡ ἀπαράμιλλος!
Τὸ ἥμισυ τοῦ κάλλους μου ἂς εἶχε καὶ ἡ κάμηλος!
Πλὴν ὅλα της εἶναι οἰκτρά! Τὶ ἔκτρωμα! τὶ συχαμός!
Τὶ σῶμα ἀσχημόπλαστον! τὶ δωδεκάπηχυς λαιμός!
Ἦλθε κ’ ἡ κάμηλος, κ’ ἀφοῦ ἐξηρομάσσησε πολύ,
Ἔκρινε τὸν ἐλέφαντα ἄκομψον καὶ ἡμιτελῆ·
Τὰ ὦτα του πολλὰ μακρά,
Τὰ ὄμματα πολλὰ μικρά.
Καὶ ὁ ἐλέφας δὲ αὐτὸς, ἂν καὶ μὴ στερημένος νοῦ,
Ἐμέμφθη ὡς πολύσαρκον τὸ κῆτος τοῦ ὠκεανοῦ.
Ὁ κόραξ ὡς τραχύφωνον ἐγέλασε τὸν γερανὸν
Καὶ εἶπε χονδροκέφαλον ὁ γάδαρος τὸν πετεινόν.
Δὲν ἔμεινε σχεδὸν κἀνεὶς χωρὶς τὸν ἄλλον νὰ μεμφθῇ,
Καὶ ὅμοια ν’ ἀνταμειφθῇ.
Ἀλλ’ ὅμως τῶν ὁμοίων του ὁ πρώτιστος κατήγορος,
Καὶ ἑαυτοῦ συνήγορος
Ἦτον ὁ ἄνθρωπος· καὶ τί ἐκ τούτου ἕπεται λοιπόν;
Ὅτι δὲν εἶχεν ἄδικον ὁ Αἴσωπος ποτὲ εἰπὼν
Περὶ ἡμῶν, ὅτι καθεὶς δισάκκιον διπλοῦν φορεῖ,
Καὶ ὅ,τι μὲν ἐλάττωμα εἰς τοὺς λοιποὺς παρατηρεῖ,
Ἐμπρὸς τὸ βάλλει, πάντοτε ἐκεῖνο βλέπει ἀτενῶς,
Καὶ ῥίπτει εἰς τὰ ὄπισθεν τὰ ἴδιά του ἀφανῶς.
Οἱ πάντες εἴμεθα κοινῶς
Πρὸς τὰ τῶν ἄλλων σφάλματα λυγγὸς τηλεσκοπώτεροι,
Πρὸς δὲ τὰ ἴδια ἡμῶν ἀσπάλακος τυφλότεροι.
Ἀλλὰ τοιοῦτος πάντοτε ὁ τῶν ἀνθρώπων βίος
Ἦτο καὶ εἶναι κ’ ὁ αὐτὸς θὰ ἦναι αἰωνίως.