Το Τρυγόνι

←Ἡ Νὺξ τοῦ Ξένου

Ἀτθίδες Αὖραι Συγγραφέας: Γεώργιος Βιζυηνός ΤΟ ΤΡΥΓΟΝΙ.

Ἡ Ἀνεμώνη→

’Ταῖρι ’ταῖρι τὰ πουλιὰ
στὴν βοσκὴ πηγαίνουν·
’ταῖρι ’ταῖρι στὴν φωλιά,
σὰν νυκτώσῃ, ’μβαίνουν.

Ἕνα μόνο, τὸ φτωχό,
μὲ καρδιὰ θλιμμένη,
ὅλη ’μέρα μοναχὸ
κι’ ὅλη νύχτα μένει.

Εἶχεν ἄλλοτε κι’ αὐτὸ
’ταῖρι ’μπιστεμένο,
κι’ ἔψαλλε ζευγαρωτὸ
καὶ ευτυχισμένο.

Μὰ σὰν ’βόσκαν μιὰν αὐγὴ
κ’ ἔπαιζαν στὴν φτέρη,
’σκότωσαν οἱ κυνηγοὶ
τὸ γλυκό του ταῖρι!

Οὔτε ’θέλησ’ ἄλλη μιὰ
νὰ χαρῇ νὰ ψάλῃ,
οὔτε κάμνει γνωριμιὰ
καὶ φιλίαν ἄλλη.

Μόνο, τόσο θλιβερὸ
’λογυρνᾷ στὰ δάση,
ποῦ θολόνει τὸ νερὸ
πρὶν τὸ δοκιμάσῃ.

Ἀπό λύπη καὶ στοργὴ
’λίγο ’λίγο λυόνει·
κι’ ἀποθνήσκει στἠν σιγή—
καὶ τὸ λὲν τρυγόνι.