Ἔκλινεν εἰς τὴν ἀγκάλην
τῆς μητρός του γῆς
τ’ ἄστρον τοῦ φωτὸς ἠρέμα
κ’ ἐκοιμήθη.
Τῆς Νυκτός ὁ πέπλος πάλιν
μ’ αἴσθημα στοργῆς
ἐπὶ τὸ καμόν του βλέμμα
ἐπεχύθη.
Τὴν ἀλγοῦσαν κεφαλήν σου
ποῖος, ξέν’, ἐδὼ
ἐπὶ τοῦ θερμοῦ του στήθους,
θὰ βαστάσῃ;
Τὴν ἐνδόμυχον πληγήν σου
ποία τις φειδὼ
πρὸ τοῦ χαιρεκάκου πλήθους
θὰ σκεπάσῃ;
Μυριὰς ἀστέρων χύνει
λάμψιν ἀργυρᾶν
καὶ τὴν φρίκην τῆς σκοτίας
καταστέλλει.
Ἐκ τῆς λίμνης ἡ Σελήνη
Μ’ ὄψιν ἱλαράν,
ἄγγελος παρηγορίας,
ἀνατέλλει.
Εἰς τῆς σκυθρωπῆς ψυχῆς σου
τὸν ὠκεανὸν
πότ’ ἓν ἄστρον θ’ ἀνατείλῃ
φωτοφόρον;
Εἰς τῆς θλιβερᾶς ζωῆς σου,
ξένε, τὸ κενὸν
ποῦ θὰ συναντήσῃς χείλη
παρηγόρων;
Ἐπὶ τοῦ Παντὸς ἡπλώθη
ἄκρα σιωπή,
οὐδ’ ἡ πτέρυξ τῶν ὀνείρων
τὸ ταράσσει.
Ἐπληρώθησαν οἱ πόθοι
κ’ οἱ κρυφοὶ σκοποὶ
τῶν πτηνῶν καὶ τῶν ζεφύρων
ἐν τῷ δάσει.
Αἱ μελέται κ’ αἱ φροντίδες,
ξένε, τῆς ψυχῆς
πότε τ’ ἀπορήματά των
θὰ κοιμίσουν;
Πότ’ οἱ πόθοι σου κ’ ἐλπίδες,
ὄνειροι ταχεῖς,
τὴν πραγματικότητά των
θ’ ἀποκτήσουν;
Εἰς τ’ ἀραιωμένα σκότη
ψάλλ’ ἡ ἀηδών·
τὴν ὑγρὰν τὸ φῶς ἀγκάλην
ἀπαρνεῖται.
Ἀντηχοῦν χαραὶ καὶ κρότοι
διὰ τῶν ὁδῶν,
ἡ ζωὴ ἀνέστη πάλιν
καὶ κινεῖται.
Μάτην ἦλθες νὰ κουφίσῃς,
ξένε μου, θρηνῶν
εἰς τὴν γῆν μας τὴν ὀδύνην
κ’ εἰς τὸ κῦμα.
Ἰατρείαν θ’ ἀπαντήσῃς
εἰς τὸν οὐρανόν,
καὶ θ’ ἀνεύρῃς τὴν γαλήνην
εἰς τὸ μνῆμα!
|
