Τα ψηλά βουνά/Ο Γεροθανάσης
| ←Στοὺς ἴσκιους τῶν δέντρων | Τὰ ψηλὰ βουνὰ α' έκδοση, 1918 Συγγραφέας: Ὁ Γεροθανάσης |
Ἕνας ἐθελοντὴς χωροφύλακας γιὰ τὴν ἀλεποὺ→ |
31. Ὁ Γεροθανάσης.
Σήμερα ἦρθαν δυὸ τσοπάνηδες κι ἔφεραν γάλα. Δὲν εἶναι πολύ, γιατὶ τώρα τὰ πρόβατα καὶ τὰ γίδια στέρφεψαν, μὰ εἶναι δῶρο τοῦ Γεροθανάση.
Τοὺς ἔφεραν καὶ µιὰ γαλατόπιτα, καμωμένη ἀπὸ τὰ χέρια τῆς Αφρόδως. Κι αὐτὴ δῶρο τοῦ Γεροθανάση.
Τέλος τοὺς ἦρθε κι ὁ ἴδιος ὁ Γεροθανάσης.
Ὁ Γεροθανάσης φορεῖ ἄσπρη φουστανέλα, ἄσπρες κάλτσες, ἄσπρο σκοῦφο· κι εἶναι καὶ τὰ γένια του καὶ τὰ μαλλιά του ἂσπρα. Εἶναι χιονισµένος χειµῶνα καλοκαίρι· κατακάθαρος. Ἡ Ρούμελη θὰ τὸν λευκαίνη τὸ γέρο!
Εἶναι ὁ πρῶτος τσέλιγκας σὲ κεῖνα τὰ βουνά· ἀπὸ ἕξι χιλιάδες τὰ ζωντανά του δὲν ἔπεσαν ποτὲ κάτω.
Εἶναι ὁ παπποὺς τῆς γενιᾶς. Ἔδωσε κόρες κι ἐγγονὲς στὶς γύρω καλύβες. Ἔχει δοσµένες καὶ ἄλλες σὲ βουνὰ µακριά, ποὺ δὲ φαίνονται. Ὅλες τὶς προίκισε, καὶ τὸ βιός του δὲ σώνεται.
Γράμματα δὲν ξέρει, ἔμαθε ὅμως καὶ βάζει τὴν ὑπογραφή του, σιγὰ σιγὰ καὶ γερά, µὲ μιὰ γκλίτσα στὸ τέλος, νὰ ἔτσι:
Μ’ αὐτὴ τὴν ὑπογραφὴ πουλεῖ, ἀγοράζει, ξέρει ποῦ βρίσκεται ἡ περιουσία του.
«Ξέρω κι ἐγώ, λέει, δεκάξι γράμματα».
Καὶ λέει ἀλήθεια. Τὰ µέτρησε µιὰ φορὰ ὅσα κάνουν τὴν ὑπογραφή του, καὶ τὰ βρῆκε δεκάξι. Μιὰ ζωὴ τώρα δὲν ἔγιναν δεκαεφτά.
Ὅ τι τοῦ λείπει σὲ γράμματα, τὸ ἔχει ὁ Γεροθανάσης σὲ νοῦ. Δεν τὸν ἐγέλασε κανείς, µὰ οὔτε καὶ γέλασε κανένα. Λόγο δεύτερο δὲν ἔχειˑ ἕνα καὶ σωστό.
Ὅταν κατεβαίνη στὴν πολιτεία —γιατὶ πηγαίνει καὶ στὴν πολιτεία µιὰ φορὰ τὸ χρόνο, τὴ Λαµπρή— πιάνει ὅλο τὸ δρόμο, καὶ γυρίζουν καὶ τὸν κοιτάζουν αὐτὸν καὶ τὴν ἀγκλίτσα του. Τότε κουνοῦν τὸ κεφάλι καὶ λένε:
«Τί γάλα νὰ τρώη! τί γιαούρτια, τί µυζῆθρες!»
Εἶναι ὀγδόντα χρονῶν, µὰ τὴν γκλίτσα δὲν τὴν πάτησε χάμω. Πόσες φορὲς εἶδε ν’ ἀνθίζη ὁ γάβρος καὶ ἡ ὀξιά! Πόσοι χειµῶνες ἔρριξαν ἀπάνω του τὴ βροχὴ καὶ τὸ χαλάζι! Καὶ πάλι ὁλόισος εἶναι.
Νάχωμε τὰ καλά σου γεράµατα, Γεροθανάση!