Ετήσιον Ημερολόγιον του Έτους 1888/Παρά τον Ιλισσόν
| ←Νικόλαος Γυζης | Ἐτήσιον Ἡμερολόγιον τοῦ Ἔτους 1888 Συγγραφέας: Παρὰ τὸν Ἰλισσόν |
Ἀντιπολίτευση→ |
ρωίαν τινὰ τοῦ Ἰουλίου ἠθέλησα ν’ ἀποσπασθῶ ἐπὶ στιγμάς τινας τῆς τύρβης τῶν καθημερινῶν ἀσχολιῶν καὶ ἐξελθοῦσα τῆς πόλεως διηυθύνθην πρὸς τοὺς ἀγρούς. Σοβαρὰ σιγὴ ἐπεκράτει εἰσέτι πανταχοῦ ἐνῷ τὰ πέριξ ἀντικείμενα ὑπὸ τοῦ λυκαυγοῦς φωτιζόμενα ἐχρωματίζοντο βαθμηδὸν ὡς ὑπὸ μαγικῆς τινος ἐπηρείας διὰ μυρίων καὶ ποικίλων ἀποχρώσεων. Ἐγὼ δὲ περιχαρὴς διὰ τὴν ἐλευθερίαν μου ἔτρεχον ἀπὸ λοφίσκου εἰς λοφίσκον, ἀπὸ ῥύακος εἰς ῥύακα, ὁτὲ μὲν συνάζουσα ἄνθη, ὁτὲ δὲ θαυμάζουσα τὸ μεγαλοπρεπὲς τῆς φύσεως θέαμα.
Αἴφνης ὅμως ἐνῷ παρηκολούθουν τὸν ῥοῦν τοῦ Ἰλισσοῦ, ὁ φλοῖσβος παρακειμένης πηγῆς ἐφείλκυσε τὴν προσοχήν μου· ἐστάθην παρευθύς, διότι μοὶ ἐφάνη ὅτι διὰ μέσου τοῦ μονοτόνου ἤχου τῶν ὑδάτων, διέκρινεν ᾆσμά τι τοσούτῳ γλυκύ, τοσούτῳ περιπαθές, ὥστε ὑπὸ συγκινήσεως καταληφθεῖσα, προσήλωσα ὅλην τὴν προσοχὴν μου ὅπως ἀκροασθῶ. Καὶ ἀληθῶς ὁ φλοῖσβος ἐκεῖνος παρηκολούθει ἐλαφρῶς φωνὴν καθαρὰν καὶ νεανικήν, ἥτις διὰ μυρίων μελῳδικωτάτων τόνων, ὁτὲ μὲν ἀνεπαισθήτως ὑψουμένη, ὁτὲ δὲ μετ’ εὐστροφίας ἀκατανοήτου συγχεομένη μετὰ τῶν ὑδάτων, ἀπετέλει ἁρμονίαν αἰθέριον· ἀλλ’ ἡ ἁρμονία ἐκείνη ἦτο τοσοῦτον παραπονετικὴ, ὥστε ὑπὸ τοῦ πόθου τοῦ ν’ ἀνακαλύψω τὴν ᾄδουσαν, ἀκουσίως πως ἑλκομένη, ἐπροχώρησα βήματά τινα πρὸς τὸ μέρος ὅθεν ἤρχετο ἡ φωνή. Ὁποία ὅμως ὑπῆρξεν ἡ ἔκπληξίς μου, ὅτε διὰ μέσου τοῦ φυλλώματος διέκρινα νεάνιδα καλλονῆς οὐρανίας! Κατελήφθην ἀμέσως ὑπὸ τοῦ ἐνθουσιασμοῦ ἐκείνου, ὃν αἰσθάνεταί τις πρὸ καλλιτεχνικοῦ ἀριστουργήματος καὶ ἔστην ἐν ἐκστάσει θεωροῦσα αὐτήν.
Λεπτὸς πέπλος ἐκάλυπτε τὸ αἰθέριον αὐτῆς σῶμα ἐπὶ τοῦ ὁποίου διέλαμπεν ἡ χάρις καὶ ἡ νεότης, ἀλλ’ ἐνῷ προσεπάθουν ν’ ἀνακαλύψω τὴν μυστηριώδη μαρμαρυγήν, τὴν φωτίζουσαν αὐτὸ, δὲν ἠξεύρω ὁποῖον προαίσθημα μ’ ἔκαμε νὰ ἐννοήσω ὅτι ἡ σεμνὴ ἐκείνη καλλονὴ δὲν ἀνῆκεν εἰς τὰς διαβατικὰς τοῦ κόσμου τούτου ὑπάρξεις, ἀλλὰ κάτοικος ποιητικοῦ τινος καὶ ἀειθαλοῦς κόσμου, εἰς τοὺς μυστηριώδεις ὠκεανοὺς τῆς φαντασίας πλανωμένη, ἔθεσε πρὸς στιγμὴν τὸν ἐλαφρὸν αὐτῆς πόδα ἐπὶ τῆς Ἀθηναϊκῆς πεδιάδος, ὅπως διαλύουσα αἴφνης τὰ σκότη τῆς λήθης, διαχύσῃ τὸ φέγγος ἀθανάτων καὶ προσφιλῶν ἀναμνήσεων! Ἀφελῶς καὶ μετὰ χάριτος ἀπαραμίλλου πρὸς τὸν ῥύακα κεκλιμένη, ἐκράτει ἀνὰ χεῖρας ὑδρίαν ἀφ’ ἧς κατέρρεε τὸ ὕδωρ τῆς πηγῆς ἐκείνης, ὅπερ ἀφρίζον κατέβρεχε τοὺς λεπτοφυεῖς αὐτῆς πόδας καὶ παρηκολούθει μετὰ ταῦτα τὸν ῥοῦν του ἐπὶ τῆς χλόης.
Ἀλλὰ μόλις ἤκουσε τὸν κρότον τῶν βημάτων μου, ἐστράφη ἀνησύχως ζητοῦσα νἀνακαλύψῃ τὸν τολμῶντα νὰ διαταράξῃ οὕτω πως τὸ ᾆσμά της· ὁ δὲ θαυμασμός μου ηὔξησε τότε ἔτι μᾶλλον ὅτε μοὶ ἀπεκαλύφθησαν οἱ χαρακτῆρες τῆς μορφῆς της. Τὸ ἦθός της ἐνέφαινε τὴν δειλίαν τῆς παιδικῆς ἀφελείας, ἐνῷ εἰς τὸ ἐμβριθὲς καὶ βαθὺ αὐτῆς βλέμμα διέκρινέ τις σκιὰν μελαγχολίας καθωραΐζουσαν ἔτι μᾶλλον τὴν εὐγενῆ ἐκείνην φυσιογνωμίαν.«Ὤ σύ, ἥτις μοὶ ἐμπνέεις τοσαύτην συμπάθειαν, εἶπον τότε προχωροῦσα πρὸς αὐτήν, εἶπέ μοι, διατί τὸ ᾆσμά σου εἶναι τόσον θλιβερὸν ἐν τῷ μέσῳ τῆς χαρμοσύνου ταύτης φύσεως;»
Ἡ ἄγνωστος τότε προσηλώσασα ἐπ’ ἐμοῦ τοὺς γοργοὺς ὀφθαλμούς της — Ἀθηναία! μοὶ εἶπε, καὶ ἡ φωνή της ὡς ἦχος μελῳδικῆς λύρας ἔπληξε τὸν ἀέρα. Εἶμαι ἡ νύμφη Καλλιρόη, ἡ ἐφορεύουσα ἐπὶ τῶν τόπων τούτων τῶν κλεϊσθέντων ὑπὸ τῶν προγόνων σου. Μ’ ἐρωτᾷς διατί τὸ ᾆσμά μου εἶναι θλιβερόν, ἀλλ’ ἰδὲ ὀλίγον ἀπωτέρω τὰ καταγώγια ἐκεῖνα τοῦ νεωτερισμοῦ ἐν οἷς παρασκευάζεται ἡ τῶν Ἑλληνίδων μας διαφθορά! Πῶς εἶναι δυνατὸν μία Ἑλληνὶς νύμφη ν’ ἀκούῃ ἄνευ αἰσχύνης τὰς εὐτελεῖς ἐκείνας τῆς μυθιστορίας ἀπηχήσεις; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ θλίβηται ἀναλογιζομένη ὅτι αἱ συμπολίτιδες αὐτῆς τὸν χαρακτῆρα τῆς ἑλληνοπρεπείας ἀποβάλλουσαι μεθύσκονται ὑπὸ τοῦ ῥωμαντισμοῦ, ὅστις ὡς ἡδὺ δηλητήριον λυμαίνεται τὰς εὐαισθήτους καρδίας των; Ὤ! τίς βάσκανος δαίμων ὤθησε τὴν πατρίδα ἡμῶν εἰς τὴν λατρείαν τῆς ξενικῆς ταύτης μούσης, ἥτις οὐδὲν κοινὸν ἔχει πρὸς τὴν σεμνὴν μοῦσαν τοῦ πατρῴου θεάτρου!
«Ποσάκις κατὰ τὰς σεληνοφεγγεῖς νύκτας ὑπὸ τὸν αἴθριον τοῦτον τῆς Ἀττικῆς οὐρανόν, ὅτε ἡ ἠρεμία τῆς φύσεως καλεῖ τὰς εὐαισθήτους ψυχὰς εἰς κατάνυξιν, ποσάκις τότε τὰ ἀκούσματα ἐκεῖνα, ἅτινα ἔχουσι τὴν ἀξίωσιν νὰ καλῶνται καλλιτεχνικά, ἀκροωμένη, ἐπόθησα τὴν ἀγρίαν τοῦ χειμῶνος θύελλαν, καθ’ ἣν ὁ Ἰλισσὸς ἐξηγριωμένος ζητεῖ νὰ μὲ παρασύρῃ εἰς τὸν ῥοῦν του, ὅτε ἐν μέσῳ τῆς βοῆς τοῦ ἀνέμου καὶ τῆς μυκωμένης καταιγίδος ἀντηχοῦσιν ἐκ τοῦ νεκροταφείου οἱ θρῆνοι τῶν Αἰολιανῶν ἁρπῶν καὶ οἱ Τρίτονες καὶ οἱ λοιποὶ εἰδεχθεῖς δαίμονες τῶν ὑδάτων μετὰ πατάγου ἀνακυκῶσι τὸν Φαληρικὸν ὅρμον!
«Ὤ! ἐὰν ἠδυνάμην νὰ ἐγκαταλείψω τοὺς ἀξένους τούτους τόπους καὶ νὰ ζητήσω καταφύγιον μακρὰν εἰς τοὺς σκιεροὺς λειμῶνας τῆς δούλης Ἑλλάδος! Ἀλλ’ οἴμοι, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ παραβιάσω τοὺς μυστικοὺς ὅρκους μεθ’ ὧν συνεδέθη ἡ ὕπαρξίς μου; Πῶς εἶναι δυνατὸν ν’ ἀπομακρυνθῶ τῆς πηγῆς ταύτης ἀφ’ ἧς ἄλλοτε ὑπεράνω τοῦ Παρθενῶνος ἔβλεπον περιϊπταμένην τὴν σκιὰν τῆς Παλλάδος τὸ μεγαλεῖον καὶ τὸ κλέος τῶν Ἀθηναίων διασώζουσαν; Ἀφότου ξενικὸς θίασος κατέλαβε τὰς ἀκτὰς τοῦ Φαλήρου αἱ ἀδελφαί μου ὁσάκις διέρχονται τὸ ἑσπέρας παρὰ τὸν ὅρμον ἐκεῖνον βυθίζονται ὑπὸ τὸ κῦμα, ἀλλ’ ἐγὼ, ἐνταῦθα ἐπὶ τῶν ἄλλοτε καταρρύτων καὶ συσκίων τούτων μερῶν, ὅθεν ἀντήχησάν ποτε οἱ πρὸς τὸν Ὀλύμπιον ὕμνοι, τεθλιμμένος νῦν μάρτυς τῆς παρακμῆς τῆς πατρίδος παρισταμένη αἰωνίως θέλω συνοδεύει διὰ τῶν θρήνων μου τὸν μονότονον τῆς πηγῆς ταύτης φλοῖσβον!»
— Νύμφη! ἀνέκραξα τότε, συγκινηθεῖσα ὑπὸ τῶν τελευταίων λόγων, οἱ θνητοὶ ὡς πνοὴ ἀνέμου παρέρχονται, ἀλλ’ αἱ χορεῖαι τῶν ἀθανάτων ἀπρόσιτοι εἰς τὸν πανδαμάτορα χρόνον, πλανῶνται ἀείποτε ἐπὶ τῆς προσφιλοῦς ταύτης γῆς· διατί λοιπὸν νὰ μὴ ἐλπίζῃς ὅτι ἐκ τῶν ὀχθῶν τούτων θέλεις ποτὲ ἀκούσει τὴν φωνὴν τῆς πατρῴας μούσης μυσταγωγοῦσαν τὴν Ἑλληνικὴν νεολαίαν εἰς τὰ προγονικὰ μεγαλουργήματα; Ἀλλὰ μοὶ ἀνέφερες περὶ τῶν ἀδελφῶν σου, δύνασαι νὰ μοὶ εἴπῃς, ὧ Ναϊάς, τίνες εἰσὶν αὗται;
— Αἱ θυγατέρες τοῦ Νηρέως, μοὶ ἀπεκρίθη, εἰσὶν αἱ μυστηριώδεις νύμφαι, αἱ ὁδηγοῦσαι μετὰ τῶν Τριτόνων τὰ πνεύματα τῶν ἀγαθῶν εἰς τὰς νήσους τῶν μακάρων. Ἐν μέσῳ τοῦ πατάγου καὶ τοῦ κλύδωνος ἀκολουθοῦσι τὴν καταιγίδα, παίζουσαι μὲ τὸν ἀφρὸν τῆς θαλάσσης καὶ συνοδεύουσαι τὸ κῦμα διὰ τῶν γοργῶν παιάνων των, ἄλλοτε δὲ πάλιν ὅταν ὁ ὀφθαλμὸς τοῦ θνητοῦ δὲν φθάνῃ μέχρις αὐτῶν, ἐξέρχονται τῆς θαλάσσης ἵνα χορεύσωσιν εἰς τὸ παράλιον· πρασινοειδὴς χιτὼν καλύπτει τὰ αἰθέρια αὐτῶν σώματα καὶ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς των θάλλει στέφανος ἐκ κισσοῦ εἰς ἀνάμνησιν τῶν Διονυσιακῶν μυστηρίων ἅτινα αὐταὶ πρῶται ἀπεκάλυψαν εἰς τὸν κόσμον. Τὴν ἑσπέραν ὅτε ἐν μέσῳ τῆς σιγῆς ἠχεῖ ὁ φλοῖσβος τῆς θαλάσσης, τεῖνον τὸ οὖς σου μετὰ προσοχῆς, ἐὰν τὰ μυθιστορικὰ ἀναγνώσματα καὶ τὰ θεάματα δὲν σὲ διέφθειραν μέχρι τοῦδε ἐντελῶς, ἐὰν ἐν τῇ φύσει εὑρισκομένη δύνασαι εἰσέτι νὰ αἰσθανθῇς ἀντὶ τῆς ῥεμβαστικῆς μελαγχολίας τὰ ὑγιᾶ καὶ ἐναρμόνια αἰσθήματα, ἅτινα αὕτη διαχέει, θέλεις τότε διὰ μέσου τοῦ μονοτόνου ἐκείνου ἤχου διακρίνει τὸ μέλος τῶν ἀδελφῶν μου τούτων, αἵτινες ἀόρατοι, λαμβάνουσι μέρος εἰς τὸν νυκτερινὸν ὕμνον τῆς φύσεως.
— Ὁ νυκτερινὸς ὕμνος! ἐπανέλαβον μετ’ ἀπορίας, τίς εἶναι οὗτος, ὦ Νύμφη; εἰπέ μοι σὺ ἥτις διὰ τῶν εὐεργετικῶν ναμάτων σου καταπαύεις τὴν δίψαν τοῦ κεκμηκότος ὁδοιπόρου, εἰπέ μοι ποῦ δύναμαι ν’ ἀκούσω τὸν ὕμνον τοῦτον;
— Ἄκουσον, μοὶ εἶπε τότε, ἐνῷ ἡ χεὶρ αὐτῆς ἀπωθήσασα τὴν κυματίζουσαν κόμην της, μοὶ ἀπεκάλυψε τὸ σκεπτικὸν μέτωπόν της, ἀκροάσθητι μετὰ προσοχῆς, διότι ἡ ἔννοια τῶν λόγων μου εἶναι βαθεῖα καὶ δύσκολος.
«Ὁ ναὸς τῆς δημιουργίας εἶναι μέγας, ἄπειρος! ἡ δὲ ἐκλεκτὴ ψυχή, ἐν οἱᾳδήποτε στιγμῇ ὅπου καὶ ἂν φέρῃ τὴν πτῆσίν της, πανταχοῦ δύναται ν’ ἀκούῃ τὴν φωνὴν τῆς φύσεως· ἀλλὰ τὸ ἑσπέρας ὅταν ὁ σάλος καὶ ἡ τύρβη τῶν ἀσχολιῶν τοῦ ἀνθρώπου καταπαύσωσιν, ὅταν ὁ ὕπνος γαλήνιος καὶ μεγαλοπρεπὴς ἐκτείνῃ τὸ πανίσχυρον αὐτοῦ σκῆπτρον ὑπὲρ τὰ ἄστη τῶν θνητῶν, τότε αἱ χορεῖαι τῶν νυμφῶν ἐξέρχονται ἀπὸ τὰ ἐνδιαιτήματα αὐτῶν καὶ ἐνοῦσι τὰς ἐναρμονίους φωνάς των μετὰ τοῦ ὕμνου ἐκείνου..... Ἐκεῖ εἰς τὰ πυκνὰ δάση διὰ μέσου τῶν ὁποίων ἡ Ἄρτεμις ἐκτοξεύει τὰ ἀργυροειδῆ αὐτῆς βέλη, ὑπὸ τὴν τρέμουσαν σκιὰν αἱ χορεῖαι τῶν Δρυάδων ψιθυρίζουσι τὰς μυστηριώδεις αὐτῶν ἁρμονίας.
«Ἐκεῖ εἰς τὰ ὄρη ἔνθα κυλίονται τὰ κρυσταλλώδη τῶν πηγῶν νάματα, ἔνθα ἡ κισσάμπελος περιπλέκεται ἐπὶ τῆς ἀκανθώδους βάτου καὶ τὸ γλιχώνιον καὶ ὁ λυγὸς διαχύνουσι τὴν λεπτὴν αὐτῶν εὐωδίαν, αἱ ὀρεστιάδες Νύμφαι, ὀρχοῦνται ἐλαφρῶς, ἐνῷ ἡ τεθλιμμένη Ἠχὼ πλησίον του ἐντὸς σπηλαίου κεκρυμμένη ἐπαναλαμβάνει διὰ φωνῆς τρεμούσης τὰ χαρμόσυνα αὐτῶν ᾄσματα.
«Ἐκεῖ εἰς τὰ βάθη τοῦ ὁρίζοντος ἔνθα ἐκτείνονται τὰ ἀεικίνητα πεδία τῆς θαλάσσης, ὁ γαλήνιος Ποσειδὼν ὑπὸ τῶν Τριτόνων περικυκλωμένος ψάλλει τὸν μεγαλοπρεπῆ αὐτοῦ παιᾶνα.
«Ἐκεῖ εἰς τὰς καταπρασίνους πεδιάδας ἔνθα ἡ ἄμπελος κάμπτει τοὺς κλώνους της ὑπὸ τὸ βάρος τῶν σταφυλῶν καὶ ἡ γλαυκὴ ἐλαία κινεῖ μελαγχολικῶς τὴν κορυφὴν, ἀναπαύεται ὁ εὐεργετικὸς Βάκχος ἐνῷ περὶ αὐτὸν οἱ Σιληνοὶ καὶ οἱ Σάτυροι συγκροτοῦσι τοὺς ἰδιορρύθμους αὐτῶν χοροὺς ὑπὸ τοῦ ἤχου τῶν κροτάλων καὶ τῶν αὐλῶν συνοδευόμενοι.
«Ἐκεῖ τέλος εἰς μεμακρυσμένην καὶ ἐρημικὴν κοιλάδα ἔνθα ὁ ἄνθρωπος, ὁσάκις εὑρεθῆ μόνος καταλαμβάνεται ὑπὸ φόβου ἀορίστου, ἀκούων ἐν τῇ σιγῇ τῆς νυκτὸς τοὺς συγκεχυμένους ψιθυρισμοὺς τῆς φύσεως, οἵτινες φαίνονται αὐτῷ ὡς φωναὶ ἀπ’ ἀοράτου τινὸς κόσμου πρὸς αὐτὸν ἀποτεινόμενοι, ἐκεῖ πλησίον που ἐπὶ βράχου καθήμενος ὁ μυστηριώδης Πᾶν παίζει τὸν πολύφωνον αὐλόν του.
«Καὶ πάντες οἱ συγκεχυμένοι οὗτοι ἦχοι, αἱ μυστηριώδεις φωναί, αἵτινες ὁτὲ μὲν ἐκπνέουσιν ὁτὲ δὲ ἀναγεννῶνται πάλιν θαυμασίως πως εἰς τὸν αὐτὸν συμπίπτουσαι ῥυθμόν, ἀποτελοῦσι μίαν καὶ μόνην ἁρμονίαν.... ἐνῷ αἱ εἰς τὸ χάος μαρμαίρουσαι σφαῖραι, ὡς ἀγαθοὶ δαίμονες κλίνοντες μετὰ σεβασμοῦ τὰς κεφαλὰς, διαχύνουσι πρὸς τὴν γῆν τὸ μυστηριῶδες αὐτῶν φέγγος καὶ οὕτω ἡ συμφωνία αὕτη ποικιλοτρόπως ἐπαναλαμβανομένη σχηματίζει ὕμνον μέγαν, ὕμνον αἰώνιον, ὅστις ὡς θυμίαμα εὐγνωμοσύνης ἀνέρχεται ἀκαταπαύστως πρὸς τὸν θρόνον τοῦ Δημιουργοῦ.»
— «Ὤ! ἐννοῶ νῦν, ἀνέκραξα τότε ὡς ἀπὸ ὀνείρων συνερχομένη, ἐννοῶ ὁποίαν παρατονίαν ἀποτελεῖ εἰς τὴν εὐαίσθητον ἀκοήν σου ἡ φωνὴ ἐκείνη τοῦ ἀνθρώπου ἡ διαταράττουσα καθ’ ἑκάστην ἑσπέραν τὰς ἡσύχους τῆς μονώσεώς σου στιγμάς!
Ἀλλὰ δὲν μοὶ ἀπεκρίθη διότι ἐφαίνετο βυθισμένη εἰς σκέψεις θλιβεράς. Αἴφνης σοβαρὰ αὐστηρότης ἀντικατέστησε τὸ μειδίαμα τῆς καλοκἀγαθίας ὅπερ ἐπλανᾶτο εἰς τὰ χείλη της.
— «Τλῆμον Πατρίς! ἀνέκραξεν, ἦν ποτε χρόνος ὅτε ὑπὲρ σοῦ καὶ μόνης ἔπαλλεν ἡ καρδία τοῦ νεανίσκου, ὅστις ἐπὶ τοῦ πεδίου τῆς μάχης ἀποθνήσκων, ὑπερηφάνως πρὸς τὴν τροπαιοῦχον σημαίαν σου ἠτένιζε καὶ ἡ Ἑλληνὶς ἀπὸ γενετῆς εἰς τὴν σὴν καθιεροῦτο λατρείαν! Νῦν δὲ ὅτε δεινοὶ ἐπίκεινται κίνδυνοι, ἐνταῦθα ἔνθα πᾶν ὅ,τι τὸ βλέμμα ἀπαντᾷ ἀναμιμνήσκει τῆς προγονικῆς εὐκλείας τὸ μεγαλεῖον. Ἐνταῦθα τὰ πλήθη τῶν Ἑλλήνων ἀθρόα συνερχόμενα ἐμπνέονται ὑπὸ τῶν εὐτελῶν δημιουργημάτων τοῦ ῥεμβασμοῦ καὶ τῆς ἀπογοητεύσεως!»
Ἀλλ’ οἱ λόγοι της οὗτοι διεκόπησαν αἴφνης ὑπὸ τοῦ κρότου τῶν βημάτων διαβατῶν διερχομένων ὄπισθεν ἡμῶν· ἐστράφην ἀνησύχως πρὸς τὴν Νύμφην, ἀλλ’ εἶχε γίνει ἄφαντος. Οἱ ἐλαφροὶ κύκλοι, οἵτινες ἀλληλοδιοιδόχως σχηματιζόμενοι καὶ διαλυόμενοι ἐρρυτίδουν κατὰ τὴν στιγμὴν ἐκείνην τὴν ἐπιφάνειαν τοῦ ὕδατος, μοὶ ἔδειξαν μόνον τὰ ἴχνη της· ἐνῷ δὲ ἔκυπτον ἵνα παρατηρήσω πλησιέστερον, μοὶ ἐφάνη ὅτι διέκρινα μεταξὺ τοῦ λευκοῦ ἀφροῦ τὸν κυματίζοντα αὐτῆς πέπλον· ἀλλ’ ἐν ἀκαρεὶ τὰ πάντα ἐξηλείφθησαν καὶ τὰ ὕδατα ἠρέμα κατακυλιόμενα ἐπανέλαβον τὸν μονότονον αὐτῶν φλοῖσβον.
Συγκεχυμέναι ἰδέαι, αἰσθήματα ἀόριστα μὲ κατέλαβον τότε.... ἐστέναξα θεωροῦσα καὶ πάλιν τὸ διαυγὲς ὕδωρ ὑπὸ τὸ ὁποῖον ἔγεινεν ἄφαντος ἡ ὡραία ὀπτασία μου καὶ ἐξηκολούθησα τὸν περίπατόν μου σύννους καὶ ἐκπεπληγμένη ἀναπολοῦσα τοὺς λόγους τῆς Ναϊάδος, οἵτινες τοσοῦτον ἀποτόμως εἶχον διακοπῆ.
Αρσινοη Γ. Παπαδοπουλου.
ΣΗΜ. Χάριν τῶν ἀναγνωστριῶν τοῦ ἡμετέρου Ἠμερολογίου ᾀσμένως δημοσιεύομεν ᾧδε, εὐμενῶς χορηγηθὲν ἡμῖν, ἓν τῶν ἀραιοτέρων διηγημάτων τῆς γνωστῆς καὶ ἐξ ἄλλων ἐμβριθεστέρων φιλολογικῶν ἔργων λογοτέχνιδος Κυρίας Ἀρσινόης Γ. Παπαδοπούλου, ὅπερ ἀληθῶς ἀποπνέει χάριν, τρυφερότητα αἰσθήματος καὶ ἁγνότητα παρθενικῆς ἐμπνεύσεως, ἅτε γραφὲν ὑπ’ αὐτῆς μόλις ἐξελθοῦσης τοῦ μαθητικοῦ σταδίου ἐν ἁβροτάτῃ ἔτι ἡλικίᾳ.