Γελοιογραφικόν Ημερολόγιον του Έτους 1886/Σύγχρονοι Μητέρες
| ←Τὸ Λαχεῖον | Γελοιογραφικὸν Ἡμερολόγιον τοῦ Ἔτους 1886 Συγγραφέας: Σύγχρονοι Μητέρες |
Χάριν ταχυτέρας συνεννοήσεως→ |
Ὅτε εἴμεθα βάρβαροι εἰσέτι, καὶ δὲν κατελαμβάνομεν ὅτι οἱ πόδες μας πρέπει νὰ φέρωσι κάλους ὅπως φαίνωνται ὅτι ἔχουσι κάλλη, καὶ ἡ ὀσφὺς τῶν ἁβροσώμων νεανίδων μας νὰ ᾖ ξηρὰ ὡς σανὶς ὅπως φαίνηται δακτυλιδένια, ἐκτὸς τῶν ἄλλων τῆς βαρβαρότητος συμπτωμάτων εἴχομεν καὶ τὴν μητρικὴν στοργήν, μεθ’ ἧς αἱ ἑλληνίδες μητέρες ἐπότιζον τὰ ἄνθη τῆς καρδίας των καὶ ἔβλεπον αὐτὰ θάλλοντα ἀκμαῖα καὶ εὔχροα. Καὶ δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ πράξωσιν ἄλλως· τὰ ἁγνὰ αὐτῶν στήθη πολὺ πρὸ τοῦ γάλακτος παρῆγον φυσιολογικῶς τὴν στοργὴν· τὸ ἰδεῶδες τῆς εὐδαιμονίας ἀπετελεῖτο δι’ αὐτὰς ὑπὸ ζωηρῶν βοστρυχωδῶν κεφαλῶν καὶ μειδιαμάτων χερουβεὶμ καὶ παχουλῶν βραχιόνων σπαρταρώντων ὡς διὰ νὰ πετάξωσι· πῶς ἦτο δυνατὸν νὰ μὴ τρελλαίνωνται διὰ τὰς στρογγυλοπροσώπους καὶ ῥοδοπαρείους μικροσκοπικὰς ἐκείνας ὑπάρξεις ἃς ὁ ἔρως εἶχεν ἐξαγάγει ἐκ τῶν πτυχῶν τῆς τιμίας κλίνης των; μήπως εἶχον διέλθει διὰ τοῦ σώματος αὐτῶν ἁπλῶς ὡς δι' ὀπῆς χωρὶς νὰ συμπαραλάβωσι μεθ' ἑαυτῶν μέρος τῆς μητρικῆς ὑπάρξεως;
Ὤ ἡ καρδία αὐτῶν ἐξεχείλιζεν ἀπὸ μητρικὴν ἀγάπην, ἥτις κατὰ τὴν μεγαλοφυᾶ ἔκφρασιν τοῦ Οὑγγώ, εἶνε διανεμημένη ἐξ ἴσου εἰς ὅλα τὰ τέκνα καὶ ἐν τούτοις ἕκαστον ἔχει αὐτὴν ὁλόκληρον· οἱ πόθοι αὐτῶν δὲν ἐξετείνοντο, πέραν ἑνὸς φαιδροῦ λίκνου· ἔζων ἐντὸς τοῦ σώματος τῶν τέκνων των· ἡ ψυχή των ἦτο διανεμημένη εἰς τρεῖς ἢ τέσσαρας ὑπάρξεις· ἦσαν μητέρες· τοῦτο ἤρκει ὅπως ὦσιν εὐτυχεῖς.
Τώρα ἐντὸς τῶν γυναικείων καρδιῶν στιβάζονται σεσωρευμένα τόσα πράγματα· βελοῦδα καὶ μεταξωτὰ καὶ τρίχαπτα καὶ πτερὰ καὶ κλειδοκύμβαλα καὶ ἐμπορικὰ ὁλόκληρα ὥστε δὲν ὑπολείπεται πλέον χῶρος διὰ τὴν στοργήν· τὸ ταλαίπωρον νήπιον δὲν χωρεῖ καὶ ἀφίεται ἔξω τῆς θύρας· ἀφίεται ἔξω ῥιγοῦν ἐξ ἀδιαφορίας ὡς ἔκθετον· δὲν χρησιμοποιεῖται ἡ ἀγάπη του οὔτε κἂν πρὸς τήρησιν τῆς τιμῆς· δὲν θέτουσιν αὐτὸ οὐδὲ φρουρὸν κἂν τῆς πύλης ἀφ' ἧς ἐξῆλθεν…
Ἀλλ' εἴδατε πόσον νόστιμα εἶνε τὰ μικρὰ; εἴτε γατάκια εἶνε καὶ στολίζουν μὲ φουντίτσαις τὰ αὐτάκια των καὶ κορδέλαις τὸν λαιμόν των, εἴτε κυνάρια καὶ τὰ φέρουν ἀπὸ ἀγκάλης εἰς ἀγκάλην καὶ ἀπὸ χειλέων εἰς χείλη, εἴτε παιδάκια προκαλοῦντα φιλήματα διὰ τῶν ψελλισμάτων αὐτῶν καὶ περιπτύξεις διὰ τῶν ἀγγελικῶν μειδιαμάτων καὶ τῶν γοητευτικῶν ἐκπλήξεών των;
Αἱ τοιαῦται μητέρες τὸ ἐνδιαφέρον ὅπερ κινοῦσι τὰ μικρά των προσπαθοῦν νὰ τὸ ἐκμεταλλευθοῦν ὑπὲρ ἑαυτῶν.
Τα ἐνδύουν λοιπὸν μὲ κἄτι ζωηρὰ χρώματα κτυπῶντα εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ σχηματίζουν κομψὰς πλαγγόνας μὲ σκούφιας ἰδιοτρόπους, μὲ φουστανάκια ἔχοντα σκωτικὰς πτυχάς, μὲ κνήμας γυμνὰς καὶ γυμνούς βραχίονας, μὲ ταινίας ἀγνοῶ πῶς περιερραμμένας· καταβάλλουσι δὲ διὰ πάντα ταῦτα τὴν πυρετώδη μέριμναν φιλαρεσκείας ἀκορέστου· διότι τὸ παιδίον καταντᾷ συμπλήρωμα τῆς ἐνδυμασίας των, ζωντανὴ ταινία συρεμένη ὄπισθεν τῆς οὐρᾶς των, ἀνθρώπινον κόσμημα ἐπιτεῖνον τὴν ἐπιγινομένην ἐντύπωσιν, καὶ καταπίνουσι μετὰ τῆς αὐτῆς ἡδονῆς πᾶσαν ἐπιφώνησιν θαυμασμοῦ δι’ αὐτὸ ὡς πᾶσαν ἄλλην διὰ τὸ πτερὸν τοῦ πίλου των.
Ἡ νέα δὲ αὕτη ἀπόλαυσις, ὁ νέος οὗτος τῆς ἐπιδείξεως γαργαλισμὸς τὰς καθιστᾷ ἀπανθρώπους· ὅπου καὶ ἂν ὑπάγωσι τὰ σύρουσι μαζί των· δὲν τὰ λησμονοῦσιν ὅπως δὲν λησμονοῦσι τὰ ῥιπίδια των· ἐκθέτουσιν αὐτὰ ἐν ταῖς αἰθούσαις, ἐν τοῖς περιπάτοις, ἐπὶ τῶν ξυλίνων ἑδωλίων τῶν Ὀλυμπίων ἢ τοῦ Φαλήρου, ὅπου τὰ ταλαίπωρα ἡττώμενα ὑπὸ τοῦ ὕπνου κλείουσι τὰ ματάκια των καὶ ἀποκοιμῶνται ὑπὸ τὴν ὑπαίθριον τῆς νυκτὸς ὑγρασίαν μέχρι τοῦ μεσονυκτίου, ὀνειρευόμενα ἴσως εἰς τὰ ἀόριστα ὄνειρά των φοβερὰς καὶ ἀποτροπαίους στρίγλας βασανιζούσας τὰ μικρὰ παιδία καὶ προσκολλώσας βδελυρὰ χείλη ἐπὶ τοῦ μικροῦ των στόματος ὅπως ἀπορροφήσωσι τὴν ψυχήν των…
Ὅσα δ’ ἐπιζήσωσι καὶ δὲν γεμίσωσι διὰ τοῦ σωματιδίου των ἕνα λακκίσκον τοῦ νεκροταφείου — πόσον θλιβεροὶ εἶναι τῶν νηπίων οἱ τάφοι! — δίδοντα εἰς τὴν μητέρα των νὰ ἐπιδείξῃ ὅλα τὰ θέλγητρά της, ἐντὸς τῶν μαύρων τοῦ πένθους της, ὀφείλουσι ν’ ἀναλάβωσιν ἄλλο πρόσωπον. Πρέπει νὰ εἶνε ζωηρά, σερπετά, διαβολάκια· νὰ εἶνε ἔξυπνα, ἀντὶ πάσης θυσίας, διὰ νὰ κάμουν ἐντύπωσιν· νὰ λέγωσι πολλὰ μετὰ προπετείας· καὶ τὰ ὑποβάλλουν εἰς γυμνάσια πῶς νὰ στέκουν, πῶς νὰ βαδίζωσι, πῶς νὰ βλέπωσι, πῶς νὰ κινῶνται, πῶς νὰ χαίρωσι, πῶς νὰ λυπῶνται· πῶς ὁ ψιττακὸς νὰ ἐπαναλαμβάνῃ λέξεις· πῶς ὁ πίθηκος νὰ κάμνῃ πηδήματα· πῶς ὁ ἠθοποιὸς νὰ χειροκροτῆται.
Καὶ καταπνίγουσι πάσας τὰς ἐμφύτους τοῦ παιδὸς ὁρμάς, πάσας τὰς ἐκδηλώσεις τῆς θορυβώδους παιδικῆς ἡλικίας, ἣν πιέζουσιν ἐντὸς τοῦ σιδηροῦ των καλουπίου ὡς κινεζικὸν πόδα.
Οὕτω δὲ σχηματίζονται ἐκτρώματα τινα περιπλόκου μορφογονίας, τέρατα ἄνευ ἡλικίας, μὲ αἰσθήματα ἐκτραπέντα τοῦ ῥοῦ αὐτῶν, γεροντικαὶ ὑπάρξεις βαδίζουσαι ἐπὶ παιδικῶν ποδῶν ὡς ἐπὶ καλοβάθρων…
Λάβετε τώρα ἓν ζεῦγος τοιούτων ὄντων καὶ πρὶν τὰ συζεύξητε πρὸς διαιώνισιν τοῦ γένους των, μικροσκοπήσατέ τα· παρατηρήσατε τί θά εὕρητε ἐν τῇ κεφαλῇ αὐτῶν καὶ τί ἐν τῇ καρδίᾳ, καὶ εἰς ποίαν κατάστασιν ἐκ τῆς τοιαύτης ἀτμοσφαίρας ἣν ἐκ νηπιακῆς ἀναπνέουσιν ἡλικίας, καὶ ὅσοι ἀγαπᾶτε τὴν Ἑλλάδα, καὶ ὀνειροπολεῖτε τὸ μέλλον της χύσατε πύρινα δάκρυα…
Μηδεὶς εἴπῃ ὅτι ταῦτα εἶνε ὑπερβολαί· ὑπάρχουσι τοιαῦται μητέρες παρ' ἡμῖν· εὐτυχῶς αἱ πλεῖσται τῶν ἑλληνίδων ἔχουσιν ἀκόμη τόπον ἐν τῇ καρδίᾳ των διὰ τὰ τέκνα των· δὲν ἐξεπολιτίσθησαν τόσον πολύ· ἀλλὰ πολλὰ φέσια καὶ τσεμπέρια καθαιροῦνται κατ' ἔτος ἀπὸ τῶν κεφαλῶν καὶ ἀνυψοῦνται ἐπ' αὐτῶν τὰ πτερὰ τῶν στρουθοκαμήλων· πολλὰ ἐλεύθερα στήθη σφίγγει κατ' ἔτος ὁ κορσές, ὡς διὰ νὰ τὰ συνθλίψῃ καὶ ἐξαγάγῃ ἀπ' αὐτῶν πᾶν γενναῖον αἴσθημα…
Δὲν γενικεύομεν· δὲν καταδικάζομεν συλλήβδην πάσας τὰς ἑλληνίδας μητέρας· αἱ καλαὶ πράττουσιν ἁπλῶς τὸ καθῆκόν των· δὲν ὑπαινιττόμεθα αὐτάς· ὁ ἰατρὸς δὲν μεριμνᾷ περὶ τῶν ὑγιῶν· παρακολουθεῖ τὰ κρούσματα καὶ ἐξακριβώνει τὴν ἐπιδημίαν. Ἐν τοῖς δεινοῖς χρόνοις, οὓς διερχόμεθα, τὸ ὕψιστον τῆς Ἑλλάδος συμφέρον ἀπαιτεῖ καὶ οἱ νοσοῦντες νὰ θεραπευθῶσι καὶ τὸ νόσημα νὰ μὴ μεταδοθῇ.
Α. Π. Κουρτιδης
