Γελοιογραφικόν Ημερολόγιον του Έτους 1886/Η Πνυξ και ο κύριος Τοτόμης
| ←Τηνιάς | Γελοιογραφικὸν Ἡμερολόγιον τοῦ Ἔτους 1886 Συγγραφέας: Ἡ Πνὺξ καὶ ὁ κύριος Τοτόμης |
Κηπευταὶ ὀνάκανθαι→ |
Ἠ πρώτη καὶ τελευταία σκηνή ἐν τῷ ᾍδῃ. Αἰ δὲ λοιπαὶ σύγχρονοι ἐν Ἀθήναις.
[Ἐν τῷ ᾍδῃ. Τὰ ζοφερὰ βασίλεια, τοῦ Πλούτωνος. Μακρόθεν φαίνεται ἡ Ἀχερουσία λίμνη καὶ τὰ ὕδατα τῆς Στυγός. Ἀντιπαρέρχονται ὡς φάσματα αἱ ψυχαὶ τῶν νεκρῶν. Ἀπωτέρω ὁ Χάρων διαπορθμεύων νεκροὺς ἐπὶ μέλανος ἀκατίου, ἀποβιβάζει εἰς τὴν ἐνδοτέραν ὄχθην καὶ τὸν κ. Κοντόπουλον.]
Ἀπόδος, ὦ κατάρατε, τὰ πορθμεῖα!
Σοῦ εἶπα, κύριε, ὅτι δὲν μοῦ ἔμεινε λεπτόν. Ἐδαπάνησα καὶ τὸν ἔσχατον ὀβολὸν εἰς τὰς δημοσιεύσεις στηλιτεύων τὴν πρὸς τὰ ἀρχαῖα ἀσέβειαν τῶν σημερινῶν Ἀθηναίων.
ᾈεὶ μέν, μάλιστα δὲ νῦν, εὔκαιρον εἰπεῖν ὅτι οἱ νεώτεροι Ἀθηναῖοι κατέρχεσθε ἐς ᾍδου ἀπένταροι. Ἄρτι ἕτερος Ἀθηναῖος ᾐτιᾶτο ἀπορίαν κερμάτων, διετέλεσε γάρ, ἔφη, μέτοχος τῆς «Κωπαΐδος» καὶ τοῦ «Ἀρχαγγέλου»....
[Προσέρχονται αἱ ψυχαὶ τοῦ Περικλέους, τοῦ Αἰσχίνους, του Δημοσθένους καὶ τῶν ἀρχαίων προγόνων.]
Ἤκουσα τὸ ὄνομα τῶν Ἀθηνῶν. Ἐκεῖθεν κατέρχεσαι;
Μάλιστα! Ἀλλ' οἱ νεώτεροι Ἀθηναῖοι παρεφρόνησαν. Μετέβαλον τὸν ναὸν τοῦ Θησέως εἰς ἀπόπατον· ἐκ τῶν μαρμάρων τοῦ Παρθενῶνος κατασκευάζουν οὐρητήρια καὶ μέγαρα· ὑπονομεύουν τον Λυκαβητὸν καὶ λιθοτομοῦν τὰ μνημεῖα τῆς ἀρχαιότητος. Διεμαρτυρήθην κατὰ τῆς ἀσεβείας καὶ μὲ εἶπον τρελλόν. Ἀλλ' ὅταν εἶδον ὅτι μεταβάλλουν εἰς ἁσβέστην τὴν Πνύκα, ἀπηλπίσθην, ἀηδίασα, ἔλαβον ἓν ῥεβόλβερ, ηὐτοκτόνησα διὰ νὰ μὴ βλέπω πλέον τὴν ἱεροσυλίαν. Καὶ ἰδού, κύριοι, χωρὶς λεπτὸν καὶ χωρὶς ἐλπίδα κατῆλθον ἐδῶ νεκρὸς μετὰ νεκρῶν.
Τί λέγεις, ἀγαθέ; Ἐξορύττουσι τὴν Πνύκα; Μὴ παραφρονεῖς;
Εὐφήμει! τοιαύτην καθ' ἡμῶν ὕβριν οἱ ἀπόγονοι!
Καὶ βεβηλοῦσι τὰ μάρμαρα τῆς Ἀκροπόλεως; Μαίνονται λοιπὸν οἱ Ἀθηναῖοι ἄνωθι ἐπὶ τῆς γῆς;
Δὲν ἠξεύρω τί κάμνουν. Ἠξεύρω μόνον ὅτι ἔχουν ὑπουργοὺς τὸν κ. Ζυγομαλᾶν καὶ τὸν κ. Παπαμιχαλόπουλον.
Δημόσθενες, ἀνερχόμεθα ἐκ νέου εἰς τὴν ζωήν; Θέλω νὰ ἐπισκεφθῶ τὸ ἄστυ τῆς Παλλάδος. Δὲν ἀκούεις ὅτι ἐπέδραμον σατράπαι ἐκ τῆς Περσίας;
Ἀδύνατον! Νεκροί τινες νεήλυδες, οἰκοῦντες πρὸ μικροῦ ἐν Ἀθήναις παρὰ τὸ ἀρχαῖον Δίπυλον, εἶπόν μοι χθὲς κατελθόντες ἐνταῦθα ὅτι ὁ λοιμός, ὑφ' οὗ ἀπέθανες Περίκλεις, λυμαίνεται ἔτι τὰς Ἀθήνας.
Ἂς ἀποθάνω δὶς ὑπὸ τοῦ λοιμοῦ! Ἔλθετε κἂν νὰ περισώσωμεν τὴν Πνύκα.
Ἄγωμεν! Ὁ ψυχοπομπὸς Ἑρμῆς δὲν θ' ἀρνηθῇ νὰ ὁδηγήσῃ ἡμᾶς εἰς Ἀθήνας!
[Ἀφανίζονται πάντες εἰς τὸ χάος τοῦ ᾍδου. Ὁ κ. Κοντόπουλος κινεῖ περιλύπως τὴν κεφαλὴν εἰς ἔκφρασιν οἴκτου καὶ συγχέεται εἶτα μετὰ τῶν ψυχῶν χωρῶν εἰς τὸ βάθος.]
[Ἐν Ἀθήναις. Ὁ Δημοσθένης καὶ ὁ Αἰσχίνης ἀνέρχονται διὰ τῆς πλατείας τοῦ Θησείου τὴν ὄπισθεν τῆς Ἀκροπόλεως ὁδὸν περιεργαζόμενοι τὰ πέριξ μετ' ἐκπλήξεως. Ἀσθμαίνων καὶ βαθέως ἀναπνέων ἵσταται ὁ
Βαβαί! Εἶνε λοιπόν χοῖρος αὐτὸς ὁ νεώτερος πολιτισμὸς ἀφοῦ κυλίεται, τρέφεται καὶ ζῇ διὰ τοῦ βορβόρου; Μικροῦ δεῖν ἀπέθανον ἐξ ἀσφυξίας.
Δὲν βλέπω ἢ ἀπέραντον ἁπόπατον πρὸ ἐμοῦ. Περίεργον! Εἶχον μάθει ὅτι ἤρκει πρὸς τοῦτο ἡ «Νέα Ἀγορά».
Τίς οἶδεν! Ἔκτοτε μετεβλήθη ὁ κόσμος. Ἴσως ἡ εὐγλωττία σήμερον διαρρέει ἐκ τῶν ὄπισθεν....
[Φαίνεται κατερχόμενος τῆς Ἀκροπόλεως ὁ Περικλῆς σύνοφρυς.]
Τί καινόν, Περίκλεις;
Εἶδον βέβηλον ἀστὸν ἀποξέοντα τὰς γλυφὰς τοῦ Παρθενῶνος. Ἐζήτει νὰ μοι πωλήσῃ τεμάχια γλυπτῶν λίθων ἀντὶ μνᾶς.
Καὶ δεν κατεκρήμνισας αὐτὸν κατὰ τῶν βράχων;
Ὄχι, διότι ἦτο στενὸς φίλος τοῦ ἐφόρου τῶν ἀρχαιοτήτων.
Ἔμαθες κἂν τὸ ὄνομα τοῦ συλοῦντος τὴν Πνῦκα ἡμῶν;
Γραιώδης νεανίσκος, ὃν ἠρώτησα, μοὶ εἶπεν ὅτι καλεῖται τομεύς, λατόμος, τοτόμης, δὲν ἐνθυμοῦμαι καλῶς.
Εὖγε! τὶ ὄνομα ἀντάξιον τῆς πράξεως.
Γηγενής, εὐπατρίδης Ἀθηναῖος!
Ἡ νεαρὰ γραῦς ἐψεύσθη σοι, Περίκλεις. Αὐτὸς ὁ τομεὺς ἀνὴρ ἐκ τοῦ δήμου! Εὐφήμει!
Σιγή! ἀκούω κρότον ὑπόγειον. Βαίνωμεν. Ἴσως συλλάβωμεν τὸν συλητήν.
[Ἀκούονται ὑπόκωφοι γδοῦποι. Ὁ κύριος Τοτόμης δι' εὐμεγέθους μοχλοῦ ἐξορύττει λίθους ἐκ τῆς Πνυκὸς οὓς μεταφέρει ἐπ' ὤμων καὶ ῥίπτει ἐγγὺς πεπυρακτωμένων ἀσβεστοκαμίνων. Πλησιάζουσι πάντες ἄκρῳ τῷ ποδί. Ὁ Δημοσθένης συλλαμβάνει ἄφνω ἐκ τοῦ ὠτὸς τὸν κύριον Τοτόμην, ὅστις ἅνατινάσσεται ἔντρομος.]
Αἴ! Ἄοι! ὤ ω ω! Βοήθεια!.. Λωποδύταις, κλέφταις!.. Βοήθεια!...
Οἰμώξεις, κέπφε! Τί ποιεῖς ἐνταῦθα; Σὺ λοιπὸν εἶσαι ὁ λατόμος τῆς Πνυκός;
Βέβῃος! τοῦ λόγου μου εἶμαι ὁ Τοτόμης, ἀμ' πῶς θαρρεύεις δά!
Ἄκουσον, ὧ 'γαθέ! Δὲν ἀγορεύουσι πλέον οἱ ῥήτορες ἡμῶν τῶν ἐπιγενεστέρων ἀπὸ τοῦ ἀθανάτου τούτου βήματος;
Ἀφ' οὗ ἐκηρύχθη τὸ εὐαγγέλιον τῆς δημοκρατίας καὶ τῆς ἐλευθερίας τῶν λαῶν...
Βρέ, χριστιανοί μου, ξεφορτωθῆτέ μου νὰ συχωρεθοῦν τὰ πεθαμμένα σας, κ' ἐγὼ ἐγγλέζικα δὲν καταλαβαίνω. (Σταυροκοπούμενος) 'Πίσω μου σ' ἔχω Σατανᾶ!
Συλεῖς τὸ ἄφθιτον σέμνωμα τῆς δόξης ἡμῶν....
Καταστρέφεις τὸν βράχον αὐτὸν, ὅστις ἀντηχεῖ ἀκόμη εἰς τοὺς αἰῶνας τὴν ἀρχαίαν εὔκλειαν...
Δὲν τρέμεις μὴ οἱ Ὀλύμπιοι καταρρίψωσιν ἐπὶ σοῦ τοὺς κεραυνούς....
Βρέ, ἄϊντε νὰ κουρεύεσθε ἀπ' ἐδώ, τενεκέδες, ποῦ θὰ κοροϊδεύσετε σεῖς ἐμένα! Ὁρίστε μοῦτρα! Ἐδώ, κοτζὰμ εἰρηνοδίκης ἔβγαλε ἀπόφασι γιὰ τὸ νταμάρι αὐτό, ποῦ εἶνε ἰδιοκτησία μου, καὶ κοτζὰμ Δήμαρχος καὶ ὑπουργὸς δὲν μοὔπανε γρῦ, καὶ ἤρθατε σεῖς, διαόλου μπαγαπόντιδες, νὰ μοῦ κάμετε τάχατες τὸν καμπόσο. Ἔλα! μάρς! νὰ μὴ πάρω τὴ μαναβέλλα.
Ἀγνοεῖς τὴν ἀξίαν τοῦ μνημείου τούτου;
Τί ἀξίαν ῥὲ γαϊδοῦρι! Ἐδὼ πρῶτα ἔρριχνε ἡ Δημαρχία τὰ ψοφήμια καὶ τὰ σκουπίδια. Πέτραις εἶνε καὶ τῇς κάνω ἀσβέστη.
Πέτρα εἶσαι σὺ δι' ἀσβέστην χρήσιμος. Βοηθεῖτε με, ἄνδρες.
[Ὁ Περικλῆς, ὁ Δημοσθένης καὶ ὁ Αἰσχίνης δένουσι διὰ τῶν ζώστρων των τὸν κύριον Τοτόμην καὶ τὸν ῥίπτουσιν ὀλολύζοντα ἐντὸς τῆς φλεγούσης καμίνου.]
Ἄγωμεν ἐς ᾍδου νῦν. Ἀλλ' οὐδὲ θέλω ποτὲ ἀνέλθῃ εἰς τὸ βάρβαρον ἄστυ τῶν Ἀθηνῶν.
Ἄγωμεν· θὰ πίω ὕδωρ τῆς λήθης ὅπως μὴ ἀναμιμνήσκωμαι τῶν νῦν Ἀθηνῶν.
Ἐρρέτωσαν τοιαῦται Ἀθῆναι μετὰ τοιούτων Ἀθηναίων. Βαίνωμεν.
[Ἡ σκηνὴ ἐν τῷ ᾍδῃ. Τὰ πλήθη τῶν νεκρῶν συνωστίζονται πρὸ τῆς πύλης ἐρωτῶντα τοὺς Περικλῆν, Αἰσχίνην καὶ Δημοσθένην. Φάσματα καὶ σκιαὶ περιπολοῦσιν εἰς τὸ βάθος. Μετὰ μικρὸν ἀκούεται ὑποχθόνιος δονισμὸς καὶ φαίνεται μακρόθεν ὁ Ἑρμῆς ὁδηγῶν τὴν ψυχὴν τοῦ Τοτόμη τσιτσιρίζουσαν ἔτι ἐκ τῶν φλογῶν τῆς καμίνου.]
Παραδίδω εἰς τὸ βασίλειον τοῦ ᾍδου τὸν λατόμον τῆς Πνυκός.
Οἱ νεκροὶ ἐξανίστανται δικαίως. Ὁδήγησον τὸν Τοτόμην εἰς τὰ Τάρταρα.
[Ἀνοίγεται ἄβυσσος φρίκης καὶ σκότους. Ὁ Ἑρμῆς περιστρέφων τὸν Τοτόμην δίκην σφενδόνης διὰ τῆς δεξιᾶς ἐκτινάσσει αὐτὸν εἰς τὰ Τάρταρα....]
- Ἀθῆναι, Ἀπρίλιος 1885
Σατανᾶς
