Απόσπασμα εκ της Εσθήρ τραγωδίας του Ρακίνα
| ←Τὸ Στερέωμα | Ἡ Βάρβιτος Συγγραφέας: Μεταφραστής: Ιωάννης Καρασούτσας Ἀπόσπασμα ἐκ τῆς Ἐσθὴρ τραγωδίας τοῦ Ῥακίνα |
Διάλογος νεκρικὸς περὶ αὐτοχθόνων καὶ ἑτεροχθόνων→ |
| Η Βάρβιτος, Αθήνα 1860 |
Τὴν ἀτυχίαν ἔμαθεν Ἀνατολὴ καὶ Δύσις
Τῆς ἀλαζόφρονος Ἀστὶν, τῆς πρῴην βασιλίσσης,
Ὅτε ἀπ’ ἄσβεστον θυμὸν ἀνάψας κατ’ ἐκείνης,
Καὶ θρόνου τὴν ἀπέβαλεν ὁ βασιλεὺς καὶ κλίνης.
Ἀλλὰ δὲν τὴν ἀπέσπασε καὶ τοῦ νοὸς ταχέως·
Ἐδέσποσεν ἐπὶ πολὺ αὐτὴ τοῦ βασιλέως.
Καὶ τὴν ἐπίῤῥοιαν αὐτῆς διὰ νὰ καταβάλῃ,
Τὴν προσοχήν του ἔπρεπε νὰ προσηλώσῃ ἄλλη.
Ἄνδρες πρὸς τοῦτον τὸν σκοπὸν ἐξῆλθον ἐρευνῶντες,
Κ’ ὑπέστρεψαν εἰς τὴν αὐλὴν ἁπάσας διελθόντες
Τὰς ἀναμέσον τοῦ Ἰνδοῦ καὶ Ἑλλησπόντου χώρας.
Εἰς Σοῦσα τότε εἴδομεν τὰς Αἰγυπτίας κόρας,
Παρθένους ἕως καὶ Σκυθῶν καὶ Πάρθων συνελθούσας,
Τὸ σκῆπτρον, τὸ στεφάνωμα τοῦ κάλλους, ἀπαιτούσας.
Διῆγον τότε ἄγνωστος, εἰς κεκλεισμένον δῶμα,
Ὑπὸ τὸ ἄγρυπνον ἐγὼ τοῦ Μαρδοχαίου ὄμμα.
Ὁ θάνατος μ’ ἐστέρησε πατέρα καὶ μητέρα·
Ἀλλὰ θανόντος ἀδελφοῦ οἰκτείρων θυγατέρα
Ὁ Μαρδοχαῖος μ’ ἔλαβε, καὶ τόπον αὐτὸς μόνος
Μοὶ ἀνεπλήρωσε πατρὸς, μητρὸς καὶ κηδεμόνος.
Ἐν τοῦτοις ὅμως ἔθλιβεν αὐτὸν καὶ ἀνησύχει
Νυχθημερὸν ἡ λυπηρὰ τῶν Ἰουδαίων τύχη.
Καὶ εἰς τὰς ἀδυνάτους μου ἐπιστηρίζων χεῖρας
Τὴν λύτρωσιν τοῦ Ἰσραὴλ, βασιλικῆς πορφύρας
Ἐλπίδας μοὶ ἐνέβαλλεν· ἐγὼ δὲ τὰς κρυφίας
Βουλάς του πλήρης ἤκουον καὶ φόβου κ’ εὐπειθείας.
Ἦλθον ἐδῶ, πλὴν κρύπτουσα τὸ γένος, τὴν πατρίδα.
Τίς γλῶσσα νὰ διηγηθῇ τὰ ὅσα τότε εἶδα;
Τὰς σκευωρίας γυναικῶν τοσούτων ἀντιπάλων,
Ὁπόσαι κρίνουσ’ ἑαυτὰς καλλίονας τῶν ἄλλων,
Καὶ ἀξιοῦσαι τὸ λαμπρὸν τῆς μοναρχίας στέμμα,
Τ’ ὁριστικὸν ἀνέμενον τοῦ βασιλέως βλέμμα;
Ἑκάστης ἦσαν ἴδιαι καὶ ψῆφοι καὶ φατρία.
Λαμπρότητα καταγωγῆς προέβαλλεν ἡ μία·
Ἐξήντλει τῆς κομμωτικῆς τὴν δύναμιν ἡ ἄλλη,
Μὲ λάμψιν κάλλους ἑαυτὴν διὰ νὰ περιβάλῃ.
Ἐγὼ δ’ ὡς μόνην μου στολὴν καὶ μόνην προστασίαν
Δακρύων εἰς τὸν οὐρανὸν προσέφερον θυσίαν.
Ὁπότε δὲ τὸ πρόσταγμα τὸ ὑψηλὸν ἐδέχθην,
Ἐνώπιον τοῦ κραταιοῦ μονάρχου προσηνέχθην.
Καρδίαν τὴν τῶν δυναστῶν εἰς χεῖράς του βαστάζει,
Καὶ τὸν ἀθῶον τὴν ψυχὴν ὁ Κύριος δοξάζει,
Τὴν ἐπῃρμένην ταπεινῶν ὀφρὺν τοῦ ἀλαζόνος.
Τὴν προσοχὴν ἐφείλκυσα ἐγὼ τοῦ ἡγεμόνος.
Μ’ ἐκύτταξεν ἐπὶ πολὺ ἐν σιωπῇ βαθείᾳ,
Καὶ χεὶρ εἰς τὴν καρδίαν του ἐνήργει τότε θεία,
Ἡ χεὶρ δι’ ἧς ὑπὲρ ἐμοῦ ἡ πλάστιγξ εἶχε κλίνει.
Μὲ βλέμμα ὅθεν ἔῤῥεε γλυκύτης καὶ γαλήνη
Μοὶ λέγει τέλος, ἄνασσα γενοῦ· κ’ ἡ δεξιά του
Τὸ μέτωπόν μου ἔστεψε μὲ τὸ διάδημά του.
Βουλόμενος ὁ βασιλεὺς νὰ δείξῃ ἔτι μᾶλλον
Τοῦ ἔρωτος καὶ τῆς χαρᾶς αὑτοῦ τὸ ὑπερβάλλον,
Τοὺς μεγιστᾶνας δαψιλῶν ἐπλήρου δωρημάτων·
Καὶ εἰς τὸν γάμον τοὺς λαοὺς ἀπὸ χωρῶν ἐσχάτων
Τοῦ βασιλέως εἵλκυεν ἡ μεγαλοδωρία.
Ἀλλ’ ὅτε παντοῦ ἔθαλλον συμπόσια μυρία,
Ὅτε ηὐθύμ’ ἠγάλλετο κ’ εὐφραίνετ’ ὁ λαός μου,
Ὁποία ἦτον ἐν κρυπτῷ ἡ θλίψις, τὄνειδός μου!
Ἐσθὴρ, σὺ κάθησ’, ἔλεγον, εἰς θρόνον ἐκ πορφύρας,
Τῆς ἡμισείας γῆς κρατεῖς τὸ σκῆπτρον εἰς τὰς χεῖρας,
Καὶ τῆς Ἁγίας πόλεως τὰ τείχη κρύπτει χλόη,
Ὄφεις οἰκοῦσι τὴν Σιὼν καὶ δράκοντες πυρπνόοι,
Καὶ βλέπει αὕτη τοῦ ναοῦ τὰς πέτρας ἐσπαρμένας,
Καὶ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἰσραὴλ τὰς ἑορτὰς παυμένας!
Ἐντούτοις, φίλη, ἡ ποθὴ τοῦ ἀτυχοῦς μου γένους
Τὸν οἶκόν μου ἐνέπλησεν ἀπὸ Σιὼν παρθένους.
Άθῶα ἄνθ’ εἰς τὰς πνοὰς τῆς τύχης ἀφειμένα,
Εἰς χώραν ξένην ὡς ἐγὼ μεταπεφυτευμένα.
Εἰς μέρος ὅπου ὀφθαλμὸς δὲν εἰσχωρεῖ βεβήλου,
Εἰς μόρφωσίν των δαπανῶ τὰς ὥρας μετά ζήλου.
Τὸν ὄγκον φεύγουσα συχνὰ τοῦ ἀξιώματός μου,
Καὶ τὰς ματαίας κ’ ἐπαχθεῖς τιμὰς τοσούτου κόσμου,
Ἔρχομ’ ἐδῶ, ἐνώπιον τοῦ Πλάστου ταπεινοῦμαι,
Καὶ ἄγνωστος καὶ ἀφανὴς νὰ ἦμ’ εὐχαριστοῦμαι.
Τὸ γένος των ἀπόκρυφον εἰς πάντα Πέρσην μένει.
Θὰ τὰς φωνάξω. Ἔλθετε ἁγνόταται παρθένοι,
Τῆς δουλικῆς μου ἄλλοτε δαιτὸς συνδαιτυμόνες,
Τῆς γενεᾶς τοῦ Ἰακὼβ βλαστήματα καὶ κλῶνες!
Βαβαί! τί σμῆνος καλλονῶν κοσμίων καὶ ἀθώων
Ἁπανταχόθεν κύκλω μου προκύπτουσιν ἀθρόον!
Ποῖον ἐρύθημα αἰδοῦς ἐπὶ τὰ πρόσωπά των!
Εὐτύχει ἔρεισμ’ ἀγλαὸν ἐλπίδων γλυκυτάτων.
Ὤ! εἴθε ἡ ἀθώα σου νὰ φθάσῃ θρηνῳδία
Εἰς οὐρανὸν ὡς καθαροῦ λιβάνου εὐωδία,
Ἑλισσομένη ἄνωθεν τοῦ θυμιατηρίου!
Εἴθε κατέλθοι ἐπὶ σὲ ἡ χάρις τοῦ Κυρίου!
Ἐκ τῶν ᾀσμάτων ᾄσατε ἐκείνων, ὦ παρθένοι,
Ἐν οἷς μετὰ τῶν θρήνων μου πολλάκις ἑνουμένη
Ἡ λιγυρὰ ὑμῶν φωνὴ τῆς ἀτυχοῦς ἀρχίζει
Σιὼν τὴν δόξαν νὰ θρηνῇ καὶ νὰ πανηγυρίζῃ.
Ποῦ ἡ προτέρα δόξα σου, Σιὼν, καὶ ποῦ ἡ φήμη;
Ἐξέλιπεν ἀστραπηδόν.
Εἰς χοῦν ἐῤῥύης, εἰς σποδόν.
Καὶ μένει μόνη, οἴμοι!
Τοῦ τόσου μεγαλείου σου ἡ τεθλιμμένη μνήμη!
Ἔφθανες ἄλλοτε, Σιὼν, εἰς ὕψος τοὺς ἀστέρας.
Ἀλλ’ εἰς τοῦ ᾍδου τὸν βαθὺν βυθὸν ἐταπεινώθης νῦν.
Νὰ ἀπολέσω τὴν φωνὴν,
Ἀνίσως ἕως οὗ τὸ φῶς ὁρῶ τὸ τῆς ἡμέρας,
Εἰς τῆς πικρᾶς σου πτώσεως τοὺς θρήνους δώσω πέρας!
Ἰορδάνου ῥεύματα καὶ πεδιάδες,
Βουνὰ ἱερὰ, δενδρόφυτοι κοιλάδες
Ἀπὸ τόσα θαύματα ἡγιασμέναι,
Ἀπὸ τῶν πατέρων μας τὴν γῆν, φυγάδες,
Ὡς πότε θὰ ἤμεθα ἐξωρισμέναι;
Πότε, Σιὼν, τὰ τείχη σου θὰ ἴδω ν’ ἀνεγείρωνται;
Καὶ πυργουμένους, ὦ ναὲ, τοὺς ἱερούς σου θόλους;
Καὶ τοὺς λαοὺς μὲ ἄσματα καὶ μὲ χοροὺς ἀδόλους
Εἰς δόξαν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ νὰ συναγείρωνται;
Ἰορδάνου ῥεύματα καὶ πεδιάδες,
Βουνὰ ἱερὰ, δενδρόφυτοι κοιλάδες
Ἀπὸ τόσα θαύματα ἡγιασμέναι,
Ἀπὸ τῶν πατέρων μας τὴν γῆν, φυγάδες,
Ὡς πότε θὰ ἤμεθα ἐξωρισμέναι;