Το Στερέωμα
| ←Ὄρθρος | Ἡ Βάρβιτος Συγγραφέας: Τὸ Στερέωμα |
Ἀπόσπασμα ἐκ τῆς Ἐσθὴρ τραγωδίας τοῦ Ῥακίνα→ |
| Η Βάρβιτος, Αθήνα 1860 |
Εὐφραίνου, ὦ ψυχή μου, τῆς κτίσεως τὰ κάλλη.
Ἡ γῆ θαυμάτων πλήρης ἐνώπιόν σου θάλλει·
Κ’ ἂν τῆς Νυκτὸς ὁ πέπλος ἐπὶ μικρὸν τὰ κρύψῃ,
Πληθὺς θαυμάτων νέων γεννᾶται εἰς τὰ ὕψη.
Γλυκεῖα νηνεμία! νυκτερινὴ γαλήνη!
Στιλπνὴ, ἀκτινοβόλος, μηνοειδὴς σελήνη
λάμπει ἐπὶ αἰθέρος εἰς δρόσον λελουσμένου,
Ὡς κόσμημ’ ἀδαμάντων εἰς μέτωπον παρθένου.
Ἡ πόλις ὅλη κεῖται ὡς ἄνθρωπος ὑπνώττων.
Κἀνένα δὲν ἀκούεις εἰς τὸν ἀέρα κρότον.
Ὡς πλὰξ χρυσοῦ ἀπέφθου τὸ πέλαγος μαρμαῖρον
Ἀντανακλᾷ τὴν λάμψιν ἑκάστου τῶν ἀστέρων.
Γλαυκὸν, γλυκὺ, γελόεν τοῦ οὐρανοῦ τὸ χρῶμα.
Νέφος οὐδὲν σκιάζει τὸ καθαρόν του δῶμα·
Καὶ διὰ τῆς μεγάλης ἐνάστρου ὀροφῆς του
Ἡ δόξα διαλάμπει καὶ χάρις τοῦ Ὑψίστου!
Ὁ μέγας γαλαξίας ὡσὰν πλατεῖα ζώνη
Ἐκ πέρατος εἰς πέρας τοὺς οὐρανοὺς κυκλόνει,
Σπόρος πυκνὸς καὶ ἄστρων φυταλιὰ μεγάλη
Ἐξ ἧς ὁ Πλάστης κόσμους διηνεκῶς ἐκβάλλει.
Μακρὰν τῶν ἄλλων ἄστρων, δειλαὶ ὡς πελειάδες,
Ὁδεύουν κατὰ μόνας αἱ ἄσπιλοι Πλειάδες,
Ἀχώριστοι παρθένοι μὲ συστολὴν μεγάλην
Ὁμοῦ συνανατέλλουν, καὶ δύουν ὁμοῦ πάλιν.
Ὁ εὔζωνος Ὠρίων νυκτιπολεῖ κατόπιν,
Ἀργυροήλου ξίφους χρυσῆν βαστάζων κώπην,
Ἄγρυπνος στρατιώτης καὶ φύλαξ πιστὸς, μένων
Ἔνθα ὁ Ἀρχηγός του τὸν ἔχει τεταγμένον.
Ἐδῶ σμαράγδου δίκην ἓν ἄστρον πρασινίζει,
Ἐκεῖ ἐρυθρὸν ἄλλο ὡς ἄνθραξ σελαγίζει,
Καὶ ὅλα ὁμοῦ λάμπουν ἀτάκτως ἐσπαρμένα,
Ποῦ μὲν πυκνὰ ὡς ἄμμος, ποῦ δὲ ἀραιωμένα.
Ὦ οὐρανὲ, ὦ κάλλος αἰώνιον, ἀρχαῖον,
Ἀείποτε νεάζον, ἀείποτε ἀκμαῖον,
Ὁ τύπος τῶν δακτύλων τοῦ πλάστου εἰς σὲ μόνον
Ἀνέπαφος τηρεῖται δι’ ὅλων τῶν αἰώνων.
Ποτὲ τὸ κρύσταλλόν σου τὸ διαυγὲς ἐκεῖνο
Μ’ ἀναπνοὴν ὁ σκώληξ ἐγὼ δὲν θὰ μολύνω·
Οὐδὲ κἀνεὶς μονάρχης, ὅστις τὴν γῆν ἐκπλήσσει,
Δὲν θέλει ἕν σου ἄστρον μικρὸν μετατοπίσει.
Καὶ τώρα ἐν ἐκστάσει ἐγὼ σὲ κατοπτεύω,
Καὶ τὸ αἰώνιόν σου θαυμάζω καὶ ζηλεύω,
Ἐγὼ ὁ ζῶν ὀλίγα, ἠριθμημένα ἔτη,
Ὁ σήμερον ὑπάρχων, καὶ αὔριον οὐκέτι!
Ὁ πανδαμάτωρ χρόνος τὰ πάντα μεταβάλλει,
Πλὴν μόνα ἐσεβάσθη τ’ ἀθάνατά σου κάλλη.
Κ’ ἐνῷ ἡ ὄψις πᾶσα τῆς γῆς καὶ τῆς θαλάσσης
Μετέβαλε τοσαύτας ἀλλεπαλλήλους φάσεις,
Ὥστε ἐὰν ὁ πρῶτος τὴν γῆν αὐτὴν οἰκήσας
Ἐπανακάμψῃ πάλιν, τὸν θάνατον νικήσας,
Θέλει διστάσει βλέπων την παλαιάν του κοίτην,
Εἰς τὸν αὐτὸν ἂν εἶναι ἢ ἕτερον πλανήτην·
Ἀλλ’ ἂν τὰ ὄμματά του ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαίρων
Τὴν λάμψιν ἀτενίσῃ τῶν κυανῶν αἰθέρων,
Ἕνα πρὸς ἕνα θέλει γνωρίσει τοὺς ἀστέρας
Ὅσους τὰς πρώτας εἶδε τῆς πλάσεως ἡμέρας.
Ἔμβλημα ὅτι Ἄνω ἡ ἀληθὴς ὀντότης,
Καὶ ἡ ζωὴ ὑπάρχει καὶ ἡ αἰωνιότης·
Ὅλα δὲ ὅσ’ ἀέρα γήϊνον ἀναπνέουν,
Ἀπαύστως ἀλλοιοῦνται καὶ φθείρονται καὶ ῥέουν!