| ←Δαβὶδ Λιβιγκστὼν | Ἀθηναΐς-Ἔτος Α΄, τεῦχος 8 Φριτιὸφ (Σκανδιναυικὴ παράδοσις) |
Τέλος μαγικὸν πλοιάριον, Ellida τὸ ὁποῖον ὁ Ἐγὶρ θεὸς θαλάσσιος κρυπτόμενος ὑπὸ μορφὴν ἀνθρωπίνην ἐδωρήσατο τῷ πάππῳ τοῦ Φριτιὸφ εἰς ἀνταμοιβὴν τῆς φιλοξενίας του. Τὸ πλοῖον τοῦτο ὅμοιον πρὸς δράκοντα εἶχε τὴν μὲν πρώραν ἐρυθρᾶν τὸ δὲ σκάφος πεποικιλμένον χρυσῷ καὶ κυανῷ· καὶ τὸ πηδάλιον του παρίστα οὐρὰν κατακεκαλυμμένην χρυσαῖς λεπίσι ἐν ᾧ τὰ ἱστία του μελανὰ, κεκοσμημένα πορφύρᾳ ἄφινον πολὺ ὄπισθεν των τὸν ἀετὸν ἀνοιγόμενα πρὸς τὸν ἄνεμον.
Ἐξαιρουμένων τῶν βασιλέων ὁ Φριτιὸφ ἦτο ὁ πλουσιώτερος τῶν ἀνθρώπων. Ἡ δὲ φήμη τῆς γενναιοψυχίας καὶ τῶν ἀρετῶν του ηὔξανε καθ’ ἑκάστην.
Δώδεκα εὔψυχοι ἄνδρες σύντροφοι τοῦ πατρός του ἦσαν σύντροφοι καὶ αὐτοῦ· ἅπαντες ἦσαν ἡλικιωμένοι ἐκτὸς ἑνὸς, τοῦ Βιὸρν, ὅστις ἦτο χαρίεις ὡς παῖς, ἰσχυρὸς ὡς ἀνὴρ καὶ σοφὸς ὡς γέρων. Ὁ Βιὸρν συνηύξανε μετὰ τοῦ Φριτιόφ· ἀνέμιξαν ἄλλοτε τὸ αἷμα των ἐν τῷ αὐτῷ κρατῆρι συνομολογήσαντες ἀλληλοβοήθειαν· ὡρκίσθησαν ἀμοιβαίαν συμμετοχὴν ἐν ταῖς εὐτυχίαις, καὶ ἀντίληψιν ἐν ταῖς δυστυχίαις· ὡρκίσθησαν νὰ ἐκδικήσωσι τὸν θάνατον ἀλλήλων.
Μεταξὺ τῶν ἀπείρων συγγενῶν, οἵτινες συνήχθησαν κατὰ τὴν τελετὴν τῆς κηδείας τοῦ Θόρστεν μόνος ὁ Φριτιὸφ ἐφαίνετο τεθλιμμένος. Ἠκροάσατο τοῦ νεκρικοῦ ἤχου καὶ τῶν ἐγκωμίων τοῦ τεθνεῶτος δακρυῤῥοῶν· ἐκένωσε τὸ κέρας του εἰς τιμὴν τοῦ πατρός του καὶ ἐκαθέσθη ἐπὶ τῆς ἔδρας τῆς τιμῆς τῶν Βίκιγκ, ἥτις ἀπὸ τῆς ἡμέρας ἐκείνης περιῆλθεν εἰς αὐτόν.
Αἱ ἑβδομάδες ἐν τούτοις παρήρχοντο η μία μετὰ τὴν ἄλλην, τὰ δὲ ὄργανα εἰς μάτην ἀντήχουν ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Φριτιόφ· μάτην οἱ σκαλδοι[1] ἐξύμνουν τὰ κατορθώματα τοῦ Βίκιγκ. Ἡ γῆ εἶχεν ἐξέλθει εὐθαλὴς καὶ χολερὰ ἐκ τοῦ χιονώδους σαβάνου της καὶ ἐπὶ τῆς κυανοβαφοῦς θαλάσσης ὠλίσθαινον κοῦφαι αἱ εὔστροφοι νῆες· ὁ Φριτιὸφ ἐθεώρει ἀδιάφορος τὰς κοιλάδας καὶ τὰ δάση. Ἀλλὰ τέλος ἦλθε καὶ δι’ αὐτὸν ἡμέρα χαρᾶς. Ὁ Ἕλγ, ὁ Ἅλφδαν καὶ ἡ Ἰνγεβόργη ἀπεδέχθησαν τὴν πρόσκλησίν του. Καθήμενος παρὰ τὴν ὡραίαν νεάνιδα ἐσωπτρίζετο εἰς τὰ ἁγνὰ καὶ γλυκέα βλέμματά της ἐκδεχόμενος παρ’ αὐτῆς δειλὰ θωπεύματα τῆς χειρός. Ὡμίλουν περὶ τῆς παιδικῆς των ἡλικίας. — «Ἐν τοῖς ἀνακτόροις μας ἔλεγεν ἡ θυγάτηρ τοῦ Βήλη δὲν εἶναι τόσῳ εὐάρεστος ἡ διαμονὴ ὅσῳ ἐνταῦθα. Ὁ Ἕλγ εἶναι πολὺ τραχύς, ὁ δὲ Ἅλφδαν λίαν ἀκηδής· ὥστε εἰς οὐδέτερον δύναμαι νὰ ἐμπιστευθῶ τοὺς πόνους μου. Αἱ περιστεραί, ἃς ἐξημερώσαμεν ἔφυγον· διεσκορπίσθησαν ὑπὸ τοῦ ἱέρακος· δὲν μένει ἢ ἓν ζεῦγος. Λάβε ἐν ἐκ τῶν πτηνῶν τούτων· γνωρίζει πολλὰ καλῶς τὴν πρὸς τὰ ἀνάκτορα· κρύπτε ἐνίοτε ἐπιστολὴν ὑπὸ τὴν λευκὴν πτέρυγά της..... Ἡ Ἰνγεβόργη ἀνεχώρησε καὶ μετ’ αὐτῆς ἡ εὐθυμία καὶ ἡ ἱλαρότης τοῦ Φριτιόφ· ἡ θλίψις καὶ τὰ ὀνειροπολήματα ἐπανῆλθον εἰς τὸν νεανίαν πολεμιστήν, ἐνῷ τὸ ἀποσταλὲν πτηνὸν δὲν ἐπανῆλθεν ὅπως κομίσῃ ἀπάντησιν εἰς τὴν ἐπιστολὴν τοῦ υἱοῦ τοῦ Θόρστεν.
«—Τί ἔχεις λοιπὸν ἀετιδεῦ; εἶπεν ἡμέραν τινα ὁ Βιὸρν τῷ Φριτιόφ· μὴ σοὶ λείπει τι; μήπως πάσχει ἡ καρδία σου ἢ μήπως εἶναι ἡ πτέρυξ σου πληγωμένη; τί θέλεις; Ἰδὲ τοὺς ἀνυπομονοῦντας ἵππους σου κατόπιν τῆς λείας των κράζοντας ἱέρακας καὶ τὸ ἠγκυροβολημένον πλοῖόν σου ταλαντευόμενον ὡς νὰ ἦτο ἕτοιμον εἰς ἀναχώρησιν..... Ἀλλ’ ὄχι· ἡσυχάσατε ἵπποι, ἱέρακες, πλοῖον· ὁ Φριτιὸφ δὲν ζητεῖ οὐδὲ κυνήγιον οὐδὲ πολέμους. Μεθ’ ὅλα ταῦτα ἀρέσκεται νὰ ἀποθάνῃ ἐπὶ τοῦ ἀχύρου μᾶλλον ἢ ἀλλοῦ που....»
(Ἕπεται συνέχεια)·
- ↑ Ποιηταὶ τοῦ Βοῤῥᾶ.