| ←Γεώργιος Οὐάσιγκτων | Ἀθηναΐς-Ἔτος Α΄, τεῦχος 4 Γεωγραφία τῆς Ἑλλάδος |
Διαμαρτύρησις ἀδικουμένης τινός πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα→ |
Φυσικῶς ἡ φυλὴ δὲν μετεβλήθη διόλου· καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀναγνωρίζει τις τοὺς ἀρχαίους τύπους παρὰ τοῖς κατοίκοις πολλῶν ἐπαρχιῶν. Τὸν Βοιωτόν μὲ τὸ βαρὺ βάδισμά του, δι’ ὃ ἐγένετο ἀντικείμενον χλεύης παρὰ τοῖς λοιποῖς Ἕλλησι· τὸν Ἀθηναῖον νεανίαν μὲ τὸ φιλάρεσκον, τὴν χάριν, καὶ τὸ ἐλευθέριον βάδισμά του, ὅπερ ἀποθαυμάζει τις ἐν τοῖς ἱππεῦσι τῶν ζωοφόρων τοῦ Παρθενῶνος καὶ τὴν Σπαρτιάτιδα τηροῦσαν ἔτι τὴν παρὰ ταῖς Δωριΐσι παρθένοις ἐξυμνηθεῖσαν ζωηρὰν καὶ θερμὴν ἐκείνην καλλονήν. Ὡς πρὸς τὴν ἠθικὴν οἱ νεώτεροι δὲν διαφέρουσιν ἐπίσης τῶν προγόνων αὐτῶν. Ὡς οἱ πρόγονοί του, ὁ τῶν ἡμερῶν μας Ἕλλην εἶναι ἐραστὴς ἀσταθὴς, ῥέπων πρὸς τοὺς νεωτερισμοὺς περίεργος τῶν παραδόξων θεατής· ἀπόγονος πολιτῶν ἐλευθέρων, τῇ ἔτι ἐν ἑαυτῷ τὸ αἴσθημα τῆς ἰσότητος καὶ πάντοτε μεμεθυσμένος ἐκ τῆς διαλέκτου του συζητεῖ ἀπαύστως ὡς νά εὑρίσκετο ἔτι ἐν τῇ Ἀγορᾷ. Ταπεινοῦται πολλάκις μέχρι τῆς κολακείας· πλήν, οὐχὶ ἐκ πεποιθήσεως, ἀλλ’ ἕνεκα τῆς γλαφυρότητος τῆς γλώσσης. Τέλος ὡς ὁ ἀρχαῖος Ἕλλην θέτει πολλάκις τὰ νοητικὰ προτερήματα ὑπεράνω τῶν ἠθικῶν. Ἔχων ὡς παράδειγμα «τὸν πανοῦργον Ὀδυσσέα» τὸν ἥρωα τῶν Ὁμηρικῶν ῥαψωδιῶν γνωρίζει νὰ ψεύδηται εὐφυῶς καὶ νὰ ἀπατᾷ μετὰ χάριτος· δι’ αὐτὸν ὁ φιλαλήθης Ἀκαρνᾶν, καὶ ὁ «βραδὺς μὲν εἰς ὑπόσχεσιν, πιστὸς δὲ εἰς ταύτην, ἀφ’ οὗ δοθῇ» Μανιάτης εἶναι ἰδιότροποι ἐπαρχιῶται. Ἕν τῶν κυριωτέρων ἐπίσης χαρακτηριστικῶν, διακρῖνον τὸν ἀρχαῖον ὡς καὶ τὸν νεώτερον Ἕλληνα, ἀπὸ τῶν λοιπῶν Εὐρωπαίων εἶναι ὅτι δυσκόλως καὶ σπανίως ἀφίνει ἑαυτὸν ἕρμαιον τῶν παθῶν του ἐκτὸς τοῦ πατριωτισμοῦ. Ἐπὶ πλέον ἀγνοεῖ τὴν μελαγχολίαν· ἀγαπᾷ τὴν ζωὴν καὶ ζῇ διὰ νὰ τὴν χαίρηται. Ἐν τούτοις θὰ τὴν ἔδιδεν εὐχαρίστως ἐν ἡμέρᾳ μάχης· ἀλλ’ ἐν τῇ περιστάσει ταύτῃ ὁ θάνατος εἶναι πρᾶξις, ἐν ᾗ συγκεντροῦνται ὅλαι αἱ δυνάμεις τῆς ζωῆς. Ἡ αὐτοχειρία εἶναι εἶδος θανάτου ἀγνώστου παρὰ τοῖς Ἕλλησι τῆς ἐποχῆς μας· ὁ δυστυχέστερος ὁ ἔχων πλειοτέρους λόγους διὰ νὰ ἀπελπίζηται προσκολλᾶται διὰ τοῦτο ἔτι μᾶλλον εἰς τὴν ζωήν. Ἕλλην φρενοβλαβὴς εἶναι ἐπίσης ἐκ τῶν σπανίων φαινομένων.
Ἤδη ἡ Ἑλληνικὴ ἐθνικότης καίτοι ὑπὸ τοσούτῳ διαφόρων στοιχείων συγκειμένη, εἶναι οὐχ’ ἧττον ἐξ ἐκείνων, αἵτινες ἐν τῷ συνόλῳ των, παρουσιάζουσι τὸν μᾶλλον ὁμοιογενῆ τῶν χαρακτήρων. Οἱ Ἀρβανῖται πελασγικῆς, ὡς καὶ οἱ Ἕλληνές, καταγωγῆς δὲν ἐμφοροῦνται ὀλιγώτερον ἐκείνων ὑπὸ πατριωτισμοῦ· καὶ τοιοῦτοι εἶναι οἱ Σουλιῶται, Ὑδραῖοι καὶ Σπετσιῶται, οἵτινες ἐπάλαισαν ἀνδρειότατα κατὰ τὸν κοινὸν ὑπὲρ τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας ἀγῶνα.
Αἱ ὀκτακόσιαι τῶν κουτζοβλάχων οἰκογένειαί, αἵτινες βόσκουσι τὰ ποίμνιά των ἐν τοῖς ὄρεσι τῆς Ἀκαρνανίας καὶ Αἰτωλίας, γνωρίζωνται ὑπὸ τὸ ὄνομα τῶν Καραγκούνιδων ἢ Μαυροκαπιτάδων καὶ ὁμιλοῦσι καὶ τὰς δύο συγχρόνως γλώσσας· καί τινες τούτων μισοῦσιν ἐπὶ τοσοῦτον τοὺς Ἕλληνας, ὥστε οὐδέποτε δίδουσιν εἰς αὐτοὺς τὰς θυγατέρας των εἰς γάμον. Γενναῖοι καὶ ἐλεύθεροι κατοικοῦσι λίαν ἀραιωμένοι· ὥστε ὁ πληθυσμὸς αὐτῶν φαίνεται, τοιουτοτρόπως ὡς οὐχὶ ἄξιος λόγου.
Οἱ Τοῦρκοι πολυάριθμοι ἄλλοτέ ἕν τισιν ἐπαρχίαις τῆς Πελοποννήσου, ἐν Βοιωτίᾳ καὶ ἐν Εὐβοίᾳ ἠναγκάσθησαν νὰ φύγωσι μέχρις ἑνὸς ἀπὸ τόπου ἔνθα ἡ παρουσία των ἀνεκάλει θλιβερὰς ἀναμνήσεις βαρυτάτης δουλείας, μὴ ἀφήσαντες εἰς μνήμην τῆς αὐτόθι διαμονῆς των ἢ το φέσι τὸν ναργιλὲν καὶ τὰ παπούτσια. Οἱ Ἰουδαῖοι οὓς τόσῳ παμπληθεῖς ἀπαντᾷ τις ἐν ταῖς πόλεσι τῆς Ἀνατολῆς δὲν τολμῶσι σχεδὸν νὰ διακινδυνεύσωσι μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων, οἵτινες ἐκτὸς ἄλλων εἶναι δι’ αὐτοὺς ἐπίφοβοι ἐν τῷ ἐμπορίῳ ἀνταγωνισταί. Δὲν βλέπει τις αὐτοὺς εἰς κοινότητας ἢ ἐν ταῖς Ἰονίοις νήσοις ὅπου εἰσέδυσαν χάρις εἰς τὴν Βρεττανικὴν προστασίαν. Ἐν τῷ ἀρχιπελάγει τούτῳ ζῶσιν ὡσαύτως οἱ ἀπόγονοι τῶν παλαιῶν ἀποίκων Ἐνετῶν καί τινες ἄποικοι ἐκ τῶν διαφόρων τῆς Ἰταλίας μερῶν. Ἀπόγονοι Γαλλικῶν
καὶ Ἰταλικῶν ἐπισήμων οἰκογενειῶν ζῶσιν ἔτι, εὐάριθμοι ὅμως, ἐν τῇ νήσῳ Νάξῳ. Ὅσον δ’ ἀφορᾷ τοὺς Μελιτταίους ἀχθοφόρους καὶ κηπουροὺς τῶν Ἀθηνῶν καὶ τῆς Κερκύρας μένοντας ᾀείποτε ἐν τῇ αὐτῇ καταστάσει, οὗτοι ζῶσιν ἰδίᾳ, ὡς ξένοι.
Ὁ ὁμογενὴς πληθυσμὸς τῆς Ἑλλάδος δὲν ἐπιτρέπει τὴν κατ’ ἐθνικότητας διαίρεσιν αὐτῆς, ὡς τοῦτο συμβαίνει ἐν Αὐστρο-Οὐγγαρίᾳ καὶ Τουρκίᾳ ἀλλὰ διαιρεῖται ἡ Ἑλλὰς γεωγραφικῶς εἰς τέσσαρα διακεκριμμένα φυσικῶς ἀπ’ ἀλλήλων μέρη. Τὴν ἠπειρωτικὴν Ἑλλάδα, γνωστὴν ἐπὶ Τουρκοκρατίας ὑπὸ τὸ ὄνομα «Ρούμελη» εἰς μνήμην τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας τοῦ Βυζαντίου· εἰς τὴν ἀρχαίαν Πελοπόννησον, γνωστὴν ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας ὑπὸ τὸ ὄνομα «Μωριᾶς» ἴσως κατὰ μετάθεσιν τοῦ «Ρωμιὰ», ἢ ἐκ Σλαβικῆς λέξεως σημαινούσης «ναυτικὸν παράλιον» (τίτλος ἀποδιδόμενος ἄλλοτε εἰς τὴν Ἤλιδα)· τὰς νήσους τοῦ Αἰγαίου, Σποράδας καὶ Κυκλάδας· καὶ τὰς τοῦ Ἰονίου πελάγους. Περιγράφοντες τὰ διάφορα τῆς Ἑλλάδος μέρη θέλομεν μεταχειρισθῇ πολλάκις κατὰ προτίμησιν τὰ ἀρχαῖα τῶν ὀρέων, ποταμῶν καὶ πόλεων ὀνόματα· διότι οἱ τῶν ἡμερῶν μας Ἕλληνες, ζηλοτυποῦντες πρὸς τὴν δόξαν τῆς παλαιᾶς Ἑλλάδος, ζητοῦσι νὰ ἀποσκορακίσωσιν ἐκ τοῦ χάρτου των ὅλα τὰ Σλαβικῆς καὶ Ἰταλικῆς καταγωγῆς ὀνόματα.