| Ἀθηναΐς-Ἔτος Α΄, τεῦχος 10 Ἄρθρο τοῦ ἐκδότη |
Ἀβραὰμ Λίγκολν→ |
Αι καθεκάστην ἐν τῷ τύπῳ τῆς πρωτευούσης καὶ τῶν ἐπαρχιῶν ἀναγγελίαι φόνων, δολοφονιῶν, αὐτοχειριῶν καὶ ποικίλων κακώσεων: πατὴρ σφάζει υἱὸν ἐν μέσῃ ἀγορᾷ, παῖδες καὶ γέροντες, ἄνδρες καὶ γυναῖκες ἀλληλοσφαττώνονται ἐκ μικρῶν καὶ ἀσημάντων ἀφορμῶν, ἐνῷ πτώματα ἀνευρίσκονται ὁτὲ μὲν ἐν τοῖς ἀγροῖς, ὁτὲ δὲ ἐν δεξαμεναῖς καὶ ἐν αὐτοῖς τοῖς δωματίοις κτλ., ἤρξαντο νὰ διεγείρωσι τὸ ἐνδιαφέρον τῶν φρονίμων πολιτῶν καὶ νὰ προκαλῶσι σπουδαίαν μέριμναν πρὸς θεραπείαν τῶν αἰτιῶν τῆς λυπηρᾶς ταύτης ἠθικῆς καχεξίας τοῦ τόπου, τὰ ἀποτελέσματα τῆς ὁποίας ἀπειλοῦσι τὴν ἀσφάλειαν καὶ τὴν εὐημερίαν παντὸς πολίτου. Ὅτι δὲ αἱ παρατηρήσεις αὗται δὲν ὑπερβαίνουσι τὰ πράγματα καταφαίνεται καὶ ἐκ τῶν πληροφοριῶν, ἂς ἐρανιζόμεθα ἐκ τῆς λίαν σπουδαίας «Ἐφ. τῶν Φυλακῶν», ἐκδιδομένης ὑπὸ τὰς ἐμπνεύσεις τοῦ φιλανθρώπου καὶ ἀγαθοῦ παρὰ τοῖς ἐν Ἀθήναις Ἐφέταις εἰσαγγελέως. Ὁ ἀνὴρ οὗτος πραγματευόμενος περὶ τῆς φύσεως τῶν ἐγκλημάτων 148 ὑποδίκων, ἐν ταῖς κατὰ τὴν ἀνατολικὴν πλευρὰν τοῦ ἡμετέρου Κράτους φυλακαῖς, λέγει: «αἱ ἐγκληματικαὶ τάσεις ἀκολουθοῦσι τὴν ἐξῆς, κατὰ προσέγγισιν, κλίμακα: κατὰ ζωῆς 64, κατὰ περιουσίας 44 καὶ κατὰ τιμῆς 27. Πρὸς δὲ ἐκ τῶν 55 πράξεων, ἐφ’ ὧν τὸ ἐν Σύρῳ Κακουργιοδικεῖον ἠσχολήθη «αἱ 30 ἦσαν αἵματος»· ἐκ δὲ τῶν ἐνώπιον τῶν Κακουργοδικείων Χαλκίδος 52 πράξεων «αἱ 30 ἀπετείνοντο κατὰ τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον εἰς τὸ αἷμα», ἐνῷ «μεταξὺ τῶν ἑπτὰ καταδίκων γυναικών μία ἀπομένει ἵνα καταδικασθῇ ἐπὶ ἀλλοτρίῳ πρὸς τὸ αἷμα ἐγκλήματι» ὥστε καὶ αἱ εἰδοποιήσεις τοῦ τύπου καὶ αἱ στατιστικαὶ δυστυχῶς ὁμολογοῦσιν, ὅτι παρ’ ἡμῖν ἤδη ἐπικρατεῖ μεγίστη εἰς τὴν ζωὴν περιφρόνησις.
Τὸ αἴτιον τοῦ κακοῦ κατὰ τινας μὲν ἔγκειται εἰς τὰς προσωποληψίας τῶν κατὰ καιροὺς Κυβερνήσεων, κατ’ ἄλλους δὲ εἰς τὴν ψυχρότητα τῶν ἀρχόντων τῆς Ἐκκλησίας. Ταῦτα πάντα ἐνδεχόμενον νὰ ὦσι συμπτωματικὰ, ἀλλ’ οὐχὶ καὶ ῥιζικὰ αἴτια. Τὸ κακὸν, καθ’ ἡμᾶς, κεῖται ἐν τῷ ὁσημέραι μαραινόμενῳ θρησκευτικῷ αἰσθήματι, ἤτοι ἐν τῇ ἐκλειπούσῃ πνευματικῇ ἐκείνῃ εὐαισθησίᾳ, δι’ ἧς ὁ λογικὸς ἄνθρωπος διακρίνεται τοῦ κτήνους καὶ ὑπερέχει αὐτοῦ, καὶ δι’ ἧς αἰσθάνεται ἡδονὴν εἰς τὴν ἐκτέλεσιν τοῦ ἀγαθοῦ, θλίψιν δὲ καὶ ταλαιπωρίαν εἰς τὴν διάπραξιν τοῦ κακοῦ, καὶ ἥτις ἐξημεροῖ τὰ ἄγρια πάθη, κατευνάζει δὲ τὰς ἐξάψεις καὶ τὰς παραφορὰς. Ὅτι δὲ ἐνταῦθα κεῖται ἡ ῥίζα τοῦ κακοῦ καταφαίνεται καὶ ἐκ τῆς ἐπιστολῆς τοῦ κ. Οἰκονόμου, ἣν ἀπέστειλεν εἰς ἀπάντησιν 125 ἐπιστολῶν ἀποσταλεισῶν αὐτῷ ἐκ τῶν ἑπτὰ ἐπισήμων φυλακῶν τοῦ Κράτους. «Πρὸς ὅλους … ἐν οὐδεμιᾷ ἐπιστολῇ εὗρον τῆς πίστεως τὴν παρηγορίαν. Καὶ ὅμως ἡ σωτηρία πάντοτε κεῖται παρὰ τῷ Ὑψίστῳ Θεῷ». Καὶ ὄντως, τὸν μαρασμὸν τοῦ ἱεροῦ τούτου αἰσθήματος δὲν διαδέχεται ξηρὰ καὶ ἄγονος κατάστασις, ἀλλὰ πληθώρα ἀγρίων παθών καὶ βιαίων αἰσθημάτων· τὴν αὐταπάρνησιν, ὅ ἐστί, διαδέχεται ἡ ἰδιοτέλειαν, τὴν ταπεινοφροσύνην ἡ φιλοδοξία, τὴν ἐπιείκειαν ἡ ἐκδίκησις, τὴν δικαιοσύνην ἡ ἁρπαγὴ, τὴν φιλανθρωπίαν τὸ μῖσος, τὴν ἀγάπην ὁ φθόνος, ὁ φόνος κλ., καθότι ὁ μὴ σεβόμενος τὸν Θεὸν οὐδόλως θέλει σεβασθῇ τὰς ἀρχὰς τῆς Πολιτείας, ὅταν αἱ διατάξεις αὐτῶν, διὰ τὸ γενικὸν καλὸν, ἀντιβαίνωσιν εἰς τὰ προσωπικὰ αὐτοῦ συμφέροντα· ὁ περιφρονῶν τοὺς θείους θεσμοὺς θέλει ἐξάπαντος ποιήσει ἐκποδὼν τοὺς ἀνθρωπίνους νόμους, καὶ τέλος ὁ μὴ φειδόμενος τῆς ἀθανάτου ψυχῆς, οὐδόλως θέλει φεισθῆ τῆς ζωῆς, τῆς περιουσίας καὶ τῆς τιμῆς αὐτοῦ τε καὶ τῶν ἄλλων· ἔχων δὲ ὡς ἐλατήριον τὸ συμφέρον καὶ ἀποβλέπων εἰς τὸν ἐγωϊσμὸν, ὡς τὸ μέγιστον ἀγαθὸν, καταστρέφει τὴν εἰρήνην, προκαλεῖ τὴν ἀκολασίαν καὶ ἐπιφέρει τὴν ἀποσύνθεσιν.
Ἡ «Ἀθηναῒς» πρὸ ὀφθαλμῶν ἔχουσα τὴν προαγωγὴν τῆς Νεολαίας, ὑψόνει ἤδη τὴν φωνὴν αὐτῆς κατὰ τοῦ κινδύνου τοῦ ἐπαπειλοῦντος αὐτοὺς καὶ ὡς φάρος ἐπὶ τῶν ἀκτῶν προσπαθεῖ νὰ ὑποδείξῃ αὐτοῖς τοὺς σκοπέλους πρὸς οὓς ἐνδεχόμενον νὰ προσκρούσωσιν. Οὐδεὶς ποτε ἀπὸ σκοποῦ ἡ διὰ μιᾶς ἐγένετο κακοῦργος, ἀλλὰ βαθμηδὸν ἐγκαταλιπὼν ἐμμέσως ἢ ἀμέσως τὴν καλλιέργειαν τοῦ θρησκευτικοῦ αἰσθήματος, ἤρξατο ν’ ἀρνῆται τὸν Πλάστην αὐτοῦ, εἶτα νὰ περιφρονῇ τὸ τῆς εὐσυνειδησίας καὶ τῆς εὐθύνης αἴσθημα, τέλος δὲ καὶ αὐτὴν τὴν ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς, θεωρῶν τὸν τάφον ὡς τὸ τέρμα τῆς ὑπάρξεώς του. Ὁποία ἀσυνέπεια! Ὁμολογεῖ οὕτως ὅτι δρὰξ κόνεως εἶναι τὸ ἀξιοπρεπὲς καὶ ἔνδοξον Ἐγὼ, τὸ ἐξαφανίζον χῶρον καὶ χρόνον διὰ τῆς φαντασίας, τὸ δεσμεῦον καὶ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως, τὸ ἀποταμιεῦον πάσας τὰς γνώσεις ἐν τῷ νῷ, τὸ αἰσθανόμενον αἰδῶ, θλίψιν, ἀγανάκτησιν καὶ ἀγάπην, τὸ διακρίνον τὸ ἀγαθὸν ἀπὸ τοῦ κακοῦ καὶ τὸ γινῶσκον τὴν Ἀλήθειαν. Η καλλιέργεια ὅθεν τοῦ περὶ οὗ ὁ λόγος αἰσθήματος, ἐξασφαλίζει τὴν εἰρήνην, ἀναπτύσσει τὰ γράμματα, καὶ τὰς ἐπιστήμας καὶ καθίστησι τὸν ἄνθρωπον εὐτυχῆ καὶ μακάριον.
«Μὴ πλανᾶσθε· Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται· ὁ γαρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος τοῦτο καὶ θερίσει· ὅτι σπείρων εἰς τὴν σάρκα ἑαυτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς θερίσει φθοράν· ὁ δὲ σπείρων εἰς τὸ πνεῦμα, ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει ζωὴν αἰώνιον».