(Εκείνη που είνε λησμονημένη...)
| ←(Με κάλεσε κάποια φωνή...) | (Εκείνη που είνε λησμονημένη...) Συγγραφέας: Από τη συλλογή «Ηχώ στο Χάος» |
(Νέε...) → |
Εκείνη που είνε λησμονημένη
εκείνη που ήρθε περαστικά
κ’ έφυγε αγνώριστη κ’ έφυγε ξένη,
τόσο θλιμμένη καρτερικά,
είχε στο βλέμμα κλείσει ένα αστέρι
που όλο ζητούσε τον ουρανό,
που σαν τον έρημο ήταν φανό
μέσα σε νύχτα και σ’ άγρια μέρη.
Αγρίων ανέμων μάχη τιτάνεια,
η μαύρη θύελλα, η τρικυμία
και στου μετώπου της η ηρεμία
την ασημένια την επιφάνεια!
Στ’ ωραίο στόμα η γραμμή γυρνούσε
σαν ένα φίλημα ερωτικό,
μα της σιωπής του δεν ξεπερνούσε
το πικραμένο το μυστικό.
Ανάμεσό μας στάθη θλιμμένη.
Κάτι ζητούσε, ποιος ξέρει τι;
Πως ήρθε; Κ’ είνε λησμονημένη;
Τι του ζητούσεν η ξένη αυτή;