(Νέε...)
| ←(Εκείνη που είνε λησμονημένη...) | (Νέε...) Συγγραφέας: Από τη συλλογή «Ηχώ στο Χάος» |
(Απόψε πως σιγούν...)→ |
Νέε, με την άχρωμη ματιά, με το σφιγμένο στόμα,
η θλίψη σου έκαμε ν’ ανθίση η σκοτεινή καρδιά μου.
Μα δεν εθάρρεψα ποτέ κι’ ούτε και τώρα ακόμα
και τράβηξα στο γνώριμο στρατί προς τη νυχτιά μου.
Άλλες ελπίδες γύρω σου χαρούμενες γυρίζουν.
έχεις ένα χαμόγελο γλυκά υποσχετικό.
Και γω όλο απομακρύνομαι, που να μην ξεχωρίζουν
στα προδωμένα μάτια μου το μάταιο μυστικό.
Κι’ αν δε με πήρε ούτε στιγμή στ’ ανάλαφρα φτερά της
η πίστη της χαράς εμέ, και γω να ονειρευτώ,
μα πως εσύ χαμογελάς γλυκά στο κάλεσμά της
ας μη μου τύχαινε ποτέ νάναι μια πλάνη αυτό.
Τη θλίψη σου που αγάπησα, να μην ιδώ ποτέ μου
ενάντιά σου να εγείρεται μοιραία καταστροφή,
και ανώφελη η αγάπη μου, πάλι χαρά του ανέμου
νάναι και μιας ασίγαστης μανίας η τροφή.