Ωδή εις Κάρολον Αλβέρτον
| ←Εἰς τὴν ψευδὴ πολιτικήν | Ἡ Βάρβιτος Συγγραφέας: ᾨδὴ εἰς Κάρολον Ἀλβέρτον |
Ἡ σκιὰ τοῦ Φεραίου→ |
| Η Βάρβιτος, Αθήνα 1860 |
Ὅταν εἰς τὸ μέτωπόν σου
Ἤστραπτε τὸ χρυσοῦν στέμμα,
Καὶ ἀπὸ τοῦ βασιλέως
Εἰς πολλοὺς τὸ γοργὸν βλέμμα
Κατήρχετο ὁ τρόμος κ’ ἡ έλπὶς,
Τόσον σεβαστὸν δὲν ἦτον
Τ’ ὄνομά σου καὶ ὡραῖον,
Ὅσον μὲ τὴν σκληρὰν Τύχην
Ὅταν ἔπεσες παλαίων,
Τοὺς κεραυνούς της μὴ ἀποτραπείς.
Συγγνωστὸς κ’ ἂν ἰχνηλάτεις
Δάφνην ἥρωος καὶ φήμην·
Ἀλλ’ ἂν ἔβλεπες ἐμπρός σου
Τὴν εἰκόνα τὴν πενθίμην
Τῆς δούλης Ἰταλίας, καὶ αὐτὴ
Μὲ τὰς κόμας λελυμένας,
Ἱκετευτικὸν τὸ σχῆμα,
Κλαίουσα σοῦ προηγεῖτο,
Πᾶν σου πρὸς τὴν ἦτταν βῆμα
Εἶν’ ὕμνος σου, καὶ ἡ τόλμη ἀρετή!
Ἆ! τοῦ στήθους σου τὸν ᾍδην
Ποία χεὶρ νὰ ζωγραφήσῃ,
Τὸν ὠχρὸν ὡς εἶδες Φόβον
Τοὺς στρατούς σου νὰ κλονήσῃ
Ὡς φύλλα ὥρας μετοπωρινής!
Θάνατον ἐζήτεις τότε·
Ὅμως καὶ τὸ τελευταῖον
Πυροβόλον των ἠκούσθη
Εἰς τὰ σκότη ἀποπνέον,
Σὺ δ’ ἔζης, ἀλλὰ ἔζης νὰ θρηνῇς.
Ἀγνοεῖς τοὺς δυστυχοῦντας
Πῶς κ’ ὁ θάνατος προδίδει;
Τροπαιοῦχος ἐὰν ἤσουν
Ἴσως ἤθελες τὸν ἴδει,
Ὅταν δὲν εἶχες χρείαν ἀπ’ αὐτόν.
Πλὴν καὶ τότ’ ὡς τοῦ Θηβαίου
Ἥρωος τῆς Μαντινείας,
Ἡ νικήτρια ψυχή σου
Φρίσσουσα ἐκ θυμηδίας
Θὰ ἔφευγε τὸ ἕρκος τὸ θνητόν.
Εἰς τῆς ἐξευτελισμένης
Βασιλείας τὴν πορφύραν
Σὺ ἐνῷ τὴν ἀποῤῥίπτεις
Ῥίπτεις δόξαν, καὶ τὴν μοῖραν
Τῶν θρόνων τὴν ἐχθράν ἐξιλεοῖς.
Ἂν τὸ εὐγενές σου βλέμμα
Πλανωμένου συναντήσῃ
Λάτρις τῆς Ἐλευθερίας,
Μεταξὺ θὰ τὸν πτοήσῃ
Τυράννων τόσων ἄνευ θρόνου εἷς!
Ἕλληνας ὡς στρατιώτας
Ἤσουν ἄξιος νὰ ἔχῃς
Κάρολε· εἰς τοῦ θριάμβου
Τώρα ἔμελλες νὰ τρέχῃς
Τὸ ἅρμα, τὰς καλὰς δάφνας τρυγῶν.
Πολλὰς φύουσι τὰ Τέμπη
Καὶ τῆς Θράκης αἱ κοιλάδες·
Πολλαὶ φρίσσουσιν ἀνδρείων
Ἐκεῖ κάτω μυριάδες
Βραχίονα ποθοῦσαι ὁδηγόν.