Το αποπλανηθέν πτηνόν
| ←Επί του τάφου του πατρός μου | Το αποπλανηθέν πτηνόν Συγγραφέας: Ποιητικά πρωτόλεια |
Ψαλμός τω Θεώ→ |
Ἀδυνάτους πτέρυγας
ἐβαρύνθην ἄσκοπα
πανταχοῦ πλανῶν,
περιφέρον βλέμματα
ἀπαυδῶ κατάσκοπα
ἔρημον πτηνόν.
Τοῦ ἡλίου σβύνουσι
πορφυρᾶ τὰ ὄμματα
εἰς ψυχρὰ βουνά,
ἀνὰ δύο φεύγουσιν
εἰς θερμὰ σκηνώματα
εὐτυχῆ πτηνά.
Στοὺς δρυμοὺς οἱ χείμαρροι
μανιώδεις βρέμουσιν,
ὁ βορρᾶς φυσᾷ,
εἰς κρημνὸν ποῦ κρύσταλλα
παγετώδη τρέμουσιν
ἀετὸς λυσσᾷ.
Μελανὸν ἐκτείνεται
τῆς νυκτὸς τὸ κάλυμμα,
ἔβενος χυθεὶς,
παροδῖτα ἔρημε
σὺ χωρὶς κατάλυμα
ποῦ θὰ κοιμηθῇς;
Εἰς πυκνὴν κυπάρισσον
οἱ γονεῖς μου ἔθρεψαν
ἔρωτα πικρόν,
καὶ καρπὸν τοῦ ἔρωτος
χαρωποὶ μ' ἀνέθρεψαν
ἄπτερον μικρόν.
Ἕκαστος μ' ἐσίτιζε
μὲ θερμὰ φιλήματα,
ἄγγελος σωτήρ,
νὰ ψελλίζω μ' ἔμαθον
δύο κελαδήματα
- μήτηρ καὶ πατήρ. -
Ἀλλὰ φεῦ! τὸ δίκανον
πένθιμον ἀντήχησε
κυνηγοῦ σκληροῦ,
κι' ὁ πατήρ μου ὕπτιος
πίπτων ἐξεψύχησε
στερηθεὶς πτεροῦ!
Γοερῶς ἡ μήτηρ μου
μετ' ἐμοῦ ηὐφραίνετο
νὰ τὸν θρηνῳδῇ,
διὰ τοῦτο τ' ᾄσμά μου
ἀπὸ τότ' ἐφαίνετο
νεκρικὴ ᾠδή.
Μόλις μόλις ἔμαθον
στὸν ἀέρα δίδυμα
νὰ κινῶ πτερά,
καὶ τροφὴν ἀνίχνευον
μὲ χωλαῖνον πήδημα
εἰς βουνὰ χλωρά.
Πλὴν ἀγρία θύελλα
τρυφερὸν μ' ἐθέρισε,
μ' ἥρπασεν οἰκτρῶς,
εἰς τὰ ξένα μ' ἔσυρε,
ἄχ! καὶ μ' ἀπεστέρησε
ποθεινῆς μητρός.
Μάτην ἀνεζήτησα
τῆς χρυσῆς πατρίδος μου
δρόμον ἀνοικτόν...
Πανταχοῦ ἀπήντησα
πρὸ μιᾶς ἐλπίδος μου
δαίμονα φρικτόν!
Εἰς κρημνοὺς ποῦ λαίλαπες
παγωμένοι πνέουσι
καὶ χιὼν λευκή,
πειναλέοι κρώζοντες
εἰς θανάτους πλέουσιν
ἀετοὶ κακοί!
Εἰς βουνὰ ποῦ ζέφυροι
δροσεροὶ συρίζουσι,
καὶ θρηνεῖ πηγή,
ἀπηνῆ βραχίονα
κατ' ἐμοῦ ὁπλίζουσι
μαῦροι κυνηγοί!
Εἰς λειμῶνα πράσινον
ὅπου μῦρα χύνουσι
κῆποι δροσεροί,
ἐξελίσσουν δύκτια
καὶ τὸν φόνον στήνουσι
παῖδες πονηροί!
Μάτην, μάτην ἔστρεψα
πανταχοῦ τὸ βλέμμα μου
φίλον νὰ ἰδῶ,
μάτην ἐκελάδησα!...
Πανταχοῦ τὸ αἷμά μου
θέλουσιν ἐδῶ!
Ἔκτοτε τὸ βῆμά μου
εἰς ὁδόν ἀγνώριστον
σκυθρωπὸν πλανῶ,
σταματῶν ἐνίοτε
μὲ σκοπὸν ἀόριστον
νεκρικὰ θρηνῶ.