Οἱ δ’ οὔτε ἀμοιβῆς οὔτε ποινῆς ἄξιοι ἔμενον εἰς τὸν ἀσφοδελὸν λειμῶνα.—Ἡ μετὰ θάνατον ὕπαρξις διαφόρως διατυποῦται ἐν Ὁμήρῳ. Αἱ σκιαὶ, ἄσαρκοι, ἀλλὰ τὴν ἀρχαίαν διατηροῦσαι μορφὴν, περιγράφονται ὡς ἐστερημέναι φωνῆς καὶ συναισθήσεως, ἣν ἀναλαμβάνουσιν ἐπ’ ὀλίγον, γευόμεναι αἵματος· καὶ αἱ μὲν φρένες ἐκλείπουσιν, ἀλλ’ ἡ ψυχὴ μένει ἀθάνατος. Ἀλλαχοῦ ὅμως (Ὀδυσ. Ω) παρίστησιν αὐτὰς ὁ ποιητὴς τὰς ἐν τῷ βίῳ τάσεις καὶ διαθέσεις αὐτῶν ἐξακολουθούσας καὶ συνδιαλεγομένας, ὥστε καὶ ἐπιστεύετο ἡ τῶν νεκρῶν ἐπὶ τῶν ζώντων ἐπιρροή. Ἀλλα φιλοσοφικῶς περιφρονηταὶ τῆς ζωῆς δὲν ἠσαν οἱ ἀρχαῖοι ἥρωες, καὶ ὁ Ἀχιλλεὺς προτιμᾷ ἐπὶ τῆς γῆς νὰ θητεύῃ καὶ παρὰ πτωχῷ καὶ ἀκλήρῳ, παρὰ ν’ ἄρχῃ ἐπὶ πάντων τῶν νεκρῶν (Ὀδυσ. Α, 489), καὶ ὁ Ἐλπήνωρ ζητεῖ νἀ μὴ λησμονηθῇ ἀποθανὼν, καὶ νἀ τύχῃ ἐντίμου ἐνταφιασμοῦ (Αὐτ. 71). Παρὰ δὲ Ῥωμαίοις ὁ ᾍδης, καὶ ὁ θεὸς αὐτοῦ, ἐλέγετο καὶ Ὅρκος, καὶ Mundus. — Ὡς προσωποποίησις δ’ ἦν ὁ Τάρταρος υἱὸς τοῦ Αἰθέρος καὶ τῆς Γῆς, καὶ πατὴρ τῶν Γιγάντων καὶ τοῦ Τυφωέως (Ἡσίοδος. Θεογ. 621).
Ἀδιαβηνὴ, ή μεγίστη τῶν ἐπαρχιῶν τῆς Ἀσσυρίας, δι’ ὃ καὶ τὸ ὄνομα ἐνίοτε ἐδή-λου πᾶσαν τὴν Ἀσσυρίαν. Ἔκειτο δὲ ἐπὶ τοῦ ποταμοῦ Λύκου, καὶ περιεῖχε τὰς πόλεις Ἄρβηλα καὶ Γαυγάμηλα. Ἐπὶ τῶν πρώτων δὲ χριστιανικῶν αἰώνων ἀπετέλει κράτος ἴδιον, ἐξαρτώμενον ἀπὸ τοῦ τῶν Πάρθων. Οἱ δὲ κάτοικοι ἐκαλοῦντο Ἀδιαβηνοί (Στρβ. ΙΣΤ, 745).
Ἀδμητος, 1) Βασιλεὺς τῶν Θεσσαλικῶν Φερῶν. Ὁ πατὴρ αὐτοῦ ἠν ὁ Φέρης, ο δ’ υἱός του Εὔμηλος μετέσχε τῆς θήρας τοῦ Καλυδονίου κάπρου, τῆς ἀργοναυτικῆς ἐκστρατείας καὶ τοῦ Τρωϊκοῦ πολέμου. Ὁ Ἀπόλλων ἀγαπῶν αὐτὸν, ἔμεινεν ἐπὶ ἐννέα ἔτη παρ’ αὐτῷ ὡς ποιμὴν, καὶ κατέστησε γονιμώτερα τἀ ποίμνιά του· εἰς σύζυγον δ’ ἔλαβε τὴν θυγατέρα τοῦ Πελίου Ἄλκηστιν (Ἰλ. Β, 715), ζεύξας, βοηθείᾳ τοῦ Ἀπόλλωνος, εἰς τὸ ἅρματου ἕνα κάπρον καὶ ἕνα λέοντα.Ὅτε δ’ ὁ θεὸς αἰτησάμενος ἔλαβε παρἀ τῶν μοιρῶν, ν’ ἀπαλλαγῇ ὁ Ἄδμητος τοῦ θανάτου ἄν ἐν τῇ τελευταιᾳ ὥρᾳ εὑρεθῇ τις νὰ θελήσῃ ν’ ἀποθάνῃ δι’ αὐτὸν, οἱ μὲν ὑπέργηροι γονεῖς του ἠρνήθησαν τὴν θυσίαν· ἀλλ’ ἡ γυνἡ του προσέφερεν ἑαυτὴν θῦμα. Ἡ Περσεφόνη ὅμως, ἢ κατ’ ἄλλους, ὁ Ἡρακλῆς ἡλευθέρωσεν αὐτὴν καὶ τὴν ἀπέδωσεν εἰς τὸν ἄνδρα της (Εὐριπ. Ἄλκηστις. — Ἀπολλόδ. Α, 9, 15). —2) Βασιλεὺς τῶν Μολοσσῶν, εἰς ὃν κατέφυγεν ὁ Θεμιστοκλῆς ὅτε ἐξεβλήθη τῶν Ἀθηνῶν. Εἰ δὲ καὶ είχεν ἀντιτείνει ὁ Θεμιστοκλῆς εἰς συμμαχίαν ἣν ὁ Ἄδμητος είχε προτείνει τοῖς Ἀθηναίοις, ἤδη ὁ ἀμνησίκακος βασιλεὺς ἠρνήθη νἀ τὸν αποδώσῃ, ζητούμενον ὑπ’ αὐτῶν, καὶ τὸν μετέφερεν ασφαλῶς εἰς Πύδναν (Θουκ. Α, 136.—Πλούτ. Θεμ. ΚΑ— Nep. Them. 8).
Ἀδραμύττι(ει)ον, εἰς Μυσίαν τῆς Μ. Ἀσίας ἀπέναντι τῆς Λέσβου, ἀποικία τῶν Ἀθηναίων, πόλις, ἰδίως ἀνθοῦσα ἐπὶ τῆς Περγαμηνῆς δυναστείας (Ἡρδ. Ζ, 42. — Liv. XXXVII, 19).
Ἄδρανον, πόλις ὑπὸ τὴν Αἴτναν ἐν Σικελίᾳ (Διόδ. 1Δ, 37. ΙΣΤ, 68), ἱδρυθεῖσα ὑπὸ Διονυσίου. Ἐκεῖ ἐλατρεύετο ὁ θεὸς Ἄδρανος (Πλούτ. Τιμολ. ΙΒ, 14), πιθανῶς φύσεως Βακχικῆς, διότι χίλιοι κῦνες, ἐν τῷ ναῷ αὐτοῦ τρεφόμενοι, ὡδήγουν δια νυκτὸς τοὺς μεθύοντας εἰς τὰς οἰκίας των (Αἰλιαν. Π. Ἱ. ΙΑ, 20).
2 (ΑΡΧ.ΛΕΞ. Α. Ρ. ΡΑΓΚΑΒΗ ΤΟΜ Α'.)
