| ΕΤΗΣΙΑ ΣΥΝΔΡΟΜΗ | ΕΚΑΣΤΟΝ ΦΥΛΛΟΝ | |
| ΠΡΟΠΛΗΡΩΤΕΑ | ΤΙΜΑΤΑΙ | |
| ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΑΠΑΞ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ | ||
| 29—Γραφεῖον ὁδ. Βουλῆς—29 |
Ἐὰν ταῖς γλώσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον, καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν, καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι, καὶ ἐὰν ψωμίζω πάντα τὰ ὑπάρχοντα μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.
Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται· ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ· ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακὸν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει, εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται· ἐκ μέρους γὰρ γινώσκομεν, καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· ὅταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται, ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην· ὅτε δὲ γέγονα ἀνὴρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου, βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι’ ἐσόπρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην· νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπὶς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.
Ἀπόστ. ΠΑΥΛΟΣ.
Οἱ λόγοι οὗτοι ἀπέσπασαν τὸν νέον τῶν ῥεμβασμῶν του· ἐξέπλευσε, διῆλθε τὸν ῥύακα καὶ εὗρε τοὺς ἡγεμόνας προεδρεύοντας τῆς συνελεύσεως τοῦ λαοῦ ἐπὶ τοῦ τάφου τοῦ Βήλη. Ὁ Φριτιὸφ προχωρεῖ καὶ ἐν φωνῇ ἠχηρᾷ. «—Ἡγεμόνες, λέγει, ἀπευθύνω ἡμῖν τὴν ἑξῆς αἴτησιν. Ἀγαπῶ τὴν νεαρὰν Ἰνγεβόργην· δότε μοί την· ἡ ἕνωσις αὕτη εἶναι σύμφωνος καὶ μὲ τὴν θέλησιν τοῦ Βήλη. Ἄλλως θὰ ἄφινεν οὗτος αὐτὴν νὰ συναυξάνῃ μετ’ ἐμοῦ παρὰ τῷ Χίλδιγκ, ὡς δύο δένδρα ὧν οἱ κλόνοι συνδέονται ἄχρις ὅτου ἡ θεῖα Freya συνδέσει τὰς κορυφάς των διὰ χρυσῶν νημάτων.
«Ὁ πατήρ μου δὲν ἦτο οὔτε βασιλεὺς οὔτε ἡγεμὼν καὶ ἐν τούτοις τὸ ὄνομά του ἐγένετο γνωστὸν παρ’ ἅπασι τοῖς ὑπηκόοις· καὶ ῥουνικαὶ γραφαὶ ἐπὶ ἀπείρων κεχαραγμέναι βράχων, μαρτυροῦσι περὶ τῶν κατορθωμάτων του.
«Ἐὰν ἤθελον ἠδυνάμην ν’ ἀποκτήσω βασιλείαν καὶ ἄπειρα πλούτῃ, ἀλλὰ προτιμῶ νὰ ζῶ ἐν τῇ πατρίδι μου, ὢν τὸ στήριγμα τοῦ θρόνου καὶ ὁ προστάτης τοῦ πτωχοῦ. Κοιμώμενος ἐν τῷ λοφίσκῳ τούτῳ, ὁ Βήλη ἀκροᾶται τῆς αἰτήσεώς μου καὶ θὰ σᾶς ἱκέτευε μετ’ ἐμοῦ εἰς συγκατάνευσιν, ἂν ἠδύνατο νὰ ὁμιλήσῃ.
Ἐγείρεται ὁ Ἕλγ καί: «ὁ υἱὸς, λέγει, τοῦ χωρικοῦ δὲν εἶναι ἄξιος σύζυγος τῆς ἀδελφῆς ἡμῶν. Τῇ θυγατρὶ τοῦ βασιλέως πρέπει υἱὸς βασιλέως. Ἐμοὶ μόνῳ ἀνετέθη ἡ προστασία τοῦ βασιλείου· πλὴν ἂν εὐαρεστῆσαι καὶ σὺ νὰ ἦσαι ἐκ τῶν ἀνθρώπων μου, ἰδοὺ μένει ἔτι θέσις ἐν τῇ ὑπηρεσίᾳ μου κενή, ἣν δύναμαι, νὰ διαθέσω πρὸς χάριν σου.»
«—Ἄνθρωπός σου; ἐπανέλαβεν ὁ Φριτιὸφ γελῶν· ὤ! ὄχι βεβαίως. Θὰ ἦμαι ἄνθρωπος τοῦ πατρός μου καὶ μόνον.
«Λαμπρόν μου ξίφος ἔξελθε τῆς ἀργυρᾶς σου θήκης· βεβαίως δὲν θέλεις ὑποφέρει τὴν ὕβριν ταύτην. Ἐλθὲ Ἀγκορβάδελ σὺ εἶσαι παλαιόθεν εὐγενής! Καὶ ἐὰν
