Πυγμαλίων
| ←Οἱ ποιηταί | Ἡ Βάρβιτος Συγγραφέας: Πυγμαλίων |
Λευκὰς ἢ Σαπφώ→ |
| Η Βάρβιτος, Αθήνα 1860 |
Νύκτα κ’ ἡμέρα ἐμπρὸς εἰς θεῖον
Λἴθινον κάλλος ὁ Πυγμαλίων,
Ἄϋπνος, ἄσιτος, μὲ τὸ γόνυ
Εἰς γῆν, τοιαῦτα οἰκτρῶς ἐφώνει.
«Στρέψε ἰδέ με, σκληρὰ, λυπήσου!
Ὡς πότ’ οἱ τύραννοι ὀφθαλμοί σου,
Ὅπου ὁ Ἔρως, Ἔρως ὑφαίνει
Πῦρ, εἰς ἐκστάσεις βεβυθισμένοι;
Τῶν μελιχρῶν σου, σοφῶν χειλέων
Τὴν σιγὴν λύσε, ὤ! λύσε πλέον!
Ἢ ἂν δὲν θέλῃς, καὶ μάτην χύνω
Φωνὰς καὶ δάκρυα, τί ἐκεῖνο
Τί τὸ μειδίαμα μ’ ἐκτοξεύεις
Δι’ οὗ μὲ τήκεις καὶ μὲ φονεύεις;
Θεοὶ Ὀλύμπου, θεοὶ θαλάσσης,
Θεοὶ τῆς φύσεως συναπάσης,
Ἴδετε κάλλος ποτὲ τοιοῦτο,
Κ’ εὐπρεπὲς τόσον κ ἄτεγκτον οὕτω;
Εἰς ἄλσος θέλω, ῥόδων ἐν μέσῳ
Ἁπαλῶν φέρων νὰ σὲ ἐκθέσω,
Πρὸς τὴν ἡλίου ἁγνὴν ἀκτῖνα,
Ἴσως ἡ αὖρα ἥτις ἐκεῖνα
Ἥτις ἐμπνέει καὶ τ’ ἀναπτύσσει,
Ἴσως αὐτὴ σὲ ζωογονήσῃ!
Ὦ τέκνον, γέννημα τῆς πυρίνης
Ψυχῆς μου, σχῆμα, εἰκὼν ἐκείνης
Τῆς παιδιόθεν μ’ ἐπιφοιτώσης,
Τῆς πανταχόθεν μοι προσγελώσης
Μορφῆς ἀΰλου, ἀλήπτου, ἕως
Ἡ βακχευθεῖσα σμίλη ἐνθέως
Εἰς λίθον ἔγλυψεν τ’ ὄνειρόν μου,
Καὶ σὲ παρήγαγ’ ἐνώπιόν μου!
Ἰδοὺ τῆς Ἥβης ὡραιοτέρα
Πολὺ, τὰ μέλη σου ὡς ἡμέρα
Ῥοδόχρους, φέγγος λευκὸν ἀκτίνων.
Ἡ ἁπαλή σου κόμη ὡς κρίνων
Δέσμη γλυκεῖαν στάζουσα δρόσον·
Εἰς τὸ ὑγρόν σου ὄμμα δὲ κνώσσων
Ἔρως σαλεύει βέλη λαθραῖα.
Πῶς! τόσον εἶσαι, τόσον ὡραία
Καὶ τ’ ἀγνοεῖς! Πνεῦμα, πνεῦμα, τάλας!
Πῶς νὰ σὲ δώσω! εἰς τὰς ἀγκάλας
Ἐλθὲ καὶ πάλιν αὐτὰς, ψυχή μου,
Ἀγαπητή μου, ἀγαπητή μου!»
Κ’ ἐνῷ παράφορος τὴν ἐλάλει,
Κ’ ἐνῷ τ’ ἀναίσθητα θλίβων κάλλη
Τὸν λίθον ἔθαλπε πρὸς τὸ στῆθος,
Παλμὸν ἀντέδωκ’ αἴφνης ὁ λίθος.
Δὲν εἶναι ὄναρ; δὲν εἶν’ ἀπάτη;
Ὄχι! φωνὴ μαγευτικωτάτη
Ὡς ἀπὸ ὕπνου ἢ ἐκ βυθίων
Ὑδάτων ἔκραξε, Πυγμαλίων!
Ἡ ἀλαβάστρινος δὲ ἡπλώθη
Χεὶρ, κ’ εἰς ἀγκάλισμα ἐκολπώθη·
Καὶ λυγισθεῖσα ἡ δέρη, φίλου
Ἔκλιν’ ἐπάνω πρῶτα τραχήλου!
Δὶς, τρὶς εὐδαίμων ὁ Πυγμαλίων
Τὸ ὄνειρόν του ὅτι τὸ θεῖον
Μόνος ἀπήλαυσε πάντων ὅσοι
Ἔρωτας ὄχι θνητοὺς ἐρῶσι!