Λευκάς ή Σαπφώ
| ←Πυγμαλίων | Ἡ Βάρβιτος Συγγραφέας: Λευκὰς ἢ Σαπφώ |
Μυρτώ→ |
| Η Βάρβιτος, Αθήνα 1860 |
«'Eμῷ μαινόλᾳ θυμῷ»
(Σαπφώ.)
Τῆς Ἀσιάτιδος Αἰολίδος
Εἰς τὰς ἀκτὰς καὶ εἰς σὲ τὸ εἶδος
Καλὴ ἐπίσης, ὦ Ἰωνία,
Ἱερῶν ἔστη ποτὲ χορεία
Ἀοιδῶν, μέλος διὰ στομάτων
Κάλλιστον πνέουσα ἀθανάτων,
Ὡς μελαμφύλλων ἐντὸς δενδρώνων
Μουσικῶν ἅμιλλαι ἀηδόνων.
Ἀλλὰ εἰς πάθος, εἰς πῦρ, εἰς γόους
Λιγεῖς, εἰς ἔρωτας πολυθρόους
Πολὺ τοὺς ἄλλους ἐνίκα μία
Πάντας, ἡ θήλεια ἡ Λεσβία.
Τοῦ θνητοῦ μέρους καὶ ἐπιγείου
Αὐτῆς τὰ κάλλη ὡς ἡφαιστείου
Ἐπ' ὄρους θάλλοντες ἦσαν κῆποι,
Ὑφ' οὓς ὁ Ἔρως ἐμυδροκτύπει.
Εἷς θνητὸς, ἄφρων θνητὸς, ἀγκάλας
Κ' ἔρωτ' ἀπέβαλ' ἐκείνης τάλας
Δι' ἣν τρισμάκαρ ὁ αἰὼν ὅστις,
Ἀνταυγασθεὶς ἐκ τῆς λάμψεώς της,
Νὰ εἴπῃ δύναται φιλοτίμου
πλήρης μανίας, Εἶν' ἰδική μου!
Ἀλλὰ ἐκείνη, φεῦ! ἐν ἀνίαις
Κ' ἐν καταισχύνῃ καὶ ἐν μανίαις,
Οἰκτρὰ καὶ μόνη ἀπὸ τοῦ βράχου
Τούτου, ἐντὸς τοῦ πολυταράχου
Ἔπιπτε κύματος πελαγίου,
Πολυταράχου ἕρμαιον βίου.
Ἐκεῖ ἡ βάρβιτος συνετρίβη,
Κ' ἡ ἀοιδὸς κ' ἡ ματαία ἥβη,
Κ' ὁ δεινὸς ἔρως μὲ τὴν καρδίαν,
Καὶ ἡ πνοὴ μὲ τὴν ἁρμονίαν!
Καὶ τώρα ὅταν φαιδρὰ γαλήνη
Τὰ γλαυκὰ κύματα ἁπαλύνῃ,
Εἰς τὸ ῥεμβάζον ὄμμ' ἀνατέλλει
Πολλάκις ὥς τις λεπτὴ νεφέλη,
Ἀμυδροὶ, ἄμορφοι χαρακτῆρες,
Σκιὰ βλεφάρων, εὐπήχεις χεῖρες,
Μέλαναι κόμαι περὶ αὐχένα
λευκὸν, πλὴν ὅλα συγκεχυμένα.
Ὁμίχλη, εἴδωλον ἐκ δακρύων,
Σχῆμα ἀμφίβολον τὸ ὁποῖον
Ἓν βλέμμα δεύτερον ἀφανίζει,
Καὶ πάλιν ἄλλο ἐπανακτίζει.
Αὕτη ἡ θάλασσα ἡ γελῶσα
Δακρύων εἶναι κάλπη, ὁπόσα
Ἔῤῥευσαν ἔκπαλαι εἰς τὸ κῦμα,
Τῆς πολυτλήμονος κόρης μνῆμα,
Ὁπόσα ἔῤῥευσαν καὶ θὰ ῥέουν
Ἐνόσῳ ναῦται τὸν πόντον πλέουν,
Καὶ ἀτενίζουν πρὸς τὴν Λευκάδα,
Τὴν θαλασσόβρεκτον Ναϊάδα.
Καὶ τῆς ἐμῆς καρδιοδονήτου
Στεναγμὸς ἔπνευσεν εἷς βαρβίτου,
Καὶ ἀνεμίχθη μὲ τοὺς ἀέρας
Ἀσθενὲς Μούσης ἀδελφῆς γέρας!