Προς την αηδόνα
| Προς την αηδόνα Συγγραφέας: |
| Aπό την συλλογή "Τρυγόνες και έχιδναι". |
Ὅταν ψάλλῃς τὰ τόσα σου πάθη,
ἐπὶ δένδρων τὰς νύκτας συσκίων,
εἰς τοῦ στήθους εἰσδύει τὰ βάθη,
μὲ μαγεύει τὸ ᾆσμα τὸ θεῖον.
Ἀκροᾶται ἐν μέθῃ τὸ οὖς μου
τὴν γλυκεῖαν αὐτὴν ἁρμονίαν,
καὶ ἀκούω ταχεῖς τοὺς παλμούς μου,
καὶ σκιρτῶσαν ἐντὸς τὴν καρδίαν.
Εἰς τὰ χείλη μου μέν' ἡ πνοή μου,
εἰς ἀγνώστους ἀφίνομ' ἐκστάσεις,
καὶ σιγὰ ψιθυρίζ' ἡ ψυχή μου,
τὰς ὡραίας ἐκείνας ἐκφράσεις.
Ἀλλ' ἐξαίφνης τριγμός τις, ἓν βῆμα,
ἢ ἡ σαύρα τοὺς θάμνους περῶσα,
τῶν ᾀσμάτων σου θραύει τὸ νῆμα,
καὶ πετᾷς εἰς τοὺς κλάδους σιγῶσα.
Οὕτω φεῦ! καὶ τῆς λύρας οἱ τόνοι,
πρὸ τῆς ὕλης σιγοῦς τεθλιμμένοι,
καὶ τοῦ ψάλτου τὸ στῆθος παγώνει
κ' ἡ φωνή του σιγᾷ πνιγομένη.
Πλὴν ἠχεῖ καὶ τὸ ᾆσμά σου πάλιν,
καὶ αὐτὸς ἂν στιγμὴν σιωπήσῃ,
εἰς τὴν κρύαν τῆς νάρκης ἀγκάλην,
τὴν θερμήν του ψυχὴν δὲν θ' ἀφήσῃ.
Τὴν φωνήν σου τὸ σύμπαν προσμένει,
καὶ ἡ αὔρ' ἀτρεμεῖ ἡ νυκτία,
κ' ἡ καρδία λιπόθυμος μένει,
τί μυστήριον! ποία μαγεία!
Διατὶ ὁ φλογώδης λυγμός σου,
διατὶ τὸ θερμὸν στέναγμά σου;
Εἶναι κρᾶμα πυρός, πάθους, δρόσου,
τὰ ὡραῖα, πτηνὸν, ᾄσματά σου.
Τοῦ ζεφύρου τὸ πνεῦμα συρίζον
εἰς τὰς πεύκας ἐκεῖ τὰς πρασίνους,
ἢ ὁ ῥύαξ ἠρέμα φλοισβίζων
τοὺς ψαλμούς σου σ' ἐδίδαξ' ἐκείνους;
Μὴ ὁ δόξαν πενθίμως στενάζων,
μὴ τὸ ῥεῖθρος γοργὸν καταβαίνον
καὶ εἰς βάραθρα μαῦρα παφλάζον
καὶ τὰς πέτρας τῶν βράχων κοιλαῖνον;
Ὁ αὐλὸς τῶν πτωχῶν μας ποιμένων
χαιρετῶν τοῦ Ἡλίου τὸν δίσκον,
ἢ τοῦ πόντου τὸ κῦμ' ἀφρισμένον,
κ' εἰς τὴν ἄμμον μὲ ψίθυρον θνῆσκον;
Ὄχι! ὄχι! - τοῦ πάθους ἡ δίνη,
τὰ λεπτά σου διήνοιξε χείλη,
καὶ σ' ἐνέπνευσε πρώτη ἐκείνη,
ἡ ΟΔΥΝΗ σ' ἐδίδαξε, φίλη!