Παρά το Κύμα
| Παρά το Κύμα Συγγραφέας: |
| Aπό την συλλογή "Τρυγόνες και έχιδναι". |
Μίαν ἑσπέραν – ἔκτοτε πολὺς παρῆλθε χρόνος –
ἐστήριξες τὸ σῶμά σου εἰς τὸν βραχίονά μου·
τὴν νεκρικὴν διέκοπτε σιγὴν τοῦ σκότους μόνος
ὁ κρότος τῶν βημάτων μας ἐπὶ τῆς λείας ἄμμου.
Ὑπὲρ τὸ ὄρος ἔλαμπεν ὡραία ἡ σελήνη,
καὶ ὅμως εἰς τὸ χρῶμά της διέκρινες τὸν πόνον·
μήπως ἐρᾷ καὶ δι’αὐτὸ τὸ μέτωπόν της κλίνῃ,
ἢ μὴ θρηνῇ τὸν ἄνθρωπον ἐν μέσῳ τῶν ἀγώνων;
Ἡ κυανῆ Μεσόγειος ἡπλοῦτο γαληνία·
εἱς τὴν ἁκτὴν θραυόμενον τὸ κῦμα ἐστονάχει,
καὶ ὡς φασμάτων, πένθιμος, σιωπηλὴ χορεία,
ὑψοῦντο τοῦ αἰγιαλοῦ οἱ γυμνωμένοι βράχοι.
Αἴφνης ἐν μέσῳ τῆς μακρᾶς ἐκείνης ἠρεμίας,
ὅτε τὰ σκότη τῆς νυκτὸς κιρνᾷ τὸ ἄστρον τρέμον,
εἰς τὴν μορφήν σου ἤστραψεν ἀκτὶς μελαγχολίας,
ὡς νέφος ὅπερ ἔφερεν ἡ βία τῶν ἀνέμων.
Σὺ ἄλλοτε τὴν κόμην σου μὲ ῥόδα στεφανοῦσα,
καὶ εἰς τὸν οἶνον βάφουσα τὸ χεῖλός σου φλεγμαῖνον,
ἡ Ἑστιὰς τοῦ ἔρωτος, τοῦ ᾄσματος ἡ Μοῦσα,
ᾐσθάνθης δάκρυ πύρινον τὸ βλέφαρον ὑγραῖνον.
Καὶ εἶπες: ἀγαπώμενοι, φαιδροὶ ἀκόμη νέοι
ταυτίζομεν τοὺς πόθους μας έδῶ εἰς τὴν σκοτίαν·
καὶ ὅμως πῶς παρέρχονται οἱ χρόνοι οἱ ὡραῖοι,
καἰ βλέπεις καταπίπτουσαν τὴν νέαν ἡλικίαν.»
«Ἰδὲ, ἓν ἄστρον σβέννυται ἐν μέσῳ τῆς σκοτίας!
Ἐλθὲ εἰς τῶν πλοκάμων μου νᾶ μεθυσθῇς τὰ μύρα,
μέτρει τοῦ στήθους τοὺς παλμούς, τοὺς κτύπους τῆς καρδίας,
προτοῦ ὑπὸ τοῦ γήρατος βραδύνωσι τῆν χεῖρα.»
«Ὦ φίλε, ἂν ποτὲ ὠχροὶ καὶ ἐξησθενημένοι,
εἰς τὴν ὁδὸν τοῦ βίου μας συναντηθῶμεν πάλιν,
τὰς ὥρας τότε ἡ ψυχὴ αὐτὰς ἐνθυμουμένη,
θὰ τείνῃ πρὸς τὸ παρελθὸν τὴν καίουσαν ἀγκάλην.»
Κ΄ἐβύθισες τὸ βλέμμα σου ἐντὸς τῶν ὀφθαλμῶν μου,
καὶ μ’ εἶδες ἀτενίζοντα μὲ ἀποροῦντος ἦθος,
κ’ ἐπέθεσες ἓν φίλημα ἐπὶ τὸ μέτωπόν μου,
κ’ ἐστέναξε κ’ εστέναξε τὸ τρυφερόν σου στῆθος.