Παλαιοί Χρόνοι
| Παλαιοί Χρόνοι Συγγραφέας: |
| Aπό την συλλογή "Τρυγόνες και έχιδναι". |
Δὲν γράφω στίχους... ἔσβυσαν οἱ ἦχοι τῆς χορδῆς μου
εἰς τὰς θυέλλας τῆς ζωῆς· τὰ ἄλγη τῆς ψυχῆς μου
δὲν εἶναι τῶν νεανικῶν ὀνείρων τώρα πλάνη,
δὲν εἶναι ἡ φανταστικὴ ἀκάνθινος στεφάνη,
ἣν μόνοι περιβάλλονται, ζητοῦντες εἰς ὀνείρους,
οἱ παῖδες, τῆς ἰδανικῆς ἀγάπης των τοὺς λήρους.
Παρῆλθε πλέον δι' ἐμὲ ἡ ἐποχὴ ἐκείνη,
τὸ βλέμμα μου, ἀμφίβολον μακρὰν τὴν διακρίνει...
Ἄ! ἔχει νύκτας μου πολλὰς ὀδύνης γλυκυτάτης,
καὶ κρύπτουν τόσας εὐτυχεῖς στιγμὰς τὰ σάβανά της!
ᾘσθάνθην ἄλλοτε κ' ἐγὼ τὸ στῆθός μου νὰ πάλλῃ
καὶ νὰ διώκῃ φάσματα ἡ σπαίρουσα ἀγκάλη,
καὶ τοῦ Βερτέρου μ' ἔπνιξε κ' ἐμὲ ἀπελπισία,
κ' εἰς τ' ὄνομά σου ἔκλαυσα κ' ἐγὼ πικρά, Μαρία!
Μαρία... πόσα συγκεντροῖ αὐτὴ ἡ λέξις μόνη,
τίς σκοτεινὴ ἐνθύμησις μὲ τέρπει καὶ πληγώνει,
Μαρία... δαίμων δι' ἐμὲ καὶ ἄγγελος ἐπίσης,
ὤ! σὺ τῶν πρώτων μου ἐτῶν πληροῖς τὰς ἀναμνήσεις·
μέχρι λαβῆς μ' ἐβύθισες τοῦ πόνου τὴν ῥομφαίαν!
Σύ, ὅταν εἰς τὰ στήθη μου ᾐσθάνθην φλόγαν νέαν,
ὅταν τὴν σκολιὰν ὁδὸν τοῦ ἔρωτος ἐτράπην
σὺ μόνη τὴν παράφορον ἐξήντλησες ἀγάπην!
Μαρία... σὺ μ' ἐδίδαξες νὰ ἀπιστῶ εἰς ὅλα!
Σὺ πρώτη, ὅτι κρύπτεται εἰς ἄνθη μυροβόλα
ὁ ὄφις, δηλητήριον ἐγκρύπτων εἰς τὸ στόμα!
Σὺ μ' ἔμαθες πῶς τὸ γλυκὺ ὅταν δακρύῃ ὄμμα,
καὶ σβύνῃ ἐν παραφορᾷ ἀγάπης ὑπερτάτῃ
σὺ μ' ἔμαθες ὅτι τὸ πᾶν εἶναι πικρὰ ἀπάτη!
Παῖς ἔτι, τῆς νεότητος μόλις πατῶν τὴν τρίβον,
σ' ἠγάπησα μὲ τὴν θερμὴν καρδίαν τῶν ἐφήβων!
Ἐκάγχαζες εἰς τὰς ἁγνὰς τοῦ πάθους μου ἐκχύσεις
ἐγέλας μὲ τοὺς στόνους μου· ἐγέλασα ἐπίσης
μὲ γέλωτα παράφορον· ἡ πίστις μου ἐρράγη
καὶ ἔπεσα εἰς τὰ θολὰ τοῦ ὑλισμοῦ πελάγη.