Ο θάνατος του Ιβραΐμη
| ←Στροφαὶ εἰς Βύρωνα | Ἡ Βάρβιτος Συγγραφέας: Ὁ θάνατος τοῦ Ἰβραΐμη |
Στροφαὶ εἰς τὴν Ἐλευθερίαν→ |
| Η Βάρβιτος, Αθήνα 1860 |
Ὅταν οἱ ἥρωες τοῦ Ἀγῶνος
Τὴν τελευταίαν πνέουν ἀπόνως
Πνοὴν τοῦ βίου, πᾶς τις, ὡς ἔχει,
Ἕλλην, ἐκλείπων τὰ ἔργα, τρέχει,
Τὸν χρηστὸν ἄνδρα ἔσχατον ἤδη
Ποθῶν νὰ ἴδῃ.
Δόξης μειδίαμα βασιλεύει
Περὶ τὰ χείλ’ ἡ ψυχὴ δ’ ἀπέβη
Πέραν εἰς νήσους τὰς ἀτλαντίδας
Μακάρων, ὅπου ὁ Λεωνίδας,
Ὅπου ὁ Βότσαρης, Κυριακούλης
Ζῇ καὶ Μιαούλης.
Οὔτως ἐθάνετε σεῖς μεγαλοι,
Κολοκοτρώνη, Μαυρομιχάλη,
Ἡ Ἑλλὰς θρῆνον μητρὸς θρηνοῦσα,
Σᾶς ἠκολούθει νεκροπομποῦσα,
Καὶ μέν’ ἡ μνήμη σας ὑμνουμένη,
Εὐλογουμένη.
Κ’ εἰς τὸν νεκρόν σου, ὦ Ἰβραΐμη,
Πολλοὶ ἐφώναξαν, οἴμοι! οἴμοι!
Ἀλλ’ ἦτο μόνον θρῆνος χειλέων.
Πολλῶν τὸ ὄμμα ἐπρίσθη κλαῖον·
Ἀλλ’ ἦσαν μόνος κλαυθμὸς ὀμμάτων
Τὰ δάκρυά των.
Κλαίουν τ’ ἀνδράποδα τῆς Νουβίας,
Αἱ παλλακαῖ τῆς Ἀβυσσινίας
Ἅμιλλαν βάλλουν εἰς τὰς φωνάς των,
Καὶ τρέμουν ἔτι μὴ ὁ πασσᾶς των,
Τὰ γοερά των δὲν εὕρῃ μέλη
Καθὼς τὰ θέλει.
Εἷς μόνος ἤθελεν εἰς σὲ κλαύσει,
Ἂν δὲν ἀπέθνησκε προτοῦ παύσῃ
Νὰ ζῇ, εἷς μόνος, ὁ γηραιός σου
Πατήρ· πλὴν τώρα ὁ θάνατός σου
Ὡς τῶν πολλῶν τι ὄναρ ἀγρίας
Ἦλθε μανίας.[1]
Ὢ ματαιότης τῶν ἐπιγείων!
Ἡ πομπὴ αὕτη τῶν μεγαλείων
Ὡς μία Νείλου πλημμύρα πᾶσα
Ἡ ἀναβᾶσα καὶ καταβᾶσα,
Ὡς μία Νείλου πλημμύρα ἦτον
Ὅλ’ ἡ πομπή των.
Ἀνὰ τὴν Αἴγυπτον γλαυκοτάτων
Πόντος ἐστρώθη εὐρὺς ὑδάτων·
Πλὴν μὴν διῆλθε, κ’ ἀντὶ θαλάσσης
Νὲ νησιζούσας φαιδρὰς ὀάσεις,
Τὸ ὄμμα βλέπει τοῦ ὁδοιπόρου
Πληθὺν βορβόρου.
Τὸ σαθρὸν κράτος ὁ ὑπερείδων
Κίων κατέπεσες, Ὀσμανλίδων
Ὁ τελευταῖος· εἰς ἀπολέμων
Ὄχλον σὺ μόνος τὰς τῶν πολέμων
Δεινὰς ἐγνώριζες κυβιστήσεις,
Δεινὰς ὀρχήσεις.
Τὸ κακὸν μέγας, τὸ καλὸν στεῖρος,
Δειλὸς δὲν ἤσουν, δὲν ἤσουν ἥρως.
Ἐντὸς τοῦ στήθους σου τοῦ βαρβάρου
Μαλερὸν ἔκαιε πῦρ Ταρτάρου,
Ναί! ὡς ἐκεῖνο τὸ τῆς γεέννης,
Ὅπου θὰ μένῃς!
Ἐκεῖ τὸ μαῦρον σκότος, τὰς γλώσσας
Τοῦ πυρὸς ὅταν ἰδῇς, τὰς τόσας
Ὅταν ἀκούσῃς βοὰς τοῦ θρήνου,
Νὰ μὴ θυμώσῃς! τοῦ Ναβαρίνου
Δὲν εἶν’ αἱ φλόγες, οὐδὲ ὁ θρῆνος,
Τοῦρκε! ἐκεῖνος.
Καὶ ἂν ἰδῇς τοῦ Κολοκοτρώνη
Τὴν μορφὴν στίλβουσαν ἐν χιόνι
Ἐσθῆτος, Ἄνω εἰς Δόξης Ὄρος,
Νὰ μὴ τρομάξῃς! ὁ λευκοφόρος
Δὲν σ’ ἑτοιμάζει ἔνεδραν ἄλλην
Καὶ ἥττας πάλιν!
Στρατοὶ Ἀσίας οἱ λευγαλέοι
Φθάνουν, δὲν στρέφουν ὀπίσω· νέοι
Τοὺς διαδέχονται—καὶ ἐκεῖνοι!
Τότ’ ἡ Λιβύη ὡς νέφη χύνει
Τὰ μαῦρα τέκνα της, κ’ ἡ ἀνδρεία
Ἑλλὰς ὁμοία
Μὲ ναῦν παλαίει, καθ’ ἧς ματαία
Ἡ λύσσα ἔπνευσε τοῦ Βορέα,
Εἶτα ὁ Νότος ἐπιστρατεύει
Νωπὸς, ἀκμαῖος, κ’ ἐπισωρεύει
Ἀστραπὰς κύματα καὶ θυέλλας,
Καὶ εἶναι μέλας
Πόντος ὁμοῦ κ’ οὐρανός· καὶ σκότους
Πλὴν ἀναμέσον τριπλοῦ, κ’ εἰς κρότους
Κεραυνῶν, δρόμον ἡ ναῦς ἀνοίγει
Κινδύνου· ὅλοι εἶπαν, Ἐπνίγη!
Αὐτὴ δ’ ἐν ὅρμῳ καὶ γῆς ἀγκάλῃ
Ἄγκυραν βάλλει!
- ↑ Ὁ Μεχμὲτ Ἀλῆς ὑπῆρχε τότε παράφρων.