Οι Τάφοι
| Οι Τάφοι Συγγραφέας: |
| Aπό την συλλογή "Τρυγόνες και έχιδναι". |
Μόλις ἓν νέφος κυανοῦν τὸ βλέμμα διακρίνει
νὰ στίζῃ τοῦ ὁρίζοντος ἀκτὴν μεμακρυσμένην,
σαπφείρου κῦμα μυστικοὺς ψιθυρισμοὺς ἀφίνει,
καὶ ἔρχεται νὰ συντριβῇ εἰς πέτραν μαυρισμένην.
Ἀφθόνως εἰς τοὺς πρόποδας μακρᾶς γραμμῆς ὀρέων,
τάπης μυρσίνης καὶ ῥοδῆς τὸ ἔδαφος στολίζει,
καὶ ζέφυρος ἀπὸ τῆς γῆς τοῦ Λαμαρτίνου πνέων,
τῆς πεύκης τῆς Ἰταλικῆς τὴν κορυφὴν λικνίζει.
Καὶ ὅταν σχίζῃ πένθιμος ἡ Φοίβη τὰς σκοτίας,
ὅπου τῶν βράχων ἡ μακρὰ γωνία καταβαίνει,
τὸ φῶς της τὸ ἀμφίβολον μετὰ μελαγχολίας,
εἰς μάρμαρα καὶ εἰς σταυροὺς μνημεῖων ὀλισθαίνει.
Τί εἶσθε σεῖς, ὦ ἄγνωστοι νεκροί, τὴν εὐτυχίαν
ἐδέχθητε ὡς ἔπαθλον τῶν ἐπὶ γῆς ἀγώνων,
ἢ μὴ ὠχροὶ κατάδικοι, μὲ πάσχουσαν καρδίαν,
ἐδῶ ἀνεζητήσατε ἀνάπαυλαν τῶν πόνων;
Καὶ τώρα τί ἐγείνατε, ἐσίγησαν οἱ στόνοι;
Εἶν' ἐλευθέρα ἡ ψυχὴ ἐντὸς τῶν Ἠλυσίων;
Μὴ εἶσθε τ' ἄνθη τῶν ἀγρῶν, αὐτὴ ἡ ἀνεμώνη
ἥτις βλαστάνει πένθιμος τῆς λάρνακος πλησίον;
Πλὴν ἄφες, λύρα, τοὺς νεκρούς, κοιμῶνται ἐν εἰρήνῃ·
ἐὰν ὁ χοῦς δὲν ἔγεινε πυλὼν ἀθανασίας,
ἂν εἰς σκορπίον ἡ ψυχὴ τὰς πτέρυγας ἀφίνῃ,
ἐκεῖ τὸ κῦμα ἔσπασε τῆς λύπης, τῆς πικρίας.
Κοιμῶνται· εἶναι σκοτεινὴ πλὴν ἐλαφρὰ ἡ κλίνη,
καὶ μόνον ὑπὸ τῶν πευκῶν τὰς δροσερὰς θολίας,
ὁ πλάνης, τ' ὄνομα τινὸν ζητῶν νὰ διακρίνῃ,
ξέει τὴν κόνιν τῶν πετρῶν μετ' ἀδιαφορίας.
Κοιμῶνται· φύεται χλωρὸν τὸ κλῆμα εἰς τὸ χῶμα,
καὶ ὅταν ἔλθῃ ὁ χειμὼν μετὰ τριγμοῦ ἀγρίου,
εἰς τὰς ἐρήμους πλάκας των, εἰς χιονῶδες στρῶμα,
λεπτὰ τὰ ἴχνη φαίνονται γυμνόποδος παιδίου.
Καὶ ὅταν πάλιν μαύρη νὺξ τὴν κόμην της σκορπίζῃ,
ὡς φόρον εἰς τοῦ λύχνου των τὴν ἀμυδρὰν ἀκτῖνα,
ὁ ἁλιεὺς μ' ἓν ᾆσμα του γλυκὺ τοὺς βαυκαλίζει,
προσπλέων τὰ ἀπότομα παράλια ἐκεῖνα.