Μύθος 17: Ο Αράπης
| Ο Αράπης Συγγραφέας: |
| Απόδοση του αισώπειου μύθου Αιθίοψ. |
Εἰς τοὺς μύθους τοῦ Αἰσώπου πρέπει ἅλας κἄπου κἄπου!
ἂς στολίσωμεν ὀλίγον καὶ τὸν μῦθον τοῦ Ἀράπου.
Εἰς τῆς Σμύρνης χθὲς ἐπῆγεν Ἕλλην τις τὴν ἀγοράν,
καὶ ἀγόρασεν Ἀράπην νέον ἀπὸ τὸ Ὀράν·
φέρων εἰς τὴν μαρμαρίνην καὶ μεγάλην του οἰκίαν
τὸν μικρὸν Ἀβδελκαδέρην, αὐτὰ εἶπε κατ' ἰδίαν.
«Ἀρκετὰ λεπτὰ τὰ χείλη καὶ οὐδὲ πλατεῖς μυκτῆρας,
ἔχει ὁ ἰδὼν τὸν κόσμον εἰς τοῦ Τροπικοῦ τὰς μοίρας·
σχῆμα ἔχει πυραμίδος ἡ ἀρνόμμαλή του κάρα·
πλὴν τοιαύτην ὁ Ἀννίβας ἄλλοτε δὲν εἶχε ἄρα;
Ἀλλὰ εἶναι πολὺ μαῦρος! μαῦρος εἶν' ἀπὸ τὴν κόνιν·
εἰς τὴν ῥυπαρότητά του χρεωστεῖται αὐτὸ μόνην».
Ἄρχισεν εἰς τὰ λουτρά του τὴν ἑσπέραν νὰ τὸν πλύνῃ
καὶ κατακλυσμὸν τοῦ Νῶε εἰς τὰ στήθη του νὰ χύνῃ.
Δυνατοὺς ἐπῆρε τρίπτας καὶ τοῦ ἔτριβε τὴν πλάτην·
πλὴν δὲν εὔγαινε τὸ χρῶμα καὶ ἀπέκαμνεν εἰς μάτην·
ὀφθαλμοὺς ὁ ἀραπάκος ὠχροὺς στρέψας καὶ θολοὺς
ἔκραξε «αὐθέντη! κάμνεις κόπους δι' ἐμὲ πολλούς·
κοπτερ' ὄστρακον κι' ἅν πάρῃς
καὶ τὸν τρίπτην σου ἀφήσῃς,
έμὲ ὅλον θὰ μὲ γδάρῃς
πλὴν ποτὲ δὲν θὰ μ' ἀσπρίσῃς·
κ' εἰς αὐτὸ ἐπάνω ἔχω ἕναν μῦθος εἰς τὸ στόμα·
εἶδε κύκνον μαῦρος κόραξ, καὶ τοῦ φθόνησε τὸ χρῶμα·
«ἄσπρος, ἔλεγεν, δὲν εἶναι τόσον οὐδ' αὐτὸς ὁ κρίνος·»
ἐστοχάσθη πῶς τὴν στίλψιν τῆς χιόνος εἶχ' ἐκεῖνος
ὡς λουόμενος εἰς λίμνης καὶ εἰς ποταμοῦ νερὰ,
κ' ἦλθεν εἰς αὐτὰ νὰ ζήσῃ καὶ νὰ λούῃ τὰ πτερά·
ἀλλὰ οὔτε ἄλλο χρῶμα ἔλαβε· καὶ τὴν τροφήν του
μακρὰν χάσας τῶν στρουθίων ἔχασε καὶ τὴν ζωήν του.
Ἐπιμύθιον.
Ὅσους κ' ἂν καταβάλῃς μόχθους, ὅ,τι καὶ ἂν πράξῃς,
φύσιν πονηρὰν ἀνθρώπου εἶν' ἀδύνατον ν' ἀλλάξῃς.