Μύθος 10: Λύκος και γραυς
| Λύκος και γραυς Συγγραφέας: |
| Απόδοση του αισώπειου μύθου Λύκος και γραυς. |
Τοῦ Ἀνδρέου μου Ζαήμη ὁ ἀγαπημένος μῦθος!
εἰς τοὺς ἐν Ἀθήναις πρέσβεις τὸν ἐφάρμοζε συνήθως·
μετὰ χάριτος μεγάλης καὶ πολλῆς καλλιλογίας
τὸν ἐξέθετεν ὁ νέος Ἄρατος τῆς Ἀχαΐας.
Ἀπὸ πεῖναν τυφλωμένος λύκος ἐπεριπλανᾶτο
πανταχοῦ ζητῶν τροφήν·
εἰς αὐλὴν ἐμβῆκεν οἴκου ὅθεν γραίαν ἀκροᾶτο
τυφλὴν ἅμα καὶ κωφὴν
λέγουσαν εἰς μωρὸν «κλαίεις; ὦ μὴν κλαίῃς καὶ θυμώσω·
κλαῦσε· καὶ αὐτὴν τὴν ὥραν εἰς τὸν λύκον θὰ σὲ δώσω·»
στοχασθεὶς ὁ λύκος ὅτι ἀληθῶς ἡ γραῦς λαλεῖ,
ἀκονίζων τοὺς ὀδόντας ἐκεῖ ἔμενε πολύ.
Ἀλλ' ὡς ἦλθεν ἡ ἑσπέρα, φωνὴν ἄκουσε μεγάλην·
ἐνανούριζεν ἡ γραία τὸ μωρὸ κ' ἐλάλει πάλιν
«νάνι νάνι τὸ μωρό μου!
νάνι νάνι τὸ μικρό μου!
νάνι! τὰ γλυκά σου μάτια σφάλησε, νὰ κοιμηθῇς·
ἂν ὁ λύκος ἐδῶ ἔλθη νὰ τόν σφάξωμεν εὐθύς·»
«νὰ μὲ σφάξωσιν! ὁ λύκος ἔκραξεν· ἂν μακρυνθῶμεν·
εἰς τὴν ἔπαυλιν αὐτὴν
γλῶσσαν ἔχουσιν διττὴν
ἄλλην τὴν αὐγὴν καὶ ἄλλην τὴν ἑσπέραν· μὴν ἀργῶμεν.»
Ἐπιμύθιον.
Καὶ τῶν αὐλικῶν ἡ γλῶσσα διττὴ κ' ἔχουσα τι νέφος,
ἔχει τι τοῦ γραϊδίου νανουρίζοντος τὸ βρέφος.