Μύθος 10: Λύκος και γραυς

Λύκος και γραυς
Συγγραφέας:
Απόδοση του αισώπειου μύθου Λύκος και γραυς.


Τοῦ Ἀνδρέου μου Ζαήμη ὁ ἀγαπημένος μῦθος!
εἰς τοὺς ἐν Ἀθήναις πρέσβεις τὸν ἐφάρμοζε συνήθως·
μετὰ χάριτος μεγάλης καὶ πολλῆς καλλιλογίας
τὸν ἐξέθετεν ὁ νέος Ἄρατος τῆς Ἀχαΐας.

Ἀπὸ πεῖναν τυφλωμένος λύκος ἐπεριπλανᾶτο
πανταχοῦ ζητῶν τροφήν·
εἰς αὐλὴν ἐμβῆκεν οἴκου ὅθεν γραίαν ἀκροᾶτο
τυφλὴν ἅμα καὶ κωφὴν
λέγουσαν εἰς μωρὸν «κλαίεις; ὦ μὴν κλαίῃς καὶ θυμώσω·
κλαῦσε· καὶ αὐτὴν τὴν ὥραν εἰς τὸν λύκον θὰ σὲ δώσω·»
στοχασθεὶς ὁ λύκος ὅτι ἀληθῶς ἡ γραῦς λαλεῖ,
ἀκονίζων τοὺς ὀδόντας ἐκεῖ ἔμενε πολύ.

Ἀλλ' ὡς ἦλθεν ἡ ἑσπέρα, φωνὴν ἄκουσε μεγάλην·
ἐνανούριζεν ἡ γραία τὸ μωρὸ κ' ἐλάλει πάλιν
«νάνι νάνι τὸ μωρό μου!
νάνι νάνι τὸ μικρό μου!
νάνι! τὰ γλυκά σου μάτια σφάλησε, νὰ κοιμηθῇς·
ἂν ὁ λύκος ἐδῶ ἔλθη νὰ τόν σφάξωμεν εὐθύς·»
«νὰ μὲ σφάξωσιν! ὁ λύκος ἔκραξεν· ἂν μακρυνθῶμεν·
εἰς τὴν ἔπαυλιν αὐτὴν
γλῶσσαν ἔχουσιν διττὴν
ἄλλην τὴν αὐγὴν καὶ ἄλλην τὴν ἑσπέραν· μὴν ἀργῶμεν.»

Ἐπιμύθιον.
Καὶ τῶν αὐλικῶν ἡ γλῶσσα διττὴ κ' ἔχουσα τι νέφος,
ἔχει τι τοῦ γραϊδίου νανουρίζοντος τὸ βρέφος.