Λοίσθια έπη
| Λοίσθια ἔπη Συγγραφέας: |
| Δημοσιεύθηκε στο Ετήσιον Ημερολόγιον του Έτους 1889 του Κωνσταντίνου Σκόκου |
.jpg)
Κλέων Ῥαγκαβῆς
Πῶς ἂν ὡς ξουθόπτερος
μέλισσα συνενέγκαιμ’ ἂν ἐκ πάντων γύσος
εἰς ἐν δ’ ἐνεγκοῦσ’ ἀθρόον ἀποδοίην δάκρυ;
[Εὐριπ. Ἡρακλ. Μαιν. 489.]
Ἀνέραστος καὶ ἄφιλος ὡς ῥύαξ παραῤῥέων,
πρὸς μνῆμα φέρω ἄδακρυ τὸ βῆμα τὸ μοιραῖον,
καὶ ὡς βραδέως σβέννυται τὸ θερινὸν λυκόφως,
τὰς κορυφὰς πορφύρον ἔτι τῶν ὀρέων,
ὁ ἀπευκταῖος πέριξ μου πυκνοῦται ἤδη ζόφος.
Ἀλλοίαν ἐπεθύμησα τὴν τελευταίαν λύσιν.
Πηγὴν καὶ τέρμα τοῦ παντὸς ἐλάτρευσα τὴν φύσιν,
καὶ μεῖραξ ἔτι ἀπογνούς, εἰς νεφελώδεις σφαίρας
τὴν αἰθερίαν τῶν φαιδρῶν ὀνείρων πτῆσιν
εἰς ἄλλας ἐγκατέλιπον ὑπάρξεις ἀνωτέρας.
Χοῦς ἐκ χοὸς καὶ γνήσιος, ὦ μῆτερ γῆ, καρπός σου
γαλήνην εἰς τοῦ κόλπου σου τὰ βάθη τοῦ εὐδρόσου
αἰτῶ σοι, τὴν ἀνένδοτον τῆς μοίρας φεύγων λύσσαν·
ὡς δι’ εὐφρόσυνον θυσίαν στεφανώσου,
καὶ δέξαι θῦμα πελιδνὸν προώρως μαρτυρῆσαν.
Τοῦ βρέφους σὺ ἑώρτασας ὡς ἔδει τὴν κοιτίδα.
Σπαράσσουσαν ἀπέλυσας τὸ σύμπαν καταιγίδα·
ὁ οὐρανὸς ὠλόλυζε δακρυῤῥοῶν καὶ μέλας,
καὶ ὡς τὸ ἄλγος καταπνίγον τὴν ἐλπίδα,
ὁ ὑετὸς κατέκλυζε τῶν ἀστραπῶν τὸ σέλας.
Ἀλάνθαστον προμήνυμα τῆς μετὰ ταῦτα δίνης,
ὁ κλύδων ἐξεμαίευσε τὸ τέκνον τῆς ὀδύνης,
καὶ πᾶσα ἔκτοτε στιγμὴ ἐσχάτης ἀγωνία·
ὡς λύτρωσις σὺ μόνη τέλος μὲ ἡδύνεις,
τῶν τάφων δῶρον ἄδωρον, εἰρήνη αἰωνία.
Ἐλθέ, ὦ μῆτερ, τὴν στολὴν τοῦ ἔαρος ἐνδύσου,
ἰτέας πρόσδεσον θαλλοὺς εἰς πτόρθους κυπαρίσσου,
καὶ δεῖξον ἀπαστράπτοντα τὰ τρυφερά σου κάλλη.
Ἐπλάσθη τὸ ἡδὺ στερέωμα μορφή σου,
καὶ ῥόδων θῦλαξ εὔοσμος ἡ νέα σου ἀγκάλη.
Τοὺς τάπητας ἐφίλησα τῶν χλοερῶν κοιλάδων,
τὸ ζωηρὸν ῥυάκιον διὰ τῶν χόρτων ᾆδον,
εἰς ὃ κρυφίως λούονται ἐρυθριῶντες κρίνοι,
καὶ τὰς ἡδυπαθεῖς σκιὰς ἀναδενδράδων,
δι’ ὧν ἠχοῦσιν οἱ λυγροὶ τῆς ἀηδόνος θρῆνοι.
Ἐφίλησα τὰ λήϊα, εἰς τὰς πνοὰς ἠρέμα
τῆς αὔρας ῥυτιδούμενα, νομῶν πιόνων θρέμμα
τὸ χιονῶδες ποίμνιον ἐπὶ φαιδρᾶς κλιτύος,
ἀφ’ ἧς ὑγρὸν ἡ ποιμενὶς πλανῶσα βλέμμα,
τὴν φλόγα ψάλλει ἔρωτος θανόντος ἀναιτίως.
Τὰς φάραγγας ἐφίλησα ὀρέων δυσπροσίτων,
εἰς ἃ σκιρτᾷ ἡ ἔλαφος, καὶ μόλις ἕρπει φρίττων
ὁ θηρευτής, ὁ μελετῶν ἐνέδραν μιαιφόνον.
Ἐκεῖ ὁ καταρράκτης ἐκ στυγνῶν ἀδύτων
πρὸς τὸν χορὸν δι’ ὠρυγῶν ἐρίζει τῶν τυφώνων.
Ἐφίλησα τῆς Ἀφρικῆς τὰς αὐχμηρὰς ἐρήμους·
χαράσσει ἡ δρομὰς ἐκεῖ μακρούς, ἀμμώδεις οἴμους,
ἀλλ’ ἐπὶ τέλους, σμάραγδος ἐν τῷ χρυσῷ, προσνεύει
συστὰς φοινίκων, καὶ τοὺς πλάνητας εὐθύμους
τῆς δροσερᾶς ὀάσεως φλοισβοῦν τὸ ῥεῖθρον δεύει.
Ἢ ὅτε πτέρυγας φλογὸς ἁπλῶν ὁ λὶψ προσπίπτει,
καὶ ὑπὸ σάβανον τὴν γῆν ἐκπνέουσαν καλύπτει,
ὁ μοιρολάτρης τὰς βουλὰς δοξάζων τοῦ Προφήτου,
παρὰ τὴν κάμηλον ὠχρὰν τὴν κάραν κύπτει
καὶ τὰ λευκὰ καλεῖ οὐρὶ ἐκ σφαίρας διαῤῥύτου.
Ἐφίλησα τὴν ἄφατον νυκτερινὴν μαγείαν,
ὁπότε τὴν πανάχραντον τελοῦντα λειτουργίαν,
ἡδέως σπινθηρίζουσι τὰ φωτοβόλα πλήθη·
ὁ ἀστερόεις οὐρανὸς εἰς τὴν ἁγίαν
τοῦ σύμπαντος μητρόπολιν ὡς λύχνος ἀνηρτήθη.
Τὸ κάτοπτρον ἐφίλησα τῆς ἱλαρᾶς θαλάσσης,
ἢ τεῖνον κόλπους διαυγεῖς εἰς τὰς γλαυκὰς ἐκτάσεις,
ἢ ὡς ἐν πάλῃ φοβερᾷ ῥηγνύμενον καὶ βρέμον,
ἐνῷ τῶν μελανῶν ἐγκάτων τὰς ἐκβράσεις
συμφύρει μετὰ τῶν νεφῶν ἡ βία τῶν ἀνέμων.
Ἐφίλησα, ὧ μῆτερ μου, τὰς καλλονάς σου πάσας,
ἐκ σοῦ τοῦ θείου ἔρωτος τὸ κώνειον θηλάσας,
καὶ εἰς τῆς λύρας τὰς χορδάς, ὡς εἰς βασάνων ἥλους
τὰ θέλγητρά σου ἔνθους θιασώτης ᾄσας,
τοὺς ἀδεξίους ἀπηνῶς κατέταμον δακτύλους.
Ἀλλ’ ἤδη τέλος ἔφθασεν ἡ πολυτλήμων ὥρα·
ὡς κτέρεα ἑτοίμασον τὰ κάλλιστά σου δῶρα.
Φθορὰ σὲ τρέφει. Ἀσπασμὸν νῦν δὸς θανατηφόρον.
Ἐκεῖνος ὅστις φίλτρου ἔμπλεως σ’ ἑώρα
κυκνείου ἤδη ᾄσματος πικρὸν προσάγει φόρον.
Ὁπότε χρυσαυγοῦς φωτὸς ἠμφιεσμένος στέφη
καὶ ὡς πορφύραν θεουργῆ τὰ ἰριώδη νέφη,
τὴν δύσιν πᾶσαν πυρπολεῖ ὁ Ἄναξ τῶν αἰθέρων,
ὁπότε τ’ ὄμμα εὐσεβῶς πρὸς τ’ ἄνω στρέφει
ὁ πᾶσαν ὑποδούλωσιν τοῦ πνεύματος ἐχθαίρων.
Ὁπότε δρόσου μάργαρα καὶ ἰανθέμων μύρα.
ὑψοῦσα τὸν ῥοδοστεφῆ τοῦ ἔαρος κρατῆρα,
ἡ πλάσις σπένδει ἔξαλλος τῷ ποιητῇ τῶν ὅλων,
ὁπότε ἡ στυγνὴ ἐξημεροῦται μοῖρα,
καὶ πρὸς μικρὸν ἀγάλλεται τὸ πᾶν ἀκτινοβόλον.
Τότε, ναί, τότε θραύουσα τὰς μισητὰς ἁλύσεις,
ἀφ’ οὗ τὸ φθίνον ἐντελῶς σαρκίον πυρπολήσῃς,
ψυχή μου, σπεῦσον παγχαρὴς πρὸς τοῦ φωτὸς τὰς κρήνας.
Ἐκεῖ τὴν φλόγα ἴσως τέλος ἐξαντλήσῃς,
ἧς ἕρμαιον σὲ ὥρισεν ὁ περὶ πάντων κρίνας.
Πτηνὸν εἰς τοὺς γαμψώνυχας τῆς συμφορᾶς ἀσπαῖρον,
εἰς τὰς ἀκτῖνας λούσθητι ἡλίων ἀνεσπέρων,
καὶ τρύφησον τὸ ἄϋλον ἁγνῶν ἐρώτων μέθυ.
Ὀπίσω ἴσως τῶν χρυσῶν νεφῶν μαρμαῖρον
λυσίδεινον τὸ ἄλεισον τῆς λήθης παρετέθη!…
Ἀλλ’ οἴμοι, ποῦ μὲ φέρετε μεταρσιοῦντες πόθοι;
Πῶς αὖθις εἰς τὸν ἵμερον ὁ νοῦς μου παρεδόθη;
Καὶ ἡ ἐσχάτη χίμαιρα, ὡς τόσαι ἄλλαι, πλάνη!
Ξηρὰ ἐντός μου ἡ καρδία ἐτεφρώθη,
καὶ εἰδεχθές, βαρύποτμον τὸ τέλος καταφθάνει.
Ἀνέραστος καὶ ἄφιλος, ὡς ῥύαξ παραῤῥέων,
πρὸς μνῆμα φέρω ἄδακρυ τὸ βῆμα τὸ μοιραῖον,
καὶ ὡς βραδέως σβέννυται τὸ θερινὸν λυκόφως,
τὰς κορυφὰς πορφύρον ἔτι τῶν ὀρέων,
ὁ ἀπευκταῖος πέριξ μου πυκνοῦται ἤδη ζόφος.