Η επάνοδος του έαρος
| ←Ἀπόκρισις πρὸς τὸν ποιητὴν Λαμαρτῖνον συγγραφέα τουρκικῆς Ἱστορίας | Ἡ Βάρβιτος Συγγραφέας: Ἡ ἐπάνοδος τοῦ ἔαρος |
Ὕμνος τῆς ἑσπέρας→ |
| Η Βάρβιτος, Αθήνα 1860 |
Η ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΕΑΡΟΣ
Τὸ ἔαρ τὸ γλυκὺ ἐφάνη·
Χαῖρε, ὦ φύσις θεσπεσία!
Μὲ σὲ ζωὴν ἀναλαμβάνει
Κ’ ἡ τεθλιμμένη μου καρδία.
Εἰς τὰ πολύστονά μου στήθη
Σχεδὸν ἐσίγησεν ὁ πόνος,
Σχεδὸν ἡ νάρκη διελύθη
Τοῦ αἰωνίου των χειμῶνος.
Εἰς ἄλση ὅπου μὲ τὰ ῥόδα
Κομᾷ ὁ νάρκισσος, τὸ ἴον,
Περιπλανῶ μονήρη πόδα
Ὣς τις σκιὰ τῶν Ἠλυσίων.
Κ’ εἰς τὴν ψυχήν μου αἴφνης τόσα
Γεννῶντ’ αἰσθήματα θυμήρη,
Ὁ κόλπος τοῦ Μαΐου ὅσα
Ἄνθη εὐώδη διασπείρει.
Καὶ πᾶσα αὖρα μυροβόλος
Μοὶ λέγει ὡς φωνὴ κρυφία,
Καὶ διὰ σὲ δὲν εἶναι ὅλως
Ἀδύνατος ἡ εὐτυχία!
Καὶ λησμονῶ ὅτι Ἐκείνη,
Ὁ στέφανος τοῦ ἔαρός μου,
Ἡ καλλονὴ, ἡ εὐφροσύνη,
Ἡ Εὔα τῆς Ἐδὲμ τοῦ κόσμου,
Τῶν ἡμερῶν καὶ τῶν ἀγρύπνων
Νυκτῶν μου ἡ φροντὶς, εἰς σκότη
Ἀνήλια, φρικτὰ, τὸν ὕπνον
Τὸν ἀνεξέγερτον ὑπνώττει!