Η Βρεττανική Μούσα
| Η Βρεττανική Μούσα Συγγραφέας: Από τη συλλογή Λυρικά |
Εις Ψαρά→ |
α´.
Ἐὰν τὰ ποσειδώνια
κύματα, τὸν αὐθάδη
ναύτην ἀπομακρύνωσιν
ἀπὸ τὴν πάτριον νῆσον του
πρὶν ἔλθῃ ἡ νύκτα· 5
β´.
Μὲ᾿ ψυχὴν πικραμένην
ὀρθὸς ἐπὶ τὴν πρύμνην
βλέπει ἐπάνω εἰς τὴν θάλασσαν
τὴν ἡσυχίαν χυμένην
καὶ ἐσπέριον σκότος· 10
γ´.
Βλέπει τὰ περιπόθητα
βουνὰ καὶ τὰ χωράφια
τῆς γλυκερᾶς πατρίδος
κεχρυσωμένα ἀκόμα
ἀπότον ἥλιον. 15
δ´.
Ἀλλ᾿ ἤδη εἰς τὰ ἐρεβώδη
λουτρὰ βαθέα τῆς δύσεως
τοῦ λαμπροῦ βασιλέως
τῶν ἀέρων ἐβούτησεν
ἡ ἐσχάτη ἀκτίνα. 20
ε´.
Καὶ ἀλλάζει, ἰδού, ἀμαυρόνεται
τῆς νήσου ἡ ράχη, ὡς πρόσωπον
νέας, ὀρφανῆς παρθένου,
ὑγρὸν ὑπότο σύγνεφον
τῆς δυστυχίας· 25
ς´.
Τὰ λυπημένα ὀμμάτια του
τότε ἂν σηκώσῃ ὁ ναύτης,
βλέπει ἐπάνω εἰς τὴν χώραν του
τρέμον καὶ μεσουράνιον
τὸ πρῶτον ἄστρον. 30
ζ´.
Οὕτως ἂν χάσῃ ὁ ἄνθρωπος
τὸ φῶς, καὶ τὸν σκεπάσῃ
μακάριον σκότος, βλέπομεν
ἐπ᾿ αὐτὸν ἀνατέλλον
ἄστρον ἐλπίδος. 35
η´.
Ὦ Εὕρων· ὦ θεσπέσιον
πνεῦμα τῶν Βρεττανίδων,
τέκνον μουσῶν καὶ φίλε
ἄμοιρε τῆς Ἑλλάδος
καλλιστεφάνου. 40
θ´.
Πλεγμένα μὲ᾿ τὰ φύλλα
τοῦ μυστικοῦ Ἑλικῶνος
τῆς Ὑγιείας τὰ ρόδα
χθὲς θαυμασίως ἐστόλιζον
τὴν κεφαλήν σου. 45
ι´.
Χθὲς τὸν οὐράνιον ἔτρεχε
δρόμον ὁ ἤλιος· χύνων
τὰς πλέον λαμπρὰς ἀκτῖνας
τὸ μέτωπόν σου ἀντέστραπτεν
ὡς ἀθανάτου. 50
ια´.
Σήμερον κεῖσαι, ὡς εὔφορος
πολύκλωνος ἐλαία
ἀπότο βίαιον φύσημα
σκληρῶν ἀνέμων κεῖται
ἐκριζωμένη. 55
ιβ´.
Σήμερον κεῖσαι, ὦ Εὕρων.
Καὶ ποὺ τὰ ἔνθεα ἔπη,
ποὺ εἶναι τώρα τὰ σύμμετρα
πτερόεντα φωνήεντα
καστάλιε κύκνε; 60
ιγ´.
Θαυματουργοὶ φυσήσατε
πνοαὶ τοῦ παραδείσου·
σηκώσου, ὦ Εὕρων, τίναξον
μακρὰ ἀπόσε τὸν ἄωρον
μόρσιμον ὕπνον. 65
ιδ´.
Ἰδοὺ τῆς μουσοτρόφου
Εὐρώπης τὰ ὑπερέχοντα
ἔθνη ἀκόμα προσμένουσιν,
ἀκόμα τὴν φωνήν σου
ἐπιθυμοῦσιν. 70
ιε´.
Ἰδοὺ ἡ Ἑλλάς σου ἑτοίμασεν
ὄχι τὸν χρυσὸν κύκλον
τὸν τοὺς κροτάφους φλέγοντα
τῶν ἀργῶν βασιλέων
ἢ τῶν τυράννων· 75
ις´.
Ἀλλὰ στέφανον ἕτερον,
στολὴν ἔνδοξον, ἔντιμον,
ἀξίαν νοὸς δικαίου,
ἀνδρὸς ἀξίαν γενναίου
φιλελευθέρου· 80
ιζ´.
Στέφανον αἰωνίων
κλάδων ἀφθάρτων, λάμποντα
ὄχι διὰ τοὺς κροτοῦντας
ποιητὰς τὸ μονόχορδον
τῆς κολακείας· 85
ιη´.
Ἀμὴ διὰ σὲ τὸν εὔτολμον
λειτουργὸν τῶν παρθένων
Ἐλικωνίων· φιλοῦσιν
ἡ Μοῦσαι χεῖρα ἀμίαντον
καὶ ὑψηλὸν πνεῦμα. 90
ιθ´.
Σὲ ἡ Ἑλλὰς εὐγνώμων
ὡς φίλον μεγαλόψυχον
ζητεῖ νὰ στεφανώσῃ,
ὡς παρηγορητήν της,
ὡς εὐεργέτην. 95
κ´.
Σηκώσου ὦ Εὕρων... φίλε
σηκώσου... λάβε, ὦ μέγα,
λάβε τὸ δῶρον, ὕμνησον
τοῦ σταυροῦ τοὺς θριάμβους
καὶ τῆς Ἑλλάδος· 100
κα´.
Αἴ! τῶν θνητῶν ἡ ἐλπίδες
ὡς ἐλαφρὰ διαλύονται
ὄνειρα βρέφους· χάνονται
ὡς λεπτὸν βόλι εἰς ἄπειρον
βάθος πελάγου. 105
κβ´.
Ὁ Εὕρων κεῖται ὡς κρίνος
ὑπότο βαρὺ κάλυμμα
ἀθλίας νυκτός· ἡ αἰώνιος,
ὦ λύπη, τὸν ἐσκέπασε
μοῖρα θανάτου. 110
κγ´.
Ἀνὴρ κατὰ τὸν φύσεως
νόμον τὸν ἄνδρα κλαίω·
δὲν χύνονται τὰ δάκρυα
ματαίως ἐπὶ τὸν τάφον
τῶν εὐδοκίμων. 115
κδ´.
Ὅτι ἂν φθαρτὸν τὸ σῶμα
πέση, καὶ τ᾿ ἄυλον πνεῦμα
τῶν ἀγαθῶν καὶ ἡ φήμη
νικήσουν ὡς ἡ ἀλήθεια
τὸ ἀένναον μέλλον· 120
κε´.
Ἂν χωριστῆ, μετέωρος
ἐπὶ τὴν δέλφιον πέτραν
ἀστράψη ἡ λύρα, καύχημα
Ἄγγλων καὶ χαρμοσύνη
Ἀγηνορίδων· 125
κς´.
Ἡμεῖς ὅμως χηρεύομεν.
Τὰς θλίψεις θεραπεύει,
καὶ ἄγει ὁ θρῆνος εἰς ἅμιλλαν
ἀρετῆς τὴν φιλόδοξον
σπορὰν τοῦ ἀνθρώπου. 130