Εις Ψαρά
| ←Η Βρεττανική Μούσα | Εις Ψαρά Συγγραφέας: Από τη συλλογή Λυρικά |
Τα Ηφαίστεια→ |
α´.
Ἐρατεινή, γλυκεῖα
θυγάτηρ Ὑπερίονος,
πόσον, ὦ χρυσοβλέφαρος,
πόσον δεκτὴ καὶ νόστιμη
φέγγεις ὦ ἡμέρα. 5
β´.
Ἐλεύθερος ἢ δοῦλος
τί χρησιμεύει ἂν εἶναι,
μόνον ἂς ζήσῃ ὁ ἄνθρωπος,
ὅτι εἶναι ἡ γῆ παράδεισος,
καὶ ἡ ζωὴ μία. 10
γ´.
Δεῦτε, ἐν ᾧ τὰ τῆς Κύπριδος
δάκτυλα μυρισμένα
τὰς χορδὰς κολακεύωσι,
καὶ ἡ τρυφερὰ κιθάρα
τὸν κόσμον θέλγη· 15
δ´.
Τρέξατε σεῖς ὦ ἀμέριμνα
πλήθη λαῶν· τὸν μέγαν
μελίφρονα ἀμφορέα
τοῦ Βασσαρέως ἀδράξατε
νέοι καὶ παρθένοι. 20
ε´.
Μὲ χιτῶνα σιδώνιον,
μὲ σάνδαλα χρυσόδετα
χοροβατοῦντες ψάλατε
ἢ τὴν στροφὴν τὴν λέσβιον,
ἢ τέιον μέλος. 25
ς´.
- Φθάνει τώρα τὸ κέρασμα,
φθάνει ὁ χορός, καὶ τ᾿ ἆσμα·
κάθε ἡδονὴ τὸ μέτριον
ἐὰν ἀγαπᾷ, ἂς προσφύγωμεν
εἰς χαρὰν ἄλλην. 30
ζ´.
Ἐδῶ ὑπὸ τὸν πολύφυλλον
καὶ δροσερὸν κεδρώνα
ἐλᾶτε, ἂς ἀναπαύσωμεν
τὸ κορμί μας καὶ ἂς ἔχωμεν
τ᾿ ἄνθη διὰ στρῶμα. 35
η´.
Ἕνα φιλί... κ᾿ ἕν᾿ ἄλλο...
Ἔρωτα τρέξε, ἐξάπλωσον
αἰώνια τὰ πτερά σου,
σκέπασον τὸ μυστήριον
τῆς ἑορτῆς σου. 40
θ´.
Οὕτω, καθὸ ἡ ταχύπους
Ἴρις λάμπει καὶ ἀβίαστος
μὲ᾿ τὰ ζεφύρια πνεύματα
φεύγει, δι᾿ ἐμᾶς ἀδάκριτοι
φεύγουν ἡ ἡμέραι. 45
ι´.
- Ἀναίσχυντα φρονήματα
τῶν ἀγεννέων ἀνθρώπων·
ὕμνοι μανίας, ποὺ ἐφύγατε
ἀπὸ τὰ ὀδόντια τοῦ ᾅδου
στίχοι Ἐριννύων· 50
ια´.
Ἂν τῆς δικαιοσύνης
περιβλαστὴ τὸ σκῆπτρον,
ἂν φιλάνθρωπον φύσημα
εἰς τὴν καρδίαν εἰσπνέῃ
τῶν βασιλέων· 55
ιβ´.
Ἂν ἡ ἀρετή, κ᾿ ὁ ἐλεύθερος
νόμος ὡς ἅγια χρήματα
εἰλικρινῶς λατρεύωνται,
τότε καθὸ ὁ παράδεισος
δίδει ἡ γῆ ρόδα. 60
ιγ´.
Ἀλλ᾿ ἡ ζωὴ καὶ τότε
δὲν εἶναι διὰ τὸν βλέποντα
ἄνθρωπον τοὺς ἀστέρας
ἄλλο παρὰ προοίμιον
ἀθανασίας. 65
ιδ´.
Ἰδοὺ τὰ πολυτάραχα
κύματα τῆς θαλάσσης·
ἰδού, ἰδοὺ τῶν ἀμώμων
Ψαρῶν δικαιοτάτων
ἡ τραχεῖαι πέτραι. 70
ιε´.
Αὐτοῦ καμμία κιθάρα
φθοροποιός, ὄχι ὄργια,
ὄχι κρότος Μαινάδων,
οὔτ᾿ Ἔρωτος παιγνίδια
τὸν νοῦν συγχίζουν. 75
ις´.
Ἀλλ᾿ ὡς, κατὰ τὸ βράδυ
τὸ θερινόν, ἀνάπτονται
ταχεῖαι, συχναὶ ἡ ὀλύμπιαι
ἀστραπαὶ καὶ θαμβόνουσι
τοὺς ὀδοιπόρους· 80
ιζ´.
Οὕτως τὰ μὲν θηκάρια
σορηδὸν ἐρριμμένα
κρύπτουν τὴν γῆν, τοὺς βράχους·
ὁ δὲ σιδηροχάρμης
ἄφοβος Ἄρης, 85
ιη´.
Κινεῖ τὴν νῆσον. Χίλια
πολέμου χάλκεα ὄργανα
βροντούν· εἰς τὸν ἀέρα
τῶν ξίφων μύριαι γλῶσσαι
λάμπουν, κλονοῦνται. 90
ιθ´.
Μία βοὴ σηκόνεται,
μία μόνη ἐπιθυμία,
καὶ ὡσὰν ἀκτίνα οὐράνιος,
ὡς φλόγα εἰς δάση εὐάνεμα
καίει τὰς καρδίας. 95
κ´.
«Ὑπὲρ γονέων καὶ τέκνων,
»ὑπὲρ τῶν γυναικῶν,
»ὑπὲρ πατρίδος πρόκειται
»καὶ πάσης της Ἑλλάδος
»ὅσιος ἀγῶνας. 100
κα´.
»Θαλπτήριον τῆς ἡμέρας
»φῶς, διὰ πάντοτε χαῖρε·
»καὶ σεῖς ὁποὺ εὐφραίνετε
»μὲ᾿ φωνὴν ἠδυόνειρον
»τῆς γῆς τὰ τέκνα, 105
κβ´.
»Χαίρετ᾿ ἐλπίδες. - Ἦλθε
»τῆς Ἄγαρ τὸ ὑπερήφανον
»σπέρμα· ἐπάνω εἰς τὰς ὄχθας
»τῶν Ψαρῶν, ἀλαλάζον
»σφόδρα, κατέβη. 110
κγ´.
»Ὦ πατρίς, τὴν ἑκούσιον
»δέξου θυσίαν»... -Αστράπτει.-
Σεισμὸς πολέμου ἀκούεται.
Ὑπὸ τύμβον ὑψήνορα
ἥρωες κοιμῶνται. 115
κδ´.
Ἐπὶ τὸ μέγα ἐρείπιον
ἡ Ἐλευθερία ὁλόρθη
προσφέρει δυὸ στεφάνους·
ἕν᾿ ἀπὸ γήινα φύλλα,
κ᾿ ἄλλον ἀπ᾿ ἄστρα. 120