Ετήσιον Ημερολόγιον του Έτους 1890/Αμαρυλλίς
| ←Ἀττικὸς φακός | Ἐτήσιον Ἡμερολόγιον τοῦ Ἔτους 1890 Συγγραφέας: Ἀμαρυλλίς |
Ἐπίγραμμα→ |
- Φίλτατε κ. Σκόκε,
ΙΑ τὴν καλὴν καὶ τοῦ ἔτους τούτου πινακοθήκην σου, ἣν οὕτως εὐαρμόστως καταρτίζεις συνενῶν τὸ σοβαρὸν μετὰ τοῦ τερπνοῦ καὶ ὠφελίμου, πέμπω σοι εἰκόνα μικράν, εἰκόνα ἐκ τοῦ βίου τοῦ νησιωτικοῦ εἰλημμένην, ἐξ ἐκείνων, ἃς ὁ χρόνος φθείρει κατ’ ὀλίγον, μέχρις οὗ ἐξαλείψῃ καὶ τὸ τελευταῖον ἴχνος τῆς ὑπάρξεως αὐτῶν. Ἂς τεθῇ καὶ αὕτη εἰς γωνίαν τινά, ἐὰν τῆς ἀξίζῃ, περισώζουσα μίαν ἔτι παράδοσιν ἐκ τῶν παρερχομένων πρὸ ἡμῶν ἀνεπιστρεπτὶ, σχετιζομένην πρὸς ὅλως εἰδυλλιακὸν ὄνομα, αὐτὴν ταύτην εἰδύλλιον οὖσαν, προελθὸν ἐκ τοῦ ποιμενικοῦ τῶν νήσων βίου.
Ἡ σκηνὴ ὑπόκειται ἐν μιᾷ τῶν τερπνοτέρων τοῦ Αἰγαίου νήσων, ἥτις πολλὰ διασώζει ἔτι τοῦ λιτοτέρου, τοῦ ἁπλουστέρου βίου ἔθιμα, ἐν τῇ νήσῳ Σίφνῳ. Ἐκεῖ ἐπὶ τῶν ἀποκρότων δειράδων τῶν ὀρεινοτέρων αὐτῆς μερῶν τῶν θύμου ἀποπνεόντων, εἰς βαθείας φάραγγας ὑπὸ πυκνῶν πικροδαφνῶν περιεζωσμένας, ἔνθα τῆς λύγου ἡ εὐωδία διαχεῖται, κάτω εἰς τοὺς λειμῶνας ἢ ἐπὶ τῶν ὀροπεδίων αὐτῆς φύεται μικρὸν φυτὸν χνοώδη ἔχον τὰ φύλλα, γλυκὺ τὴν γεῦσιν, εὐάρεστον εὐωδίαν καταλεῖπον εἰς τὸ στόμα, ποθητὴ τροφὴ τῶν ποιμνίων. Τὸ μικρὸν τοῦτο φυτὸν καλεῖται παρὰ τοῖς ἐγχωρίοις Μερυλλίδα. Ἡ παράδοξος ὀνομασία αὐτοῦ, ἀναβιβάσασα μὲ ὑψηλότερον, ἐπαναγαγοῦσα εἰς ἀρχαιοτέρους χρόνους, ὑπομνήσασα τὸ ὄνομα ποιμενίδος ἀρχαίας, ὤθησεν οὐχὶ ἀδίκως εἰς ἔρευναν τῶν κατ’ αὐτὸ παρὰ τοῖς γεροντοτέροις. Καὶ εὗρον παρά τινι γραίᾳ ὑπερεβδομηκοντούτιδι ἀληθὲς εἰδύλλιον περιστέφον τὸ μικρὸν ἐκεῖνο φυτόν, ἀληθῆ ποιμενικὴν εἰκόνα δικαιώσασαν τὴν πρώτην ὑπόνοιαν μου. Μοὶ διηγήθη ἡ γραῦς τὴν κατωτέρω ἀφήγησιν ἐν τῇ προσιδιαζούσῃ τῇ νήσῳ ἐκείνῃ προφορᾷ, διὰ λέξεων ἀρχαϊζουσῶν, δι’ ὕφους περιβάλλοντος τὸν λόγον διὰ μυρίων θελγήτρων ἐν τῇ ἀφελείᾳ καὶ λιτότητι αὐτοῦ, ὅπερ ὅσον ἂν προσπαθήσῃ τις νἀποδώσῃ θὰ ἐλαττώσῃ τὴν χάριν τῆς ὅλης διηγήσεως.
Ὑπῆρχέ ποτε ἐν τῇ νήσῳ νεαρὰ ποιμενίς, ὀρφανὴ πατρός, πρὸ ἐτῶν ἀποθανόντος καὶ ἀφήσαντος ὡς κληρονομίαν εἰς τὴν θυγατέρα του καὶ τὴν μητρυιὰν αὐτῆς ὀλίγα κτήματα ἐπὶ τῆς νήσου καὶ μικρὸν ποίμνιον αἰγῶν. Ἐκ τῶν προσόδων τῆς κληρονομίας ταύτης ἔπρεπε νἀποζῶσιν αἱ ἀπομείνασαι κληρονόμοι· ἀλλὰ πρὸς τοῦτο ἔπρεπε καὶ τὰ κτήματα νὰ καλλιεργῶσι καὶ τὸ μικρὸν αὐτῶν ποίμνιον νὰ συντηρῶσι. Περιουσίαν δὲν εἶχον, ἵνα ἐκμισθώσωσιν ἐργάτας πρὸς τοῦτο, ἔπρεπε λοιπὸν μόναι νὰ ἐργάζωνται, νῦν μὲν συλλέγουσαι τοὺς καρποὺς, νῦν δὲ κλαδεύουσαι ἢ καθαρίζουσαι τὰ δένδρα καὶ ἐν γένει τὰ πάντα πράττουσαι ἵνα συντηρῶνται ἐκ τῶν ἐλαχίστων προσόδων τῶν κτημάτων αὐτῶν.
Προϊόντος ὅμως τοῦ χρόνου ἡ μητρυιὰ ἐγίνετο ἐπιβλητικωτέρα εἰς τὴν ὀρφανήν, τὰ πάντα παρ’ αὐτῆς σχεδὸν ἀπαιτοῦσα. Ἠγείρετο τὸ πρωί τὸ δυστυχισμένο τὸ κορίτσι καὶ ἀναρτῶσα ἀπὸ τῶν ὤμων πρὸς τὴν ῥάχιν τὸν μικρὸν αὐτῆς σάκκον, ἐν ᾧ ἡ τροφὴ αὐτῆς ἦν λιτοτάτῃ, ἐξ ἄρτου καὶ ἐλαιῶν συνήθως συγκειμένη, καὶ λαμβάνουσα τὴν ποιμενικὴν αὐτῆς βακτηρίαν ἐφέρετο ἀπὸ βαθυτάτου ὄρθρου πρὸς τὸ ἀγαπητὸν αὐτῆς αἰπόλιον. Διήρχετο τὴν ἡμέραν εἰς τὰ γνωστὰ αὐτῇ μέρη, εἴτε ὑπὸ παχύσκιον δένδρον ἐξαπλουμένη καὶ ἐπιτηροῦσα τὰς αἴγας, εἴτε ὁδηγοῦσα αὐτὰς πλησίον ῥύακός τινος, εἴτε ἐνασχολουμένη εἰς τὸ νἀμέλγῃ αὐτὰς καὶ νἀποκομίζῃ τὸ γάλα. Κατάκοπος τὴν ἑσπέραν ὑπὸ τοῦ καθημερινοῦ καμάτου ἐζήτει περιχαρὴς ἐπιστρέφουσα ἀνάπαυσιν ἐν τῷ οἴκῳ αὐτῶν, ἵνα καὶ πάλιν λίαν πρωὶ φανῇ ἐπὶ τῶν βραχίων μετὰ τοῦ προσφιλοῦς αὐτῇ ποιμνίου. Πλὴν ἐκεῖ τὴν ἀνέμενε πᾶν ἄλλο ἢ ἀνάπαυσις· ἐκεῖ δύστροπος μητρυιὰ ἐξηνάγκαζεν αὐτὴν μέχρι βαθυτάτης νυκτὸς νἀσχολῆται εἰς παντοίας ἄλλας ἐργασίας, ὑφ’ ὧν καταβαλλομένη κατελαμβάνετο ὑπὸ τοῦ ὕπνου ἐν μέσῳ αὐτῶν, ὁπότε ἐξηγείρετο τῆς μητρυιᾶς ἡ ἀγανάκτησις, πάντα τρόπον μετερχομένη ἵνα βασανίζῃ ἀληθῶς πλέον τὴν κατάκοπον ποιμενίδα
Καὶ παρήρχοντο οὕτω τὰ ἔτη καὶ ἡ μητρυιὰ ὡς ἐκ τῆς ἡλικίας πλέον ἀπαιτητικωτέρα καθισταμένη τὰ πάντα ἀπὸ τῶν χειρῶν τῆς ἀτυχοῦς ὀρφανῆς ἀνέμενεν. Ἤδη δὲ καὶ νέος προσετέθη λόγος, ἵνα ἐπαυξάνῃ τὰς ἀπαιτήσεις της, ἵνα βασανίζῃ τὴν ὀρφανήν. Ἐν ὅσῳ ἡ μικρὰ ἦτο ἀκόμη μακρὰν τῆς ἡλικίας ἐκείνης, καθ’ ἣν ἡ ψυχὴ ζητεῖ ἀνακούφισιν ἐν τῇ μεταδόσει τῶν συναισθημάτων αὐτῆς, ἐν ὅσῳ ἀμέριμνος ἐθέλγετο πηδῶσα ἐλευθέρα ἀπὸ βράχου εἰς βράχον, μὴ φροντίζουσα περὶ ἄλλου τινὸς ἢ περὶ τοῦ ἔργου αὐτῆς, τὰ πάντα ἔβαινον καλῶς, οὐδεὶς φόβος διὰ τὴν μητρυιάν. Καθ’ ὅσον ἡ ἡλικία τῆς κόρης προέβαινε καὶ αὐτὴ ἡ ἰδία ἀκόμη κατ’ ἀρχὰς δὲν ἐγνώριζε τί συνέβαινεν ἐν ἑαυτῇ, καὶ αὐτὴ διέκρινεν ἑαυτὴν μεταβαλλομένην καὶ τὰ πάντα ὅλως διόλου διαφορετικὰ βλέπουσαν. Ἀνεξήγητόν τι δι’ ἑαυτὴν συναίσθημα ἐξηγείρετο ἐν ἑαυτῇ καὶ ὑπὸ τὸ πρίσμα τούτου τὰ πάντα ἤρχισαν νὰ μεταβάλλωνται πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν της. Ἀπέφευγε πλέον τὰ ἀθῶα μετὰ τῶν ποιμενίσκων παίγνια. Ἐκεῖνοι ηὐξήθησαν ἤδη· ἐγένοντο νεανίαι, αὕτη δὲ κόρη τελεία· ξανθοπλόκαμος καὶ χαρίεσσα, μὲ μεγάλους γαλανοὺς ὀφθαλμοὺς, ὅσον προέβαινον τὰ ἔτη, τόσον ἐν τῇ ἁπλότητι αὐτῆς ὡραιοτέρα καθίστατο, ἐπὶ τοσοῦτον ὅμως ἐπετείνετο ἡ ἐν ἑαυτῇ γεννηθεῖσα δυσεξήγητος ἐκείνη φωνή, ὑφ’ ἧς καὶ αὐτῶν τῶν δένδρων ὁ ψίθυρος, καὶ αὐτοῦ τοῦ ῥύακος ὁ κελαρυσμός, καὶ αὐτῶν ἔτι τῶν αὐλῶν τῶν ποιμενικῶν οἱ ἦχοι, ἄλλο τι μυστηριῶδες δι’ αὐτὴν ἔψαλλον.
Ναί, ἔψαλλον τὸν ἔρωτα, ἔψαλλον τὴν ἀγάπην τὴν ἀπὸ τῶν τρυφερῶν παιγνίων ἀναπτυχθεῖσαν πρὸς τὸν σύντροφον τῆς ἐρημίας κατὰ τὸν χρόνον τῆς τρυφερᾶς αὐτῆς ἡλικίας, πρὸς τὸν γείτονα ποιμενίσκον μεθ’ οὗ ἀπὸ πρωΐας ἀφελῶς συναντωμένη διῆγε πολλάκις τὴν ἡμέραν ὅλην ἐπὶ τῶν ὀρέων καὶ ἀνὰ τὰς φαράγγας· ἔψαλλον δεσμὸν ἀκατάβλητον λεληθότως συναφθέντα, λεληθότως συνδέσαντα ἀδιαρρήκτως δύο ἁγνὰς καρδίας. Ὁ νεαρὸς ποιμενίσκος, νεανίας ἤδη τοὺς πρώτους ἰούλους τοῦ γενείου ἀναδιδούς, ὑπὸ τῶν αὐτῶν καὶ ἡ ὀρφανὴ συναισθημάτων ἀγόμενος, ἠρέσκετο παίζων τὸν αὐλὸν ἐπὶ μονήρων λόφων, ἐνόμιζε δ’ ὅτι κατεῖχε τὸ πᾶν ὅτε ἐκείνη ἀντικρύ του ἐπεφαίνετο, μετὰ προσοχῆς ἀκροωμένη τῶν ἤχων τοῦ αὐλοῦ αὐτοῦ προσλαμβανόντων μαγικήν τινα δι’ ἀμφοτέρους δύναμιν, δυσεξήγητον ἐν τῇ ἀθωότητι αὐτῶν. Ἡ μόνη εὐχαρίστησις τοῦ νέου, ἡ μόνη τέρψις τῆς νέας ἦτο νὰ συναντήσῃ ὁ εἷς τὸν ἄλλον ἐν ᾧ ἀκόμη τὸ πᾶν ἐπὶ τῆς νήσου ἦτο ἐν ἠρεμίᾳ, καθ’ ὃν χρόνον τὰ πάντα ἡσύχαζον καὶ συμβαδίζοντες νὰ πορευθῶσιν εἰς τὸ ἔργον αὐτῶν ἔνθα διαμένοντες μέχρι τῆς ἑσπέρας, ἀποκεχωρισμένοι τὸ πλεῖστον ὁ εἷς τοῦ ἄλλου, συνηντῶντο καὶ πάλιν μετὰ τοσαύτης χαρᾶς μεθ’ ὁπόσης λύπης καὶ στενοχωρίας τὸ πρωῒ ἐχωρίσθησαν.
Ὁ νέος ἐπὶ τέλους μὴ δυνάμενος νὰ ὑποχωρήσῃ εἰς τῆς καρδίας του τὴν φωνήν, ἀποτείνεται πρὸς τὴν μητρυιὰν ζητῶν τὴν χεῖρα τῆς νέας, ζητῶν νὰ συνδεθῇ ἀδιασπάστως πρὸς τὸ ὃν ἐκεῖνο, ὅπερ ἐλάτρευε μέν, ἀλλ’ ᾐσθάνετο ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ ἔχῃ δικαίωμά τι ἐπ’ αὐτοῦ, ἐὰν μὴ τῆς ἐκκλησίας ἡ εὐλογία συνέδεεν ἔτι στενότερον τὰς τόσον προσεγγισάσας καρδίας. Ἡ αἴτησις αὕτη τοῦ νέου ἤρκεσε νὰ καταστήσῃ ἀγριωτέραν τὴν μητρυιάν, κατανοήσασαν εὐθὺς τὴν ἀγάπην ἥτις συνέδεε τὰ δύο ἁγνὰ πλάσματα. Ἔκτοτε ηὔξησεν ἡ ἐπὶ τῆς νέας αὐστηρὰ ἐπίβλεψις αὐτῆς· ἔκτοτε ἡ νέα ἔπρεπε νἀλλάξῃ διεύθυνσιν μετὰ τοῦ μικροῦ ποιμνίου αὐτῆς ἵνα ἀποφεύγῃ τὰς συνεντεύξεις τοῦ ποιμενίσκου. Πάντα δὲ ταῦτα διότι πᾶν ἄλλο εἶχε κατὰ νοῦν ἡ κακὴ μητρυιὰ ἢ τῆς κόρης τὴν ἀποκατάστασιν. Τὴν ἤθελε δούλην, τὴν ἤθελεν ἐν ὅσῳ ἔζη παρ’ ἑαυτῇ. Διὸ μετῆλθε πάντα τρόπον πρὸς ἀποτροπὴν τοῦ νέου, κατέβαλε πάσας τὰς δυνάμεις αὐτῆς πρὸς ματαίωσιν τῆς ἐπαπειλουμένης ἑνώσεως. Κατορθοῖ ἐπὶ τέλους νὰ γείνῃ γνωστὸν τῷ νεανίᾳ ὅτι ἡ κόρη κατείχετο ὑπὸ νοσήματος ἀνιάτου, ὑφ’ οὗ ἀδύνατος θὰ καθίστατο ἡ συμβίωσις αὐτῶν· κατήγγειλεν εἰς αὐτὸν τὴν τοῦ στόματος τῆς περικαλλοῦς νεάνιδος δυσοσμίαν, ἣν ἐπιμελῶς ἐκείνη προσεπάθει νἀποκρύψῃ, πολλὰ ἐπιπροστιθεῖσα ἵνα φθάσῃ εἰς τὸ ποθούμενον τέλος.
Ἅμα ὡς ἔμαθεν ἡ κόρη ὅτι ὁ νέος, ὃν ἠγάπα πλέον τρυφερῶς, ἦτο ἐν γνώσει τοῦ νοσήματος αὐτῆς, ἅμα ὡς ἐνόησε τὴν ἐπιμονὴν τῆς μητρυιᾶς, καταλείπει τὴν οἰκίαν καὶ θρηνοῦσα φεύγει εἰς τὰ ὄρη, περιφερομένη τῇδε κἀκεῖσε, τὴν ἡμέραν ὅλην κρυπτομένη εἰς σπήλαια καὶ ῥωγμάς, τὴν δὲ νύκτα ζητοῦσα διὰ τῶν χόρτων νὰ πληρώση τὴν πεῖναν αὐτῆς. Μεταξὺ ὅμως τῶν χόρτων εὑρίσκει καί τι εὔχυμον καὶ εὐῶδες, διὰ τοῦ ὁποίου ἐν τῇ θλίψει αὐτῆς διέκρινεν ὅτι ἐκαλύπτετο ἡ κακὴ ἐκείνη ὀσμή, τοὐναντίον δ’ ἐξήρχετο τοῦ στόματος αὐτῆς ἥδιστον ἄρωμα. Πλήρης χαρᾶς τρέχει πρὸς τὰ γνωστὰ αὐτῆς μέρη, τρέχει πρὸς τὴν συνήθη διαμονὴν τοῦ ποιμενίσκου, ἐπανευρίσκει αὐτὸν ἀπηλπισμένον καθήμενον πρὸ τοῦ ποιμνίου αὐτοῦ, ἀφ’ οὗ ἐκοπίασε μάτην τὴν ἡμέραν ἐκείνην νὰ τὴν ἐπανεύρῃ, ἐρευνῶν ἐδῶ καὶ ἐκεῖ καὶ μάτην πρὸ τῶν ἄντρων, παρὰ τὰς πηγάς, ἀνὰ τὰς φάραγγας ἀναφωνῶν τὸ γλυκὺ ὄνομά της καὶ ἀκούων μόνον τῆς ἠχοῦς τὰς ἐπαναλήψεις παιζούσας περὶ αὐτὸν καὶ ἀποσβεννυμένας μακράν. Τὸν ἐπανεῦρε τότε πρῶτον κατανοοῦντα τὴν δύναμιν τὴν ὠθοῦσαν αὐτὸν πρὸς τὴν ἀπομακρυνθεῖσαν πρὸ τοσούτου χρόνου φίλην αὐτοῦ, τότε πρῶτον αἰσθανόμενον διατὶ μελαγχολικὸς περιφερόμενος ἔψαλλε θρηνῶν τὸν χωρισμὸν αὐτῆς. Τὸν ἐπανεῦρε καὶ μία στιγμὴ ἤρκει νὰ ἑρμηνεύσῃ τὸ πᾶν, νὰ διαψεύσῃ τῆς μητρυιᾶς τὰς καταγγελίας καὶ καταρρίψῃ πάσας τὰς προσπαθείας αὐτῆς. Συναποφασίζουσιν ἐκεῖ μακρὰν ἐκείνης τὴν εὐτυχῆ συμβίωσιν αὐτῶν. Μετὰ δύο ἡμέρας τὸ χωριὸ ὁλόκληρον συμμετεῖχε τῆς χαρᾶς τοῦ λαμποκοποῦντος εἰς τὴν ἄκραν αὐτοῦ οἴκου τοῦ ποιμενίσκου, ἔνθα οὗτος ἀπαγαγὼν τὴν ποιμενίδα συνδέεται πλέον ἀρρήκτως μετ’ αὐτῆς πρὸς μεγίστην στενοχωρίαν τῆς γραίας μητρυιᾶς. Οὕτω τὸ θαυματουργὸν ἐκεῖνο φυτὸν ἐπετέλεσεν ὅ,τι τοσοῦτος χρόνος εἶχε παρασκευάσει. Τὸ φυτὸν ἐκεῖνο ὠνομάσθη Μερυλλίδα, καὶ οὕτω μέχρι σήμερον ἐν Σίφνῳ καλεῖται· ἔλαβε δὲ τὴν ὀνομασίαν ἀπὸ τοῦ ὀνόματος αὐτῆς τῆς κόρης, διότι οὕτω, κατὰ τὴν διήγησίν τῆς γραίας, ὠνομάζετο αὕτη, αὐτὸ ἦτο τὸ ὄνομα τῆς κόρης τοῦ παραμυθίου. Εἰς ἀνάμνησιν δὲ τοῦ γεγονότος τούτου ἀπέμεινε τὸ ὄνομα καὶ ἐν ἐπιφωνήσει, ἥτις προῆλθεν ἐκ τῆς ἐκβάσεως τοῦ ἀνωτέρω εἰδυλλίου φερομένη ᾧδε:
Μερυλλίδα, Μερυλλίδα,
ποὔκαμες τὸν ἄντρα μέλι
καὶ τὴν πεθερὰ καμμένη.
Αὕτη εἶνε ἡ παράδοξος ἀφήγησις, ἡ μετὰ πολλῶν καὶ ἄλλων παρερχομένων κατ’ ὀλίγον μέλλουσα νὰ παραδοθῇ εἰς τὴν λήθην. Εἰδύλλιον αὐτὴ καθ’ αὐτὴν παρέδωκεν ἡμῖν μετὰ τῆς ἄλλης εἰκόνος σκηνῆς τοῦ ἀγροτικοῦ βίου καὶ τὸ ὄνομα γνωστῆς ποιμενίδος τοῦ Θεοκρίτου καὶ Λόγγου. Διότι πάντως ὑπὸ τὸ ὄνομα τῆς βοτάνης ἐκείνης τῆς σωστικῆς, ὑπὸ τὸ παρεφθαρμένον ὄνομα Μερυλλίδα, ὅπερ ἀπὸ τῆς ποιμενίδος ἐδόθη, κρύπτεται τῆς Ἀμαρυλλίδος ἡ γλυκεῖα προσωνυμία, ὑπὸ τὴν Μερυλλίδα ζητητέον τὴν Ἀμαρυλλίδα. Ὁ ἀναγινώσκων τὸ ἄνω διήγημα εἶνε ἀδύνατον νὰ μὴ ἀναμνησθῇ τοῦ χαριεστάτου τοῦ Θεοκρίτου Κώμου εἰς Ἀμαρυλλίδα.
«Ὦ χαρίεσσ’ Ἀμαρυλλὶ» ἀναφωνεῖ ἐκεῖ τὴν προσφιλῆ του ἀναζητῶν ὁ ποιμενίσκος·
«Ὧ χαρίεσ’ Ἀμαρυλλί, τί μ’ οὐκέτι τοῦτο κατ’ ἄντρον
«παρκύπτοισα καλεῖς τὸν ἐρωτύλον; ἦρά με μισεῖς;»
Ἐν τοῖς στίχοις τούτοις δὲν νομίζετε ὅτι ἀκούετε τὸν νεαρὸν τῆς ἀφηγήσεως ποιμένος ἀναζητοῦντα τὴν ποιμενίδα διεκφυγοῦσαν εἰς τὰ ὄρη καὶ μὴ γνωρίζοντα ἀκριβῶς διατὶ τὸν ἀπέφευγε;
«……………………………αἴθε γενοίμαν
«ἁβομβεῦσα μέλισσα καὶ ἐς τεὸν ἄντρον ἱκοίμαν
«τὸν κισσὸν διαδὺς καὶ τὴν πτέριν, ἅτυ πυκάσδει»
ἐπιφωνεῖ τοῦ Θεοκρίτου ὁ ποιμὴν θυμαλγὴς ἀκριβῶς ὅπως ἐν τῇ ἀνωτέρω ἀφηγήσει ὑποτίθεται σκεπτόμενος ὁ καταλειφθεὶς νέος, ἀγνοῶν τὴν διαμονὴν τῆς τρυφερᾶς παρθένου.
«Νῦν ἔγνων τὸν Ἔρωτα· βαρὺς θεός· ἦρα λεαίνας
«μαζὸν ἐθήλαζε, δρυμῷ τέ νιν ἔτραφε μάτηρ
«ὅς με κατασμύχων καὶ ἐς ὄστιον ἄχρις ἰάπτει.»
Ἡ ὅλη παράδοσις, φίλτατε κ. Σκόκε, τὸ εἰδυλλιακὸν αὐτῆς καὶ ἡ ὁμοιότης πρὸς τὰς παλαιὰς τοιαύτης φύσεως ἀφηγήσεις, ἰδίᾳ δὲ τὸ ἀρχαϊκὸν τοῦ ἐν αὐτῇ περισῳζομένου ὀνόματος, παρώρμησάν με νὰ πέμψω ὑμῖν ταύτην πρὸ πολλοῦ παρ’ ἐμοὶ κατακειμένην, ἵνα, ἐὰν κριθῇ καλόν, διασωθῇ ἀπὸ τῆς καταστροφῆς τοῦ ἀντιπαρερχομένου χρόνου.
- Ἐν Πειραιεῖ τῇ 10 Αὐγούστου 1889.
Ἰακ. Χ. Δραγάτσης.