Ετήσιον Ημερολόγιον του Έτους 1888/Υπό τας μωρέας
| ←Οὐρανὸς καὶ γῆ | Ἐτήσιον Ἡμερολόγιον τοῦ Ἔτους 1888 Ὑπὸ τὰς μωρέας |
Σύντομος ἱστορία μιᾶς κυρίας τοῦ συρμοῦ→ |
«Ὄλβιοι οἱ Φιλέοντες ἐπῆν ἴσον ἀντιράωνται»
Βίων.
- Ἠγαπῶντο!....
Ἀμφότεροι μελαγχροινοί, μὲ ζωηρὰν καὶ ἐκφραστικωτάτην φυσιογνωμίαν, μὲ μεγάλους παμμέλανας ὀφθαλμούς, μὲ ἀμαζόνειον ἀνάστημα καὶ ὕφος ἡγεμονικόν, ἐφαίνοντο εἰς τὰ ὄμματα τοῦ κόσμου ὡς τέκνα δίδυμα τοῦ αὐτοῦ πατρός.
Ἡ συνάντησις τῶν εὐγενῶν των αἰσθημάτων καὶ ἡ ἀπαράμιλλος τῆς μορφῆς των ὁμοιότης ὑψοῦντο ζῶσαι ἀποδείξεις τῶν λόγων τοῦ θείου Πλάτωνος: ὅτι ἕκαστος πλανᾶται εἰς τὴν γῆν ζητῶν τὸ ἕτερον ἥμισύ του.
Εὐτυχεῖς θνητοὶ! δὲν ἀνεζήτησαν ἐπὶ πολύ!
Τὸ δ’ ὄνομά των;
Εκεινος καὶ Εκεινη!
Πρὸ αὐτῶν τῶν δύο, ἁπλουστάτων κατὰ τὸ φαινόμενον, ἀντωνυμιῶν ὠχριῶσιν αἱ Δάφναι καὶ οἱ Νάρκισσοι, αἱ Καλλιρρόαι καὶ οἱ Ἀδώνιδες, οἱ Ῥωμαῖοι καὶ αἱ Ἰουλίαι.
Ὅταν ὁμιλῇς περὶ δύο νέων — καὶ οἱ ἐρασταί μας ἐνήχοντο εἰς τὰ χρυσᾶ τῆς νεότητος νάματα — ἀγαπωμένων — καὶ οἱ ἐρασταί μας ἠγαπῶντο περιπαθέστατα, — εὐειδῶν — καὶ οἱ ἐρασταί μας κατεῖχον ἀμύθητον πλοῦτον καλλονῆς ἐξ οὗ ἠδύναντο καὶ εἰς ἄλλους νὰ δανείσωσιν, ἀτόκως ἐννοεῖται, ἕνεκα τῆς ἀγγελικῆς των ψυχῆς τῆς ἀποστρεφομένης τὴν τοκογλυφίαν — ὅταν ὁμιλῇς λοιπὸν περὶ δύο τοιούτων νέων ὅλως ἀδιάφορόν ἐστιν ἂν τοὺς προσαγορεύσῃς διὰ τῶν εὐηχοτέρων καὶ περικαλλεστέρων ὀνομάτων ἢ ἂν τοὺς ὀνομάσῃς ἁπλῶς Θοδωρη καὶ Θοδωρα.
Τὸ ὡραῖον ὄνομα δὲν δύναται νὰ καλύψῃ τὴν δυσμορφίαν τοῦ ἀτόμου, ἐνῷ ἐξ ἐναντίας ἡ καλλονὴ καθιστᾷ περικαλλὲς καὶ τὸ δυσηχότερον καὶ πεζότερον τῶν ὀνομάτων· — ἀλήθεια ἀνεπίδεκτος συζητήσεως.
Ποῦ καὶ πότε ἐγεννήθησαν, τίνες οἱ γονεῖς των, τίς ἱερεὺς τοὺς ἐβάπτισε καὶ τὰ παρόμοια — λεπτομέρειαι ὅλως ὑπαγόμεναι εἰς τὴν δικαιοδοσίαν τοῦ Δημοτικοῦ ληξιάρχου — δὲν ἠδυνήθημεν, μεθ’ ὅσας καὶ ἂν κατεβάλομεν προσπαθείας, νὰ ἐξακριβώσωμεν.Αἱ μόναι πληροφορίαι ἄς περὶ τούτων δυνάμεθα νὰ δώσωμεν εἰσιν αἱ ἀκόλουθοι:
Ἦσαν τέκνα τοῦ Ἔρωτος· ἐγεννήθησαν ἐν οἱᾳδήποτε γωνίᾳ τῆς γῆς ἥτις σύμπασα περιλαμβάνεται εἰς τὰς κτήσεις τοῦ ἔρωτος καὶ ἀνεπτύχθησαν διὰ τὸν ἔρωτα καὶ μόνον…
Διὰ τὸν ἔρωτα καὶ μόνον;
Ὄχι… ἀλλ’ — o saeva necessutas! — καὶ διὰ τὸν Μπάρμπα Πανούσην ἄξεστον καὶ σκληροκάρδιον γέροντα γαιοκτήμονα κατοικοῦντα εἴς τινα τῶν γραφικῶν ἐξοχῶν τῆς Ἀττικῆς καὶ μόνον μέλημα ἔχοντα τὴν καλλιέργειαν τῶν πιόνων ἀγρῶν του καὶ τὸν πολλαπλασιασμὸν τῶν προσφιλῶν του ταλλήρων,
Ἦσαν κοπέλια τοῦ Μπάρμπα Πανούση. Τὸ σῶμα των ἀνῆκεν εἰς αὐτὸν, ἀλλ’ ἡ ψυχή των ἦν ὅλη ἀφιερωμένη εἰς τὸ ξανθὸν καὶ φιλομειδὲς τέκνον τῆς Ἀφρογενείας θεᾶς, ὅπερ διὰ τοῦ μελισταγοῦς καὶ ἀρωματώδους βαλσάμου του δι’ οὐ κατεπλήρου αὐτὴν, καθίστα τὰ δεσμά των ἧττον σκληρά· παρέλυε σχεδὸν αὐτά.
Ὅταν διαφεύγοντες τὸ ἀκοίμητον ὄμμα τοῦ Κερβέρου των, ἐπλανῶντο ἐν μακαριότητι ἀνὰ τοὺς ἀγροὺς — ὅπου ὁ ἀνεπτυγμένος καὶ θαλερὸς στάχυς ἀπέκρυπτεν αὐτοὺς ἀπὸ τῶν περιέργων βλεμμάτων ἀφινόμενοι εἰς ἐρωτικὰς διαχύσεις καὶ μόνους μάρτυρας ἔχοντες τὸν μήκονα, τὴν ἀνεμώνην καὶ τὰ λοιπὰ τοῦ ἀγροῦ καλλίμορφα ἀνθύλλια, ἢ ὅταν, καθήμενοι παρὰ τὴν κατάφυτον καὶ δροσερὰν ὄχθην κελαρύζοντος ῥυακίου, ἀντήλλασσον λέξεις ἐρωτικάς, ὅρκους αἰωνίου πίστεως καὶ ἔνθερμα φιλήματα ἐνῷ ὁ ἀρωματώδης ζέφυρος, ἠρέμα ἐπιπνέων, ἐπέσειεν ἁρμονικῶς τοὺς παροχθίους δόνακας ἡ δὲ ποτνία Φοίβη ὡς δειλήμων Ἀμαρυλλίς, ἐνεκατοπτρίζετο εἰς τὸ διαυγὲς τοῦ ῥύακος νᾶμα, τότε ὤ, τότε ἐλησμόνουν καὶ δουλείαν καὶ δεσμὰ καὶ ταλαιπωρίας καὶ ὑπὸ τοῦ ξανθοῦ ἔρωτος ποδηγετούμενοι ἐφέροντο εἰς τοὺς «τερπνοὺς καὶ εὐώδεις παραδείσους» ὅπου ἐν παιδικῇ χαρᾷ καὶ ἀφελείᾳ ἔδρεπον… ναρκίσσους!! ἦσαν εὐτυχεῖς!
Ἀλλ’, ὦ δύστηνε θνητέ, μὴ δίδε πίστιν εἰς γόησσαν καὶ ἀπατηλὴν εὐτυχίαν! τὴν παρακολουθεῖ πάντοτε ἡ δυστυχία, ὡς τὸν γέλωτα τὰ δάκρυα, ὡς τὴν νεότητα τὸ γῆρας οἴμοι! Sic transit!…
Δύο ἐρῶσαι ψυχαὶ ἀδύνατον ἐπὶ πολὺ νὰ κρυβῶσιν ἀπὸ τῶν περιέργων βλεμμάτων. Πάντα τὰ περὶ αὐτοὺς μαρτυροῦσι τὸν ἔρωτά των· τ’ ἄνθη, οἱ ῥύακες, τὰ πτηνά, ἡ αὔρα, ὁ λίθος ἐφ οὗ ἐκάθισαν, τὸ δένδρον ὑπὸ τὴν σκιὰν τοῦ ὁποίου ἀνεπαύθησαν, ἡ κοῦφος χρυσαλλὶς ἣν ἐδίωξαν παίζοντες ἐν τοῖς λειμῶσιν, ὁ χόρτος ὃν ὁ ἐλαφρός των ποῦς ἐπάτησε, καὶ ὅλα ὅλα ἐν μελιρρύτῳ συναυλίᾳ ἐπαναλαμβάνουσι: αγαπωνται!
Πῶς λοιπὸν ἦτο δυνατὸν μία ἐξ αὐτῶν τῶν φωνῶν νὰ μὴ φθάσῃ καὶ εἰς τὰ ὦτα τοῦ Μπάρμπα Πανούση;
Ὁ Μπάρμπα Πανούσης ὑπώπτευσε τὸν ἔρωτά των, ὠργίσθη, παρεφύλαξε καὶ τέλος τοὺς συνέλαβεν ἐπ’ αὐτοφώρῳ πρωΐαν τινὰ ἐν τῷ ὄπισθεν τῆς οἰκίας του ἀγρῷ παραδιδομένους εἰς τὰς ἀφελεῖς καὶ ἀθώας τοῦ ἔρωτος ἀπολαύσεις.
Ὁ Μπάρμπα Πανούσης ἦτο γέρων καὶ ὁ Hugo λέγει που ὅτι «οἱ γέροντες ζηλοτύπως βλέπουσι τοὺς ἔρωτας τῶν νέων·» ἔπειτα ἦτο καὶ φιλάργυρος καὶ ἔβλεπεν ὅτι ἐκ τοῦ ἔρωτος αὐτοῦ παρημελοῦντο αἱ ἐργασίαι του, πρᾶγμα ὅπερ κατ’ οὐδένα τρόπον ἠνείχετο.
Παρετήρησε μετὰ λύπης του ὅτι τὸ κακὸν εἶχεν ἀρκούντως προχωρήσει καὶ ὅτι διὰ νὰ σταματήσῃ ἀπῃτεῖτο παραδειγματικὴ καὶ φοβερὰ τιμωρία.
Ἐσκέφθη καὶ μετά τινων δευτερολέπτων σκέψιν ἀνήγειρε τὴν κεφαλήν του θριαμβευτικῶς, ἔτριζε μετ’ εὐχαριστήσεως τὰς χεῖράς του καὶ ἀνεκάγχασε θορυβωδέστατα!… Καγχασμός ἀπαίσιος προαγγέλλων εἰς τοὺς δυστυχεῖς τὴν καταδίκην των!
Ἐν τῷ μέσῳ τῆς πρὸ τῆς οἰκίας ἁπλωμένης εὐρείας αὐλῆς ὑψοῦντο δύο ὑπερμεγέθεις καὶ βαθύσκιοι μωρέαι ἀκριβῶς ἡ μία ἀπέναντι τῆς ἄλλης καὶ δέκα ἕως δέκα πέντε βήματα ἀλλήλων ἀπέχουσαι. Αἱ μωρέαι αὗται ὡρίσθησαν ὡς ἰκρίωμα τῶν δύο ἐραστῶν.
Ὁ Μπάρμπα Πανούσης, μειδιῶν ἀπαισίως, συνέλαβεν Εκεινον καὶ τὸν προσέδεσεν ἰσχυρῶς ἐπὶ τοῦ κορμοῦ τῆς μιᾶς καὶ Εκεινην ἐπὶ τῆς ἑτέρας, διὰ τῶν ἄκρων ἰσχυρῶν καὶ μακρῶν σχοινίων ἅτινα τοὺς ἐπέτρεπον μὲν νὰ πλησιάσωσι, νὰ ἐγγίσωσι σχεδόν, ἀλλήλους, ἀλλὰ τίποτε περισσότερον, τίποτε!
Ὤ βάσανος τρομερωτέρα τῆς τοῦ Ταντάλου! Νὰ ἦσαι πλησίον τῆς προσφιλοῦς σου Εκεινησ, νὰ αἰσθάνεσαι τὴν θείαν πνοήν της, νὰ ἅπτεσαι τῶν ἄκρων τῶν δακτύλων της, νὰ ἐνθουσιᾶς ἐξ ἔρωτος καὶ πόθου καὶ νὰ ἐκτείνῃς τὴν πυρέσσουσαν σου ἀγκάλην ὅπως τὴν περικλείσῃς ἐν αὐτῇ, ἀλλ’, ὦ θεοὶ τιμωροί! ἓν ἄψυχον σχοινίον νὰ σοῦ φωνάζῃ ἅλτ! καὶ σύ, περιαλγὴς καὶ στένων νὰ κύπτῃς τὴν κεφαλὴν καὶ νὰ ὑποχωρῇς!
Ὤ, τὸν ἀπαίσιον γέροντα!Μόλις τρεῖς ἡμέρας ἔχει διανύσει ὁ χαρίεις τῶν ἀνθέων καὶ τοῦ ἔρωτος μήν, ὁ γλυκὺς Μάϊος.
Τὰ πάντα καλύπτει ὁ εὔχρωμος καὶ ποικιλόστικτος μανδύας τοῦ ἔαρος· τὰ πάντα μειδιῶσι, τὰ πάντα ἀγάλλονται, τὰ πάντα ζῶσι· τὸ πτηνὸν ἐπὶ τῶν ἀνθισμένων κλώνων τῆς ἀμυγδαλῆς προσκαθήμενον ᾄδει χαρμοσύνως· ὁ τοῦ θέρους γλυκὺς προφήτης» τέττιξ ἀμέριμνος τερετίζει, οἱ θνητοὶ πλανῶνται ἀνὰ τοὺς κήπους συλλέγοντες ἄνθη καὶ στεφάνους πλέκοντες, οἱ δὲ λειμῶνες — κατὰ τὸν ποιητήν:
Ἐν ἑνὶ δὲ λόγῳ, εἰς μὲν τὴν φύσιν ἅπασαν εἷνε διακεχυμένη ζωή, χαρά, μύρα καὶ δρόσος, εἰς δὲ τὰς ψυχὰς τῶν θνητῶν ὁ ἀκάθεκτος ἐκεῖνος ἐρωτικὸς ὀργασμός, τέκνον γνήσιον τῆς χλιαρᾶς καὶ προκλητικῆς ταύτης ὥρας τοῦ ἔτους.
Ὅλα, καὶ ἔμψυχα καὶ ἄψυχα, αἰσθάνονται καὶ ἀνυμνοῦσι τὸν ἀνθοφόρον θεὸν Μάϊον, καὶ μόνον εἰς τὰς ψυχὰς τῶν δύο ἐραστῶν ἡ λύπη ἔχει ἁπλώσει τὸν μέλανα καὶ βαρὺν πέπλον της.
Προσδεδεμένοι ἀπὸ πρωΐας ἐπὶ τῶν κορμῶν τῶν δύο μωρεῶν ῥίπτουσιν εἰς τὸ πρὸ αὐτῶν ἁπλούμενον πανόραμα χαύνους καὶ δακρυβρέκτους ὀφθαλμοὺς καὶ σιγῶσιν.
«Ἤδη τῶν δένδρων αἱ σκιαὶ δεικνύουν μεσημβρίαν.»
— Γιατὶ δὲν μοῦ μιλᾷς; ἐρωτᾷ μετὰ μόλις ἀκουομένης φωνῆς Εκεινη.
— Τί νὰ σοῦ ’πῶ; ἡ δυστυχία μοῦ παρέλυσε τὴν γλῶσσα· — ἀπαντᾷ Εκεινοσ καὶ βαθέως στενάξας ἐξακολουθεῖ. Γιὰ φαντάσου, γλυκειά μου ἀγάπη, τί ὡραῖον ποὺ θὰ ἦτο ἂν εὑρισκόμεθα τώρα εἰς τὸν συνειθισμένον μας τόπον ἐκεῖ στὸ μικρὸ καὶ δροσερὸ ποταμάκι… τί γλυκὰ λογάκια θὰ λέγαμε.. τί…
— Ἄχ, θεέ μου, τί σοῦ φταίξαμε καὶ μᾶς τυραννεῖς τόσο; μήπως ἐπειδὴ ἀγαπιώμαστε ἐκάναμε κανένα κακό; δὲν μᾶς λυπᾶσαι, θεέ μου, δὲν μᾶς λυπᾶσαι;
— Ὠώχ!! δὲν μᾶς λυπᾶται, τζιτζίκα μου, εἶναι σκληρός! δὲν μπορῶ πειά.. δὲν βαστάω! θὰ σκάσω!…
Εἶπεν ὁ ἀτυχὴς Εκεινοσ καί.... «οἱ λυγμοὶ ἐπλήρωσαν τὸν ἀέρα»!!
— Τ’ ἄκουσες; δὲν βαστάω πειά, ὤ τὸν γεροξεκουτιάρη! ὤ τὴν γρῃαλεποῦ! ἀκοῦς ἐκεῖ νὰ μ’ ἔχῃ δέκα ὁλόκληραις ὥραις τώρα δεμένον κοντά σου χωρὶς οὐτ’ ἕνα φιλάκι νὰ μπορῶ νὰ πάρω ἀπ’ τὰ κοραλλένια σου χειλάκια γιὰ δροσιστικό! ἔλα φτάνει πειά! ἀρκετὰ ὑποφέραμε — καὶ παραφερόμενος ὑπὸ ἔρωτος καὶ ὀργῆς — Ἔλα! ἀνέκραξε· πήδησε, δάγκασε τὸ σχοινί σου, ὅπως θὰ κάνῃς γιὰ νὰ τὸ κόψῃς καὶ ἔπειτα ἃς περιμένῃ νὰ μᾶς ξαναϊδῇ ὁ φονιᾶς!
Καί, ὡς μαινόμενοι, πηδῶντες, δάκνοντες τὰ σχοινία, λακτίζοντες καὶ ὠρυόμενοι ἐπλησίαζον νὰ κόψουν τὰ σχοινία καὶ νὰ ἐλευθερωθῶσι τῶν δεσμῶν, ὅτε βροντώδης καὶ ἀπειλητικὴ ἡ φωνὴ τοῦ Μπάρμπα Πανούση ἀκούεται:
— Μὰ δὲν ὑποφερνόσαστε, γαϊδούρια, ἀλήθεια καὶ ἀπ’ ἀλήθεια! Νά, λοιπὸν σεῖς τὸ θέλετε μονάχοι σας! κύτταξε σύ, ῤὲ Κόλια τὴν κοκκώνα ἀπὸ ’κεῖ κ’ ἐγὼ λογαριάζομαι μὲ τὸν ἀφέντη!
Εἶπε καί, ἀφρίζων ὑπὸ λύσσης, κατέφερε μεθ’ ὁρμῆς ἐπὶ τῆς ῥάχεως τοῦ τλήμονος Εκεινου τὴν δι’ ὀζώδους ῥάβδου ὡπλισμένην χεῖρά του. Καὶ ἐκτύπα, ἐκτύπα, ἐκτύπα ὁ ἀπαίσιος, ἐνῷ ὁ παραγυός του Κόλιας μιμούμενος αὐτόν, ὑπέβαλλε τὴν εὐαίσθητον ῥάχιν τῆς ἀτυχοῦς Εκεινησ εἰς τὴν αὐτὴν θεραπευτικὴν μέθοδον.
Καὶ αἱ ῥάβδοι κατέπιπτον ὁρμητικῶς καὶ ἀδιακόπως, ὀλολυγμοὶ δὲ κατάραι, ὕβρεις καὶ παρακλήσεις διεχύνοντο ἀναμὶξ εἰς τὴν ἀτμόσφαιραν....
Ὤ, τοὺς ταλαιπώρους νέους!
Οἱ ἐρασταί μας ἦσαν δύο ἀτυχεῖς… Ονοι!
- Μάϊος 1887.
Πτωχοπροδρομοσ.
