Εις Πλάτων
| Εἷς Πλάτων Συγγραφέας: |
| Δημοσιεύθηκε στο Γελοιογραφικόν Ημερολόγιον του Έτους 1886, του Κωνσταντίνου Σκόκου. |
Πλάτων ἐλέγετο αὐτός· ὀνειροπόλος νέος,
Ἰδανικὸς καὶ ποιητής, ὡς Πλάτων ὁ ἀρχαῖος.
Κι’ ἐκείνη.... ἴσως ἀγνοεῖ ἀκόμη τὤνομά της.
Τὴν εἶδε μόνον κἄποτε, ῥεμβάζων διαβάτης,
Καὶ τῆς καρδίας του σεισμὸς ἐκλόνισε τὰ βάθη·
Ἔνθους ὁ Πλάτων ἔκτοτε ἠγάπησεν — ἐχάθη.
Ἦτο ὡραία· ἄγγελος· ἀρχαία Καρυᾶτις.
Ὑψοῦτο ὡς κυπάρισσος τἁβρὸν ἀνάστημά της·
Ἐπὶ τῶν ὤμων ἔπιπτον χρυσοῖ οἱ βόστρυχοί της,
Κ’ οἱ ὀφθαλμοί της..—πρὸ παντὸς αὐτοὶ οἱ ὀφθαλμοί της!—
Ποτὲ δὲν εἶδον ὀφθαλμοὶ καθὼς ἐκείνης ἄλλοι,
Ἀκτινοβόλοι, γαλανοί, ὑγροί, γλαροί, μεγάλοι!
Πῶς τὴν ἠγάπησεν! Οὐδεὶς καθὼς αὐτὸς ᾐσθάνθη
Τὰ θέλγητρα τοῦ ἔρωτος — τοὺς ὄφεις καὶ τὰ ἄνθη. —
Βωμὸς σεπτὸς ἐγένετο ὁ οἶκός της, Παγόδα,
Ὅπου ἀνήρτα ὡς Ἰνδὸς προσκυνητής της ῥόδα,
Τὰ πάντα ἕνεκα αὐτῆς ἐμίσησεν, ἐμίσει
Καὶ μόνη πρὸς τὸ μῖσός του ἦν ἡ ἀγάπη ἴση.
Παρῆλθε χρόνος εἷς — στιγμὴ διὰ τὸν νεανίαν —
Χωρὶς εἰς τὴν ἀγάπην του νά εἴπῃ λέξιν μίαν...
Ἔζη ὁνειρευόμενος, γράφων ὡραίους στίχους,
Δειλοὺς ἀφίνων κἄποτε κι' ἁγνοὺς τρυγόνος ἤχους,
Κι’ ὡς κάλυξ τἄρωμα, ἐντὸς τὸ αἴσθημα φυλάττων....
Ὤ, μάτην δὲν ἐλέγετο, δὲν ἐκαλεῖτο Πλάτων!...
Ἀλλά τὸ μέγα αἴσθημα ἐπλήρωσε τὰ στήθη
Καὶ εἰς τὰ χείλη φλογερὸν μίαν αὐγὴν ἐχύθη.
Μὲ ὄψιν ἄλλοτε ὠχράν καὶ ἄλλοτε πυρίνην
Ἐβάδισε μ’ ἀπόφασιν ὁ Πλάτων πρὸς ἐκείνην,
Καὶ μ' ἔμπνευσιν περιπαθῆ ἐξέχυσε τὸ πάθος
Ὅπερ ἁγνὸν ἐνέκρυπτεν εἰς τῆς ψυχῆς τὸ βάθος.
Ἤθελε θρόνον, οὐρανόν, ἀδάμαντας, ἀστέρας,
Τὸ μεγαλεῖον τῆς νυκτός, τὴν λάμψιν τῆς ἠμέρας,
Τὰ ἄνθη τῆς ἀνοίξεως, τὰ βάθη τῆς θαλάσσης,
Τὴν δάφνην, τὸ διάδημα τῆς οἰκουμένης πάσης
Νὰ τῆς προσφέρῃ, εὐλαβῶς ἐμπρὸς της κλίνων γόνυ,
Κι’ ὁ ἔρως της νὰ τῷ δοθῇ ὡς ἀμοιβή του μόνη!
Περαίνων τὴν ἠρώτησε μετὰ φωνῆς ἀφάτου
—Ὢ ἀντὶ τίνος ἤθελε δεχθῆ τὸν ἔρωτά του;—
Παράδοξον μειδίαμα ἀφῆκεν ἡ νεᾶνις,
Τὸν εἶδε, τὸν ἠτένισε μετὰ γλυκείας πλάνης
Καὶ μὲ φωνὴν ἁρμονικὴν — οὐχὶ φρικτοῦ ὀνείρου!—
Ἀπήντησεν ἁπλούστατα:
—...Ἀντὶ ἑνὸς ταλλήρου!
Κραυγὴν ἀφῆκε κι’ ἔφυγεν ὁ Πλάτων· ἔτι φεύγει!
Ἔκτοτε ἔπη ἄφθονα πολλάκις ἐξερεύγει.
Λέγουν τινές, ὅτι ὁ νοῦς τοῦ δυστυχοῦς ἐχάθη,
Καὶ ἄλλοι, ὅτι ἔκτοτε ὁ Πλάτων μας ἰάθη...
Το ἀληθές, πῶς συναντῶν ἠκείνην, ἢ καὶ ἄλλας
Κινεῖ σημαντικῶς πολὺ τὴν κεφαλὴν ὁ τάλας,
Τὰς βλέπει μετὰ βλέμματος καὶ γέλωτος σατύρου
Κι’ ἀφίνει ἐπωδὸν ξηράν:
—Ἀντὶ ἑνὸς ταλλήρου!
Γεωργιοσ Α. Αναστασοπουλοσ
