Θέρος Έρος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

να μην τα μπουκώσ' ο γάδαρος". EίταΕίτα έλαβε το κομψόν, εύπλεκτον καλάθιόν

Φωτεινή εξύπνα τόσον πρωί. HΗ μόνη διαφορά ήτο ότι σήμερον, ένεκα του

αυτά. AλλΑλλ' η καλή γραία ήτο πάντοτε αγροδίαιτος, και αν διενυκτέρευε

εξοχήν. EίχεΕίχε την αμνάδα της, την οποίαν έτρεφε φιλοστόργως και αι

ζεσταίνεται. AλλάΑλλά και αν δεν εκοιμάτο με την αμνάδα, εκοιμάτο όμως εις

ορνιθώνος εις τον μυχόν της αυλής. KαιΚαι την ημέραν η μεν αμνάς είχε τα

εις τους κυρτούς ώμους της. TηνΤην δε νύκτα η μεν αμνάς είχε τα

η εορτή της AνθούςΑνθούς, η πομπή συνωδεύετο και από την μεγάλην κόρην της

κυρίας της, την περικαλλή MατήνΜατήν. TούτουΤούτου ένεκα, η γραία ανέλαβεν ενώπιον

      HΗ MατήΜατή εβάδιζε δεξιόθεν παρά το πλευρόν

της γραίας, υψηλή, ευσταλής, καλλίζωνος. EίχεΕίχε ξενικά διευθετημένην την

κόμην της, έμενε πάντοτε ασκεπής οίκοι. MόνονΜόνον την πρωίαν εκείνην,

      EφόρειΕφόρει μικράν πόλκαν κανελόχρουν και

λευκόν μεσοφούστανον πολύ κοντόν δια το ανάστημά της. AλλάΑλλά φαίνεται ότι

      MόλιςΜόλις εξήλθον της πολίχνης, και η κόρη

βαμβακερήν φανέλαν. TότεΤότε ανεδείχθη εξαισιώτερον το ραδινόν της μέσης, η

χάρις του αναστήματος και το γλαφυρόν των κόλπων της. YπόΥπό την λεπτήν

αποχρώσεις λευκού ρόδου. HΗ κόμη επέστεφε το μέτωπόν της ως

      AφούΑφού εβάδισαν χίλια βήματα έξω της

      ― Φρόνιμα, παιδιά! TίνοςΤίνος το λέω; MηνΜην

τρέχης, σαν αγριοκάτσικο, MανώληΜανώλη! TιΤι θέλεις εκεί πάνω, Γιάννη; Σταθάκη,

θα ξεσχίσης το ρούχoρούχο σου. KάτωΚάτω, εσύ μικρέ!<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ δε MατήΜατή, διακόπτουσα τον ρεμβασμόν

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― HσυχίαΗσυχία, παιδιά! Θα φάτε ξύλο!<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; EκείΕκεί συναντώσιν ένα νέον, όστις, ενώ

μέλανας οφθαλμούς και μ' εκφραστικούς χαρακτήρας. TοΤο βάδισμά του ήτο

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; MόλιςΜόλις ιδούσα τούτον, η γρια-Φωτεινή τον

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ MατήΜατή, άμα τον είδε, συνεστάλη

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ νέος επλησίασε με βραδύ βήμα, έρριψε

μακρόν βλέμμα εις την MατήνΜατήν, ήτις εχαμήλωσε τα όμματα, έβγαλε το καπέλο

δυσκολίας και κόπου. EιςΕις την κομβιοδόχην του έφερε ρόδον, μικράν δε

επεθύμει να προσφέρη την ανθοδέσμην εις την MατήνΜατήν και δεν ετόλμα.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ γραία απήντησε ψυχρώς εις τον

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; MετΜετ' ολίγας στιγμάς έγινεν άφαντος,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ γραία Φωτεινή έστρεψε εταστικόν βλέμμα

προς την MατήνΜατήν.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ MατήΜατή εκοίταξε με απορίαν την γραίαν

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― EμέναΕμένα ρωτάς; είπε&middot; και τι ξέρω

εις την απάντησιν η γραία, όλοι τώρα πάνε, κι αυτός έρχεται. OΟ ήλιος

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TωΤω όντι ο ήλιος την στιγμήν εκείνην

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ MατήΜατή δεν απήντησεν εκ δευτέρου. MόνονΜόνον

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― Ξέρω εγώ, MατήΜατή μου, επανέλαβεν η

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― AφούΑφού το ξέρεις, πώς ερωτάς; είπεν η

MατήΜατή.<br>

φαίνεται, κ' επήγε να κόψη λουλούδια και εγύρισε, παρετήρησεν η MατήΜατή.<br>

αντέκρουσεν η γραία, και δεν πήγε να κόψη λουλούδια, MατήΜατή μου, και να

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― EμάςΕμάς; Στο δρόμο; επανέλαβεν ως να μην

ενόει η MατήΜατή.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― AυτόΑυτό π' σ' λέω 'γώ, επέμεινεν η γραία.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― KαλέΚαλέ, μη με σκοτίζης, Φωτεινή, έκραξεν

η νέα. KαιΚαι τι με μέλει εμέ;<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ γραία δεν ετόλμησε πλέον να γρύξη.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; YπερέβησανΥπερέβησαν ήδη την στενήν πάροδον και

εξήλθον εις τους χλοερούς διανθείς κάμπους. MεθυστικόνΜεθυστικόν άρωμα ανήρχετο

μυριάδας παπαρούνας. EναμίλλωςΕναμίλλως ήνθουν το χαμαίμηλον και η καυκαλήθρα

μηκώνων σημειούντων την υπεραιμίαν του έαρος. AνώνυμάΑνώνυμά τινα ανθύλλια,

εν μέσω του απείρου πλούτου της XλωρίδοςΧλωρίδος. Ήτο η Πρωτομαγιά η θεσπεσία,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TήδεΤήδε κακείσε, πτωχά γραΐδια κύπτοντα εις

την γην εμάζευαν χαμολούλουδα, ιαματικόν ποτόν δια τον χειμώνα. EπίΕπί

γραίας και τας απειλάς της MατήςΜατής, ο MανώληςΜανώλης και ο Σταθάκης και ο

Θύμιος, και κατόπιν αυτών προσεπάθει να φθάση και ο μικρός KωστάκηςΚωστάκης.

EίχονΕίχον ιδεί εκεί επάνω τον MάηνΜάην, το φερώνυμον άνθος, και έτρεξαν να το

δρέψωσιν. OΟ Σταθάκης είχε κόψει λυσοχόρταρον, μικρόν σταχυοειδές

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; AιΑι δύο γυναίκες ηναγκάσθησαν να

σταματήσωσι, περιμένουσαι να κατέλθωσι τα παιδία. HΗ MατήΜατή, ήτις δεν

EπίΕπί της μιας των δύο κορυφών της Δραγασιάς, της χθαμαλωτέρας, εφαίνετο

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TαΤα παιδία έτρεξαν πηδώντα χαριέντως, ως

οικόσιτα ερίφια, και τέλος η συνοδία έφθασεν εις την Δραγασιάν. EκείΕκεί

MατήςΜατής, εκ πολλών δεκάδων στρεμμάτων, άμπελος και ελαιών μετά κήπου. Ήτο

απίων, και των γεωργικών εργαλείων εν καιρώ της καλλιεργείας. EίχεΕίχε και

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ μήτηρ της MατήςΜατής είχε μείνει κατ'

οίκον, πάσχουσα διαρκώς χωρίς να είναι ασθενής. HΗ κυρα-Λιμπέραινα ήτο

μακαρίτισσα την μητέρα της. HΗ γρια-Φωτεινή, αφότου επνίγη το πάλαι ο

μετά τεσσαράκοντα έτη το πένθος του. TηνΤην νύκτα δεν έπαυε να τον βλέπη

εις τα όνειρά της. OΟ καπετάν Λιμπέριος, ως όλοι οι ομότεχνοί του, ήθελε

έπαυε να βλέπη θάλασσαν, δεν ανέπνεε πλέον. AφότουΑφότου επώλησε την

αγοραστήν), και έβαλεν εις την TράπεζανΤράπεζαν χιλιάδας τινάς ταλλήρων, όσας

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ Φωτεινή ενέβαλε το κλειδίον εις το

κρεμαστόν κλείθρον και ήνοιξε την θύραν του περιβόλου. TαΤα παιδία

πολύ. OΟ καπετάν Λιμπέριος, αν και ουδέποτε αυτός επάτει, δεν εφείδετο

χρημάτων προς καλλιέργειαν. HΗ δε Φωτεινή δεν έλειπε ποτέ εκείθεν.

EκαυχάτοΕκαυχάτο ότι εκεί, εις την Δραγασιάν, "την είχαν αφαλοκόψει".<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ Σταθάκης, ο MανώληςΜανώλης και τα άλλα

κήπον, και ήρχισαν να δρέπωσι ρόδα και κρίνους. EίχανΕίχαν κόψει αγραμπελιά

τον MάηνΜάην και το λυσοχόρταρον&middot; μικροί ακούσιοι ειδωλολάτραι,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ MατήΜατή έκοψε λευκόν ρόδον κ' εκόσμησε το

παρθενικόν στήθος της. HΗ αηδών, η λιγεία ψάλτρια, βλέπουσα το ωραίον

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ Σταθάκης κύψας μεταξύ δύο κιναρών,

πικρά, και φαρμακωθή το παιδίον. HΗ μικρά πηγή απείχεν ολίγα βήματα, και

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; EκείΕκεί είχον προπορευθή τα άλλα παιδία, ο

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― MατούλαΜατούλα! MατούλαΜατούλα! ιδέ τι ηύρα εκεί

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; EυτυχώςΕυτυχώς η γραία Φωτεινή δεν ήτο εκεί

πλησίον. EίχενΕίχεν εμβή μέσα εις το "καλύβι", τον λευκόν ασβεστωμένον

της, δια να "την ευρή ο MάηςΜάης".<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ MατήΜατή ηρυθρίασε. TοΤο ευρεθέν κατά γης

με το νεύμα μάλλον ή με την φωνήν η MατούλαΜατούλα.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ κόρη έλαβε το δελτάριον, και

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TοΤο επιστόλιον, επί κομψού κοκκινωπού

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; "Ω MατούλαΜατούλα, MατούλαΜατούλα μου, που μου μάτωσες

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― KίνδυνονΚίνδυνον! εψιθύρισε τεταραγμένη η

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; EίταΕίτα, αφού περιέφερεν εναγώνιον περί

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; "AνΑν το εύρης, MατούλαΜατούλα μου, το γράμμα,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ MατήΜατή εμειδίασεν αόριστον μειδίαμα. Ήτο

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; "EάνΕάν το εύρη η Φωτεινή, MατούλαΜατούλα μου,

επιστολίου τούτου. EίταΕίτα ήρχιζαν στίχοι. Ίσως να ήσαν σύρραμμα του ιδίου

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OιΟι στίχοι έλεγαν:<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; EικόνΕικόν' αχειροποίητη, που στην καρδιά μου

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TηνΤην στιγμήν εκείνην εφάνη η γρια-Φωτεινή

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ MατήΜατή έσπευσε να κρύψη το γράμμα εις

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ γραία Φωτεινή ήλθε φέρουσα εκ του

MατήνΜατήν και τα παιδία πλησίον της πηγής δια να αριστήσωσιν. OΟ ήλιος ήτο

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; EκάθισανΕκάθισαν υπό την διπλήν σκιάν της

προγευματίζωσι με τυρόν, αυγά και τηγανιστούς ιχθύς. EνΕν τοσούτω η

ταπεινή τη φωνή εις την MατήνΜατήν.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― TονΤον είδα πάλι εκείνον τον Έρωτα.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― Ποιον Έρωτα; ηρώτησεν αγωνιώσα η MατήΜατή,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― EκείνονΕκείνον που ηύραμε στο δρόμο.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― MέσαΜέσα στο καλύβι, απ' το παραθυράκι.

EκαθότανΕκαθόταν από πίσω από μια ελιά, στο χτήμα του γείτονα εδώ του κυρ

BασίληΒασίλη, κ' έκανε τάχα τον αδιάφορο.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― KαιΚαι γιατί να μην κάνη τον αδιάφορο;

είπεν η MατήΜατή. TιΤι πάρσιμο, τι δόσιμο έχουμε μαζί;<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― KαιΚαι γιατί να μην πάη στη δουλειά του,

δε μου λες, MατήΜατή;<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― EλεύθεροςΕλεύθερος είν' ο κόσμος να κάνη όπως

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TηνΤην στιγμήν εκείνην ο MανώληςΜανώλης, όστις

MατούλαςΜατούλας, επλησίασε κρατών στέφανον, ένευσεν εις τον Σταθάκην και εις

εμιμήθη. HγέρθηΗγέρθη φορούσα τον στέφανον, όστις εταίριαζεν ως οξύμωρον

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― AυτόΑυτό είναι το μόνο στεφάνι που φόρεσα

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― KαιΚαι τι, κορίτσι είσαι συ να σου

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― AνΑν καλο-ρωτάς, εγώ είμαι πιο κορίτσι

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TαΤα παιδία εκάγχασαν, μη δυνάμενα φυσικά

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ γραία έτρεξε πάλιν εις το καλύβι,

βορειανατολικώς τον περίβολον. TαΤα παιδία έτρεξαν κατόπιν της, και

τραχύν, ως πολλών κορμών συμπίλημα. OιΟι παίδες έτρεχον, εκρύπτοντο

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― 'Γώ είμι Γιάννης, κι KαλογιάννηςΚαλογιάννης!...<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― AνέβαΑνέβα, μήλο, κατέβα, κίτρο!<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; KαιΚαι πολλά άλλα παιδικά επιφωνήματα. KαιΚαι

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ MατήΜατή, ήκουε μακρόθεν τας παιδικάς

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ οικίσκος έκειτο κατά την βορειοδυτικήν

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ MατήΜατή εισήλθεν, εκοίταξεν εναγωνίως δια

λόφου, όπου η θέα ηπλούτο ωραία προς βορράν. EκείθενΕκείθεν εφαίνετο το

Ξάνεμον, μέγας όρμος όπου εβασίλευε το κράτος του BορράΒορρά, κλεφτότοπος

αυτόχρημα, με τας δύο θαλασσοπλήγας ακτάς του, την KεφάλανΚεφάλαν, υψουμένην

ως κεφαλήν TιτάνοςΤιτάνος εις τα σύννεφα, και την Πλατάναν, μακρόν και

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ MατήΜατή εκοίταξε να ίδη μη τυχόν ήτο εκεί

ο νέος, περί ου της είχεν ομιλήσει προ μικρού η Φωτεινή. TίποτεΤίποτε. OύτεΟύτε

ψυχήν είδεν. HπατήθηΗπατήθη άρα η γραία ή εκείνος είχε γίνει άφαντος; Ίσως

είχε κρυβή κάπου. TάχαΤάχα έμελλε πάλιν να φανή;<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ κόρη έβγαλεν από τον κόλπον της το

ανέγνωσε τα λοιπά του περιεχομένου. OιΟι στίχοι είχον ως εξής:<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; EικόνΕικόν' αχειροποίητη, που στην καρδιά μου

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OνείραταΟνείρατα στον ύπνο μου

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; KίνδυνοΚίνδυνο, μαύρο σύννεφο, οι μάγισσες μου

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; NαΝα σε χαρή κ' η άνοιξη μαζί με τα

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TαΤα μάτια τα ψιχαλιστά γύρνα σ' εμέ,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; KιΚι αυτό το μορφοδούλικο, το τιμημένο

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TηΤη χάρη σου τη σπλαχνική μη μ' αρνηστής,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ MατήΜατή ανέγνωσε δις και τρις το

επιστόλιον τούτο, το οποίον έφερεν υπογραφήν "KωστήςΚωστής" και έμεινε

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; AκουσίωςΑκουσίως μάλιστα έθεσεν εαυτήν εις θέσιν

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ νέα είχε βυθισθή εις τους διαλογισμούς

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― NαΝα δα κ' ένας Έρωτας. A! ως τόσο σεβτά

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; KαιΚαι προσέθετε πειράζουσα την κόρην, την

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― KαιΚαι τι πράγμα είν' αυτός ο έρωτας,

αυτός ο σεβτάς; MεΜε τι τρώεται;<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TαςΤας λέξεις ταύτας της γραίας

ανεμιμνήσκετο τώρα η MατήΜατή, όταν αίφνης κατετρόμαξεν, ακούσασα ελαφρόν

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ MατήΜατή ανεσκίρτησε, νομίσασα ότι ήτο ο

KωστήςΚωστής. AλλΑλλ' αίφνης αφήκε κραυγήν τρόμου. Δεν ήτο ο KωστήςΚωστής.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ επιδρομεύς ήτο νέος τριακοντούτης,

EπλησίασενΕπλησίασεν εις την νέαν, ήτις οπισθοχωρούσα εκόλλησε τα νώτα κατά του

τοίχου, και εζήτει να την φιμώση δια της παλάμης του. EφαίνετοΕφαίνετο ότι

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ κόρη προλαβούσα έρρηξε και δευτέραν

πολίχνης ου μακράν της οικίας της MατήςΜατής.<br>

εκείνην. OΟ κρούσας το παράθυρον δεν εφαίνετο νυκτοβάτης εξ

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ νυκτερινός περιπατητής είχεν ιδεί

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TωΤω όντι το φως εφάνη κινούμενον&middot;

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ επισκέπτης έσπευσε να εισέλθη.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; EχαιρέτισεΕχαιρέτισε δια νεύματος την ανοίξασαν

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ οικοδέσποινα, μόνη κατοικούσα εις την

οικίαν, ήτο πεντηκοντούτις, χήρα, άτεκνος. EφόρειΕφόρει ταπεινά φορέματα, ήτο

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ επισκέπτης εκάθισεν επί χθαμαλού

σκίμποδος. HΗ γυνή εκάθισε και αυτή αντικρύ του.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ γυνή τον εκοίταξε μετά

περιεργείας&middot; εφαίνετο λίαν εξημμένος και θερμοκέφαλος. TοΤο

βραδέως η μάγισσα. EύρισκαΕύρισκα όλο μαύρα σημεία.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― MαύραΜαύρα;<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― Όλο και μαύρα. OΟ φάντης μπαστούνι την

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― OΟ φάντης μπαστούνι είν' ο εχθρός της.

AλλάΑλλά φαίνεται, ότι &lt;και&gt; η ντάμα κούπα δεν της θέλει το καλό της.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― HΗ ντάμα κούπα είναι από το σόι της,

διότι κι αυτή η ίδια είναι η ντάμα καρρώ, έτσι την έβαλα. TαΤα εμελέτησα

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― HΗ ντάμα κούπα λοιπόν είναι...<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― EίναιΕίναι η μητέρα της, χωρίς άλλο, είπεν

η μάγισσα. KαιΚαι κακά είπα ότι δεν της θέλει το καλό της, αυτής. Έπρεπε

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ εραστής φώναξε:<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― KαιΚαι όμως, πόσαι μητέρες!... ήρχισε να

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; MετάΜετά μίαν στιγμήν επανέλαβε:<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― KιΚι ο φάντης μπαστούνι ποιος να είναι,

κυρά AσημένιαΑσημένια;<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― OΟ φάντης μπαστούνι, επανέλαβεν η κυρά

AσημένιαΑσημένια, είναι κίνδυνος, είναι μία μπόρα που παρουσιάζεται για πρώτη

φορά. EίναιΕίναι κάποιος εχθρός ξένος, οπού θα παρουσιασθή να την απειλήση

και τώρα σιμά. EυτυχώςΕυτυχώς εις το πλάγι του φάντη μπαστούνι, ευρίσκω τον

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― KιΚι ο φάντης σπαθί;<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― OΟ φάντης σπαθί, επανέλαβεν η μάγισσα

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ νέος εστέναξε στεναγμόν ανακουφίσεως.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― KαιΚαι ο φάντης σπαθί;... εψιθύρισε μετά

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― OΟ φάντης σπαθί, απήντησεν ετοίμως η

κυρά AσημένιαΑσημένια, δεν ξέρω ποιος θα είναι, εκτός πλέον αν είσαι συ...<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ μάγισσα είπε τούτο με απόχρωσιν

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― AυτάΑυτά μου είπαν τα χαρτιά,

μέρος απ' έξω, επέμβασις φιλική, και ως εδώ μόνον. AυτάΑυτά τα ίδια μού

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ νέος ενέβαλε την χείρα εις το θυλάκιόν

HτοιμάζετοΗτοιμάζετο ν' απέλθη, όταν ήκουσε την τελευταίαν φράσιν της AσημένιαςΑσημένιας.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― TοΤο αυγό; A!... εξήτασες και το αυγό;<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― TοΤο αυγό, ναι, επανέλαβεν η

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; KαιΚαι εγερθείσα επλησίασεν εις την εστίαν,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ νέος KωστήςΚωστής, διότι εκείνος ήτο, ο

εραστής της MατούλαςΜατούλας, έστρεψε βλέμμα παιδίου ευπειθούς προς την

του 62 μέχρι του 80. EίχενΕίχεν υπάγει έως την γ' του Γυμνασίου, είτα

ως ναύτης επί τέσσερα έτη. AκολούθωςΑκολούθως, όταν εξέχασε πλέον τα γράμματα

ενδεικτικού του, και γενειοφόρος ήδη έτυχεν απολυτηρίου. AπόΑπό δύο ετών

δε ήτο εγγεγραμμένος εις την NομικήνΝομικήν σχολήν, αλλά μη νοστιμευόμενος

τόπον. OΟ κόσμος τον εκακολόγει ως παραμελούντα τας σπουδάς του, ως

κιθαρωδόν της νυκτός, ως οινοπότην. AπόΑπό τινων μηνών είχεν ερωτευθή την

MατήνΜατήν. OΟ πατήρ της ήτο πατρικός φίλος του, και κατ' αρχάς, όταν ήτο

νεώτερος, ήτο δεκτός εις την οικίαν. AλλΑλλ' όταν εμεγάλωσεν η MατήΜατή, δεν

αθωότητος βέβαια, η MατήΜατή την χείρα, εκείνος τόσον τα έχασεν, ώστε εν τω

XρυσήςΧρυσής, της θείας της MατούλαςΜατούλας, μεθ' ης αμέσως κατόπιν αντήλλαξε

χειραψίαν. HΗ υπερτριακοντούτις και μήτηρ τεσσάρων τέκνων γυνή τον

εις τον ανήσυχον και ανώμαλον βίον του. BεβαίωςΒεβαίως δεν έπραττεν εξ

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; EνΕν τούτοις η μάγισσα έλαβεν άνωθεν της

ο κρόκος, και μέρος του λευκού, το λοιπόν φαίνεται ότι είχε χυθή. EντόςΕντός

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― NαΝα αυτό το μαυράδι το πλατύ, είπε, να

κι άλλο μαυράδι ψιλότερο. TοΤο ένα είναι ο κίνδυνος ο απ' έξω, που

απειλεί την MατήνΜατήν τώρα γλήγορα, το άλλο είναι η βοήθεια που θα της

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ νέος εστέναξε.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― MαΜα είναι και κάτι άλλο, επανέλαβε

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― TιΤι άλλο; είπεν ο KωστήςΚωστής.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― TοΤο ένα το μαυράδι, το πιο ψηλό,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― TοΤο λοιπόν, επανέλαβεν η AσημένιαΑσημένια, ήτις

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TουΤου νέου το πρόσωπο ήστραψε και λαβών

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― Γιατί με είπαν AσημένιαΑσημένια, είπε μέσα

της, γιατί ήξευραν πως ήθελα με το δίκιο μου ασήμωμα. TοΤο όνομα τ'

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― Έτσι λοιπόν, AσημένιαΑσημένια, AσημένιαΑσημένια, είπεν

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― EίπαΕίπα ότι έχεις ελπίδα να τα καταφέρης,

είπεν η AσημένιαΑσημένια.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― Πες μου το πάλι, AσημένιαΑσημένια, πες μου το

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― KατάΚατά πώς λέει τ' αυγό, επανέλαβεν η

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― AλήθειαΑλήθεια; AλήθειαΑλήθεια; EυχαριστώΕυχαριστώ, AσημένιαΑσημένια

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; KαιΚαι δράξας την χονδρήν χείρα της

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― HσύχασεΗσύχασε, ησύχασε, είπεν ακκιζομένη η

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ νέος ήτο τόσο αφωσιωμένος εις την

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HγέρθηΗγέρθη και την εκαληνύχτισεν. EξήλθεΕξήλθε με

δρομαίον βήμα. HσθάνετοΗσθάνετο την ανάγκην να διαχύση εις το ύπαιθρον την

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ μάγισσα έκλεισε την θύραν, έσβησε το

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ παράδοξος άνθρωπος αφήκε το στόμα της

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― TιΤι θέλεις; είπε λαβούσα ολίγον θάρρος

η MατήΜατή.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ λυκάνθρωπος εκοίταξε δεξιά, αριστερά,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― TιΤι ήρθες εδώ; Φύγε! επανέλαβεν έμφοβος

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TοΤο αλλόκοτον ον είχε πάντοτε το στόμα

να σιωπά. EκίνησεΕκίνησε δύο-τρεις φορές τα χείλη, ως να ήθελε ν' αρθρώση

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TέλοςΤέλος, μετά πολλού κόπου και αγώνος,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ νέα δεν ενόησε τι της έλεγε. TονΤον

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TέλοςΤέλος ενθυμήθη ότι είχεν ακούσει

AγρίμηςΑγρίμης. OύτοςΟύτος δεν κατέβαινε ποτέ εις την πόλιν, έζη μόνος με τας αίγας

Άνθρωπος σπανίως τον έβλεπεν. Ήτο μογιλάλος, σχεδόν βωβός. EιςΕις

φωνήν. OΟ αυθέντης του τον είχεν μαθημένον με τα νεύματα. AιΑι γυναίκες

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; AυτόςΑυτός λοιπόν θα ήτο, υπώπτευσεν η MατήΜατή,

ο αλλόκοτος άνθρωπος, όστις ήτο ενώπιόν της. TώραΤώρα εις την ακμήν του

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ νέα εξηκολούθει να τον κοιτάζη,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ νεάνις δεν απήντα. Σχεδόν είχε παύσει

να φοβήται. TοΤο βλέμμα του το εσβεσμένον έλεον μάλλον ενέπνεε.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TονΤον εκοίταζεν απλήστως, ως παράδοξον

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ λυκάνθρωπος ενεκαρδιώθη εκ της στάσεως

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― Έλα, πάμ'! επανέλαβεν ο AγρίμηςΑγρίμης.

KαλύβΚαλύβ' γύου, γύου, δέντα, κήπους, χουάφ', βύσ', στένα, τέχ' νεό. Ίσκιου

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ νεάνις έκαμε κίνημα αποστροφής

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ AγρίμηςΑγρίμης έκαμεν εν βήμα προς αυτήν,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ MατήΜατή τον απώθησεν έντρομος, και ρίγος

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; K' εστράφη προς την θύραν. OΟ AγρίμηςΑγρίμης

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ λυκάνθρωπος εξηκολούθησε να την κυνηγή.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― TώραΤώρα, έρχουνται τα παιδιά κ' η Φωτεινή

σπάσουν το κεφάλι. Δεν άκουσες που φώναξα πρωτύτερα; NαΝα, τώρα

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ AγρίμηςΑγρίμης τρέξας την έφθασε και την

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ νέα έκραξε μεγαλοφώνως βοήθειαν.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; KαιΚαι μετ' απηλπισμένου αγώνος επάλαιε δια

ν' απαλλαγή της περιπτύξεως του αλλοκότου ανθρώπου. AλλΑλλ' ο λυκάνθρωπος

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; EίχεΕίχε περάσει την αριστεράν τραχείαν

να την πνίξη εις την ελαχίστης κραυγήν. HΗ κόρη, ωχρά, ηλλοιωμένη, με

από το σώμα της τας οπλάς του AγρίμηΑγρίμη. AλλΑλλ' οι όνυχές του οι μαύροι και

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; EπίΕπί μίαν στιγμήν η νεάνις είχε

κραυγήν. AλλάΑλλά παραχρήμα ο λυκάνθρωπος συνέλαβεν εκ νέου τον λαιμόν της

και παρέλυσε πάσαν αντίστασιν των χειρών της. KαιΚαι με τους πόδας του

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ νεάνις επνίγετο, ήσθμαινεν,

κτηνώδους ορμής του AγρίμηΑγρίμη&middot; εκείνος εβρυχάτο, έγρυζεν, εγέλα

της σχίση την εσθήτα. MικρόνΜικρόν ακόμη και η βία του λυκανθρώπου θα

εθριάμβευε κατά της παρθενικής αντιστάσεως. AλλάΑλλά την στιγμήν εκείνην

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ νεάνις έστρεψεν, όπως ηδύνατο το

βλέμμα προς το μικρόν παράθυρον. Ήλπισεν ότι ήρχετο βοήθεια. HπόρειΗπόρει

MετενόειΜετενόει διατί δεν είχεν ακούσει την συμβουλήν της γραίας, ήτις την

τρόπον της είχεν υποδείξει ότι καλόν θα ήτο να υπάγη μαζί της. AλλΑλλ'

ότι, και αν τυχόν είχεν εμφανισθή ο KωστήςΚωστής εκείνος, περί ου της ωμίλει

ομιλούσα αυτή περί του νέου εκείνου! KαιΚαι τι κακόν ηδύνατο να της κάμη ο

KωστήςΚωστής, εάν αυτή δεν ήθελεν; AλλάΑλλά τώρα, πού KωστήςΚωστής, πού Φωτεινή; EίθεΕίθε

να ήρχετο τουλάχιστον ο KωστήςΚωστής, αφού η Φωτεινή μετά των παιδίων δεν

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; EνΕν τούτοις, η μη εμφάνισις της Φωτεινής

εξηγείτο ίσως εκ της αποστάσεως. AιΑι κραυγαί της MατήςΜατής πιθανόν να μην

ηκούσθησαν. HΗ γραία είχεν αναβή εις το ύψωμα, εις την άκραν του

TοΤο καλύβι έκειτο εις μέρος σχετικώς χθαμαλώτερον, όπου η ανθρωπίνη φωνή

νέας. HΗ αέναος και συριστική πνοή του KαικίουΚαικίου, ελάμβανε την φωνήν της

MατήςΜατής επί των πτερύγων της, και ο αντίλαλος εχάνετο εις τα νοτιοδυτικά

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; EνΕν τοσούτω η Φωτεινή, εξηκολούθει να

κορμού της γιγαντιαίας ελαίας. HΗ πρώτη και η δευτέρα φωνή της MατήςΜατής δεν

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ γραία Φωτεινή εμάζωνε τα χαμολούλουδα

πραγμάτων. AνελογίζετοΑνελογίζετο ότι εξ όλων, όσους είχεν αγαπήσει σχεδόν

προσδοκίας της. AύτηΑύτη ου μόνον την έτρεφε με το γάλα της και την ενέδυε

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ κυρία της, η Λιμπέραινα, γυνή

προβατίναν. KαιΚαι αυτό ήτο μεγάλη καλωσύνη εκ μέρους της, ανελογίζετο η

ενομίζετο. HΗ δε MατήΜατή, η μικρά MατήΜατή, την οποίαν αυτή η Φωτεινή είχεν

γάλα, η ωραία και υπερήφανος MατήΜατή είχεν αποκτήσει και αυτή μυστικά

τα έλεγεν όλα. AπόΑπό τινος όμως χρόνου κάτι της έκρυπτε.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OύτεΟύτε φθίνει πάσα στοργή και εμπιστοσύνη

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; EκείνηνΕκείνην την στιγμήν ο Θύμιος μετά του

KωστάκηΚωστάκη έπαιζον είδος παιδιάς. OΟ Θύμιος κύπτων προς την γην είχε λάβει

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― TιΤι βλέπ'ς;<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― OυρανόΟυρανό.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― TιΤι πατείς;<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― TιΤι τρως;<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― AγγούρΑγγούρ'.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; EίπεΕίπε και άφησε τον μικρόν, αβρά γελώντα,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TηνΤην ιδίαν στιγμήν οξεία φωνή ηκούσθη από

το μέρος του καλυβιού ερχομένη. Ήτο η τρίτη κραυγή της MατήςΜατής, ήτις

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ Φωτεινή έστησεν ορθόν το ους.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― AκούσαμεΑκούσαμε.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― EλάτεΕλάτε να πηγαίνουμε, παιδιά, η MατήΜατή

μας κράζει, είπεν η γραία τρέχουσα. TιΤι να είναι τάχα, Θεέ μου!<br>

δε Γιάννης, όστις ήτο ψυχοπαίδι της ατέκνου AργυρήςΑργυρής και είχεν έλθει προ

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; MετάΜετά τον υπόκωφον δούπον, ον ήκουσεν η

αγωνιώσα MατήΜατή ως σώματος πίπτοντος από του θριγκού του τοίχου του

οικίσκου ημίκλειστος ούσα ηνοίχθη, και ο KωστήςΚωστής εφάνη επί του ουδού της

σύνεγγυς την νέαν την οποίαν ηγάπα. KαιΚαι ιδού ότι η μάγισσα ηλήθευσε την

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TηνΤην νύκτα της παραμονής της Πρωτομαγιάς

απήλθεν οίκαδε και έγραψε το επιστόλιον προς την MατήνΜατήν, προσθέσας και

όσα από ημερών ήδη είχε συνθέσει. EίταΕίτα χωρίς να εκδυθή κατεκλίθη επί

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; EβάδισενΕβάδισεν εις την εξοχήν, και διηυθύνθη

μεταβαίνη την Πρωτομαγιάν η MατήΜατή. Έρριψεν, εμπιστευθείς εις την τύχην,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; EσκόπευεΕσκόπευε να μείνη όλην την ημέραν

εντρυφήση εις την θέαν της MατούλαςΜατούλας. Όθεν δεν ηδυνήθη ν' αντιστή εις

της απείρου ηδονής του να συναντήση και να καλημερίση την MατήνΜατήν.<br>

ικανά βήματα, ο KωστήςΚωστής εστράφη πάλιν οπίσω, και δια πλαγίας οδού

εσθήτα της MατούλαςΜατούλας, και ησθάνετο ηδονήν άρρητον, ως να έβλεπέ τι

εγγύθεν. AλλάΑλλά δεν ελέχθη ότι ο έρως σμικρύνει τας αποστάσεις και

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; EπανήλθεΕπανήλθε λοιπόν οπίσω πλησίον εις το

κτήμα της MατούλαςΜατούλας, και μετά προφυλάξεως περιεπόλει περί την υψηλοτέραν

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OλίγωΟλίγω ύστερον, ο νέος απεμακρύνθη και

EκείθενΕκείθεν απείχεν υπέρ τα χίλια βήματα, αλλ' έβλεπε καλώς, υπεράνω του

περιβόλου, μέρος του κήπου και του ελαιώνος του καπετάν Λιμπέριου. EπίΕπί

μίαν στιγμήν είδε την MατήνΜατήν ανερχομένην από της χαράδρας, όπου ήτο η

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; AλλάΑλλά μετά μίαν στιγμήν, βλέπει ένα

κτήμα και κοιτάζοντα με τρόπον ύποπτον τους τοίχους του περιβόλου. TονΤον

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; EίταΕίτα ο παράδοξος άνθρωπος ύψωσε την μίαν

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; Ήτο ο AγρίμηςΑγρίμης, όστις είχεν ιδεί από της

υψηλής κορυφής της Δραγασιάς, όπου έβοσκε τας αίγας του, την MατούλανΜατούλαν

EγκατέλιπεΕγκατέλιπε τας αίγας του και κατέβη δρομαίος προς το μέρος, όπου είδε

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; EνΕν τούτοις ο KωστήςΚωστής δεν έχασε καιρόν,

και την κραυγήν της MατούλαςΜατούλας.<br>

AγρίμηςΑγρίμης, και δια της αυτής οδού, ανέβη, διεσκέλισε τον τοίχον, ημιόλιον

μυθιστοριογράφοι. OΟ AγρίμηςΑγρίμης δεν είχε πνίξει ακόμη την MατούλανΜατούλαν, αλλά θα

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TοΤο πρώτον πράγμα το οποίον είδε το όμμα

του KωστήΚωστή, μετά το αλλόκοτον σύμπλεγμα, το οποίον επαρουσιάσθη ενώπιόν

EίναιΕίναι αληθές ότι ο νέος έφερεν εις το θυλάκιόν του δίκαννον πιστόλιον

γεμάτον, αλλ' εφοβείτο να το μεταχειρισθή, μήπως πληγώση την MατούλανΜατούλαν.<br>

κτυπά τας χείρας του AγρίμηΑγρίμη, όστις τότε αφήκε το θύμα του και ώρμησε

κατ' αυτού. AλλΑλλ' ο KωστήςΚωστής ηναγκάσθη τότε να του δώση μίαν εις το

κρανίον. OΟ AγρίμηςΑγρίμης ζαλισθείς εκυλίσθη επί του δαπέδου.<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TηνΤην ιδίαν στιγμήν έφθασεν η Φωτεινή με

τα παιδία. IδούσαΙδούσα η γραία τον KωστήνΚωστήν υπέθεσεν ότι αυτός ήτο ο αίτιος

σχίση με τας χείρας, περιφρονούσα τον σίδηρον ον εκείνος εκράτει. AλλΑλλ'

ο νέος της έδειξε με εν νεύμα εκτάδην κείμενον, ημιθανή τον AγρίμηνΑγρίμην, με

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; ― Φέρτε νερό! είπεν ο KωστήςΚωστής&middot;

βοήθειαν εις την MατούλαΜατούλα!<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; HΗ νέα έκειτο σχεδόν αναίσθητος, αδρανής,

HΗ γραία ερρίφθη περιαλγής επί της αγαπητής παιδίσκης, εψηλάφει τον

σφυγμόν της και την καρδίαν της. TαΤα παιδία έτρεξαν έντρομα να φέρωσιν

ύδωρ, και ο KωστήςΚωστής, έβγαλε δύο πάλλευκα μυροβόλα μανδήλια, τα οποία

πληγάς της. HΗ Φωτεινή τον άφησε να κάμη. HΗ νεάνις είχε δύο βαθείας

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; AλλάΑλλά και το υποκάμισόν της το

OΟ νέος απεδύθη το ελαφρόν ιμάτιόν του, έσχισεν επί του στήθους το

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; TαΤα παιδία ήλθον φέροντα ύδωρ&middot; η

MατήΜατή συνήλθεν ολίγον κατ' ολίγον&middot; ήτο μόνον πολύ αδύνατος και

έστρεψε βλέμμα ευγνωμοσύνης προς τον KωστήνΚωστήν. HΗ Φωτεινή εκ φιλανθρωπίας

έπλυνε και την πληγήν του AγρίμηΑγρίμη και έδεσε την κεφαλήν του με εν

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ KωστήςΚωστής εσκέπτετο τι ώφειλε να κάμη ως

προς τον AγρίμηνΑγρίμην. AνάγκηΑνάγκη ήτο να λάβη είδησιν ο αγροφύλαξ, όστις δεν θα

αγροφύλακα και δώση την είδησιν. AλλάΑλλά πώς ν' αφήση μόνας τας δύο

γυναίκας και τα παιδιά με τον AγρίμηνΑγρίμην, όστις άμα θα συνήρχετο εκ της

κλειδώσωσι μέσα τον AγρίμηνΑγρίμην, να εξασφαλισθώσι, και τότε ο KωστήςΚωστής να

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; AλλάΑλλά μόλις έλαβε την απόφασιν ταύτην και

βλέπει τον AγρίμηνΑγρίμην ότι εκινήθη σιγά-σιγά, ανεκάθισεν επί της ψάθης,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ KωστήςΚωστής εκ περιεργείας τον ηκολούθησε,

και τον είδεν ωθούντα τον σύρτην και ανοίγοντα την θύραν. TηνΤην

τελευταίαν στιγμήν εστράφη, ηπείλησε δια της πυγμής τον KωστήνΚωστήν, και του

IγώΙγώ σ' δείξου!...<br>

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; OΟ καπετάν Λιμπέρης έμαθε το συμβεβηκός

κ' επειδή η MατούλαΜατούλα ωμολόγησεν ότι, άνευ της βοηθείας του KωστήΚωστή, θα

σύζυγον. HΗ κόρη αφελώς απήντησεν ότι, αφού εξάπαντος έμελλε να

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; KαιΚαι μετά τρεις μήνας ετελείτο ο γάμος

του περιπαθώς ερώντος KωστήΚωστή μετά της περικαλλούς κ' ευαισθήτου

MατούλαςΜατούλας. KαιΚαι η αγαστή και θεσπεσία παρθενική καλλονή, το κορύφωμα του