|
| σημειώσεις = Το ποίημα εκδόθηκε το 1886.
}}
:<poem>Ήμουν στο σπίτι τ’ ορφανό βοήθεια μοναχή,
:κι έφεδρος είμαι· δε με μέλει.
:Έτρεξ’ αμέσως στο στρατό μ’ ολόθερμη ψυχή,
:γιατί η πατρίς, αυτή το θέλει.
:Λιγοθυμά η δόλια μου η αγαπητικιά
:από τη λύπη· «Συλλογίσου
:πως μιαν αγάπη μ’ άρπαξε, μικρούλα μου γλυκιά,
:πιο σιδερένια απ’ τη δική σου!»
:Μες στη σκηνή μ’ άλλους πολλούς κάθε νυχτιά περά,
:κι έχω κρεβάτι μου το χώμα·
:αλλά για την πατρίδα μου κοιμούμαι μια χαρά
:κι απάνου στα μαχαίρια ακόμα.
:Ένας λοχίας μού μιλά λόγι’ άδικα, βαριά,
:που άναψα· τί ευτυχία
:που της πατρίδος την τρανή φαντάσθηκα θωριά!
:Ξεχνώ τα λόγια του λοχία.
:Ο λοχαγός μου μ’ έβαλε στη φυλακή ξανά
:ολόκληρη δεκαμερία·
:πατρίς, ας είσ’ ελεύθερη, κι εγώ παντοτινά
:ας χάσω την ελευθερία!
:Πως άλλαξα κι ασχήμισα πολύ, μου είπε μια,
:έτσι ντυμένος στρατιώτης·
:κι αν είν’ αλήθεια, η πατρίς με τέτοιαν ασχημιά
:με καμαρώνει στο πλευρό της.
:Με τ’ όπλο στα γυμνάσια ξοδεύω τον καιρό
:και σβήνω απ’ τον πολύν ιδρώτα,
:μα δε φροντίζω· να σε ιδώ, πατρίς μου, καρτερώ
:αναστημένη σαν και πρώτα.
:Με τ’ όπλο στα γυμνάσια γυρίζ’ ολημερίς.
:Τώρα ιδρώτα μόνο χύνω,
:Μη πότε και το αίμα μου θα τρέξει, ω πατρίς;
:Τότε θα ειπώ: ''κάτι σού δίνω!''</poem>
[[Κατηγορία:Ποίηση]]
| 