|
}}
:<poem>Φτωχά γεννάς τραγούδια, πατρίς, φτωχή μητέρα!
:Μικρά πουλιά πετούνε μες σε κλουβί στενό,
:οι σταυραϊτοί γυρεύουν ελεύθερον αέρα
:κι απέραντο ουρανό.
:Της αρχοντιάς ο λύχνος ο κρυσταλλένιος φέρνει
:ατάραχη, περίσσια, λευκή φεγγοβολή,
:της φτώχειας το λυχνάρι κάθε πνοή το δέρνει,
:δαδί με λάμψη λίγη και με καπνό πολύ.
:Όμως θα ’ρθεί μια μέρα που η πατρίς, μεγάλη,
:τη γλώσσα τη μεγάλη θα βρει μες στην καρδιά
:και θε να έχουν ταίρι του κλέφτ’ οι στίχοι πάλι
:κι οι Πίνδαροι παιδιά!
:Ω ποιηταί που τότε γλυκά θα τραγουδάτε,
:—τί χρόνια μακρυσμένα, τί όνειρο χρυσό!—
:που δε θα είν’ οι δάφνες πικρές και θα τρυγάτε
:αμάραντα τα ρόδα ψηλά στον Παρνασσό,
:Ω! μη μας λησμονείτε! Κι εμείς για σας, αηδόνια,
:φυτέψαμε τις δάφνες και τις τριανταφυλλιές.
:Βαστάξαμε κι αγκάθια εμείς και καταφρόνια,
:για να ’χετε σεις τ’ άνθη και τις μοσχοβολιές.</poem>
[[Κατηγορία:Ποίηση]]
| 