Η αυγή μου
| Ἡ αὐγή μου Συγγραφέας: |
| Δημοσιεύθηκε στο Εθνικόν Ημερολόγιον του Έτους 1892 του Κωνσταντίνου Σκόκου |
Ἑγείρομαι καὶ στύγιον μὲ περιβάλλει χάος.
Εἷς τάφος μὲ τὸ λυκαυγὲς προβάλλων ἀεννάως
Μαυρίζει τὰς ἡμέρας μου, ὡς σκοτεινὴ νεφέλη.
Ἥτις τεκοῦσα κεραυνὸν πενθίμως ἐπιτέλλει.
Τὸ φοβερὸν μου ὄνειρον ἂς ἦτο τελευταῖον·
Ποτὲ ἃς μὴν ἠνοίγοντο οἱ ὀφθαλμοί μου πλέον,
Ἀφοῦ τὸ φῶς της τὸ γλυκὺ δὲν θέλουν ἐπανίδει.
Τίς χεὶρ τοιαῦτα τραύματα εἰς τοὺς ἀνθρώπους δίδει;
Φεῦ! ἡ πρωΐα δι’ ἐμὲ δὲν εἶνε ζωὴ νέα,
Ὡς δι’ αὐτὰ τὰ ἔντομα τῆς γῆς τὰ τελευταῖα,
Ἀλλὰ τὸ ἐγερτήριον σημαίνει τῆς ὀδύνης,
Τὴν λῆξιν τῆς ἀνακωχῆς, τῆς νηπενθοῦς εἰρήνης,
Καὶ προσδοκῶ τὸν ἥλιον ματαίως ν’ ἀνατείλῃ
Ἐκλείσθη τῆς ἀνατολῆς διὰ παντὸς ἡ πύλη
Τὸ δρᾶμα τὸ Σοφόκλειον ἐλύθη· φρικαλέα
Κατέπεσε τὸ μάρμαρον τοῦ μνήματος αὐλαία.
Καὶ πρὸς ἐμὲ ἀνάλγητος ἡ πλάσις πᾶσα μένει·
Τυφῶνες ἄνευ κεραυνῶν, κρατῆρες ἐσβεσμένοι,
Καὶ οἱ ναοὶ αὐτοὶ κενοὶ ἐλπίδων παρηγόρων
Μ’ ἀρνοῦνται τὸ οὐράνιον τῆς προσδοκίας δῶρον.
Ἀπόβλητος τοῦ ᾍδου ζῶ εἰς κόσμον ἐρειπίων,
Ὃν ἠλιθίως ἐφορᾷ ὁ νοῦς μου ὡς μεθύων
Κ’ ἔχω τρυφὴν τὰ δάκρυα καὶ τέρψιν τὴν ὀδύνην
Καὶ τελευταῖον ὄνειρον τοῦ τάφου τὴν γαλήνην.
Ἄχ! δὲν ἀκούει ὁ Θεὸς ὁ νῦν ὁ Ἰουδαῖος!
Δότε μοι σεῖς, Ὀλύμπιοι, τὴν λύραν τοῦ Ὀρφέως,
Διὰ μολπῶν τὸν Κέρβερον τοῦ ᾍδου ν’ ἀπατήσω,
Νὰ φέρω τὴν Δανάην μου ὡς ὄνειρον ὀπίσω.
Νὰ ἐπανίδω τὴν αὐγὴν εἰς τὸ μειδίαμά της,
Τὴν φύσιν ἀναθάλλουσαν ὑπὸ τὰ βλέμματά της…
Ἀλοίμονον! ἀναίσθητοι καὶ σεῖς! λοιπὸν πρὸς ποίαν
Νὰ καταφύγω δύναμιν; εἰς τίνος εὐσπλαγχνίαν;
Σιγὴ φρικώδης· ἄναυδος ὑποταγὴ τῶν ὄντων
Εἰς νόμον ἀδυσώπητον μοιραίως ὑπεικόντων,
Ἐν σιωπῇ μαραίνονται καὶ πίπτουσι τὰ ῥόδα
Ὑπὸ τὸν ἀνεπίσχετον τυφλῆς Ἀνάγκης πόδα.
Αὐτὴ διέπει καὶ θεοὺς καὶ δαίμονας καὶ φύσιν.
— Γρῖφος Σφιγγὸς ἀπρόσιτος εἰς ἀνθρωπίνην λύσιν —
Τῆς ὕλης ἐκ τοῦ μηδενὸς ἡ παραστάτις μαῖα,
Ἡ δεσμοφύλαξ τοῦ Θεοῦ ἡ ὡς ὁ χρόνος γραῖα.
Σῦρος, Ἰανουάριος 1890.
Ν. Μυρων