Επιστολή εις φίλον...
| Ἐπιστολὴ εἰς φίλον… Συγγραφέας: |
| Δημοσιεύθηκε στο Εθνικόν Ημερολόγιον του Έτους 1892 του Κωνσταντίνου Σκόκου |
Θαῤῥεῖς πῶς σ’ ἐλησμόνησα καὶ μνημοφάγος λήθη
Τὴν προσφιλῆ εἰκόνα σου μακράν μου ἐξορίζει.
Ἄ, ὄχι· εἰς τὰ σταθερά, τὰ φιλικά μου στήθη,
Ὡς ἐπὶ γάστρας ὁ ἀνθός, ἡ μνήμη σου ἀνθίζει.
Ναὸς εἶν’ ἡ καρδία μου, θεός της ἡ φιλία
Κ’ ἱέρειά της ἄφθιτος ἡ μνήμη ἡ ἀγία.
Μέχρι θανάτου ἀγαπῶ· καὶ πέραν, πέραν ἔτι·
Εἶναι ὀλίγα τῆς ζωῆς, εὐάριθμα τὰ ἔτη....
Τὸν ἑαυτόν του, πίστευσε, ὁ λησμονῶν ἀρνεῖται·
Ἡ ἀληθής μας ὕπαρξις ἐπὶ τῆς μνήμης κεῖται·
Καὶ εἶναι προκαταβολὴ τοῦ μνήματος ἡ λήθη…
Ἄ, ἡ καρδία μου ποτὲ ἀγνώμων δὲν ἐκλήθη.
Δὲν λησμονεῖ εἰς τὸ παρὸν ποτὲ τὸ παρελθόν της·
Οὔτε εἰς δεύτερον βωμὸν τὸν παλαιὸν θεόν της·
Τηρῶ τὴν ἀνθοδέσμην μου καὶ μαραμμένην ἔτι
Καὶ μύρον εἰς τὰ φύλλα της ὁ μαρασμὸς προσθέτει!
Ναί· εἰς αὐτὴν ὀσφραίνομαι ἡδύτερον ἀκόμα,
Τόσους ἀπόντας φίλους μου καὶ τόσους εἰς τὸ χῶμα…
Ἕκαστον φέρει ἄνθος της ἓν ὄνομα· τὸ βρέχει
Τῆς μνήμης δάκρυ ἅγιον καὶ μαρασμὸν δὲν ἔχει.
Ἕν, ἓν φιλῶ τὰ ἄνθη της τὰ ὠχριῶντα ἤδη·
Ὤ, πλέον, ἂν τὸ ὄμμα σας ποτὲ δὲν θὰ μὲ ἴδῃ,
Ἂς ἀποθέσω εἰς αὐτὰ ἐπάνω τὴν ψυχήν μου·
Κρυμμένον, θὰ μὲ εὕρετε εἰς τὴν ἐπιστολήν μου!
(Κατὰ τὸν Δεκέμβριον τοῦ 188…)
Αχιλλευσ Παρασχοσ