Γκαῖτε καὶ Μπετόβεν
Συγγραφέας:
Δημοσιεύθηκε στο Ετήσιον Ημερολόγιον του Έτους 1889 του Κωνσταντίνου Σκόκου



ΓΚΑΙΤΕ και ΜΠΕΤΟΒΕΝ[1]

Ὅλο ψηλά, καὶ πιὸ ψηλά! πετοῦνε ἐκεῖ πέρα,
ποῦ τοῦ ὡραίου ἡ ἀθάνατη πηγή!
Ἡ μουσική, τὰ λόγια των, ὡσὰν ἀπ’ ἄλλη σφαῖρα,
ἀντιλαλοῦνε καὶ μαγεύουνε τὴ γῆ.

Ἀπὸ τοῦ λόγου τὰ δεσμὰ ἡ ποίησις γλυτόνει
καὶ σὰν ποτάμι ἐναρμόνιον κυλᾷ·
κ’ οἱ ἄπιαστοι, ἐλεύθεροι τῆς ἁρμονίας τόνοι
θαρρεῖς πῶς ψάλλουν ὡσὰν λόγια ὑψηλά.

Ψηλά! ψηλά! — Σἂν ἀετοὶ μοῦ φαίνονται μεγάλοι,
ποῦ στὰ οὐράνια ὑπερήφανοι γυρνοῦν.
Τώρα ὁ ἕνας προπερνᾷ, τώρα ὁ ἄλλος πάλι.
κι’ ἀναστενάζει ὁ ἀγέρας ποῦ περνοῦν.

Ὑψόνουνται μὲ δύναμι, μὲ χάρι ταξειδεύουν
στοῦ οὐρανοῦ τὴ θάλασσα τὴ λαμπερή,
ὥς ποῦ κ’ οἱ δυὸ σιγὰ σιγὰ ἐκεῖ ψηλὰ χωνεύουν,
ποῦ ἡ ματιὰ μας νὰ τοὺς φθάσῃ δὲν μπορεῖ.
Ἐν Μονάχῳ 1877.

Αριστομενησ Προβελεγιοσ


  1. Τὸ ποίημα τοῦτο ἐγράφη μετὰ τὴν ἀκρόασιν τοῦ Ἐγμούντου τοῦ Γκαῖτε, καὶ τῆς τραγῳδίας ταύτης ποιηθείσης μουσικῆς τοῦ Μπετόβεν.