Ασπασμός προς την φάλαγγα του πανεπιστημίου
| Ασπασμός προς την φάλαγγα του πανεπιστημίου Συγγραφέας: |
| Αθηναΐς, Απρίλιος 1876 |
Πάλι νιότη ζηλεμένη διαλεχτὴ στὴ μπαγιονέτα
Τὴν καϋμένη μας μανοῦλα τὴν Ἑλλάδα μας χαιρέτα…
Κι’ ἂν σᾶς κράξανε οἱ φράγκοι νόθους τῆς παληκαριᾶς
Δεῖχτε πάλι τὰ φτερά σας ἀετοὶ τῆς ’λευθεριᾶς.
Ἐξυπνοῦν ’στὸ περασμά σας τὰ ἀντρειωμένα χρόνια
Ποῦ γεννήσανε τοῦ Διάκου καὶ τοῦ Μάρκου τὰ μιλιόνια.
Ἐξυπνοῦν…κ’ ἡ φουστανέλα τὰ παιδιά της χαιρετᾷ,
Καὶ σὰ σύγνεφο τοῦ Μάρτι ταξειδιάρικο πετᾷ.
Ὤ! καλῶς τὰ χελιδόνια στὸ καινοῦριο μας λημέρι
Ποῦ στολίζ’ ὁ Πατριάρχης μὲ τὸ Ῥήγα τ’ ἅγιο ταῖρι..
Ὤ! καλῶς τα ποῦ μᾶς φέρνουν ἄνοιξι κι’ ἀνατολὴ
Εἰς τὴν ὤμορφη θωριά τους στὴ ’γλυκιά τους κεφαλή.
Λεβεντιά μου πῶς σοῦ ’μοιάζουν εἰς τὸ πρόσωπο τὰ κρῖνα
Εἰς τὰ στήθια τὸ καμίνι καὶ στὸ χέρ’ ἡ καραμπίνα.
Πῶς σοῦ ’μοιάζει παινεμένη καὶ βαρειὰ πορπατησιά,
Μέτωπο καμαρωμένο, πολεμάρχου φορεσιά.
Ζωνταναὶς ἐλπίδες πάλι ξεφυτρώσανε στὴ γῆ μας
Μὲ τοῦ Μάρτι τὴ δροσοῦλα καὶ χαϊδεύουν τὴ ψυχή μας,
Δίνουν νιότη στὴ καρδιά μας καὶ καινούρι’ ἀναπνοή…
Ἔτσι ζοῦν τὰ παληκάρια…’Στὸ τουφέκ’ εἶν’ ἡ ζωή…
Ποιὸς, σχολειὸ μου παινεμένο, φλογερὸ σ’ εἶπε καμίνι;
Ποιὰ προμάντεψε ἀγάπη τ’ ἤτανε γραφτὸ νὰ γείνῃ;
Ἄχ! ἃς ἔλθῃ νὰ κυττάξῃ τὴ θερμή σας λεβεντιὰ
Καὶ τοῦ καμινιοῦ τῂς φλόγες μέσ’ στοῦ ἔθνους τὴ νυχτιά.
Εἶναι σὰ γυμνὴ ἡ χώρα ποὔζησε μὲ τὸ τουφέκι
Τόσα χρόνια εἰς τὸ χέρι καὶ στὸ στόμα τὸ φυσέκι,
Καὶ γιὰ νὰ ’ντυθῇ τῆς πρέπει κλέφτικη ἁρματωσιὰ,
Ξύλινος σταυρὸς ’στὰ στήθια, πολεμάρχου φορεσιά…
Γλυκοχάραμα καϋμένο, πρόβαλλε ν’ ἀναστηλώσῃς
Τῂς καρδιαῖς τῇς μαραμέναις κι’ ἀπ’ τὸ λήθαργο νὰ σώσῃς.
Κάθε λόγχη καὶ ἀχτίδα, κάθε στόμα καὶ φιλὶ,
Κάθε μέτωπα δροσάτο καὶ γλυκειὰ ἀνατολή…
Ὤ! πετᾶτε, ζηλεμένοι ἀετοὶ, μὲς ’στὸ λημέρι
Ἡ Ἑλλὰς φρουρὸ σᾶς δίνει τὸ μαρτυρικό της ταῖρι..
Ἀθῆναι 8 Μαρτίου 1876.
— Ποιησις ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΣΤΡΑΤΟΥΔΑΚΗ —