Ύμνος εις την Ελλάδα
| ←Εἰς τὸν θάνατον τοῦ φιλέλληνος ποιητοῦ Βερανζέρου | Ἡ Βάρβιτος Συγγραφέας: Ὕμνος εἰς τὴν Ἑλλάδα |
ᾨδὴ εἰς τὸν ἐν Κωνσταντινουπόλει ναὸν τῆς Ἁγ. Σοφίας→ |
| Η Βάρβιτος, Αθήνα 1860 |
Εἰς τῆς χώρας κατὰ πρῶτον τῆς ἁγνῆς αὐτῆς τὰ στήθη
Τῆς Ποιήσεως ὁ θεῖος σπόρος ἐκαλλιεργήθη.
Καὶ τῆς Ὀρφικῆς κιθάρας ἐτιθάσσευον οἱ ἦχοι
Λέοντας, καὶ αὐτομάτους πόλεις ἤγειρον καὶ τείχη.
Ἡ Ἑλλὰς τὸ μέγα ἦτο στάδιον τῆς διανοίας.
Τῶν Ἐπιστημῶν τὸ πάλαι καὶ Τεχνῶν τὰς αἰωνίας
Ἔθηκεν ἡ πρώτη βάσεις,
Καὶ διδάσκαλος κατέστη τῶν λαῶν τῆς γῆς ἁπάσης.
Ἀλλὰ, φεῦ! τυφὼν ἐπῆλθεν ἄγριος, μανίαν πνέων,
Καὶ ἀνέστρεψεν ἐκ ῥίζης πᾶν φυτὸν αὐτῆς γενναῖον.
Τῶν ἐπιστημῶν ὁ σπόρος ἔπεσεν εἰς ἄλλας χώρας,
Ὅπου οἱ λαοὶ τρυγῶντες τὰς γλυκείας του ὀπώρας,
Καὶ τῶν εὐωδῶν ἀνθῶν του ἀναπνέοντες τὰ μύρα,
Παρημέλουν ἀγνωμόνως τοῦ φυτεύσαντος τὴν χεῖρα·
Ἡ Ἑλλὰς τοὺς εὐηργέτει,
Καὶ ἠγνόουν ἂν ὑπῆρχεν εἰς τὸν κόσμον Ἑλλὰς ἔτι!
Ποῦς ἀγρίων καὶ βαρβάρων Τουρκομάνων ἐβεβήλου
Τοῦ πολιτισμοῦ τὸ λίκνον, τὴν πατρίδα τοῦ Αἰσχύλου,
Ὅτε συγκεντρῶν τοῦ ἔθνους τὰς ἐλπίδας τὰς ὀλίγας
Ἔκρουσε τὴν βάρβιτόν του ὁ μεγαλομάρτυς Ῥήγας.
Τέμνει πέλεκυς δημίου τὴν δαφνοστεφῆ του κάραν·
Ἀλλ’ ἀπὸ τὴν ἐλευθέραν τοῦ Τυρταίου μας κιθάραν,
Ὡς ἀπὸ μητρὸς γαστέρα,
βρέφος ἀγλαὸν ἐξῆλθεν, ἡ Ἑλλὰς ἡ ἐλευθέρα.
Ἐπ’ αὐτὸ τὸ βρέφος στῆθι καὶ θεώρησον, Εὐρώπη·
Ψαύσατέ το, διπλωμάται, σεῖς ἐθνῶν κρανιοσκόποι.
Δὲν ἐμφαίνει λαμπροτάτου μέλλοντος σαφῆ σημεῖα
Ἡ σοφὴ καὶ πνευματώδης αὕτη φυσιογνωμία;
Τὸ ῥοδόχρουν φῶς ἰδέτε ὅπου τὴν περιαυγάζει·
Τῆς Ἠοῦς τὸ ἱμερόεν σέλας δὲν παρομοιάζει,
Ἥτις ἕωθεν ἀγγέλλει
Τὸν λαμπρὸν ἀστέρα ὅστις νὰ φανῇ κατόπιν μέλλει;
Ὦ Ἑλλὰς, τὴν μέλλουσάν σου εὔκλειαν προβλέπω πᾶσαν·
Τὸ γλυκὺ δὲ λυκαυγές σου τὴν ψυχήν μου προαυγάσαν,
Φαεινὴν, αἰθεροδρόμον, ὦ Πατρίς μου σὲ δεικνύει.
Ὁ Τιτὰν θὰ ἦσαι ὅστις τὸ μακρόν του διανύει
Στάδιον, τὴν φύσιν ὅλην καὶ θερμαίνων καὶ αὐγάζων,
Καὶ ἡνίας χρυσηλάτου δίφρου ἀγλαὰς βαστάζων,
Τὴν ἡμέραν ἔχει γέρας,
Ὁδὸν τέμνων εἰς τὰ νέφη καὶ ὁδὸν εἰς τοὺς αἰθέρας!
Βρέφος ἐσπαργανωμένον ἤσουν, ὦ Πατρὶς γλυκεῖα,
Κ’ ἔδειξας τῆς ἀθανάτου φύσεώς σου τὰ σημεῖα.
Τοὺς κατά σου ἐπελθόντας φοβεροὺς καὶ λευγαλέους
Δράκοντας ἀπῆγξας, ἆθλον κατορθοῦσα Ἠρακλέους.
Περὶ σὲ τὰς πολλαπλᾶς των ἥπλωσαν, ὤ φρίκη! σπείρας·
Ἀλλ’ ἐφάνησαν, θραυσθέντες ὑπὸ τὰς ἁβράς σου χεῖρας,
Εἴδωλα πηλοῦ εὐθρύπτου
Καὶ ὁ δράκων τῆς Ἀσίας καὶ ὁ δράκων τῆς Αἰγύπτου.
Τώρα δὲ εἰς νικηφόρου δάφνης μυροβόλον στρῶμα
Ἀναπαύεις τὸ ἀνδρεῖον, πολυτραύματόν σου σῶμα.
Τὴν βαθεῖαν μὴ ταράττων τοῦ πελάγους ἠρεμίαν
Ἀπαράλλακτα κοιμᾶται ὁ ἀὴρ εἰς νηνεμίαν.
Ἀλλ’ οὐαί! ἂν ἐκ τοῦ ὕπνου τοῦ μακροῦ του ἀνακύψῃ.
Τρομερώτερον στοιχεῖον δὲν γνωρίζω· εἰς τὰ ὕψη
Τὰς νεφέλας περιάγει,
Καὶ μὲ κύματα σκεπάζει τὰ πολύφλοισβα πελάγη.
Ἄκουσον! ὁ τῆς Τουρκίας λέων γηραιὸς βρυχᾶται·
Ἡρακλέους μεγαθύμου ῥόπαλον, ὦ Ἕλλην, δράττε,
Καὶ μὲ στιβαρὸν τὸν πόδα, καὶ ἀτρόμητον τὴν χεῖρα,
Τραῦμα ἔνεγκε θανάτου εἰς τὸν αἱμοβόρον θῆρα.
Ἂς ἐμέσῃ πίπτων ὅσον ἔπιεν ἀθώων αἷμα!
Σὺ δ’ ἐνδὺς τὴν λεοντῆν του καὶ ἀναλαβὼν τὸ στέμμα
Τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου,
Τῆς Ἀνατολῆς ὁ μέγας Αὐτοκράτωρ πάλιν γίνου!